http://hysteriaculture.wordpress.com/2014/06/27/live-forever-michelle-branch-desperately-folk-rock-100-55-ahysteria/
http://www.facebook.com/hysteriaculture
(Live Forever) Michelle Branch : Desperately : Folk Rock (100% = 5/5) - *A+/Hysteria*
ชีวิตคนเราหลายครั้งก็แปลกเมื่อยามที่เราใช้เวลาทบทวนตัวเองและเรื่องราวทั้งหมดที่หลั่งไหลผ่านเข้ามาในมุมที่เงียบสงบที่สุดแต่กลับกลายเปล่าประโยชน์เมื่อท้ายที่สุดพื้นที่ว่างเปล่าที่เราสู้อุตส่าห์เลือกสรรมาอย่างดีกลับกลายเป็นฆาตกรที่อำมหิตที่สุดเมื่อโคจรมาพบเจอกับสิ่งที่เรียกว่า ความรู้สึก ที่เวียนว่ายวิปริตแปรปรวนเป็นเสียงกระซิบกระซาบดังก้องกังวานอยู่ในหัวใจของเราสะท้อนไปมาไม่มีที่สิ้นสุดและไร้หนทางที่จะจางหายไปตามกาลเวลากรีดลึกเป็นสิ่งที่เรียกว่า แผลใจ อย่าได้คาดหวังว่าหัวใจจะมีเวลาได้หยุดพักรวมถึงจะเป็นอิสระจากความคิดของตัวเองเมื่อลองได้สัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่า ความรัก เพราะโลกนี้ไม่มีอะไรฟรีเช่นเดียวกับค่าของความสวยงามที่ได้รับมาหล่อเลี้ยงให้ชุ่มชื่นหัวใจจากสิ่งนี้ซึ่งไม่ง่ายนักที่จะเกิดขึ้นจริงๆในชีวิตคนเรา เมื่อได้มาก็มีหลายอย่างที่ต้องแลกไป!
Desperately เป็นเพลงแรกที่ดิฉันตั้งใจเลือกจากอัลบั้ม Hotel Paper ผลงานชุดที่สองของ มิเชล แบรนช์ ศิลปินเจ้าของอัลบั้ม Live Forever ประจำเดือนกรกฎาคม 2014ของทางเพจมาเขียนโดยเฉพาะเจาะจงเลยว่าเพลงนี้จะต้องเป็นเพลงแรกประจำคอลัมน์นี้เท่านั้นด้วยเหตุผลที่เป็นเพลงที่ส่วนตัวรักมากที่สุดของอัลบั้มชุดนี้เช่นเดียวกับเป็นหนึ่งในบทเพลงที่โดนใจและสะท้อนความรู้สึกของช่วงเวลาที่ขาดหายไปในชีวิตช่วงหนึ่งได้ชัดเจนที่สุดทั้งๆที่เป็นเพียงงานโฟล์คร็อคเรียบง่ายสงบนิ่งอย่างที่ได้ยินนี่แหละแต่ความเข้มข้นทรงพลังที่มิเชลระเบิดถึงห้วงอารมณ์ที่อ้างว้างและว่างเปล่าในตัวเพลงออกมาได้ชนิดปลิดขั้วหัวใจรวมถึงสาส์นในตัวเพลงที่ช่างตรงกับ Ravenio + Excessum ธีมล่าสุดของทางเพจที่ตั้งใจนำเสนอเรื่องของความรัก,การลาจาก,ความทุกข์ทรมานของช่วงเวลาที่หยุดนิ่งและการดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดยั้งของชีวิตซึ่งนำเสนอผ่านเพลงนี้ครบถ้วน
Cause there was something bout the way you looked at me And its strange that things change But not me wanting you so desperately หนึ่งในท่อนที่สวยที่สุดจากเนื้อเพลงอันงดงามวิจิตรและเหงาเศร้าเจียนตายตามธรรมเนียมของงานโฟล์คเพลงนี้ที่อ่านแล้วก็เล่นเอาสะดุ้งโหยงเพราะมันดันตรงกับคำสาปในชีวิตรักของดิฉันเสียนี่กระไร ถ้าเป็นนิยายมันคงจะสวยงามดีสำหรับความอาลัยอาวรณ์คนึงหาทุกลมหายใจแม้กาลเวลาหรือสภาวะรอบตัวจะเปลี่ยนไปเพียงใดก็ตาม น่าเสียดายที่ชีวิตคนเรามันไม่ใช่นิยายมันไม่ได้ดำเนินด้วยปากการวมถึงความรู้สึกมันช่างเปราะบางกว่ากระดาษอย่าว่าแต่ขีดเขียนหรือเติมแต่งใดๆเลย ลองได้ตกอยู่ในวัฏจักรของความสูญเสียแล้วบางทีสิ่งที่เรียกว่า ประสบการณ์ หรือ บทเรียน ถ้ามันไม่เคยเกิดขึ้นกับบางเรื่องเพื่อให้เราเห็นคุณค่าของอีกชีวิตหนึ่งแล้วเวลาของคนสองคนจะยาวนานและเปี่ยมสุขกว่านี้มั้ย ฉันคงตอบไม่ได้!
