http://hysteriaculture.wordpress.com

hysteria

บทความ/นิยา่ยในเพจ Hysteria นี้ ถือเป็นลิขสิทธิ์แก่ผู้เขียน “นายมัลนร ล้ำสกุลวงศ์” (https://www.facebook.com/ArmandVladJekyllDangouleme8774 และเพจ http://www.facebook.com/hysteriaculture)เท่านั้น ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง คัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใด หรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาติ

“สวัสดีลูกๆน้ำเงินขาวที่รักทุกคน วันนี้พ่อขอต้อนรับพวกเราลูกๆเซนต์มาบุสทั้งครูอาจารย์และนักเรียนกลับสู่รั้วของเซนต์มาบุสในการเปิดภาคเรียนประจำปีการศึกษาใหม่นี้อีกครั้ง” บาทหลวงจรัลคุณพ่ออธิการวัยกลางคนประจำโรงเรียนขึ้นกล่าวคำทักทายต่อบรรดาลูกศิษย์และครูบาอาจารย์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดีที่ได้เห็นภาพความอบอุ่นตรงหน้าของบรรดานักเรียนที่บ้างยืนตรงตามระเบียบ บ้างแอบยืนคุยกัน บางคนแอบเขี้ยวหมากฝรั่งไปจนถึงบางคนที่แอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดข้อความในไลน์ดูเมื่อลับหลังครูที่คุมแถว “สำหรับการเปิดภาคเรียนที่1 ประจำปีการศึกษา2556นี้พ่อมีความยินดีที่จะขอแนะนำบุคลากรใหม่ประจำเซนต์มาบุสทั้งสองท่านที่จะเข้ามาร่วมเป็นกำลังในการพัฒนาสถาบันของเราตลอดจนเข้ามาดูแลกล่อมเกลาและอบรมบ่มนิสัยลูกๆรั้วน้ำเงิน-ขาวให้มีลักษณะเป็นไปตามที่พอพระทัยของพระผู้เป็นเจ้า ดังที่จารึกไว้ในหนังสือของนักบุญลูกา…” ฟารีดาเด็กสาวจากครอบครัวอิสลามหัวสมัยใหม่ถึงกับบ้วนหมากฝรั่งอย่างหยาบคายเมื่อคุณพ่อจรัลหยิบยกข้อความในพระคัมภีร์มาพูดทำเอา “หลิน” เด็กนักเรียนดีเด่นประจำห้องหันมามองด้วยสีหน้าไม่พอใจในขณะที่ฟารีดาก็จ้องเพื่อนสาวของเธอกลับอย่างท้าทาย

“และวันนี้พ่อมีความยินดีที่อยากจะให้ลูกๆร่วมต้อนรับ ‘ซิสเตอร์สากุลวดี’ ที่จะมารับตำแหน่งเป็นซิสเตอร์ฝ่ายปกครองคนใหม่หลังจากที่ปีที่แล้วเราเพิ่งได้เสียซิสเตอร์ขนิษฐาไป” กาโต้เด็กเนิร์ดประจำชั้นม.5ถึงกับทำหนังสือตกในขณะที่เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของนักเรียนด้านล่างต่างพร้อมใจกันเงียบกริบเมื่อสิ้นสุดคำพูดของคุณพ่อจรัล “กาโต้ระวังหน่อยสิ!” มิสมาลินอาจารย์วิชาวิทยาศาสตร์ผู้เป็นหัวหน้าระดับประจำมัธยมศึกษาปีที่5เอ็ดจนเด็กชายรีบก้มหน้าเก็บของ “ซิสเตอร์สากุลวดีท่านเพิ่งย้ายจากเซนต์มาบุสวิทยาเขตุหาดใหญ่มาและท่านได้ดำรงตำแหน่งซิสเตอร์ฝ่ายปกครองที่นั่นมากว่าสามสิบปีทีเดียว พ่อขอเสียงปรบมือจากลูกๆเซนต์มาบุสกรุงเทพฯรวมถึงขอเชิญซิสเตอร์กล่าวอะไรถึงลูกๆหน่อยครับ” เสียงปรบมือดังเปาะแปะจากด้านล่างที่ส่วนมากดังมาจากคณะซิสเตอร์และครูบาอาจารย์มากกว่าจนทำเอามิสมาลินและซิสเตอร์รจิตาหันมามองนักเรียนตาเขียวพร้อมกับปรบมือเสียงดังสนั่นจนบรรดานักเรียนทำตาม ด้านบนเวทีร่างสูงตระหง่านของหญิงสาวที่ดูเหมือนจะเพิ่งเข้าสู่วัยกลางคนหมาดๆแต่อันที่จริงแล้วอายุของเธอล่วงเลยไปเกือบ58ปี ซิสเตอร์สากุลวดีที่ใบหน้าดูอ่อนเยาว์กว่าอายุร่วมสิบปีกับท่าทางที่ทรงศักดิ์และรอยยิ้มที่ดูเย็นชาเย่อหยิ่งทำให้นักเรียนด้านล่างรู้ได้โดยเซ้นส์ว่า “ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะไปล้อเล่นด้วยได้” เพราะแค่การวางตัวต่อหน้าพ่ออธิการเธอก็ดูไม่เหมือนแม่ที่จะมาปกครองลูกเอาเสียเลยซึ่งต่างจากสายตาของซิสเตอร์ขนิษฐาที่อบอุ่นโอบอ้อมอารีโดยสิ้นเชิง สายตาของซิสเตอร์ที่ชื่อสากุลวดีคนนี้ไม่ได้ปกปิดเลยว่าเธอมองนักเรียนทุกคนด้านล่างประหนึ่งนางพญาที่มองข้าทาสบริวารอย่างชัดเจน

“ดิฉันต้องกราบขอบพระคุณสำหรับความเมตตาของท่านบาทหลวงจรัลสำหรับเกียรติที่ไว้วางใจให้ซิสเตอร์ขึ้นมาทำงานตามพระประสงค์ของพระเป็นเจ้า รวมถึงต้องกราบสวัสดีคณะซิสเตอร์ บราเดอร์ มิสมาสเตอร์ทุกท่านตลอดจนลูกๆเซนต์มาบุสกรุงเทพฯสำหรับการต้อนรับที่อบอุ่นนี้ ซิสเตอร์เชื่อในน้ำพระทัยขององค์พระเป็นเจ้าและแม่พระที่กำหนดโชคชะตาให้เรามาบรรจบพบกัน….” แอนดี้เด็กนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาจากสิงคโปรยืนฟังคำพูดของสากุลวดีอย่างตั้งใจในขณะที่ “ดีไซน์” ดาวประจำโรงเรียนถึงกับหาวออกมาอย่างเปิดเผย “พูดมากฉิบหายเลยว่ะ!” เธอบ่นพลางหันไปมอง “ฮาเวิร์ด” แฟนหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังทั้งคู่อมยิ้มพลางยักคิ้วหลิ่วตาให้กัน “เธอคนนั้นน่ะขึ้นมายืนบนเวทีสิ!” ซิสเตอร์สากุลวดีกระแทกเสียงอย่างทรงอำนาจพลางชี้ไปทางดีไซน์ที่หันขวับและเดินตรงขึ้นเวทีอย่างมาดมั่น “May I help you คะซิสเตอร์” ดีไซน์คว้าไมค์มาจากมือของสากุลวดีพร้อมกับถามออกไมค์ด้วยสำเนียงอเมริกันแบบดัดจริตสุดๆ ทำเอากลุ่มผู้ชายที่คลั่งไคล้เธอ เพื่อนสาวแก๊งค์มาเฟียของเธอตลอดจนเพื่อนเกย์กะเทยต่างส่งเสียงเชียร์ลั่น “คงต้องอบรมกันหนักหน่อยกระมังคะสำหรับแม่หนูคนนี้” สากุลวดีหวดมือไปที่กลางหลังของเด็กสาวไม่ยั้ง “แอร๊ยย What the fuck What’s wrong with you…OLD BITCH!!!” ดีไซน์ปัดมือสากุลวดีออกพลางพุ่งเข้ากระชากคอเสื้อของซิสเตอร์มาแต่สากุลวดีปัดเธอจนล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยพละกำลังมหาศาลอย่างเหลือเชื่อ ทำเอาบาทหลวงจรัลกับซิสเตอร์เวโรนิก้าต้องรีบขึ้นมาบนเวที “ซิสเตอร์คะ วิทยาเขตุนี้เราไม่ใช้วิธีป่าเถื่อนลงโทษเด็กๆค่ะ เราใช้วิธีตักเตือน กักบริเวณคาบพักกลางวันและให้เรียนคำสอนในวันอาทิตย์ค่ะ” ซิสเตอร์เวโรนิก้ารองอธิการแทรกตัวเข้าไปกันดีไซน์ ในขณะที่บาทหลวงจรัลเดินเข้ามาพยุงเด็กสาว “เป็นอะไรมั้ยลูก? เดี๋ยวผมขอเชิญซิสเตอร์ลงมาคุยด้านล่างหน่อยนะครับ คุณแม่อธิการผมฝากจัดการต่อด้วย” บาทหลวงจรัลหันมาคุยกับซิสเตอร์ทั้งสอง

“ซิสเตอร์ครับพ่อต้องขอตำหนิซิสเตอร์หน่อยนึงเรื่องวิธีของซิสเตอร์ที่ใช้กับเด็กนักเรียน ทางวิทยาเขตุของเราไม่อนุญาติให้ซิสเตอร์หรือคณาจารย์ท่านใดลงมือกับนักเรียนแบบนี้นะครับ” บาทหลวงจรัลตำหนิสากุลวดีด้วยน้ำเสียงสุภาพราบเรียบแต่หนักแน่น “คุณพ่อคะ ดิฉันดำรงตำแหน่งเป็นซิสเตอร์ฝ่ายปกครองของเซนต์มาบุสมากว่าสามสิบปี ทางเครือซาเลเซียนก็ให้ความวางใจในความมีระเบียบวินัยในฐานะคุณแม่ฝ่ายปกครองมาโดยตลอด หรือว่าคุณพ่อสงสัยในวิธีของดิฉัน? ดิฉันว่าท่านบาทหลวงค่อนข้างจะอ่อนข้อให้เด็กเหลือขอพวกนี้มากไปหน่อยกระมังคะ ชื่อเสียงเรื่องพฤติกรรมของเด็กเซนต์มาบุสกรุงเทพฯนอกรั้วโรงเรียนไม่ทราบว่าท่านรู้หรือไม่ว่าคนเขาพูดกันอย่างไรตลอดเวลา30ปีที่ดิฉันเป็นบุคลากรในเครือนี้มา?” ซิสเตอร์สากุลวดีตอบด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยวแต่ก่อนที่จรัลจะได้ตอบอะไรก็มีเสียงตะโกนขัดขึ้นมา “ดีไซน์ๆ” ฮาเวิร์ดแอบวิ่งออกจากแถวมาดูอาการแฟนสาว “Oh Howard!!!” ดีไซน์รีบโผตัวจากพ่ออธิการไปกอดแฟนหนุ่มพลางร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว ” Did you see what she has done to me?I’m terrified!” ดีไซน์สะอึกสะอื้น “ซิสเตอร์เป็นแม่ชีทำไมทำอะไรรุนแรงแบบนี้?!!!” เด็กหนุ่มแผดเสียงใส่ – - บนเวทีซิสเตอร์เวโรนิก้ากำลังนำนักเรียนสวดมนต์เพื่อลดอาการตกใจจากเรื่องเมื่อกี้รวมถึงเป็นการเรียกสติสมาธิก่อนเข้าเรียน “ซิสเตอร์ขอให้พรของพระผู้เป็นเจ้าสถิตย์อยู่กับลูกทุกๆคน ขอพวกเราจงวางใจที่จะฝากชีวิตเราไว้ในพระหัตถ์ของพระองค์ ซิสเตอร์เชื่อว่าพระองค์ผู้เป็นพ่อจะประทานสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่ลูกของพระองค์ทุกๆคน วันนี้จริงๆแล้วจะต้องแนะนำคุณครูอีกหนึ่งท่านแต่เกิดเหตุติดขัดนิดหน่อย ซิสเตอร์ขอให้พวกลูกๆเซนต์มาบุสทุกคน….” แอนดี้หันไปข้างหลังเมื่อถูก “คริสมาสต์” เด็กเฮ้วประจำห้องสะกิด “เฮ้ย!!! เด็กใหม่หรือนายย้ายมาจากไหนอ่ะ?” เด็กหนุ่มตีสนิท “อ๋อ เราย้ายมาจากสิงคโปรน่ะตามพ่อเรามา” แอนดี้ตอบพร้อมรอยยิ้ม “ตกใจรึเปล่ากับเรื่องเมื่อกี้? อีแก่ที่ชื่อสากุลวดีน่ะเราได้ข่าวมาว่าตอนแม่งเป็นฝ่ายปกครองที่หาดใหญ่แม่งก็โหดสัสเลยไม่คิดว่าจะน่ากลัวขนาดนี้..” คริสมาสต์เล่าวีรกรรมของซิสเตอร์จอมโหดที่ตัวเองได้ยินมา ในขณะที่แอนดี้ที่แหงนหน้าขึ้นไปมองตึกเรียนที่สูงตระหง่านดูงดงามก่อนที่สายตาจะหยุดจ้องร่างๆหนึ่งในชุดขาวบนชั้น8ที่กำลังมองตรงลงมาทางเขา ตอนแรกแอนดี้นึกว่าเป็นคุณครูของที่โรงเรียนนี้จึงส่งรอยยิ้มขึ้นไปให้แต่แล้วเขาเด็กหนุ่มก็ถึงกับผงะเมื่อลมพัดเผยให้เห็นใบหน้าอันซีดขาวของหญิงสาวบนชั้น8ที่ “ครึ่งหนึ่งเหมือนกับถูกของแข็งทุบจนยุบลงไป” น้ำตาที่ไหลอาบแก้มซ้ายปะปนกับเลือดสีขุ่นๆของใบหน้าที่ดูเหมือนถูกตีจนยุบในข้างขวาพร้อมกับตาข้างซ้ายที่กลอกไปมาอย่างทุกข์ทรมานและปากที่ขมุบขมิบระรัวเร็วจนน่าสยดสยอง เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงก่อนที่จะล้มลงหมดสติไป

“ฮาเวิร์ดหยุด!!!” บาทหลวงจรัลสั่งน้ำเสียงเฉียบขาดทำเอาเด็กหนุ่มที่กำลังระเบิดอารมณ์โต้ตอบกับซิสเตอร์อย่างเผ็ดร้อนถึงกับเงียบเพราะไม่เคยได้ยินคุณพ่ออธิการใช้น้ำเสียงแบบนั้นกับเขา “พ่อขอให้เธอทั้งคู่ขอโทษซิสเตอร์ท่านซะ” บาทหลวงจรัลสั่ง ทำเอาเด็กทั้งคู่ถึงกับแสดงอาการอยากจะขัดขืนแต่เมื่อเห็นสายตาเอาจริงของคุณพ่ออธิการทั้งคู่จึงยกมือไหว้ขอโทษซิสเตอร์สากุลวดีโดยดี “วันนี้เป็นวันเปิดเทอมพ่อจะยังไม่ลงโทษพวกเธอถึงพฤติกรรมที่ก้าวร้าวน่าอับอายนี้ พระผู้เป็นเจ้าจะเสียพระทัยขนาดไหนรู้ตัวบ้างมั้ย? เอาล่ะไปเรียนได้แล้วลูกๆของพ่อ” บาทหลวงจรัลสั่งและมองเด็กทั้งคู่เดินไปจนลับตา แต่ฮาเวิร์ดหันหลังกลับมาชูนิ้วกลางให้ซิสเตอร์สากุลวดีลับหลังคุณพ่อจรัล “เหตุผลซิสเตอร์! ที่ผมใช้ในการดูแลพวกเด็กๆ ผมหวังว่าซิสเตอร์ที่มีประสบการณ์มากกว่า30ปีคงจะเข้าใจ วิธีของท่านไม่ใช่วิธีสำหรับภายใต้การปกครองในโรงเรียนของผม เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ ขอพระเป็นเจ้าคุ้มครอง” บาทหลวงจรัลรีบเดินไปหาซิสเตอร์รจิตา มิสผกาและซิสเตอร์เวโรนิก้าที่ยืนรอคุยด้วยอยู่ ซิสเตอร์สากุลวดีจึงเดินตรงไปอีกทางโดยไม่ย้อนกลับมามองพวกเขาทั้งสาม “ฮาเวิร์ด ดีไซน์แล้วพวกแกจะรู้ว่าฉันไม่ธรรมดา” เธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟันระหว่างเดินไปพักที่ห้องฝ่ายปกครอง ระหว่างทางเธอเดินผ่านเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งจึงหันมาตวาดเพราะเห็นผมเพ้าที่ยาวแบบแฟชั่นเคพ็อพของเขา “นี่เธอ ที่นี่โรงเรียนนะไม่ใช่เวทีประกวดมานี่สิ” เธอเดินลากแขนนักเรียนชายคนนั้นไปที่ห้องฝ่ายปกครองผ่านกลุ่มซิสเตอร์ที่ทำท่าทางตกใจ สากุลวดีเปิดห้องฝ่ายปกครองพลางเหวี่ยงร่างของนักเรียนชายลงกับโต๊ะก่อนจะหยิบกรรไกรข้างตัวขึ้นมากล้อนผมของนักเรียนชายคนนั้น เธอจิกผมเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างแรงก่อนจะตัดผมของเขาออกมาเป็นกระจุกแล้วเขวี้ยงลงพื้นเพื่อระบายอารมณ์ “ไอ้ฮาเวิร์ด อีดีไซน์” เธอตัดผมของเด็กหนุ่มเรื่อยๆเรื่อยๆเป็นครึ่งชั่วโมงจนมารู้ตัวอีกทีว่าผมของเด็กคนนั้นไม่ได้สั้นลงไปเลย สากุลวดียืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจก่อนที่จะค่อยๆถอยห่างจากร่างของเด็กหนุ่มที่ยืนขึ้นช้าๆแล้วค่อยๆหันหน้ามาทางเธอ ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเนียนแบบอาตี๋ลูกคนจีนที่มองตรงมาทางเธอดูยังไงก็คงไม่น่ากลัวถ้าไม่มองลึกลงไปในดวงตาที่ไร้แวว ไม่สิตาของเขาว่างเปล่า เป็นสีดำสนิทโดยปราศจากตาขาว ร่างนั้นค่อยๆคว้าที่เสียบใบลาบนโต๊ะเดินตรงมาที่ร่างของสากุลวดีที่ผงะล้มลงด้วยความหวาดกลัวก่อนที่ร่างนั้นจะขึ้นคร่อมล่างของเธอก่อนจะกระหน่ำปักหมุดเสียบใบลาเข้าที่กลางอกของสากุลวดีอย่างไม่ยั้งจนเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วห้องปกครอง สากุลวดีกรีดเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดระคนหวาดกลัว ก่อนที่เธอจะลืมตาขึ้นโดยมี “มิสอุไร” หัวหน้าระดับมัธยม3ประคองอยู่ข้างๆ “ทำใจดีๆไว้ค่ะซิสเตอร์ เป็นอะไรไปคะ” สากุลวดีที่ได้สติหันมองไปรอบๆห้องโดยมีอุไรช่วยพยุงให้ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ “ไม่เป็นไรค่ะสงสัยดิฉันจะเครียดกับเรื่องเมื่อเช้า” เธอหายใจหอบจนอุไรเห็นใจเสนอตัวไปหาน้ำเย็นๆมาให้เธอดื่ม สากุลวดีซบหน้าลงบนมือตัวเองพลางสวดมนต์ในขณะที่เงาดำของเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินตะคุ่มออกจากห้องไปช้าๆพร้อมกับปิดประตูเสียงดังจนเธอถึงกับสะดุ้งจนเงยหน้าขึ้นมามองไปรอบๆอย่างหวาดกลัว

“เลวรำพึง” เดินหอบกระเป๋าจากปากซอยเดินตรงมาถึงประตูโรงเรียนก่อนที่จะชะเง้อมองผ่านรั้วด้วยความตื่นเต้น “เสือกตื่นสายตั้งแต่วันแรกที่เริ่มงานเลยกู เอาวะพร้อม!” เธอพูดปลุกใจตัวเอง “คุณคะๆ เราคุณเลว เอ๊ย คุณปิยะวดีที่วันนั้นมาสมัครเป็นครูธุรการ วันนี้เกิดเหตุนิดหน่อยเลยมาสายรบกวนเปิดประตูให้หน่อยได้มั้ยคะ?” เธอตะโกนเรียกยาม “อ๋อ คุณครูแมวใช่มั้ยครับ? เชิญเลยครับๆ” ยามรีบเปิดประตูพลางกระวีกระวาดมาช่วยถือของ “ตี้เอ๊ยไม่ต้องหรอก! เดี๋ยวลุงช่วยคุณเขาถือเข้าไปเอง” ชายสูงอายุคนหนึ่งเดินตรงเข้ามา “สวัสดีครับผมลุงโก๋เป็นพ่อบ้านของที่นี่นะครับ ตอนนี้พ่ออธิการรอพบคุณอยู่ในห้องแล้วเดี๋ยวผมจะเอากระเป๋าไปส่งที่หอพักอาจารย์” ลุงโก๋เดินเข้ามาหยิบกระเป๋า “ค่ะ! เรียกเราคุณแมวนะ” เลวรำพึงรีบจีบปากตีสนิทตามนิสัย ก่อนจะเดินเข้าไปสู่ทางเดินที่โอ่อ่าของเซนต์มาบุส ระหว่างทางเลวรำพึงสอดส่ายสายตาไปรอบๆแล้วประทับใจในความกว้างขวางของโรงเรียนที่ประดับตกแต่งอย่างงดงามประหนึ่งสถาปัตยกรรมแบบเรเนสซอง เธอชอบความร่มรื่นเขียวขจี สระว่ายน้ำที่หรูหรา รูปปั้นนักบุญต่างๆนานาที่เธอเดินผ่านไหนจะยังเรือนไทยงดงามกลางน้ำนั่นอีกล่ะ แต่แล้วเสียงหัวเราะของเด็กสองคนก็มาขัดอารมณ์บรรเจิดของเธอ “ไอ้เจ้าบ้า แกแหละเจ้าบ๊อง แกแหละเจ้าบ้า แกน่ะสิเจ้าบ๊อง” เด็กประถมสองคนตะโกนหยอกเย้ากันไปมาทำเอาเลวรำพึงถึงกับรำคาญจึงเดินเข้าไปกระซิบข้างหูเด็กชายคนหนึ่ง “หนูจ๋าๆไปด่าทำไมเจ้าบ้าเจ้าบ๊องด่ามันไปเลยสิ ‘อีดอกทอง’ แปลว่าเจ้าบ้า เจ้าบ๊อง เจ้าทึ่ม เจ้าโง่” เลวรำพึงกระซิบเด็กแล้วเดินจากไป “แกแหละเจ้าบ้า” เสียงเด็กอีกคนเริ่มตะโกนหยอกล้อเพื่อนอีกครั้ง “แกแหละอีดอกทองๆๆๆ” เลวรำพึงถึงกับแผดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นด้วยความสะใจอย่างควบคุมไม่อยู่ – - “ต้องกราบขอโทษท่านอธิการจริงๆค่ะที่วันนี้ดิฉันมาสาย เผอิญตื่นเช้ามาแล้วมีอาการปวดท้องจึงไปโรงพยาบาลเสียหน่อยนี่ก็ทุเลาลงแล้วเลยรีบมาเพราะอยากทำงานนี้จริงๆอย่างที่ได้สัมภาษณ์ไป นี่ค่ะใบลา” เลวรำพึงเจรจาเร็วปรื๋อจนบาทหลวงจรัลถึงกับมึน “มิสไม่เป็นอะไรมากพ่อก็รู้สึกสบายใจ เอาล่ะมิสมาจากต่างจังหวัดเห็นว่าประสงค์จะขอเข้าพักที่หอพักซิสเตอร์ใช่มั้ยครับงั้นวันนี้พ่อก็อนุญาติให้มิสพักผ่อนก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานก็แล้วกัน ก็ทางเราจะรับประทานอาหารเย็นช่วง6โมงเย็นหรือจะออกไปทานข้างนอกก็ตามสะดวกแต่พ่อขอเรื่องเวลาเข้าออกไม่เกิน4ทุ่มควรถึงหอได้แล้วจะได้เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับบุตรและธิดาของพระเป็นเจ้าที่อยู่ประจำ ขอพระเจ้าทรงคุ้มครอง”

)เลวรำพึงเดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าชื่นบานก่อนจะพบกับซิสเตอร์เวโรนิก้าและมิสผกาที่มายืนต้อนรับ “สวัสดีค่ะซิสเตอร์ สวัสดีค่ะมิส” เลวรำพึงทำความรู้จักกับทั้งสองและสนิทใจได้รวดเร็วกว่าที่คิด ระหว่างทางที่ซิสเตอร์เวโรนิก้าและมิสผกาเดินนำเธอมาที่หอพักพวกเธอได้พบกับซิสเตอร์สากุลวดีที่สวนตรงหน้าหอพัก “อ้าว ซิสเตอร์จะไปไหนคะ?” ผกาทัก “อ๋อ ซิสเตอร์ปวดหัวนิดหน่อยค่ะว่าจะไปนอน” สากุลวดีตอบแบบไม่ใส่ใจ “เอ๊ะ หรือว่าเครียดเรื่องเมื่อเช้าคะ?” ผกาหยอดถามทำเอาซิสเตอร์เวโรนิก้าต้องมองปราม “ซิสเตอร์คะ นี่มิสปิยะวดีอาจารย์ธุรการคนใหม่ค่ะ” ซิสเตอร์เวโรนิก้าหยั่งเชิงแนะนำเลวรำพึงให้สากุลวดีรู้จักแต่สากุลวดีมองเลวรำพึงตั้งแต่หัวจรดเท้า “เริ่มงานวันแรกมาเอาจะพักเที่ยงไม่รู้ว่าเซนต์มาบุส วิทยาเขตุกรุงเทพฯนี่ยังไงนะคะนักเรียนก็ก้าวร้าวแถมครูยังไม่มีวินัยอีก” สากุลวดีจิกในขณะที่เลวรำพึงแกล้งยิ้มเจื่อนๆ “อุ๊ยตายจริง! นี่ฉันซิสเตอร์เกือบลืมไปดูอาการแอนดี้แน่ะยังไงเดี๋ยวซิสเตอร์ฝากคุณครูแมวด้วยนะคะ” เวโรนิก้าที่เพิ่งนึกขึ้นได่กำชับกับผกาก่อนจะรีบเดินไป “อ้าว ซิสเตอร์หนูก็ต้องไปเตรียมมื้อเที่ยงให้พ่ออธิการ” ผกายืนเกาหัวแกรกๆ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะมิสรู้เบอร์ห้องแล้วเดี๋ยวขึ้นลิฟท์ไปกับซิสเตอร์สากุลวดีก็ได้” เลวรำพึงบอกแต่ผกาก็ยังลังเล “ไปเถอะฉันไม่กัดแม่นี่หรอก” สากุลวดีแหว ขณะที่ขึ้นลิฟท์กับสากุลวดีเลวรำพึงหันไปมองหน้าสากุลวดีพลางยิ้มและหลิ่วตาอย่างยียวน “เธอมองอะไร?” สากุลวดีถามห้วนๆ “ก็อยู่ในลิฟท์กันสองคนจะให้มอง ‘ผี’ ที่ไหนละคะ ฉันก็มองซิสเตอร์อยู่ไง” เลวรำพึงเน้นเสียงได้กวนประสาทจนสากุลวดีหันมาประจันหน้า “พวกสันดานอย่างเธอน่ะฉันเจอมาเยอะแล้วมิสปิยะวดีแสร้งทำเป็นดีต่อหน้าคนเยอะๆแล้วก็เผยสันดานธาตุแท้มาในที่ลับ ฉันเตือนว่าอย่าเล่นกับฉันดีกว่า” สากุลวดีพูดเสียงเข้ม “ดิฉันไม่เข้าใจว่าซิสเตอร์กำลังพูดถึงเรื่องอะไรนะคะ” เลวรำพึงแอ๊บเสียงเข้มล้อเลียน “พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ความจริง” สากุลวดีพูดห้วนๆ “และพระเจ้าเคยบอกซิสเตอร์มั้ยคะว่าบางทีอาจจะโดนตบในลิฟท์สักวันก็ได”้ เลวรำพึงแผดเสียงหัวเราะดังลั่นในขณะที่ลิฟท์เปิดเธอเดินออกไปก่อนที่จะแหวกประตูลิฟท์เข้ามาอีกครั้ง “อุ๊ยลืม!!! ขอให้พระเจ้าคุ้มครองฮ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” เลวรำพึงหัวเราะแบบเสียสติใส่หน้าซิสเตอร์สากุลวดีที่ด่ากลับมาว่า “อีบ้า!!!” ก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดลง

แอนดี้นอนสลึมสะลืออยู่ในห้องพยาบาลเขารู้สึกคลื่นไส้ เวียนหัวและใจสั่นจนรู้สึกหอบหายใจไม่ทันแต่ก็ขยับตัวไม่ได้ เขารู้สึกเหมือนกับถูกใครลากขาไปรอบๆห้องพยาบาล “หยุดที!” เขาพูดออกมาอย่างโรยแรงแผ่วเบา แอนดี้พยายามจะลืมตาขึ้นมาแต่ตาของเขาก็รู้สึกหนักอึ้งจนทำได้เพียงแค่หรี่ตาขึ้นมาเขาเห็นภาพดำๆของเงาร่างสูงตระหง่านที่ยืนเหยียบอยู่บนเหนือตัวเขาพร้อมกับเสียงหัวเราะคนเด็กนับสิบคนที่วิ่งเล่นรอบเตียงเขา “พี่ๆไปเที่ยวกันมั้ย?พี่ๆไปเที่ยวกันเถอะ” เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของเด็กๆทำเอาแอนดี้ลืมตาขึ้นมาได้ในที่สุดก่อนที่เขาจะพบภาพที่น่าสยดสยองพอๆกับภาพผู้หญิงชุดขาวบนชั้น8ภาพที่เขาเห็นเป็นภาพของซิสเตอร์คนหนึ่งที่ร่างบวมจนขึ้นอืด ใบหน้าที่เละเทะหนอนชอนไชนั้นกำลังแสยะยิ้มเยือกเย็นให้เขา น้ำหนักเท้าของซิสเตอร์ที่เหยียบบนตัวเขาเริ่มกดหนักขึ้นก่อนที่แอนดี้จะเห็นเลือดที่ไหลหยดมาตามขาของซิสเตอร์ที่กำลังกรีดเสียงร้องโหยหวนก่อนที่ก้อนเลือดที่ค่อยๆไหลลงมากองที่ผ้าห่มส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งจะค่อยๆคืบคลานมาทางเขา ร่างเล็กของเด็กทารกคลานมายิ้มตรงหน้าเขา “พี่ๆไปเที่ยวกับหนูมั้ย?” แอนดี้ร้องลั่นก่อนจะรวบรวมกำลังทั้งหมดพลิกตัวเองลงจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ประตูอย่างไม่คิดชีวิต เขาพยายามจะเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออกเขาบิดลูกบิดประตูสุดแรงเกิดก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง “เขายังไม่ได้ลงไปไหน” มันเป็นฝันซ้อนฝันและตอนนี้เขากำลังมองร่างสูงตระหง่านของซิสเตอร์คนนั้นที่บวมจนขึ้นอืดส่งกลิ่นเหม็นเน่า ใบหน้าที่เละเทะหนอนชอนไชนั้นกำลังแสยะยิ้มให้เขาพร้อมกับบิดตัวและกดน้ำหนักเท้า “ในพระนามของพระบิดา พระบุตรและพระจิต” เธอร้องโหยหวนพลางส่งเสียงหัวเราะก่อนที่ก้อนเลือดก้อนหนึ่งที่ค่อยไหลลงจากขาของเธอจะหล่นมากองที่พื้น เจ้าสิ่งเหม็นเน่านั้นค่อยๆคืบคลานมาทางเขาปรากฏเป็นร่างของเด็กทารกที่คลานมากอดและแสยะยิ้มให้เขา “วันนี้เป็นวันดวงแตกๆ ถ้าแกตอบอะไรข้าแม้แต่คำเดียว แกจะไปอยู่กับข้าทันที แม่แกไปไหนล่ะ ฮิฮิ แม่แกไปไหน?” แอนดี้ร้องไห้พลางท่องนะโมตัสสะในใจ “นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ นะโมตัสสะ ฮิฮิ”

ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะสงบลง แอนดี้รู้สีกอบอุ่นผ่อนคลาย อาการเวียนหัวของเขาหายเป็นปลิดทิ้งและเขารู้สึกหายใจคล่องขึ้นมาก เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมๆและมืออุ่นๆที่มาจับใบหน้าของเขาแอนดี้ลืมตาขึ้นมาและเห็นเด็กผู้ชายหน้าตาตี๋ๆคนหนึ่งกำลังจับแก้มเขาอยู่แอนดี้ลุกขึ้นมามองไปรอบๆ "เมื่อกี้ เมื่อกี้มันอะไร" แอนดี้ถามด้วยความงุนงง "ไม่เห็นมีอะไรนี่" เด็กหนุ่มอีกคนตอบ "อ๋อ แล้วนี่นายเรียนที่นี่เหมือนกันเหรอ? เรียนชั้นไหน" แอนดี้หันไปถาม "ใช่เราอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว เรียนม.5น่ะ" เด็กหนุ่มตอบ "อ้าว ก็ชั้นเดียวกันน่ะสิ เราแอนดี้นะเพิ่งย้ายมาแล้วนายชื่ออะไร" เด็กหนุ่มเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบ "เราชื่อคิรินทร์" เขาผลักตัวแอนดี้ลงไปนอน ก่อนที่เด็กหนุ่มจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง "เราอยากไปห้องเรียนแล้ว" แอนดี้ลุกขึ้นมา "อ้าว หายแล้วเหรอจ๊ะ? ดีจังเลยแอนดี้งั้นเดี๋ยวซิสเตอร์พาไปที่ห้องเรียนนะ แน่ใจนะว่าอาการดีขึ้นแล้ว?" ซิสเตอร์เวโรนิก้าถาม "อ้าว ซิสเตอร์! เพื่อนไปแล้วหรือครับ?" แอนดี้ถามในขณะที่ซิสเตอร์ทำหน้างุนงง "ใครจ๊ะ?" เธอถามลูกศิษย์ "เอ่อ เขาชื่อคิรินทร์น่ะครับ" คำตอบของแอนดี้ทำเอาซิสเตอร์เวโรนิก้าถึงกับหน้าซีด "ก็ไม่มีใครมานี่จ๊ะ อุ๊ย!ตัวร้อนจี๋เลยแบบนี้จะไปเรียนไหวเหรอ?ซิสเตอร์ว่านอนพักต่อดีกว่านะซิสเตอร์บอกให้เพื่อนเก็บหนังสือกับจดตารางสอนไว้ให้แล้ว" เธอดันตัวแอนดี้ลงไปนอนก่อนจะเดินไปหยิบอาหารกลางวันมาให้ แอนดี้กินอาหารกลางวันด้วยความหิวโหยก่อนจะกินยาแล้วหลับสนิทไปจนถึงเวลาเลิกเรียน

เลวรำพึงที่นอนแชตในโทรศัพท์มือถืออย่างสนุกสนานหลังมื้อเย็นรู้สึกง่วงจนต้องเหวี่ยงโทรศัพท์มือถือไปข้างๆ แม้ว่าเธอจะแอบงีบมาหน่อยนึงในมิสซาช่วงเย็นแต่นั่นก็ดูเหมือนจะไม่เพียงพอ “โอ๊ย!!! ใครมาซ้อมดนตรีไทยตอนนี้วะ?” เธอบ่นพลางพล็อยหลับไป – - ด้านนอกหอพักซิสเตอร์ “ศักดิ์” ที่เป็นยามช่วงกลางคืนนั่งคุ้ดคู้ตัวอยู่ในผ้าห่มที่ตู้ยามพร้อมกับมองบรรยากาศรอบๆโรงเรียนที่กำลังบิดเบี้ยววิปริตประหนึ่งกับกำลังถูกพายุพัดแม้จะไม่มีลมพัดสักวูบ เขาเป็นคนเดียวในเซนต์มาบุสที่สัมผัสได้ถึงบรรยากาศสยดสยองนี้ในขณะเดียวกันกับที่เสียงดนตรีไทยชวนขนลุกค่อยๆดังขึ้นๆจนกลายเป็นเสียงสยดสยองที่ดังสนั่นหวั่นไหวทั่วโรงเรียน ผู้หญิงในชุดขาวที่ยืนอยู่บนชั้น8กำลังมองบรรยากาศวิปริตแปรปรวนรอบๆโรงเรียนก่อนจะยืนพึมพำในความมืดคนเดียว เสียงกรีดร้องโหยหวนดังออกมาห้องน้ำชายที่ถูกปิดตายเป็นระยะๆ ซิสเตอร์สากุลวดีกำลังสวดมนต์ลัทธินอกรีตอยู่ในห้องพักส่วนตัวด้วยแรงแค้น ศพเด็กที่คลานอยู่ทั่วตึกเรียนเช่นเดียวกับร่างไร้วิญญาณเปื้อนเลือดของคนตายหลายคนกำลังเดินวนเวียนอยู่ในทุกซอกทุกมุมของตึกเรียน คิรินทร์ที่กำลังเดินเล่นอยู่กลางสนามฟุตบอลก็แสยะยิ้มพร้อมกับเงยหน้ามองความสยดสยองอันแสนงดงามนี้ ก่อนที่เสียงระฆังในโบสถ์ที่แกว่งไกวอย่างบ้าคลั่งจะสิ้นสุดลงพร้อมกับเงาดำทะมึนหลายร่างที่แบกโลงศพเดินตรงจากประตูโบสถ์มาทางตู้ยามของศักดิ์ที่ร้องโหยหวนด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด ร่างในชุดคลุมคล้ายบาทหลวงและแม่ชีเหล่านั้นจับศักดิ์ยัดลงในโลงทั้งเป็นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในประตูโบสถ์ที่ถูกปิดลงกลอนจากภายนอกเช่นเดิม ทุกอย่างสงบนิ่งลงเป็น “เซนต์มาบุส” โรงเรียนที่สวยงามเช่นเดิมเช่นเดียวกับเสียงดนตรีไทยลึกลับที่ค่อยๆแผ่วเบาลงเรื่อยๆจนจางหายไปในอากาศ



แก้ไขล่าสุดโดย Armand D'Angouleme เมื่อ Mon Aug 26, 2013 12:15 am, ทั้งหมด 1 ครั้ง

อันนี้เป็นนิยายที่ดิฉันแต่งเองนะคะ คือส่วนตัวทราบดีนะคะว่าบอร์ด FF Mag เป็นบอร์ดดนตรีสากลไม่ใช่บอร์ดนิยายแต่ส่วนตัวแล้วเขียนวิจารณ์ที่นี่มา10ปีแล้วคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาถ้าเราอยากจะลองนำเสนอโปรเจ็คงานเขียนส่วนตัวบ้างในที่ๆเป็นเหมือน "บ้าน" ในโลกออนไลน์ของเราใช่มั้ยคะ คือส่วนตัวมีปัญหาในการหาที่ลงนิยายจริงๆเนื่องด้วยภาษาและการนำเสนอส่วนตัวของดิฉันแล้วลองไปลงที่อื่นคงจะโดนแบนตั้งแต่ยังไม่จบสามตอนแรกคิดไปคิดมาถ้าจะหาลงที่ไหนเป็นที่แรกก็ขอลงที่บ้านเราดีกว่าเพราะจากประสบการณ์ตลอด10ปีเล่นเว็บบอร์ดที่ไหนก็ไม่มันส์เท่าเล่นที่ FF ที่สำคัญอย่างแนสทิน่าไปเล่นที่ไหนเขาก็รับไม่ได้สักที่ "สักที่เดียวก็ไม่มีจริงๆค่ะ"

จริงๆแล้วเมื่อก่อนบอร์ดเราเคยมีนิยายบอร์ดนะคะแต่คนเขียนก็โตๆเลิกเล่นกันไปหมดแล้วว่าแล้วก็นึกถึงวันวานถึงนิยายเรื่อง "สุสานนักเรียน" จะไม่ใช่นิยายบอร์ดเพราะว่าไม่ได้ใช้ชื่อตามล็อคอิืนแต่เชื่อเถอะค่ะว่าตัวละครที่รับเล่นเรื่องนี้ในเพจ Hysteria เกือบ90%เป็นคนในบอร์ด FF Mag แทบทั้งสิ้น

นิยายสุสานนักเรียนประกอบด้วยมีทั้งหมด7ตอนยาวด้วยกันบวกกับInterludeและRepriseกับตอนพิเศษอีกหนึ่งตอนเป็นตอนนักเรียนปิดเทอมรวมเป็นทั้งหมด10ตอน นิยายเรื่องนี้ว่าด้วยเรื่องของ7สิ่งมหัศจรรย์หรือเรื่องอาถรรพ์ลี้ลับในโรงเรียนคาทอลิกแห่งหนึ่ง ตอนนี้เขียนไปได้ถึงตอนที่3แล้วจะค่อยทยอยลงบอร์ดพร้อมรีวิวนะคะส่วนใครอ่านแล้วสนใจอยากไปอ่านตอนที่เขียนเสร็จไปแล้วเชิญที่เพจ Hysteria ส่วนใครอ่านแล้วไม่สนใจเราก็ขอขอบคุณที่สละเวลาจะอ่านแต่พวกทีี่ไม่สนใจจะอ่านแล้วเข้ามากวนขอบอกว่า "ไม่ต้องปากมาก"

ป.ล.ขอแค่ได้ลงไม่สนว่าจะแป๊กหรือจะมีคนอ่านหรือไม่อ่านไม่ได้สนใจแค่ได้ลงก็สนองนี๊ดแล้วดังนั้นโจทย์เก่าโจทย์ใหม่หรือหัวโจกมาเฟียหน้าใสไม่ต้องมาด่าว่า "จะลงทำไม" เพราะนี่ก็บอกโต้งๆว่า กูอยากจะลง

เพลง hardcore มากค่ะ


_________________

กริดดดดดดดด ติดตามโน๊ะ
ป้าแนสต้องใส่ฉาก ช-ช ลงไปในเรื่องด้วยโน๊ะ


_________________

เดี๋ยวมาอ่านนะคร้ะ


_________________
กระทู้อีเจโป๊ะแตกว่าเป็นคารีน่า

_________________

ขอบคุณค่ะ ลงพลาดไปหนึ่งพาร์ท Edit แล้ว