ย้อนกลับไปเมื่อต้นปีที่แล้ว หลังฟังอัลบั้มปีเกิดดอกทองของอีดอกเทย์จบและลบทิ้งทันทีหลังฟังจบไปไม่กี่รอบ ดิฉันก็ตั้งปณิธานกับตัวเองไว้ว่าเราคงไม่ต้องสละเวลาอันมีค่ามาเขียนรีวิวถึงอัลบั้มขี้หีแบบนี้แล้วหล่ะ (ถึง ณ ตอนนี้ก็ยังกล่าวคำเดิมว่าอัลบั้ม1989หรือ69ก็ยังเป็นอัลบั้มขี้หีอยู่ดี) แต่ ..ดันเกิดอาเพศหรือโดนผีเขมรอำหรืออย่างไรก็ไม่รู้ถึงได้มาเขียนถึงอัลบั้มนี้จนได้ สาเหตน่าจะมาจากอีเพลงWildest Dreamsที่ดิฉันพึ่งมีโอกาสได้ฟังประมาณหนึ่งถึงสองเดือนที่ผ่านมาแบบจริงๆจังๆ ก็เลยแจ็คพอตแตกต้องกลับไปขุดอัลบั้มผีเปรตของอีดอกนี้มาฟังอีกรอบ คราวนี้Wildest Dreamsไหมละมึง
1989: 74%
ด้วยความที่เป็นมินิรีวิว ก็จะข้ามการเกริ่นนำบลาๆๆไปเลยเพราะคุณค่าอัลบั้มนี้ก็ควรให้ได้แค่มินิรีวิวนั้นแหล่ะ เหมาะสมแล้ว แต่อย่างไรก็ตาม เราจะขาดส่วนวิเคราะห์จุดเด่นจุดด้อยของอัลบั้มไปก็คงกระไรอยู่ /พูดด้วยเสียงอีวุ้นเส้นในบทคุณหญิงแย้ม สำหรับจุดเด่น ณ ตอนนี้เท่าที่คิดก็ยังหาไม่เจอนะ แม้ขุดมาฟังรอบ2แล้วก็ยังหาไม่เจอ แม้แต่ละแทร็คที่บรรจุในอัลบั้มนี้จะทำออกมาได้ไม่เลวนัก ในฐานะของงานเมนสตรีมพ็อพ แต่พอจับมารวมกันก็ดูบ้านไปหน่อย แต่ถ้ารู้สึกsurpriseจริงๆในอัลบั้มนี้ แบบฟังๆอยู่ก็ว้าวเลยคงหนีไม่พ้นจริตอินเนอร์ความกระสันวอนนาบีอยากเป็นนักร้องเพลงพ็อพจนตัวสั่นของอีนี้ นี้ถ้าไม่รู้กันมาก่อนหน้านี้เกือบจะเป็นสิบปีคงจะลืมไปเลยว่าอีนี้เดบิ้วมากับเพลงลูกทุ่งบ้านนอกคอกนา ส่วนจุดด้อยนะหรือ? หึหึ ถ้าให้เขียนจริงๆคงมีให้ด่ายาว3หน้ายังเขียนไม่จบ แต่เอาประเด็นสำคัญเลยละกัน ประเด็นแรก ไม่รู้นะว่าอีแมกซ์ มาตินวางยาอีนี้หรือฉันหวังในตอนแรกไว้มากเกินไป แต่แบบ .. นี้เป็นถึงอัลบั้มพ็อพเต็มตัวอัลบั้มแรกของอดีตเจ้าหญิง ณ วงการลูกทุ่งเลยนะ อุตส่าห์สลัดคราบกลิ่นโคลนสาบควายให้แฟนคลับเก่าๆพากันสาปส่งเพื่อมาดิ้นๆเขย่านม(ที่ไม่ค่อยจะมีซักเท่าไหร่)โชว์สันดานร่านสวาทให้เป็นที่ประจักษ์แก่ประชาชีด้วยความอกรักกลัดหนองอยากกะหรี่มานมนาน สงสัยได้เชื้อจากอีโหนกเนลลี เฟอร์ทาโดมาเยอะหล่ะสิถ้า แต่กลับมีปัญญาทำได้แค่นี้หรือจ้ะเทย์? ตอนแรกฉันก็นึกว่าเปิดผิดอัลบั้มไปโดนลิ้งค์หลอกเอาอัลบั้มคัฟเวอร์มาแปะ อ้าว ที่ไหนได้นี้อัลบั้มอีเทย์จริงๆนี้หว่า ก็แอบเงิบเบาๆ ถ้าเปิดแบบinstrumentalไม่มีเสียงอีเทย์นี้ไม่มีทางรู้ได้เลยว่านี้คืออัลบั้มของอีเทย์เลย คือพูดง่ายๆ ฟังแล้วหน้านักร้องพ็อพสตาร์คนอื่นๆผลุดออกมาเป็นระยะๆ (คล้ายๆกรณีเดอะเฟลมของอีก้านั้นแหล่ะ ที่ดูก็อปปี้แอนด์เพสท์แนวทางของคนนู้นคนนี้มาทีคนนี้มาทาง เพียงแต่กึ๋นในการทำเพลงอัลบั้ม69อีเทก็ไม่ได้ใกล้เคียงที่จะอยู่ระดับเดียวกับเดอะเฟลมซักเท่าไหร่ /งานขุ่นแม่นาโอมิก็มา) ถ้าบอกเป็นอัลบั้มอีแขยังน่าเชื่อกว่าอีก (แต่จะว่าไปน้ำหน้าและรสนิยมการทำเพลงของอีแขก็คงไม่มีปัญญาเลือกเพลงได้ดีเท่าอัลบั้มนี้หรอก) ส่วนหน้าใครที่ฉันรู้สึกนึกถึงมากที่สุดในอัลบั้มนี้ คงหนีไม่พ้นอีหลอดที่แทบจะเทคโอเวอร์อัลบั้มอีนี้ไปเสียแล้ว ตัดซิงเกิ้ลไป5 อีหลอดมาแล้ว3 นี้ก็นึกว่าดูทายาทอสูรโคลนนิ่งสืบทอดวิญญาณตะขาบตามกันมา ก็ได้แต่งงว่าตกลงนี้อัลบั้มปีเกิดของมึงหรืออีหลอดกันแน่คะ? นอกจากอีหลอดที่เป็นโต้โผแกนนำในอัลบั้มนี้แล้ว อีเทย์ยังขนนางอื่นๆมาอีกทั้งอีแข อีเอลลี่ อีลาน่า อีเจพเซน อีวีญ วงfun. และอื่นๆมาเสริมทัพให้อีก ตกลงนี้คงกลายเป็นcollaboration albumไปแล้วหล่ะสินะ นอกจากภาคดนตรีที่ไล่ก็อปชาวบ้านเค้ามาหมดแล้ว จุดด้อยอีกประการหนึ่งและยังเป็นจุดด้อยประการสำคัญที่สุดในอัลบั้มคงหนีไม่พ้นฉันไม่รู้สึกเลยว่าอีเทย์มีตัวตนในอัลบั้มนี้เลย ไร้ซึ่งจิตวิญญาณใดๆทั้งสิ้น นอกจากเนื้อหากะหรี่ๆที่อีนี้แต่งออกมา แมกซ์ มาตินทำให้อัลบั้มนี้ออกมากลายเป็นอัลบั้มที่เอาใครมาร้องแทนก็ได้ นี้นะหรืออัลบั้มที่หล่อนถึงกลับออกมาโม้ว่าrepresentตัวหล่อนออกมา ถึงขนาดเอาปีเกิดมาตั้งชื่อ หึหึ ริจะลงมาสู้ในตลาดเพลงพ็อพแต่มีปัญญาทำเพลงได้แค่ร่างทรงอีแมกซ์ ระวังจะยืนระยะได้ไม่นานต้องระเห็จกลับไปไปเกากีต้าร์ก๊อกแก๊กร้องเพลงเจ้าหญิงเจ้าชายอีกรอบนะจ้ะ ตัวอย่างก็มีให้เห็นอยู่มาก ศึกษาเอาไว้บ้างก็ดีเน้อะ
กระนั้น แม้ว่าภาพรวมจะดูเป็นอัลบั้มที่จับแพะชนแกะ เอาคนนู้นมานิดคนนี้มาหน่อยก็ตาม แต่ก็ต้องยอมรับอยู่อย่างนะว่าเซ้นส์เลือกเพลงของอีเทย์ก็ไม่ได้แย่นัก ถ้าฟังแบบแยกแทร็คก็พอกล้อมแกล้มผ่านไปได้ แต่พอมารวมกันเป็นอัลบั้ม มันเลยกลายเป็นอัลบัมพ็อพดาดๆที่รียูสซ้ำแล้วซ้ำอีกและน่าเบื่อเกินไป ทำให้เกิดคำถามที่ว่า ถ้าริจะทำเพลงพ็อพแล้วดันมีปัญญาทำได้แค่เพลงโคลนนิ่งตามหลังชาวบ้านเค้า หล่อนจะกระโจนลงมาร่วงวงกับเค้าด้วยทำไม อยากมีซีนอย่างงั้นหรือ? แต่ซีนที่หล่อนได้มันแย่มากๆค่ะ แม้ภาพลักษณ์เดิมจะดูกลวงๆเพ้อเจ้อและบ้านนอกไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าดูเป็นพ็อพสตาร์ไร้สมองแบบตอนนี้ ก็นะ แทนที่จะอยู่บนบัลลังก์คันทรี่สวยๆ ขนาดหล่อนทำเพลงคันทรี่ง่อยๆกลวงๆเกากีต้าร์ก๊อกแก๊ก พวกตาถั่วยังยกโทรฟี่แกรมมี่หีแตดกับฉายาเจ้าหญิงคันทรี่ให้เลย จะลงมาเปลืองตัวกับวงการเพลงพ็อพขยะๆทำไม หรือพึ่งมาแอ็บแตกเอาตอนนี้ จริงๆก็อยากทำตัวสลัมมานานแล้วว่างั้นเถอะ? แต่คีพลุคตอแหลเอาไว้หลอกแดกแฟนคลับ
Singles of 1989&Track by Track
สำหรับส่วนวิจารณ์แทร็คบายแทร็คกับซิงเกิ้ลส์ขอรวมไว้ด้วยกันเลยแล้วกัน เริ่มจาก Welcome to New York (3/5) เพลงทรีบิ้วให้แก่นิวยอร์คที่นางพึ่งย้ายมาเมื่อปี2014 (อีดอก แค่ย้ายเมืองมึงถึงขนาดแต่งเป็นเพลงได้เลยงั้นหรือ? อีบ้า) จริงๆมีบทสัมภาษณ์อยู่เหมือนกันว่าทำไมอีเทย์ถึงปลาบปลื้มได้ขนาดนี้ กะเทยก็ลองไปหาอ่านกันเอาเองแล้วกัน เพลงนี้มีความพิเศษตรงที่ไลน์And you can want who you want/Boys and boys and girls and girls นักวิจารณ์บอกว่าอีเทย์ทำเพลงซัพพอร์ทLGBT community (มันมีนัยยะขนาดนั้นเลยหรือว่ะ? คือมึงก็ตีความกันเกินไปหรือเปล่า? อีเทย์ก็อาจแค่แต่งไปเรื่อยๆก็ได้ป่ะ?) ส่วนภาคดนตรี โอลด์สคูลซินธ์พ็อพที่แทบจะลอกteenage dreamอีแขมาเกือบหมด ภาพรวมแม้ว่าจะไม่ใช่เพลงที่แย่อะไรนัก แต่ก็ไม่ใช่เพลงที่น่าดึงดูดมากพอที่เอามาเป็นไตเติ้ลแทร็คแบบนี้ ทำให้ความน่าฟังในเพลงต่อๆไปลดลงไปเหมือนกัน ต่อด้วย Blank Space (3.5/5) ซิงเกิ้ลลำดับที่สองในอัลบั้มนี้ ซึ่งฉันขอเพิ่มคะแนนให้0.5จากรีวิวเมื่อคราวที่แล้ว เพราะพอมาcompareกับเพลงที่เหลือในอัลบั้มแล้ว แม้เพลงนี้จะลอกอีหลอดมาหมดจนเปิดสลับกับRoyalsได้เลยก็ตาม แต่ก็ถือว่าทำได้น่าสนใจกว่าหลายๆเพลงที่เหลือในอัลบั้มมากนัก แต่แปลกใจอยู่อย่าง คือเดี๋ยวนี้โลกเราพัฒนาถึงขั้นเขียนเพลงล่าแต้มเย็ดกับผู้ชายออกสื่อได้ขนาดนี้แล้วอย่างงั้นหรือ? ก็นะ ก็เหมาะสมแล้วที่เป็นไอดอลให้บรรดาสก๊อยหน้าหีทั้งหลายไปเคารพบูชา อีพวกสก๊อยคงเลือกไม่ถูกเลยทีเดียวระหว่างแม่เทย์กับอีแพทใครหีเคียวน่าสรรเสริญมากกว่ากัน (แต่ฉันคิดว่าเป็นอีแพทนะ ณ จุดนี้) Style (4.5/5) ส่วนตัวรู้สึกค่อนข้างว้าวกับซิงเกิ้ลลำดับที่3อย่างเพลงนี้อยู่เหมือนกัน ถือว่าอยู่ในระดับเซอร์ไพรซ์กันเลยทีเดียว อิเล็กโทรพ็อพที่ได้อิทธิจากซาวด์80sทั้งฟั้งก์ร็อค โพสท์ดิสโก้ และนิวเวฟมาบรรจบกัน ช่วยอัพเกรดคุณงามความดีให้อัลบั้มนี้ได้มากเลยทีเดียว ส่วนภาคเนื้อหา ก็กะหรี้กะหรี่ตามสไตล์อีเทย์ คือแต่งถึงถึงบรรดาผู้ชายที่เคยร่วมเย็ดกันนั้นแหล่ะ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกอนาจใจสุดๆก็คือเพลงดีๆแบบนี้กลับดันมาแต่งอาลัยตอนร่วมกับอีแฮรี่หน้าเหี้ยแห่งบอยแบนด์ชาติหมา1D ฉันก็ได้แต่กรอกตาไปมาเอือมกับรสนิยมเลือกผัวของอีนี้จริงๆ คือมึงเป็นนิมโฟมาเนียหรือยังไงคะ? ถึงได้ร่วมเย็ดกับอีแฮรี่หน้าลิงบาบูนได้แบบนี้ เห้อออ สงสัยนี้คงเป็นผลกระทบของโลกาภิวัตน์ คนถึงติดสัตว์จนเย็ดกับลิงได้ ติ่งอีแฮรี่ก็อย่าได้มาแหกดิฉันนะคะ เพราะฉันคงไม่ลดตัวไปเสวนากับพวกเทสต์ต่ำคลั่งไคล้ลิงแบบพวกพวกหล่อนหรอก ว้ายยย นี้ยังไม่นับรวมกับอีเอ็ดอีฝรั่งหน้าหมาพันธุ์ปั๊กอีกตัว นี้ถ้าฉันยังเป็นติ่งอีนี้อยู่ก็คงได้แต่ถอนหายใจรัวๆแทน ดีหน่อย ที่สุดท้ายมาend upที่พี่แคลวิน แฮร์ริสผัวเก่าของฉันที่แม้จะหลุดจากแคตตาล็อกบรรดาผัวของฉันเพราะหน้าพี่แคลวินบ้านเกินไป แต่ก็ถือว่าอีเทย์แก้ไขเทสต์เรื่องผู้ชายขึ้นมาได้บ้าง สุดท้าย ใครด่าเพลงนี้ง่อยแต่ดันเสือกไปฟังเพลงฟังก์ดิสโก้เสี่ยวแดกของอีบรูโน่ มาร์สได้ ลองไปพบแพทย์ให้เช็คหูดูนะ ถ้าเกินเยียวยาจะรักษาได้จริงๆก็ให้เช็คอาการทางประสาทดูด้วยเลยก็ดีเหมือนกัน เพื่อจะแก้ได้ ถัดมาที่ Out of the Woods (4/5) ซิงเกิ้ลล่าสุดและเป็นอีกหนึ่งเพลงในอัลบั้มที่ฉันมองว่าทำได้ดีเช่นกัน และก็ยังเป็นอีกเพลงที่แต่งเพื่ออาลัยตอนร่วมรักอีแฮรี่หน้าลิงบาบูน เห้อออ กูหล่ะเบื่อ ข้ามมาที่ภาคดนตรีกันดีกว่า หลังจากฟังมาทั้งอัลบั้มแล้ว เพลงไหนที่อีเทย์กระเดียดไปฝั่งนิวเวฟและฟั้งก์ รวมทั้งฟั้งร็อกแล้วนั้น จะทำได้ในระดับที่เข้าขั้นดีเลยทีเดียว อย่างน้อยก็ไม่เสี่ยวแดกแบบงานอีบรูโน่ยุคหลังๆ รวมทั้งเพลงนี้ที่เป็นซินธ์พ็อพที่ได้อิทธิพลจากยุค80sอีกเพลง การผสมผสานระหว่างฟั้งก์ร็อคและเพาเวอร์พ็อพ แม้มองเผินๆจะดูเป็นงานอีหลอดเวอร์ชั่นอัพบีทขึ้นมา แต่ก็ทำได้ต่างและดูมีเอกลักษณ์ค่อนข้างชัดเจนในระดับหนึ่ง ตัวเพลงสื่อได้ทั้งอารมณ์aggressive powerful หรือfierceในเพลงเดียว อีกทั้งลูกเล่นจำพวกโพรแกรมมิ่งและเฮฟวี่ซินธิไซเซอร์ อย่างแมชชีนดรัม ก็ช่วยเร่งจังหวะทำให้ตัวเพลงดูไม่น่าเบื่อจนเกินไปนัก ดังนั้นก็เหมาะสมแล้วที่นางจะตัดเพลงนี้มาเป็นซิงเกิ้ลโพรโมตอัลบั้มนี้ All You Had to Do Was Stay (2.5/5) ค่อนข้างแอบลำบากใจเล็กน้อยตอนตัดคะแนนเพลงนี้ เพราะไปๆมาๆกลับกลายเป็นเพลงแบบนี้ที่ฉันชอบมากที่สุดในอัลบั้ม แต่สุดท้ายพอตัดbiasออกไปแล้ว คะแนนระดับนี้ก็เหมาะสมกับเพลงนี้แล้ว (แอบรู้สึกให้สูงไปหน่อยด้วยซ้ำ) แม้จะชอบมากก็ตาม แต่เพลงนี้ก็ทำได้ธรรมดามากเกินไปจริงๆ ทั้งภาคดนตรีที่เป็นแค่งานระดับทีนพ็อพที่หาได้ทั่วๆไปตามงานนักร้องทีนพ็อพในต้นยุคมิลเลนเนียม อีกทั้งภาคเนื้อหาก็แค่เป็นการตัดพ้อผู้ชายว่ามันสายไปแล้วจ้ะเธอแค่นั้นจริงๆ ไม่มีอะไรเลย (แต่ฉันตลกอีท่อนBut people like me are gone forever when you say goodbye คืออีดอก ก็ยังมั่นหน้ามั่นโหนกไปได้อีก) ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ ถ้าใครจะบอกว่าเพลงนี้ทำได้ค่อนข้างอ่อนไปหน่อย แต่ก็นะ ก็ฉันชอบนี้หน่า Shake It Off (1/5) ความเหี้ยทั้งหมดทั้งมวลในอัลบั้มนี้ที่ฉันพึ่งด่าไปข้างต้น ก็ไม่อัปปรีย์เมื่อเทียบกับความขี้หีหน่อแตดของเพลงนี้ ฉันงงมากที่อีเทย์กล้าเลือกตัดเพลงในระดับกระจอกขนาดนี้เป็นถึงลีดซิงเกิ้ล ขนาดเมื่อเทียบกับWe Are Never Ever Getting Back Togetherที่เป็นลีดซิงเกิ้ลในอัลบั้มที่แล้ว ซึ่งมาตรฐานก็เป็นแค่งานพ็อพดาดๆไม่ต่างกันซักเท่าไหร่นัก ที่สำคัญยังได้อีแม็กซ์ มาตินมาเป็นโพรดิวเซอร์คุมบังเหียนจรดปลายปากกาให้เหมือนกันอีกต่างหาก แต่ขอโทษทีเถอะ ทำไมชั้นเชิงในการนำเสนอมันถึงได้ต่างกันราวกับหน้ามือกับขุมนรกขนาดนี้ อัพบีทบับเบิ้ลกรัมพ็อพติดจังหวะจังเกิ้ล ปอมๆเชียร์ลีดเดอร์แบบนี้ นักร้องดีๆเค้าแทบจะเลิกทำกันไปหมดแล้ว คงมีแต่พวกนักร้องที่ชอบทำเพลงไร้สมองเท่านั้นแหล่ะ ถึงยังทำเพลงง่อยๆแบบนี้เอาไว้คอยหลอกแดกอีพวกติ่งน่าโง่ ว่าแม่ฉันทำเพลงได้สะแด้วถูกใจบรรดาเด็กแว้นสก๊อยติ่งหีเอาไว้แดนซ์ตามงานวัดสลัมคลองเตยไหมหล่ะค่า ส่วนภาคเนื้อหา ก็แหม อีดอก ทำมาเป็นshake it off ที่เค้าด่ามึงนะ มันจริงไหมหล่ะ? ก็ชอบนักไม่ใช่เหรอ อยากทำตัวเป็นพ็อพสตาร์ร่านสวาทไม่มีสมอง ไม่ต้องโทษชาวบ้านเค้าค่ะ โทษตัวมึงเองเหอะ ยังดีหน่อย ที่อีดอกเทย์ยังพอมีสติปัญญาเหลือกับเค้าอยู่บ้าง จึงมีเพลงที่เข้าขั้นเหี้ยบัดซบแบบนี้แค่เพลงเดียวในอัลบั้ม (อันนี้พูดถึงเฉพาะStandard Edition ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเวอร์ชั่นDeluxeจะมีเพลงเหี้ยๆแบบนี้อีกหรือเปล่า?) ก็ถือว่าฉันยังมีบุญอยู่บ้าง ที่ไม่ต้องอกแตกตายก่อนฟังเพลงอีเทย์จบอัลบั้ม ไม่อย่างงั้นฉันคงสาปส่งอีดอกนี้ไปจนถึงชาติหน้ากันเลยทีเดียว ส่วนเรื่องของการให้คะแนน ตอนแรกก็ว่าจะไม่ให้เลยแม้แต่คะแนนเดียว แต่พอฟังไปฟังมาก็พอจะหาข้อดีที่ยังพอหลงเหลืออยู่ในเพลงขี้หีแบบนี้ได้ซัก0.000000001% ก็คือ อย่างน้อยฉันก็ว่าเพลงนี้ก็ดูมีความเป็นโซลอีเทย์มากที่สุดในอัลบั้มนี้แล้วหล่ะมั้ง? อาจจะเพราะเพลงก็ดูกลวงๆไร้สมองเหมือนอีตัวนักร้องด้วยหรือเปล่าอันนี้ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
_________________
