สุสานนักเรียน ตอนที่3 เล่ม2 (11 - 13)
ผู้ตั้ง	ข้อความ
Armand D'Angouleme FF>>Member Cool เข้าร่วม: 09 Sep 2009 ตอบ: 2997	สุสานนักเรียน ตอนที่3 เล่ม2 (11 - 13)  http://hysteriaculture.wordpress.com hysteria สุสานนักเรียน ตอนที่3 เรื่องเล่าสยองขวัญจากห้องน้ำนักเรียนชายที่ถูกปิดตาย เล่ม2 (11 - 13) บทความ/นิยายในเพจ Hysteria นี้ ถือเป็นลิขสิทธิ์ แก่ผู้เขียน “นายมัลนร ล้ำสกุลวงศ์” ( http://www.facebook.com/ArmandVladJekyllDangouleme8774 และเพจ http://www.facebook.com/hysteriaculture)เท่านั้น ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง คัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใด หรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต “คุณแม่คะว่าแต่เรื่องแจ้งตำรวจไปถึงไหนแล้วเหรอคะ?” ผกาที่นั่งอยู่บนเบาะหน้ารถหันมาถามคุณแม่ของหลิน “อ๋อ ลงบันทึกประจำวันไว้เรียบร้อยแล้วค่ะกล้องวงจรปิดในซอยก็จับทะเบียนรถไว้ได้หมดแต่คนร้ายทั้งสองคนใส่หมวกกันน็อคไว้ตลอดเลยค่ะ ส่วนเรื่องของคริสโตเฟอร์ทางเราสืบถามไปรษณีย์ไปที่สำนักงานแล้วเขายืนยันว่าไม่มีกล่องๆนั้นลงทะเบียนEMSมาทางสำนักงานเลยแถมพนักงานส่งพัสดุคนเดิมก็ดันมาลาออกไปทำงานใหม่เสียอีก” แม่ของหลินส่ายหน้า “เราคงทำได้ดีที่สุดเท่านี้แหละค่ะตำรวจรับเรื่องไปก็เท่านั้นเพราะเรามันก็แค่ประชาชนคนธรรมดาถ้าไม่วิ่งเต้นเรื่องเงินให้ถึงที่สุดเขาไม่มีทางมาวิ่งตามเรื่องให้หรอก” แม่ของหลินบ่นก่อนจะกรี๊ดร้องขึ้นมาดังลั่นเมื่อมอเตอร์ไซค์ที่ขับสวนทางมาตรงซิยคอนแวนต์ปาก้อนหินเข้าใส่กระจกรถของเธออย่างจังจนรถของเธอเกยขึ้นไปจนกับตู้โทรศัพท์บนฟุตบาทจนมันแตกละเอียด “โอ๊ยยย ตายแล้วๆนี่มันอะไรเนี่ย?!!!” ผกาที่ดูเหมือนว่าจะแค่ฟกช้ำจากการอัดกระแทกเล็กน้อยรีบเปิดประตูรถออกมาพลางกระโดดเหยงๆ “ช่วยด้วยค่าๆ” เธอตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากคนในบริเวณนั้นที่เริ่มเข้ามารายล้อม “มีคนอยู่ในรถอีกสองคนค่ะ ช่วยด้วย ช่วยกันหน่อยสิ!!!” ผกาทรุดตัวลงไปร้องไห้ในขณะที่พลเมืองดีสี่ห้าคนรีบวิ่งเข้ามาดูอาการเธอเช่นเดียวกับกลุ่มเจ้าหน้าที่เทศกิจที่เข้ามางัดประตูรถฝั่งคุณแม่ของหลินแล้วนำเธอออกมาได้ในสภาพที่ถูกกระจกบาดเลือดอาบเต็มแขนและแก้มแต่เธอยังคงกรีดร้องแล้วกระเสือกกระสนคลานกลับไปที่รถเพื่อที่จะช่วยลูกสาวของเธอออกมา “ไม่เป็นไรนะครับคุณแม่ เราเอาน้องออกมาได้แล้วนะครับรถโรงพยาบาลกำลังจะมานะครับ” ผการ้องไห้โฮเมื่อเห็นสภาพของหลินที่นอนนิ่งไม่ไหวติงในขณะที่แม่ของหลินถึงกับหมดสติไป “ไอ้เหี้ยนั่นมันขว้างก้อนหินโดนหัวน้องเขาจนกะโหลกเปิดเลย!” พ่อค้าในซอยคอนแวนต์แยกเขี้ยวด้วยโทสะอันเดือดดาล “ทำไมป่านนี้หลินยังไม่มาอีกนะ นี่สวดภาวนาช่วงเช้าเสร็จแล้วนะ?” ดีไซน์กระซิบข้างหูฟารีดา เด็กสาวทั้งสองคนต่างผลัดกันมองไปที่ประตูทางเข้าโรงเรียนแทบจะทุกห้านาทีตั้งแต่เข้าแถว “สวัสดีลูกๆโรงเรียนเซนต์มาบุสทุกๆคน วันนี้พ่อมีเรื่องเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งอย่างกะทันหันของผู้ช่วยอธิการโรงเรียนมาแจ้งให้ลูกๆทราบนั่นคือ ‘ซิสเตอร์สากุลวดี’ มีความจำเป็นที่ต้องลาออกจากตำแหน่งของซิสเตอร์ฝ่ายปกครองเนื่องจากปัญหาสุขภาพ” สิ้นเสียงของบาทหลวงจรัลเด็กๆโรงเรียนเซนต์มาบุสทุกระดับชั้นก็ต่างเฮลั่นแม้แต่บรรดาอาจารย์และซิสเตอร์ก็ต่างปรบมือด้วยความยินดีชนิดออกนอกหน้า “อร๊ายยย ไม่อยากจะเชื่อเลย!!!” ดีไซน์กระโดดเหยงๆด้วยความดีใจพลางบีบไหล่อารึมที่ยืนอยู่ตรงหน้า “คนไม่ชอบซิสเตอร์คนนี้เยอะขนาดนี้เลยเหรอนี่?” อารึมหันมาหัวเราะกับดีไซน์และฟารีดาก่อนจะชำเลืองไปสบตากับหนิงและกลุ่มเพื่อนๆของเธอในแถวหลังที่จ้องเธอเขม็งในขณะที่กชกรไม่กล้าแม้แต่จะสบตาอารึม ตอนนี้แอนดี้กับคริสมาสต์ต่างพยายามดึงตัวฮาเวิร์ดที่แสดงความยินดีอย่างออกนอกหน้าด้วยการกระโดดตีลังกากลับหลังถึงสามตลบ “กูว่าไอ้โน่คงได้ยินประกาศนี้ในห้องพยาบาลนะ” เด็กหนุ่มหัวเราะก่อนที่ทั้งแถวด้านล่างจะเงียบกริบ “พ่อมีความยินดีที่จะประกาศให้ทราบว่า ‘ซิสเตอร์รจิตา’ จะมารับตำแหน่งคุณแม่อธิการแทนซิสเตอร์สากุลวดีตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” เสียงปรบมือดังสนั่นระลอกสองดังขึ้นเมื่อซิสเตอร์รจิตาเดินขึ้นมาบนเวทีเธอยิ้มด้วยสีหน้าอันเปี่ยมด้วยความสุขและภาคภูมิใจ “สวัสดีลูกๆทุกคน” ตอนนี้เธอดูอบอุ่นและมีความสุขมากๆอย่างที่แอนดี้ไม่เคยเห็นมาก่อนซึ่งเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดีไปกับเธอเพราะว่าเขาได้ยินมาตลอดว่าเธออยากจะเป็นซิสเตอร์ฝ่ายปกครองขนาดไหนยิ่งจากเรื่องของฮโยมินบนชั้นแปดในสายตาของเขาความเป็นผู้นำของเธอดูเหมาะสมสำหรับตำแหน่งคุณแม่อธิการมากที่สุดในขณะนี้ทีเดียว “ก่อนอื่นซิสเตอร์ต้องกราบขอบคุณคุณพ่ออธิการที่กรุณาให้โอกาสซิสเตอร์พิสูจน์ตัวเองในตำแหน่งที่ซิสเตอร์อยากทำมาตลอดนี้ ถึงตอนนี้จะ54เข้าไปแล้วซิสเตอร์ก็เชื่อว่าคงไม่แก่เกินไปที่จะมาเป็นแม่ปกครองลูกๆ” เธอพูดติดตลกในขณะที่กุ๊ยช่ายกับนาเดียต่างส่งเสียงกรี๊ดเชียร์และปรบมือดังสนั่น กาโต้อาศัยโอกาสนี้หยิบLineขึ้นมาเช็คเด็กหนุ่มเพิ่งได้รับข้อความจากโอลิเว่อร์ว่า “เรียบร้อยแล้ว!!!” เขาเงยหน้าขึ้นมาแสยะยิ้มด้วยความลำพองใจก่อนที่ภาพบนเวทีจะทำให้เด็กหนุ่มใบหน้าซีดเผือด ใบหน้าที่ปูดบวมและเยิ้มไปด้วยน้ำหนองในชุดคลุมซิสเตอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆร่างของซิสเตอร์รจิตากำลังจ้องเขม็งตรงมาทางเขาปากที่เจ่อบวมเป็นสีดำสนิทประหนึ่งปากครุฑและดวงตาที่โปนจนถลนออกมานอกเบ้านั้นเป็นสิ่งภาพกาโต้จำได้อย่างดีไม่เคยลืมภาพของ “ซิสเตอร์ขนิษฐา” ที่ปรากฏตัวมาให้เขาเห็นในวันสอบมิดเทอมวันสุดท้ายและเป็นภาพที่ตามหลอกหลอนเข้าที่โรงเรียนมาตลอดตั้งแต่เทอมที่แล้ว “อ๊าาากกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!” กาโต้ร้องลั่นพลางล้มลงไปนอนตัวสั่นที่พื้น ไอโฟนของเขาตกกระแทกพื้นจนแตกกระจายเกลื่อนเด็กหนุ่มร้องไห้พลางคลานถอยหลังในขณะที่เพื่อนๆห้องอื่นเริ่มหัวเราะเยาะเขา “กาโต้เป็นอะไรรึเปล่า?” ฟารีดากับดีไซน์ลงไปช่วยประคองเขาสิ้นเสียงของเด็กสาวสองคนบานเกล็ดคมกริบปริศนาก็ลอยลงมาจากตึกเฉี่ยวผ่านหัวซิสเตอร์รจิตาที่กำลังเดินตรงจากเวทีลงมาดูอาการของกาโต้อย่างหวุดหวิดก่อนจะผ่าร่างของ “แองจี้” สุนัขท้องแก่ที่กำลังนอนเล่นอยู่ที่พื้นสนามจนขาดเป็นสองท่อนก่อนจะแตกกระจายท่ามกลางความตกใจของเด็กๆทุกคนในโรงเรียน “โธ่ แองจี้!!!” คริสมาสต์ยืนหน้าซีดด้วยความตกใจในขณะที่กาโต้และซิสเตอร์รจิตาต่างยืนตัวแข็งทื่อกับภาพอันชวนสยองสยองและสลดใจตรงหน้า “โธ่เอ๊ย อีแองจี้อีกไม่กี่วันมึงก็จะคลอดลูกแล้วแท้ๆ” ตี้หัวหน้าร.ป.ภ.ของโรงเรียนเดินเข้ามาสมทบพลางส่ายหน้าด้วยความเวทนา “ฮาเวิร์ดเมื่อเช้ารถของคุณแม่น้องหลินประสบอุบัติเหตุในซอยคอนแวนต์เราเองเนี่ย มีจิ๊กโก๋ขับมอเตอร์ไซค์สวนมาแล้วเอาหินเขวี้ยงกระจกคุณแม่เขาหักหลบไปชนกับตู้โทรศัพท์จนยับเลยพี่ตี้ว่าจะมาบอกพวกแกแต่ดันเข้าแถวซะก่อน” ตี้หันไปตบไหล่ฮาเวิร์ด “ตายจริง!!! แล้วทุกคนปลอดภัยใช่มั้ยตี้?” ซิสเตอร์เวโรนิก้าที่เขามาดูอาการเด็กๆบางคนที่โดนกระจกบาดหันไปถามตี้ด้วยความเป็นห่วง “มิสผกาปลอดภัยดีครับ ส่วนคุณแม่ของน้องหลินคงจะมีแผลเป็นบนหน้าแล้วล่ะครับ โดนกระจกบาด! ตอนที่ตี้กลับจากโรงพยาบาลคุณแม่ยังสลบอยู่เลยแต่หมอบอกว่าแค่กระทบกระเทือนเล็กน้อยแต่น้องหลินนี่สิครับน่าเป็นห่วงเพราะโดนก้อนหินเข้าไปเต็มๆกะโหลกเปิดเลยตอนนี้ยังอยู่ICUอยู่เลยครับ” ตี้ส่ายหน้าอย่างหมดหวังเมื่อพูดถึงหลิน “อะไรนะคะ!!!!” ดีไซน์,ฟารีดาและอารึมประสานเสียง คริสมาสต์เป็นคนเดียวที่ไม่พูดอะไรเขาปล่อยมือที่โอบคอกาโต้ไว้พลางถอยห่างจากเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าชิงชังซึ่งดูเหมือนว่าแอนดี้กับฮาเวิร์ดจะสังเกตเห็นแม้ว่าเขาจะไม่กล้าสงสัยกาโต้ที่ดูจะตกใจไปกับเรื่องนี้ไม่แพ้กัน “ซิสเตอร์คะหนูเป็นห่วงหลินค่ะ คือหนูอยากจะขออนุญาติ ” ฟารีดาเปิดปากแต่กลับโดนซิสเตอร์รจิตาเบรค “ไม่ได้ฟารีดา!!! เวลาเรียนของพวกเธอทุกคนก็สำคัญนะ ยิ่งตอนนี้มิสมาลินก็อยู่ในโรงพยาบาลมิสผกาก็มาช่วยคุมชั้นไม่ได้อีก คือเข้าใจซิสเตอร์ใช่มั้ย? พวกเธอคุมห้องกันได้ถ้าเฮละโลไปโรงพยาบาลกันหมดแล้วห้องเธอที่ไม่มีครูประจำชั้นตอนนี้จะทำยังไง?” ซิสเตอร์รจิตาพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดหากแต่เปี่ยมด้วยความอ่อนโยน “เอาเป็นว่าหน้าที่ของพวกเธอวันนี้คือต้องช่วยมิสมาลินคุมห้องและจัดการเอกสารกิจกรรมต่างๆ เดี๋ยวเรื่องไปเยี่ยมซิสเตอร์เวโรนิก้าท่านจะไปเองไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนกาโต้เดี๋ยวมากับฉัน” “เธอเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกกาโต้!!!!” ซิสเตอร์รจิตาเหวี่ยงกาโต้ลงไปนั่งที่โซฟารับแขกอย่างแรงหลังจากที่ทั้งคู่ถึงห้องปกครอง ท่าทางของเธอดูเปลี่ยนไปจากที่แสดงออกบนเวทีเมื่อแต่กี้โดยสิ้นเชิง “ผมเห็นผะ ผะ ผีครับ ผมเห็นผีซิสเตอร์ขนิษฐา” กาโต้พูดเสียงสั่นเด็กหนุ่มดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจต่ออากัปกิริยาที่กราดเกรี้ยวรุนแรงขึ้นของซิสเตอร์รจิตาแม้แต่น้อย ณ ขณะนี้ไม่มีอะไรรบกวนจิตใจเขามากไปกว่าความหวาดกลัวจากสิ่งที่เขาได้เห็นหน้าบนเวทีเมื่อแต่กี้ “เหลวไหล!!!!” รจิตาตวาด “ซิสเตอร์ขนิษฐาท่านเสียไปแล้วและห้องน้ำชั้น5ก็ได้ทำพิธีปลุกเสกอย่างดีไม่มีทางที่เรื่องน่ากลัวที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วจะกลับมาเกิดขึ้นในวันนี้อีก” ซิสเตอร์รจิตาดูประสาทเสียก่อนที่เธอจะเปลี่ยนน้ำเสียงให้ดูอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความเห็นใจอย่างทันควันเมื่อเห็นเลวรำพึงมาเคาะประตูห้อง “ว่าแต่เมื่อกี้ลูกไม่เป็นไรใช่มั้ยกาโต้? เชิญค่ะมิสปิยะวดี” “เมื่อกี้ป้าจ๋อยหัวหน้าแม่บ้านมาขอเบิกเงินซื้อกระจกบานเกล็ดน่ะค่ะเห็นว่าเมื่อเช้าบานเกล็ดชั้น5ลอยลงมาแตกหน้าเวทีเลยเหรอคะ?” เลวรำพึงถามไถ่ขณะตระเตรียมเอกสาร “บานเกล็ดชั้นอะไรนะ!!! เอ่อ ขอโทษค่ะบานเกล็ดชั้นอะไรนะคะ?” รจิตาลืมตัวตวาดถามเลวรำพึงด้วยความตกใจก่อนจะรีบเปลี่ยนน้ำเสียงให้ฟังดูสุภาพขึ้นมาทันที “เอ่อ ชั้น5 น่ะค่ะ คือพ่ออธิการท่านมีประชุมที่ฮิลทันและซิสเตอร์เวโรนิก้ากับซิสเตอร์วิรภาไปดูอาการน้องหลินกับคุณแม่ มิสก็เลยจำเป็นต้องให้ซิสเตอร์รจิตาเซ็นต์เอกสารเบิกค่ากระจกน่ะค่ะ” เลวรำพึงดูงงๆกับท่าทีแปลกๆของรจิตา “ได้ค่ะๆ โอ๊ยยย ใครโทรมาอะไรกันตอนนี้หนอ?” ซิสเตอร์รจิตารีบเซ็นต์ค่าเบิกจ่ายให้เลวรำพึงอย่างลวกๆก่อนจะรีบหันไปรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ! อ๋อ ใช่ๆมิสฝ่ายธุรการอยู่ที่นี่พอดีค่ะซิสเตอร์ รอสักครู่นะคะ มิสปิยะวดีคะทางวิทยาเขตุเชียงใหม่โทรมาน่ะค่ะตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวซิสเตอร์จะพากาโต้ไปห้องพยาบาลก่อนแล้วจะเลยขึ้นไปดูชั้น5เสียหน่อย” เลวรำพึงรู้สึกหงุดหงิดระหว่างที่พยายามหากระดาษเปล่าบนโต๊ะทำงานของซิสเตอร์รจิตาเพื่อจดข้อมูลของฝ่ายธุรการจากวิทยาเขตุหาดใหญ่ “สักครู่นะคะ!” เธอก้มลงไปค้นลิ้นชักด้านล่างของซิสเตอร์รจิตา “เก๊ะรกแบบนี้มันคงไม่รู้หรอกว่ากูแอบค้น อร๊ายย!!!” เลวรำพึงที่กำลังหัวเราะในลำคอกับความไร้มารยาทของเธอถึงกับหวีดร้องออกมาเสียงดังเมื่อถูกของแหลมแทงเข้าที่บริเวณนิ้วชี้มือซ้ายอย่างจัง เธอยกนิ้วขึ้นมาดูพร้อมกับเห็นว่าแม็กเย็บกระดาษได้ปักเข้าที่นิ้วชี้ของเธออย่างจังโดยที่มีกระดาษขาวติดมาด้วยถึงสามแผ่น “อีรจิตา อีเหี้ยเอ๊ย!!!” เลวรำพึงสบถเบาๆในลำคอก่อนจะดึงแม็กเย็บกระดาษออกจากนิ้วแล้วจดข้อมูลทางโทรศัพท์ต่อโดยที่เธอไม่ได้ล่วงรู้ถึงร่างเน่าเฟะในชุดคลุมซิสเตอร์ที่ยืนจ้องเธอด้านหลังไม่วางตาเลยแม้แต่น้อย “เสร็จซะที อีดอก! โทรมาทำเหี้ยอะไรตอนนี้” เลวรำพึงยกขาใส่โทรศัพท์ก่อนจะหยิบกระดาษเปล่าที่เธอจดขึ้นมาอ่าน “ซิสเตอร์รจิตาครับตามที่ผมได้ขอร้องให้ซิสเตอร์ช่วยเก็บเรื่องของลูกชายผมเป็นความลับ ผมมีความยินดีที่จะมอบเงิน ” เลวรำพึงรีบเก็บกระดาษทั้งสามแผ่นเข้าในแฟ้มของเธอก่อนจะรีบจัดทุกสิ่งอย่างบนโต๊ะของซิสเตอร์รจิตาให้เรียบร้อยก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องฝ่ายปกครองไปโดยที่ไม่ได้สังเกตุเห็นร่างในชุดคลุมซิสเตอร์ที่กำลังยืนจ้องมองเธออยู่ก่อนจะอันตรธานหายไป แก้ไขล่าสุดโดย Armand D'Angouleme เมื่อ Thu Sep 18, 2014 2:46 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
Thu Sep 18, 2014 2:39 pm
Armand D'Angouleme FF>>Member Cool เข้าร่วม: 09 Sep 2009 ตอบ: 2997	ดีไซน์กับฟารีดาแอบหลบฉากมาคุยกันเรื่องหลินตรงมุมตึกในขณะที่เสียงเชียร์การแข่งขันวอลเล่ย์บอลระหว่างทีมเด็กผู้ชายในห้องกำลังดังสนั่นโดยที่ทั้งห้องไม่มีใครทันสังเกตเลยว่าอารึมได้ค่อยๆปลีกตัวออกจากกลุ่มแล้วเดินตรงมาที่ลิฟท์ “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” อารึมยิ้มให้เด็กสาวในลิฟท์ที่เธอไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย เธอยืนรอเด็กสาวคนนั้นให้ออกจากลิฟท์อยู่นานเป็นนาทีก่อนจะเป็นฝ่ายที่หมดความอดทนแล้วเดินเข้าไปในลิฟท์ “บ้ารึเปล่า! ไม่ออกก็ไม่บอกยืนทื่ออยู่ได้คนยิ่งรีบๆอยู่” อารึมหันไปขู่ฟ่อใส่เด็กสาวในลิฟท์ทันทีที่ลิฟท์ปิดบุคลิกที่สุภาพเรียบร้อยของเด็กสาวเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน “เธอมาเรียนที่นี่ก็อย่ามาสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นจะดีกว่าที่นี่มีแต่คนดีๆ” เด็กสาวปริศนาคนนั้นเงยหน้าขึ้นใบหน้าของเธอซีดเผือดเสียจนอารึมตกใจ “เธอพูดเพ้อเจ้ออะไรของเธอ?” อารึมหันไปยักคิ้วเป็นเชิงท้าทาย เธอเน้นน้ำเสียงที่ยียวนและกระแทกสีหน้าใส่อย่างหยาบคาย “ฉันชื่อฮโยมินเป็นลูกครึ่งเกาหลีเหมือนกันแล้วก็เรียนห้องเดียวกับเธอนั่นแหละ” คำตอบนั้นทำให้อารึมถึงกับไปไม่เป็น เธอรู้สึกหัวเสียที่เผลอแสดงธาตุแท้ของเธอต่อหน้าเพื่อนในห้อง “ไม่ต้องกลัวนะเรื่องนี้ฉันไม่บอกใครหรอกขออย่างเดียวเธออย่าแกล้งเพื่อนฉันก็พอ” เด็กสาวในลิฟท์ทิ้งท้ายก่อนที่เธอจะเดินออกจากลิฟท์ไปเมื่อมันจอดที่ชั้น5 “อีห่าเอ๊ย!!!” อารึมด่าไล่หลังเมื่อประตูลิฟท์ปิดลง อารึมเดินเลี้ยวมาถึงหน้าประตูห้องม.5/3เธอหยุดยืนตรงมุมกำแพงให้แน่ใจว่าฮโยมินจะไม่ได้แอบตามกลับมาดูว่าเธอจงใจจะทำอะไร “มันจะรู้ได้ยังไงวะ?” อารึมพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องไป เมื่อวานอารึมแกล้งหลอกถามเด็กผู้ชายในห้องจนแน่ใจดีแล้วว่าในห้องเรียนไม่มีกล้องวงจรปิด “ที่เกาหลีนะตรงมุมห้องเรียนด้านขวาจะติดกล้องวงจรปิดไว้ด้วยแหละ” อารึมทำเสียงเย้ยหยันเบาๆในลำคอพลางหัวเราะคิกคักกับตัวเองด้วยความชอบใจระหว่างที่ใช้กิ๊ฟท์เหน็บผมสะเดาะกุญแจตู้ล็อคเกอร์ส่วนกลางของห้องก่อนจะคว้าเงินค่ากิจกรรมของสีแดงที่หลินใส่ไว้นับสี่หมื่นเมื่อวานไปหมด หลังจากที่เด็กสาวจัดการให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเป็นปกติแล้วเธอกลับรู้สึกเอะใจอะไรบางอย่างก่อนที่จะเปลี่ยนใจไม่นำเงินยัดไว้ในหน้าอกของตัวเธอเอง “เฮ้ยมึงโอเครึเปล่าวะ?” โอลิเว่อร์เดินตรงเข้ามาที่เตียงนอนของกาโต้ในห้องพยาบาล “พี่เว่อร์!!!” กาโต้กำลังจะลุกขึ้นนั่งแต่ก็ถูกโอลิเว่อร์กดให้กลับลงไปนอนเช่นเดิม “กูเจ็บคอแต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกเลยแกล้งมาขอยามิสเต็มกิน มึงไม่เป็นไรใช่มั้ยเมื่อเช้า?” โอลิเวอร์นั่งลงที่ข้างเตียง “ไม่เป็นไรพี่เว่อร์ผมไม่เป็นไร แค่ตกใจนิดหน่อย คือ ” กาโต้ที่กำลังจะหลุดปากเล่าเรื่องผีของซิสเตอร์ขนิษฐายั้งคำพูดของตัวเองทันพลางเปลี่ยนเรื่อง “ เอ่อ คือพี่เรื่องอีหลินน่ะแล้วถ้ามันตายล่ะ!” กาโต้กระซิบ “ถ้ามันตายมึงก็เฉยๆไว้สิ พ่อมึงจ้างนิ้วออกมาจากคุกสำหรับงานนี้โดยเฉพาะมึงไม่ต้องกลัวหรอกยังไงเรื่องนี้ก็มาไม่ถึงพวกเรา” โอลิเวอร์กระซิบตอบพลางหันไปมองบรูโน่ที่กำลังนอนหลับสนิท “ไอ้เชี่ยนั่นมันทำอะไรเราไม่ได้หรอกพี่ แม่งหลับตั้งแต่ก่อนเข้าแถวอีก” กาโต้มองตามพลางหัวเราะบรูโน่ “ก็แม่อีหลินมันเสือกไปแจ้งความเรื่องที่ไอ้แมวนั่นที่พ่อมึงฆ่าแล้วส่งไปรษณีย์ไปขู่มันไงแถมไอ้เรื่องที่ไปเขวี้ยงหน้าต่างห้องมันอีก จะปิดปากก็ต้องขู่ให้แม่งหงอไปแบบนี้แหละนี่ก็จ้างไปรษณีย์ที่พ่อมึงเล่นใต้โต๊ะจ้างให้ไปส่งระหว่างทางออกจากงานเชียวนะมึง” โอลิเว่อร์ส่ายหน้า “พ่อเป็นคนจัดการทุกอย่างหมดเลยเหรอ?” กาโต้ถามด้วยความงุนงง “เปล่า! แม่มึงต่างหากจัดการ พ่อมึงแค่ทำตามที่แม่มึงบอก เด็กอย่างพวกเราจะไปเข้าใจอะไรความคิดผู้ใหญ่วะ มึงนอนต่อเถอะกาโต้หมดคาบพละจะได้กลับขึ้นไปเรียน” โอลิเวอร์ตบไหล่พลางเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ได้ระแคะระคายแม้แต่น้อยว่าพวกเขาพูดดังพอที่บรูโน่ที่กำลังแกล้งหลับจะได้ยินหมดทุกอย่าง โอลิเว่อร์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพยาบาลตัดสินใจเดินไปที่สนามวอลเล่ย์บอลเพื่อที่จะแอบดูดีไซน์ซึ่งเด็กหนุ่มรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งที่โชคชะตาช่างเป็นใจให้แก่เขาเมื่อภาพของดีไซน์กับฟารีดาปรากฏตรงหน้า “แอ๊ะ! สองสาวโดดเรียนเหรอ?” โอลิเวอร์อาศัยจังหวะนี้แซวทั้งคู่ “ไปขี้กันมา!!!” ฟารีดาตอบห้วนๆ เธอกับโอลิเว่อร์เคยมีเรื่องกันถึงขั้นแตกหักเมื่อปีที่แล้ว “ว่าแต่ขอยืมตัวคนสวยก่อนได้มั้ยที่พี่บอกไงมีอะไรจะปรึกษาเป็นการส่วนตัว” โอลิเว่อร์หลิ่วตาใส่ฟารีดาด้วยท่าทีที่ไม่สะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้นต่อความหยาบคายของเธอเพื่อเติมเชื้อไฟให้เด็กสาวเดือดเต็มที่ “หน้าตากวนส้นตีนจังไอ้เว่อร์ ไหนๆมึงจะปรึกษาควยอะไร?” ฟารีดาเท้าสะเอว “โอ้โห!!! มึงสวยตายห่าแล้วอีแขก เต่าก็เหม็น แค่ได้กลิ่นกูก็ไม่กล้าปรึกษาแล้วครับ กลิ่นแบบนี้มึงสิต้องปรึกษากู” โอลิเว่อร์จี้จุดปมด้อยของฟารีดาทำเอาเธอด่าเป็นชุด “อืมๆ หืมๆ” เด็กหนุ่มเอามือปิดจมูกพลางพยักหน้ารับทุกคำที่ฟารีดาด่า “ดีไซน์กูไปก่อนนะ ผู้ชายเหี้ยๆแบบนี้คิดจะจีบนางแบบอิตาลี่พี่ไอ้บรูโน่ ถุย!!! ชาติหน้าเถอะไอ้สัตว์” ฟารีดาชูนิ้วกลางใส่หน้าโอลิเว่อร์ก่อนจะเดินออกจากวงไป “พี่เว่อร์มีอะไรจะปรึกษาดีไซน์เหรอคะ?” ดีไซน์ยืนกอดอกด้วยท่าทางที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดถึงความไม่พอใจต่อความหยาบคายที่โอลิเว่อร์กระทำต่อฟารีดา “พี่มีอะไรให้ดูอ่ะ แต่ตรงนี้ไม่ได้หรอกนะ เราไปหาที่เงียบๆคุยกันดีกว่านะครับ น่านะ นะๆ” โอลิเว่อร์ทำหน้าออดอ้อน อารึมที่กำลังยืนเล่นเกมส์บนไอโฟนระหว่างลงลิฟท์ถึงกับสะดุ้งสุดตัวเมื่อลิฟท์เปิดที่ชั้นห้าพร้อมกับใบหน้าถมึงทึงของซิสเตอร์รจิตา “มานี่สิ!” เธอดึงหูอารึมออกมาจากลิฟท์ “มาเรียนแค่สองวันก็ทำผิดกฏระเบียบโรงเรียนแล้วกล้ามากที่แอบใช้ลิฟท์อาจารย์คนเดียว” เธอพูดระหว่างที่หวดไม้เรียวไปที่ก้นของอารึมหลายที “หนูไม่รู้กฏข้อนี้ค่ะ หนูขอโทษค่ะซิสเตอร์ ต่อไปหนูจะไม่ทำอีกแล้ว” อารึมบีบน้ำตา “ไม่ต้องมาแก้ตัววันนี้ตอนพักเที่ยงซิสเตอร์ขอทำโทษให้เธอล้างจานของซิสเตอร์เธอต้องไปรายงานตัวที่ห้องปกครองเข้าใจมั้ย?” ซิสเตอร์รจิตาเทศนาอารึมยกใหญ่ อีกฝากหนึ่งของชั้นห้าในมุมที่สงบของห้องเก็บอุปกรณ์จัดนิทรรศการของหมวดวิชาภาษาไทยดีไซน์กำลังยืนตาเบิกโพลงขณะที่กำลังดูคลิปที่เธอกับฮาเวิร์ดได้ร่วมรักกันในห้องรับแขกที่คอนโดของเด็กหนุ่ม “ไอ้บรูโน่มันแอบถ่ายไว้ มันเสนอมาขายคลิปนี้ให้พี่เพราะมันบอกว่าบ้านมันกำลังล้มละลาย ไอ้โน่มันติดยางอมแงมเลยตอนนี้พี่ก็เลยสงสารให้มันไปสามหมื่นตามที่มันขอ” โอลิเว่อร์ฉวยไอโฟนของเขากลับจากมือดีไซน์ “พี่เว่อร์จะเอาอะไรก็ว่ามาเลยค่ะ ขออย่างเดียวอย่าให้คลิปนี้หลุดไป” ดีไซน์ดูเหมือนจะอ่านเกมส์ของเด็กหนุ่มออก “แต่รู้ไว้นะคะว่าดีไซน์ทำเพื่อฮาเวิร์ดเพราะถ้าคลิปนี้หลุดออกไปฮาเวิร์ดจะเสียเรื่องงานในวงการนายแบบที่เขากำลังไปได้ดี!!!” เด็กสาวเงยหน้ามองโอลิเว่อร์พลางน้ำตาไหลด้วยความคับแค้นใจ เธอรู้สึกอับอายที่โอลิเว่อร์ได้เห็นและล่วงละเมิดภาพความเป็นส่วนตัวระหว่างเธอกับคนที่เธอรักยิ่งไปกว่านั้นเธอเสียใจในสิ่งที่บรูโน่ได้ทำกับเธอเพื่อแลกกับเงินในราคาเพียงสามหมื่นก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปมองเสียงกรี๊ดตรงสนามวอลเล่ย์บอลเช่นเดียวกับฟากของซิสเตอร์รจิตาที่ลืมการทำโทษอารึมไปชั่วขณะ “ตายแล้วนั่นมันคนงานที่มาทำกระจกนี้ โอ้ พระผู้เป็นเจ้า!!!” เธอดูเหมือนจะอกสั่นขวัญหายกับภาพที่ปรากฏจากด้านล่าง ที่สนามวอลเล่ย์บอลฮาเวิร์ดถึงกับทรุดกับภาพจมกองเลือดของชายตรงหน้าจนลุกไม่ขึ้นในขณะที่เด็กผู้หญิงในห้องเรียนต่างส่งเสียงกรี๊ดกันระงม “ฮาเวิร์ดๆเป็นอะไรรึเปล่า?” แอนดี้กับคริสมาสต์ที่ได้สติรีบลากฮาเวิร์ดออกมาให้พ้นจากร่างอาบเลือดตรงหน้า “มึงจะเป็นลมรึเปล่าเนี่ยไอ้เวิร์ด เร็วๆเข้าแอนดี้คริสมาสต์พาเพื่อนมันไปห้องพยาบาลก่อน” มิสเต็มทรัพย์รีบวิ่งออกมาดู “เขาตกมาได้ไงเนี่ย” สุชัยครูสอนพละเงยหน้าขึ้นไปมองตรงชั้น5 แอนดี้รู้สึกเย็นยะเยือกและขนลุกไปทั่วต้นคอเด็กหนุ่มค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่บริเวณชั้นแปดเขาเห็นภาพของคุณหญิงบุปผารัตน์กำลังยืนพูดพึมพำอย่างที่คุ้นตาก่อนจะอันตรธานหายไป “แอนดี้มาช่ายกูพยุงฮาเวิร์ดหน่อย!!!” คริสมาสต์ตะโกนเรียก “ฮาเวิร์ด!” ดีไซน์ลุกขึ้นเมื่อเห็นภาพตรงหน้าแต่โอลิเวอร์คว้าแขนเธอไว้ก่อนจะดึงเธอเข้ามาจูบ “อย่าสิพี่เว่อร์ไม่ใช่ตอนนี้!!!” เด็กสาวขัดขืน “หรือจะให้พี่อัพคลิปล่ะครับฮึ?!” โอลิเวอร์กระซิบเป็นเชิงขู่ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูห้องเก็บอุปกรณ์ที่มืดสนิทแล้วดึงตัวดีไซน์เข้าไป โอลิเว่อร์เริ่มจู่โจมด้วยการไซร้ไปตาซอกคอของเด็กสาวที่ผลักและดันร่างกายของเขาเป็นการขัดขืนก่อนมันจะกลายเป็นการกอดและรัดเพื่อตอบสนองเมื่อเขาเริ่มลงลิ้นไปบนยอดปทุมถันที่อ่อนนุ่มของดีไซน์ “พี่ชอบดีไซน์ตั้งแต่น้องเข้าโรงเรียนมาวันแรกแล้ว พี่ขอนะครับ” สิ้นเสียงเด็กหนุ่มก็ประกบปากกับเธออย่างดูดดื่มร้อนแรงก่อนที่ดีไซน์จะปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างให้เลยตามเลยแม้แต่ความรู้สึกของเธอที่ค่อยๆเริ่มกลายเป็นความเต็มใจ
Thu Sep 18, 2014 2:40 pm
Armand D'Angouleme FF>>Member Cool เข้าร่วม: 09 Sep 2009 ตอบ: 2997	เลวรำพึงแอบขึ้นมาบนห้องพักก่อนเวลาพักเที่ยงเธอหยิบกระดาษสามแผ่นจากห้องฝ่ายปกครองขึ้นมาอ่านซึ่งสรุปแล้วมันเป็นจดหมายระหว่างผู้ชายคนหนึ่งกับซิสเตอร์รจิตาซึ่งในข้อความของจดหมายนั้นเป็นหลักฐานอย่างดีที่จะมัดตัวซิสเตอร์รจิตาว่าแอบรับเงินใต้โต๊ะเป็นการส่วนตัว “ซิสเตอร์รจิตาครับตามที่ผมได้ขอร้องให้ซิสเตอร์ช่วยเก็บเรื่องของลูกชายผมเป็นความลับ ผมมีความยินดีที่จะมอบเงินสดให้แก่ซิสเตอร์โดยเสนอเทอมละสามแสนเพื่อเป็นสินน้ำใจและค่าตอบแทนที่ซิสเตอร์จะโปรดกรุณาลูกชายคนเดียวของผม หากเรื่องนี้ถึงตำรวจลูกชายของผมจะต้องติดคุกและหมดอนาคตอย่างแน่นอน ในฐานะที่ผมคือผู้เป็นพ่อผมยอมให้เขาต้องไปลำบากในสถานพินิจไม่ได้เพราะเขาคือความหวังเดียวของผมและภรรยา ตระกูลของผมมีเพียงเขาคนเดียวที่จะสืบทอดและเราสองคนหวังอย่างยิ่งที่จะให้เขาเป็นหมอที่ดีในอนาคตเพื่อความภูมิใจของพวกเราและเพื่อชดใช้ให้แก่ชีวิตของซิสเตอร์ขนิษฐา” เลวรำพึงเบิกตาโพลงเมื่อเห็นชื่อของซิสเตอร์ขนิษฐา “นี่มันหมายความว่า ” เธอพลิกไปหน้าที่สองซึ่งเป็นหลักฐานการโอนเงิน “ลายเซนต์ตรงนี้มันอ่านว่าอะไรกันนี่” หญิงสาวรู้สึกหัวเสียเมื่อพยายามจะแกะลายเซนต์บนสลิปธนาคารก่อนที่เธอจะพลิกไปหน้าที่สามซึ่งเธอจำลายมือบนกระดาษได้อย่างดีว่าเป็นลายมือของซิสเตอร์สมคิดที่เสียชีวิตไป “ขนิษฐาน้องรัก หากดวงวิญญาณของน้องได้รับรู้พี่อยากจะขอบอกอย่างจริงใจว่า ‘พี่ขอโทษ’ แม้ว่ามันจะสายไปเสียแล้วในตอนนี้ ด้วยความเห็นแก่ตัวและเห็นแก่เงินเพียงชั่ววูบของพี่ๆกลับทำเป็นไม่เห็นทั้งที่รู้ความจริงอยู่เต็มอกว่าการตายของน้องมันไม่ใช่การฆ่าตัวตายแต่เพื่อเงินพี่ช่วยคนบาปพวกนั้นในการอำพรางคดีและปกปิดซึ่งวันนี้พระผู้เป็นเจ้าทรงลงโทษพี่อย่างหนักด้วยความเจ็บปวดทุกข์ทรมานจากความรู้สึกผิดที่กัดกร่อนจิตใจของพี่จนแทบจะเป็นบ้าและวันนี้ที่พี่ได้ยินเสียงของน้องที่กล่าวโทษพี่มันทำให้พี่ตัดสินใจจะทำสิ่งที่ถูกนั่นคือพี่คิดจะมอบตัวและสารภาพความจริงกับตำรวจเพื่อที่จะคืนความยุติธรรมให้แก่น้องสาวที่น่ารักของพี่คนนี้ พี่สาวคนนี้ทำผิดไปแล้วและโปรดอภัยให้แก่ความละโมบเห็นแก่ได้ที่ล่อลวงพี่นี้ด้วยเถิด” เลวรำพึงพลิกไปดูด้านหลังของกระดาษแผ่นที่สามซึ่งมีข้อความคล้ายกับเป็นไดอารี่ดูจากลักษณะของกระดาษที่คล้ายจะถูกฉีกออกมาอย่างรวดเร็วทำให้เลวรำพึงเข้าใจว่าซิสเตอร์รจิตาคงแอบไปเปิดอ่านบันทึกประจำวันของมิสสมคิดแล้วเจอหน้านี้เข้าพอดี “วันที่ๆลงไว้เป็นวันสอบมิดเทอมวันสุดท้าย พบศพซิสเตอร์สมคิดคืนวันอาทิตย์” เลวรำพึงทบทวนเหตุการณ์กับตัวเอง “หรือว่าการฆ่าตัวตายของซิสเตอร์ขนิษฐาจะเป็นการอำพรางคดี?” อารึมเดินถือตะกร้าจานชามของซิสเตอร์ออกมาจากห้องทานอาหารของซิสเตอร์เธอไม่สนใจเสียงตะโกนเยาะเย้ยและด่าทออย่างหยาบคายจากกลุ่มหนิงที่แผดมาจากอีกฟากของโรงอาหาร “ขอโทษจริงๆที่ลืมบอกไปว่าทางโรงเรียนมีกฏห้ามนักเรียนใช้ลิฟท์ เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอล้างนะ” ฟารีดาเสนอ “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เองอยู่บ้านอารึมล้างจานบ่อยแป๊ปเดียวก็เสร็จ” อารึมส่งยิ้มหวานมองไปทางกลุ่มของหนิงโดยไม่สะทกสะท้าน “ว่าแต่ดีไซน์ไปไหนนะเนี่ยหายหน้าไปตั้งสี่คาบ ฮาเวิร์ดกับบรูโน่ก็กลับมาจากห้องพยาบาลแล้วก็ไม่มีใครเจอโทรศัพท์โทรไปก็ไม่รับ งั้นเดี๋ยวฉันไปช่วยพวกผู้ชายเดินตามหาดีไซน์ก่อนนะ” ฟารีดากอดอารึมก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกัน อารึมแอบขึ้นลิฟท์มาบนชั้น7ก่อนจะเดินเลี้ยวเข้าห้องน้ำหญิง เธอแสยะยิ้มทันทีที่เดินไปในประตูห้องน้ำห้องแรกก่อนที่เธอจะหยิบจานใบแรกขึ้นมาแล้วค่อยๆจุ่มมันลงไปในโถส้วมเธอกดชักโครกหลายสิบครั้งแล้วทำเช่นนี้กับจานชามทุกใบและช้อนส้อมทั้งหมดจนมันสะอาดเอี่ยม เด็กสาวเดินออกจากห้องน้ำก่อนจะวางตะกร้าลงบนบริเวณอ่างล้างหน้าแล้วตรวจสอบความสะอาดทุกใบอย่างใจเย็นก่อนที่เสียงเปิดประตูจะดังขึ้น “อ้าว อีสัตว์นี่แม่งแน่กว่าที่กูคิดนี่หว่า กูนึกว่าจะท้าเหมือนหมาเห่าลอยๆที่ไหนได้แม่งใจถึงหอบจานชามขึ้นมาล้างบนนี้เลยเว้ยเฮ้ย!!!” หนิงหัวเราะ เธอขึ้นมาพร้อมกับกชกร,กลุ่มเพื่อนผู้หขิงนับสิบและเพื่อนกะเทยอีกสองคน “ก็กูไม่เหมือนมึงนี่อีอ้วน กูท้าให้มึงมาคนเดียวมึงยังไม่กล้าเลย ทอมเหี้ยอะไรปอดแหกฉิบหาย” อารึมหันไปประจันหน้าด้วยรอยยิ้ม “โถ่ อีดอก!!! พวกกูก็แค่ขึ้นมาดู ทำไมไม่สู้เหรอ?” กะเทยในกลุ่มคนหนึ่งสอดขึ้นพลางหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายคลิป “ถ้ามึงไม่อยากโดนพวกกูรุมตบมึงก็กราบตีนกูกับอีนุชเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพวกกูจะจับมึงแก้ผ้าแล้วถ่ายคลิปอัพให้คนทั้งโรงเรียนดู” หนิงหัวเราะ “กูไม่กลัว!” อารึมพูดลอยหน้าลอยตา “งั้นก็ดูนี่!” หนิงเอื้อมไปหยิบจานในตะกร้าขึ้นมาใบหนึ่งก่อนจะปล่อยมันลงพื้นจนแตกกระจายไปต่อหน้าตาคนทั้งห้อง อารึมฉีกยิ้มก่อนจะคว้าตะกร้าชามขึ้นมาเขวี้ยงใส่หน้ากะเทยที่กำลังยืนถ่ายคลิปพลางหัวเราะอย่างสะใจจนไอโฟนของเธอร่วงหล่นจากมือจนแตกกระจายเช่นเดียวกับจานและชามหลายใบที่ร่วงกราวลงมาแตกเป็นเสี่ยงๆบนพื้นห้องน้ำ อารึมอาศัยจังหวะที่เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มหนิงหลายคนหันไปดูอาการเพื่อนกะเทยที่นอนดิ้นพราดเอามือกุมจมูกที่เลือดอาบในขณะที่แขนก็ถูกเศษแก้วและเศษกระเบื้องบาดจนเหวอะหวะถีบเข้าตรงปลายคางของกะเทยตัวใหญ่อีกคนในกลุ่มที่ยืนใกล้เธอที่สุดก่อนจะจิกหัวกะเทยคนนั้นแล้วผลักลงไปนอนที่พื้นที่เศษแก้วและกระเบื้องตกอยู่เกลื่อนกลาดชนิดเต็มแรง “อีเหี้ยนี่เป็นเทควันโดนี่หว่า” หนิงพุ่งเข้าหมายจะรวบตัวอารึมแต่เด็กสาวก้มตัวหลบทันพลางคว้าเศษแก้วที่พื้นขึ้นมา เธอจับหัวหนิงโขกกับอ่างล้างหน้าอย่างแรงแล้วซ้ำอีกทีโดยการจับคางเด็กสาวกระแทกอีกครั้งจนเลือดกลบปาก “อยากให้อีนี่ตายพวกมึงก็เข้ามาสิ!” อารึมเอาเศษแก้วจ่อเข้าไปที่คอของหนิงทำเอาเพื่อนในกลุ่มของเธอที่พยายามจะเข้ามาช่วยถึงกับชะงัก “นี่พวกเธอที่ยกพวกตบกันในห้องน้ำน่ะหยุดเดี่ยวนี้นะ ฉันจะไล่ออกให้หมดทุกคน” เสียงของซิสเตอร์รจิตาตวาดมาแต่ไกลทำเอาทุกคนในห้องน้ำถึงกับหน้าซีดเผือด อารึมผลักหนิงไปกระแทกกับกำแพงห้องน้ำก่อนที่เธอจะเอาเศษแก้วในมือขึ้นมากรีดบริเวณแขนด้านขวาของเธอเป็นแนวยาวและลึกจนเลือดไหลอาบ “ช่วยด้วยค่ะ ซิสเตอร์ช่วยหนูด้วย พวกมันจะฆ่าหนู” อารึมกรีดเสียงร้องไห้พลางล้มตัวเอาน่องด้านซ้ายของเธอทับบนเศษแก้วที่พื้น เด็กสาวกรีดร้องดังขึ้นกว่าเดิมพลางร้องไห้โหยหวน “อย่าๆ เราไม่กล้ากับพวกเธอแล้ว เราจะให้เงินพวกเธอทุกวันเลยเราสัญญานะ” อารึมคลานไปกอดแทบเท้าหนิงที่ยืนแข็งทื่อด้วยความคาดไม่ถึงในสิ่งที่อารึมได้ทำลงไปในขณะเดียวกันกับที่ซิสเตอร์รจิตาเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาพอดี “ตายแล้วอารึม ทำไมเป็นเป็นแบบนั้นล่ะลูก?!!!” ซิสเตอร์รจิตารีบถอดผ้าคลุมศรีษะของตัวเองมากดห้ามเลือดที่แขนของอารึม “พวกเขาจะจับอารึมแก้ผ้าแล้วถ่ายคลิปค่ะ” เด็กสาวคร่ำครวญพลางโผเข้ากอดรจิตา “วิปริตสิ้นดี!!! แล้วทำไมสองคนนั้นถึงอยู่ในสภาพนั้น?” เธอหันไปตวาดเด็กๆที่เหลือก่อนจะถามลูกศิษย์กะเทยสองคนที่เลือดไหลกลบปากกลบจมูกอีกทั้งยังมีรอยบาดจากของมีคมเต็มแขนและช่วงตัว “ซิสเตอร์ฮะคืออารึมเป็นคนทำพวกเขา” หนิงที่ได้สติรีบแทรก “ฉันไม่ได้ถามเธอ!!!” รจิตาตวาด “พฤติกรรมน่ารังเกียจตั้งแต่วันแรกที่เหยียบเข้ามาที่เซนต์มาบุสยังไงก็ยังงั้นไม่มีดีขึ้นเลย ทำตัวยังกับเป็นเด็กข้างถนน! รุมเหมือนหมาฉันไม่เอาผิดอารึมหรอกที่จะป้องกันตัว ดูพวกเธอทำกับเขาสิ อับอายพระผู้เป็นเจ้ากันบ้างมั้ย? หยาบช้าต่ำทรามที่สุด ไปห้องพยาบาลกันทั้งสามคนนั่นแหละส่วนที่เหลือไปรอฉันที่ห้องปกครองเห็นทีพวกนักเลงแบบนี้จะเอาไว้ไม่ได้ หนักข้อถึงขั้นเลือดตกยางออก เซนต์มาบุสเราไม่เคยด่างพร้อยขนาดนี้มาก่อนเลย!!!” รจิตาตวาด “ซิสเตอร์ฟังหนิงบ้างสิฮะ!!!” เด็กสาวขึ้นเสียงด้วยความเดือดดาล “เสียงอวดดีแบบนี้เอาเก็บไว้ใช้ตอนพ่อแม่มาเซนต์รับทราบว่าพวกเธอโดนไล่ออก!!!” ซิสเตอร์รจิตาตวาด ในขณะที่หนิงหันไปชกกำแพงพลางร้องไห้ออกมาด้วยความคับแค้นใจ “ไปห้องพยาบาลเถอะลูก” รจิตาประคองอารึม “เดี๋ยวค่ะ! อารึมขอไอโฟนคืนได้มั้ยคะ? อย่าเอาไปเลยนะขอร้อง” อารึมหันไปอ้อนวอนหนิง “ไอโฟนอะไรของมึง!!!” หนิงตะคอก “เอาในกระเป๋าออกมาให้หมด!” ซิสเตอร์รจิตาสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด “มาดูเลยๆ มีอะไรที่ไหนล่ะ ” หนิงเอามือล้วงกระเป๋าพลางชะงักเมื่อเธอพบว่ามีไอโฟนสีขาวอีกเครื่องอยู่ในกระเป๋าเสื้อยูนิฟอร์มของเธอก่อนที่อารึมจะรีบฉวยกลับมาด้วยใบหน้ายินดี “ถ้าเธอไม่ได้เอาไปแล้วมันไปอยู่กับเธอได้ยังไงนงนุชฉันถามหน่อย? เอาไว้ไม่ได้ซะแล้วแบบนี้ถึงขั้นข่มขู่รีดไถกรรโชกทรัพย์กันในโรงเรียน” ดีไซน์ที่กำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของโอลิเว่อร์กำลังปล่อยใจให้ล่องลอยกลับไปคิดถึงวันแรกที่เธอเข้ามาเรียนที่เซนต์มาบุส เด็กสาวไม่เคยลืมภาพของรอยยิ้มจากใบหน้าใสๆของโอลิเว่อร์ที่เธอแอบชำเลืองมองอยู่หลายครั้งตอนเข้าแถว ภาพที่เธอนั่งเขียนจดหมายอยู่ในห้องนอนถึงโอลิเว่อร์พลางขยำแล้วขยำอีก ภาพในวันที่เธอแสร้งต่อแถวซื้อไอศครีมด้านหลังโอลิเว่อร์เพื่อที่จะหาโอกาสอยู่ใกล้ชิดกับเขาก่อนที่จะต้องเดินออกมาอย่างผิดหวังเมื่อไอศครีมรสโปรดของเธอแล้วเป็นโอลิเว่อร์ที่ยกไอศครีมถ้วยสุดท้ายที่เขาซื้อไปก่อนหน้าให้เธอทั้งถ้วย เด็กสาวเริ่มน้ำตาไหลเมื่อโอลิเว่อร์กอดเธอแน่นยิ่งขึ้นพร้อมกับภาพความสุขระหว่างเธอกับฮาเวิร์ดที่เริ่มหลั่งไหลเข้ามาแทนที่ ภาพของเดทแรกที่สยาม ภาพที่เธอซ้อนจักรยานของฮาเวิร์ดที่สวนหย่อมในโรงเรียน ภาพที่ทั้งคู่จับมือกันแล้วเดินขึ้นรถไฟฟ้าและภาพจูบแรกของทั้งสอง “ดีไซน์ร้องไห้ทำไมครับ? เมื่อกี้ยังบอกว่าแอบชอบพี่มาตั้งนานแล้วนี่ตอนเรา ” โอลิเว่อร์ลูบหัวเด็กสาวด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเอ็นดูแม้ที่จริงในใจของเขาจะรู้สึกพึงพอใจที่เขาสามารถเอาชนะฮาเวิร์ดได้และที่สำคัญเขาได้ดีไซน์มาครอบครองเป็นสมบัติตลอดกาล “ดีไซน์รักฮาเวิร์ดต่างหาก!” เด็กสาวลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องที่เพิ่งประทับตราบาปไปจนวันตายให้แก่เธอ “โอ๊ย ดีไซน์แม่งไปไหนวะ?” บรูโน่ที่เพิ่งอาการหายดีเดินหอบแฮ่กๆมาหาคริสมาสต์กับฮาเวิร์ดหลังจากที่เดินตามหาแทบจะทั่วโรงเรียน “ฉันกับแอนดี้ก็ไปทุกที่ๆดีไซน์ชอบไปแล้วนะแต่ไม่เจอเหมือนกัน” ฟารีดากับแอนดี้เข้ามาสมทบหลังจากเดินตามหาเสียจนหอบซี่โครงบานเช่นกัน “เออ ไอ้โน่มึงรู้เรื่องหลินรึยัง?” คริสมาสต์หันมาถาม “กูรู้ตั้งแต่นอนในห้องพยาบาลละ ไอ้เชี่ยโอลิเว่อร์แม่งเข้าไปคุยกับกาโต้ กูแกล้งหลับเลยได้ยินหมดเลยว่าพ่อมันจ้างนิดเนิดเหี้ยอะไรนี่แหละในคุกมาเล่นแม่ของหลิน” บรูโน่รีบบอกทั้งกลุ่มทันทีที่นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นได้ “กูว่าแล้ว!!!” คริสมาสต์กัดฟัน “เขาเรียกว่า ‘นิ้ว’ บรูโน่มันหมายถึงพวกนักโทษขาใหญ่ในคุกที่รับจ้างออกมาทำงานเก็บคนไม่ก็ตีคนข้างนอกพอรับค่าจ้างก็กลับเข้าคุกแล้วแบ่งเปอร์เซนต์ให้คนคุม” ฟารีดากรอกตา “ยูรู้เรื่องพวกนี้ได้ไงวะแขก?” ฮาเวิร์ดหันไปมองหน้าเด็กสาวด้วยสีหน้าอึ้งๆ “กูรู้แล้วกัน แล้วมึงมาเรียกกูว่าแขก” ฟารีดาทุบหลังฮาเวิร์ดตามจำนวนคำพูด “กู แค่ มี เชื้อ สาย อิสลาม มึง เข้า ใจ มั้ย ไอ้ เจ๊ก!!!!” คริสมาสต์กับแอนดี้ต่างยืนส่ายหน้ากับภาพที่ฮาเวิร์ดและฟารีดาต่างรัดคอกันไปกันมา “อ้าวดีไซน์!!! โย่วๆๆๆยูว์หายไปไหนมาวะ?” บรูโน่โบกมือพลางตะโกนเรียก แอนดี้ถึงกับอ้าปากค้างกับภาพของดีไซน์ที่เดินตรงมาทางบรูโน่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนที่จะตบบรูโน่เข้าไปด้วยพละกำลังทั้งหมดจนร่างอ้วนใหญ่มหาศาลของเขาถึงกับล้มลงกับพื้น “เลว!!! มึงจำไว้นะบรูโน่ ต่อไปนี้กูไม่นับมึงเป็นเพื่อนอีก มึงจะไปตายที่ไหนก็ไป” ดีไซน์กระหน่ำทุกคำพูดไปพร้อมกับการประเคนฝ่าเท้าใส่ใบหน้าของบรูโน่จนคริสมาสต์และแอนดี้ต้องรีบมาแยก “ยูเป็นอะไรไปดีไซน์?” ฮาเวิร์ดคว้าตัวแฟนสาวที่กำลังคลุ้มคลั่งมากอด “ดีไซน์ๆ ผมอยู่นี่ ฮาเวิร์ดอยู่นี่ๆ Calm Down นะ” ฮาเวิร์ดรัดดีไซน์ไว้แน่นจนเธอระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาเมื่อได้สติเช่นเดียวกับบรูโน่ที่กำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นบนพื้น “นี่มันอะไรกันอีกเนี่ย?!!!!” ซิสเตอร์รจิตาเดินตรงมาทางดีไซน์กับฮาเวิร์ด “พวกเธอเห็นโรงเรียนเป็นอะไรถึงคิดจะมายืนพลอดรักกอดกันประเจิดประเจ้อกลางสนามโรงเรียนแบบนี้!” ซิสเตอร์รจิตาดึงตัวดีไซน์ออกจากอ้อมกอดของฮาเวิร์ด “เปล่านะครับ! ซิสเตอร์เข้าใจผิดผมกับดีไซน์ไม่ได้ ” คำอธิบายของฮาเวิร์ดถูกคั่นด้วยฝ่ามือฉาดใหญ่ของซิสเตอร์รจิตาจนเด็กหนุ่มถึงกับตัวเซ “ไม่ต้องมาเถียง กูไม่ได้อนุญาติให้มึงพูด ภาพมันเห็นกันตำตาขนาดนี้” ซิสเตอร์รจิตาตวาดซึ่งดูเหมือนว่าเธอกำลังลืมตัว “ซิสเตอร์พูดกับผมดีๆก็ได้ครับ มาตบผมทำไม?!!!” เด็กหนุ่มตะคอก “มึงอย่ามาอวดดีกับกูนะไอ้ฮาเวิร์ดมึงคิดว่าใครคุ้มกะลาหัวมึงอยู่เหรอ? มาลิน? มันเป็นแค่ครูที่ทางโรงเรียนจ้างแต่กูเป็นซิสเตอร์ฝ่ายปกครอง!” รจิตาตวาดใส่ฮาเวิร์ดชนิดที่ได้ยินกันไปทั่วสนามโรงเรียน “ทำไม? มึงจะทำไม? ทำเป็นกำมือกำไม้ มึงมองหน้าด่าแม่กูเหรอ?” รจิตาตบหัวเด็กหนุ่มอย่างแรงก่อนที่ฟารีดาจะกรีดร้องเมื่อร่างชราของซิสเตอร์ล้มลงไปกระแทกกับพื้นอย่างแรง เป็นดีไซน์ที่คว้าตัวของซิสเตอร์รจิตาให้หันไปทางเธอก่อนจะผลักซิสเตอร์อย่างแรงจนล้มลงกับพื้น “มึงก็ไม่ต่างอะไรจากสากุลวดี แค่วันเดียวยังทำตัวน่าสมเพซได้ขนาดนี้!” เด็กสาวพูดจบก็เดินหันหลังตรงไปยังอาคารเรียนโดยไม่แยแสในสิ่งที่เธอเพิ่งจะลงมือทำ “ซิสเตอร์คะ ซิสเตอร์ไม่เป็นไรนะคะ หนูขอโทษแทนดีไซน์ด้วย” ฟารีดารีบวิ่งเข้าไปพยุงร่างของรจิตา “ซะ ซิสเตอร์ไม่เป็นไร ไปดูดีไซน์เถอะ ซิสเตอร์โกรธจนลืมตัวเพราะวันนี้มันมีแต่เรื่อง มีแต่เรื่องจริงๆ เรื่องที่แถวตอนเช้า เรื่องคนงานที่ตายไหนจะยังเรื่องที่อารึมโดนรุมทำร้ายในห้องน้ำอีก” รจิตานั่งตัวสั่น “อะไรนะคะ?!!!” ฟารีดาปิดปาก “อารึมโดนพวกยัยนงนุชห้อง5/2เอาเศษแก้วกรีดแขนจนต้องเย็บหลายเข็ม ซิสเตอร์เวโรนิก้าเพิ่งโทรมาบอกจากโรงพยาบาล ทำไมนะทำไมถึงต้องเป็นวันแรกที่ฉันรับตำแหน่งนี้” รจิตาดูเหมือนจะสติหลุด
Thu Sep 18, 2014 2:46 pm
Armand D'Angouleme FF>>Member Cool เข้าร่วม: 09 Sep 2009 ตอบ: 2997
Thu Sep 18, 2014 2:49 pm
moon1245 FF>>Member มือใหม่หัดโพสต์ เข้าร่วม: 02 Apr 2017 ตอบ: 367	vever good ทางเข้า gclub
Wed Apr 05, 2017 1:22 am
แสดงเฉพาะข้อความที่ตอบในระยะเวลา: แสดงทั้งหมด1 วัน7 วัน2 สัปดาห์1 เดือน3 เดือน6 เดือน1 ปี เรียงจากเก่า-ใหม่เรียงจากใหม่-เก่า

หน้า 1 จาก 1

คุณไม่สามารถสร้างหัวข้อใหม่ คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ คุณไม่สามารถแก้ไขข้อความของคุณ คุณไม่สามารถลบข้อความของคุณ คุณไม่สามารถลงคะแนน

เลือก forum Forwardmag Board----------------FF>>WebboardFF>>Moviesห้องนั่งเล่น Reader Reviewsคลังกระทู้ HOTFF>> Channel นานาสาระ----------------FF>> InformationFF>>Artists MAG CoverK-Pop & Asian ZoneFF>>Series ClubKaraoKe Zone ลั้ลล้า

copyright : forwardmag.com - contact : forwardmag@yahoo.com, forwardmag@gmail.com