จริงๆช่วงที่ผ่านอยากเขียนถึงศิลปินหลายคนมาก ที่แพลนไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วคือหนึ่งในผู้ชิงแกรมมี่ในสาขาอัลบั้มยอดเยี่ยม อัลบั้มโซโล่ของเฮียแจ็ค แห่งวง The White Stripes และอัลบั้มแรกของสมาชิกหนึ่งในอดีตบอยแบนด์ในตำนาน ☆NSYNC อย่างหยอย จัสติน ทิมเบอร์เลค แต่ด้วยความที่ชีวิตส่วนตัวค่อนข้างยุ่งและวุ่นวายนิดหน่อย จนต้องจัดสรรค์ไปทำอย่างอื่นที่สำคัญกว่า พอได้ว่างพักสักประเดี๋ยวก่อนลุยไฟนัลเต็มตัว ก็ดันไม่มีแรงบันดาลใจจะเขียนถึงงานที่เคยแพลนไปช่วงแรกๆแล้ว จริงๆต้องบอกว่าไม่มีแรงบันดาลใจอะไรเลยในช่วงนี้ เลยไปหางานเก่าๆมาฟังเสียหน่อย แล้วไปสะดุดกับอัลบั้มหนึ่ง ที่ไม่ได้แตะมานานแล้วพอสมควร จนลืมว่าครั้งหนึ่งเคยชอบเพลงอีนี้มากอะนะ เลยลองเอากลับมาฟังใหม่อีกครั้ง พร้อมปรับเปลี่ยนทัศนคติและความรู้ทางดนตรีแบบปัดฝุ่นใหม่ไฉไลมากขึ้น โดยเจ้าของอัลบั้มที่จะถูกรีวิวครั้งนี้ไม่ใช่ใครอื่นไกล Nelly Furtado กับอัลบั้มสร้างชื่อของนาง Loose
Loose : 81%
ในยุคที่อุตสาหกรรมดนตรีถูกปกครองไปด้วยความมืดมิด ชาร์ตเพลงต่างๆถูกเล่นแต่เพียงงานฮิฟฮอฟอาร์แอนด์บีเสร่อๆ ทุกๆวันมีแต่เพลงของพวกผิวดำให้เสพเท่านั้น ถัดจากงานผิวดำคนนู้นก็ต่อที่คนนี้วนเป็นลูป แนวเพลงอื่นๆนอกจากงานร็อคและพ็อพร็อคกะโหลกกะลา(ที่มาแชร์เปอร์เซ็นต์แบบลูกเมียน้อย) ก็ถูกมองว่าแปลกแยก บิลบอร์ดที่เป็นชาร์ตขับเคลื่อนอุตสาหกรรมดนตรีโลกมาช้านาน กลับมีแต่เพลงของแร็ฟเฟอร์ ฮิฟอฟทล่มชาร์ตซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาสากลที่รับรู้กันทั่วโลก พวกนักร้องผิวดำโนเนมก็ผลุดกันเป็นสปอร์เห็ด(หนักกว่าดอกเห็นอีก) ไม่แปลกใจที่จะทำให้หลายคนที่เคยศรัทธาวางงานชาร์ตบิลบอร์ดเหนือกว่าแนวเพลงดนตรีทั่วโลกได้บรรลุแล้วว่า มันแค่ชาร์ตๆหนึ่งของประเทศๆหนึ่งเท่านั้น ก็ไม่แตกต่างหรือเหนือกว่าชาร์ตไหนๆอะไรเลย เหล่าศิลปินมากมายต่างต้องดิ้นรนให้อยู่รอด แม้ต้องยอมขายวิญญาณให้ซาตานเผื่อมีชีวิตอยู่รอดต่อไป(ฮาฮา พิมได้เว่อร์มาก) ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เจอแต่เออบัน แบล็กมิวสิคไม่ว่าจะผิดขาวผิวดำ ตาเขียวตาเหลืองตาฟ้าก็แห่มาทำงานทางสายนี้กันจนเกร่อไปหมด หนึ่งในนั้นคือ นางเนลลี่ เฟอร์ทาโด้ที่สลัดภาพลักษณ์สาวบ้านนา จิกอีทิมบาแลนด์ โพรดิวเซอร์ที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดคนหนึ่งในยุคนั้น ขนาดสร้างแนวทางของบีทและซาวด์ให้เป็นเอกลักษณ์signatureของตัวเองได้ ว่านี้แหล่ะคือซาวด์แบบทิมบาแลนด์ โดยอัลบั้มนี้ตัวอีเนลลี่เองก็ได้ปฏิวัติภาพลักษณ์ตัวเองที่เคยดูบ้านนอก ให้ก๋ากั่นเป็นอีมืด(วอนนาบี)กับเค้าเสียหน่อย ซึ่งมันก็ได้ผลแบบอลังการงานสร้าง ชนิดว่า ใครไม่รู้จักเนลลี่ เฟอร์ทาโด้นี้ต้องเชยสนิทแน่นอน ทั้งตัวเพลง ทั้งชาร์ต ผลักดันจนอีเนลลี่ขึ้นทำเนียบศิลปินหญิงที่คนต้องการตัวมากที่สุดตอนนั้นเลยทีเดียว(อีกคนก็ต้องอีเฟอร์กี้อะนะ)
พูดถึงตัวซาวด์เพลงในอัลบั้มนี้แล้ว จริงๆอยู่ว่าภาพรวมก้าวขึ้นสู่ความเป็นงานเออบันมากขึ้น แต่อย่างว่า รากเหง้าความเป็นสาวบ้านนาของอีเนลลี่นั้นมันเป็นจิตวิญญาณจริงๆ(ดูโหนกบนหนังหน้ามันสิ่) ใช่ว่าจะล้างกันง่ายๆ ทำให้เราก็ยังได้ฟังงานโฟล์คพริ้งๆของอีนี้อยู่บ้าง(ซึ่งส่วนตัวกลับชอบงานแบบ2อัลบั้มแรกมากกว่าซะงั้น)
จุดเด่น
ต้องยอมรับว่าขาพ็อพค่อนข้างน่าจะถูกใจอัลบั้มนี้ของนางอยู่มากโข ส่วนตัวก็ค่อนข้างถูกจริตความเป็นฮิฟฮอฟเกิร์ลของอีนี้เหมือนกัน คิดว่าหลายๆคนพอลองกลับไปฟังอัลบั้มนี้อีกครั้ง หลังจากหลุดพ้นชะตากรรมปลอดยุคแบล็กมิวสิคแล้ว(ถ้าใครเสพเพลงสากลถัดจากนั้นซัก2-3ปีให้หลังอาจจะจินตนาการไม่ออก) มันเป็นอัลบั้มที่ลงตัวและก๋ากั่นไม่เสียชื่อลายเซ็นต์ทิมบาแลนด์แม้แต่น้อย ไม่เสียแรงถ้าจะบอกว่าเหมาะสมแล้วที่อัลบั้มนี้จะส่งนางให้มาผงาดเป็นนักร้องแถวหน้า แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม
จุดด้อย
ทำใจได้เลยว่านี้คืออีกงานที่ได้รับอิทธิพลความมืดมิดจากอีทิมบาแลนด์มาเต็มสตรีม ที่สำคัญภาพรวมของอัลบั้มนี้ของอีโหนกเนลลี่นั้น ถ้าวัดกับงานที่ดีที่สุดของทิมบาแลนด์ อย่าง FutureSex/LoveSounds ของหยอยหรือแม้แต่งานของอีเคอรี ฮิลสันที่โดนด่ากันทั่วบ้านทั่วเมืองแล้ว คิดว่าแสดงศักยภาพออกมาได้ด้อยกว่า เพียงแต่นางออกมาในช่วงที่มันใช่และเหมาะกับตลาด ณ ตอนนั้นมากกว่าเท่านั้น
Singles of Loose
No Hay Igual : 3.5/5
อีนี้ตัดเพลงนี้ด้วยเหรอ? ส่วนตัวก็ยังงงเหมือนเหมือนกัน นึกว่าซิงเกิ้ลแรกคือ Promiscuous เสียอีก แต่ช่างมันเถอะถึงจะหร่อนจะตัดเพลงนี้หรือไม่ตัดก็ตาม สำหรับเพลงนี้เหมือนนางเองจะยังทิ้งกลิ่นโคลนสาบควายไม่ได้ เลยของานฮิฟฮอฟ เรเก้กระฉึกกระฉักมาบิ้วอารมณ์เป็นพรีลูดก่อนละกัน แต่ขอโทษที ด้วยโหนกหนาๆกับสำเนียงสแปนนิชแปร่งๆแถมดัดจริตทำลิ้นรัวๆนี้คงคิดว่าสวยมากสินะ อีลาวววว มันชวนตลกและเสร่อมากๆค่ะ อีดอก พาลนึกนึกว่าอีนี้หลังจากเต้นจั้มบ๊ะเสร็จ แล้วจะไปโชว์เอาจิ๋มขูดมะพร้าวโชว์ที่ไหนต่อ เออ แต่ฟังไปฟังมา มันก็ช่างเข้ากับหนังหน้าหร่อนดีนะ ที่สำคัญแม้มันจะโหลๆไปหน่อย แต่ถ้าเทียบกับ Pon de Replay ของอีห่านแล้ว เพลงอีเนลลี่ดูดีกว่ากันเป็น10ขุม
Promiscuous : 4.5/5
หลังจากเก็บกดเป็นอีสาวบ้านนาใสซื่อท่ามกลางแมงกุดจี่และขี้ควาย แต่แล้วในที่สุดความฝันของนางก็เป็นจริงกับเค้าเสียที ที่จะได้เป็นชะนีแรงๆเด้งโหนกยั่วชายหนุ่มที่เป็นคนจริงๆกับเค้าเสียที แต่ไหนกลับกลายเป็นเสพสมบ่มิสมกับคิงคองป่าอย่างอีทิมบาแลนด์ได้ยังไงก็ไม่ทราบ ด้วยความแอ๊บแตกที่เก็บไว้ไม่อยู่แล้ว อีโหนกเนลลี่เลยรีเควสงานอะไรก็ได้ที่สนองนีดส์ความร่านที่แตกซ่านเซ็นยิ่งน้ำขาวขุ้นกว่าหนังAVเรื่องไหนๆ อีทิมบาแลนด์ก็ไม่รอช้าอุตส่าได้คนจริงๆเป็นเมีย ก็ต้องช่วยเมียหน้าโหนกหากินเสียหน่อย จัดเพลงที่มันต้องดังแน่ๆ ชนิดที่ว่าอย่าได้เปิดผ่านหน้ากะเทยหัวโปกหรือชะนีแอ๊บแบ้วบ้านไหนเลยทีเดียว เพราะไม่อย่างงั้นอาจมีปรากฎการณ์ม็อบร่านแตก ออกมาเด้งนมเขย่าจิ๋มกันเกิดขึ้นก็ได้จนคนรอบข้าเงิบไปตามกันก็ได้ จนกลายเป็นเพลงชาติให้พวกกะเทยหรือชะนีร่านแตกกันเลยทีเดียว
Maneater : 2.5/5
แค่ขึ้นอินโทรก็ประกาศศักดาได้แล้วว่าเพลงนี้มันต้องไปธรรมดาแน่นอน ไม่เพลงประจำซักซ่องไหนก็ซ่อนหนึ่งนั้นแหล่ะ แต่เสียงกลองโพรแกรมมิ่งก็การันตรีแล้วว่าเสี่ยวโครตชนิตชนกับ3ช่าบ้านเรายังอายม้วนเสื้อปิดหนีแทบไม่ทัน แบบเปิดตามงานรถบั๊มได้กลืนสนิทสนมแน่นอน ฟังไปก็พาลคิดไป ใครเค้าสรรหาเอาเพลงส้นตึกแบบนี้มาเป็นซิงเกิ้ลละนี่ จะใครซะอีกถ้าไม่ใช่อีดอกเนลลี่ เฟอร์ทาโด้ไงล่ะ
Say It Right : 5/5
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด มันเริ่ดชนิดเอา5ดาวจากรีวิวจากหนังสือทุกสำนักมันยังเทียบไม่เท่าคุณงามความดีสำหรับซิงเกิ้ลนี้ หลังจากเกือบช็อคตายไปกลับซิงเกิ้ลก่อนหน้านี้ อีเนลลี่ก็คัมแบ็กด้วยมาดใหม่ที่ไฮโซและผู้ดีขึ้นราวกลับไปกินไบก้อนตายแล้วเกิดใหม่(แต่โหนกก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม) แต่นั้นไม่ใช่ปัญหาในการสดับรับฟังงานของหร่อน เพราะยังไงต่อให้หร่อนเอาหน้าไปชุบสังกะสีหรือโซดาไฟมันก็ล้างกลิ่นโคลนสาบควายไม่ได้หรอก อีโหนกกกก เอาจริงๆแม้งานจะเป็นอาร์แอนด์บีมิดเทมโพสูตรสำเร็จอีทิม กับเสียงโพรแกรมมิ่งลวกๆและบรรดาลีดโซโล่ดนตรีสดทั้งหลาย แต่มันลงตัวมาก ไล่ตั้งแต่เปิดอินโทรด้วยเพอร์คัสชั่นและบีทบ็อกชวนน่ารำคาณหน่อยๆพร้อมบรรยากาศวังเวงชวยลี้ลับ พร้อมผมทรงผีญี่ปุ่นของอีเนลลี่เองยิ่งชวนหลอนเข้าใหญ่ ทุกอย่างกำลังผสมปนเข้ากันได้ดีแต่ต้องมาตกม้าตายด้วยเสียงเปรตเอ๊ะๆของส่วนบุญของอีทิมนี้แหล่ะ เห้อออ
All Good Things (Come to an End) : 5/5
เป็นอีกหนึ่งซิงเกิ้ลที่เห็นว่าสมบูรณ์มาก เผลอๆจะมากที่สุดในชีวิตของการเป็นนักร้องของหร่อนแล้วด้วยซ้ำ ความลงตัวของกลิ่นไองานโฟล์คและอาร์แอนด์บีและพวกเล่นดรีมพ็อพที่เคยเห็นใน2อัลบั้มที่แล้วของนาง ส่วนภาคเนื้อหาเองก็โอเคนั้นแหล่ะ แต่หมั้นไส้ ทำเป็นดัดจริตมาตีแผ่สัจธรรมชีวิต โถ อีดอก ยิ่งเอ็มวีเพลงนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง นางนึกว่านางสวยประหนึ่งนางงามจักวาลปีล่าสุด ดังนั้นทั้งเอ็มวีเลยมีแต่อีนี้ผลุบๆโผล่ๆเป็นผีตานีกำลังเมาโค้กวิ่งสิงต้นไม้ต้นนู้นที ต้นนี้ที น่ากลัวมาก แต่ทั้งหมดมวลที่กล่าวมานั้นก็มาผสมปนเปกันจนกลายเป็นงานระดับมาสเตอร์พีซให้นางกันเลยทีเดียว ขนาดหลายคนไม่ใช่สาวกอีทิมหรือปลื้มปิติอะไรในโหนกของนางนัก ยังพากันชาบูซูฮกกับความหรูเริ่ดดาวล้านดวงของซิงเกิ้ลนี้เลยทีเดียว ชนิดตบหน้าอีวอนนาบีอย่างลานา เดล เรย์ให้กลิ้งคลักๆประหนึ่งโดนผัวจระเข้ฟาดหางใส่
Do It : 3.5/5
ต๊ายยย หร่อนกล้าเอาเพลงส้นตีนแบบนี้มาปิดอัลบั้มนะค่ะ สารภาพว่าเมื่อก่อนชอบเพลงนี้พอสมควร พอโตมาแล้วแบบ... นี้กูฟังเพลงอะไรไปเนี่ย ฮาๆ ฟังตอนนี้แล้วแบบ งานเหี้ยๆแบบนี้ควรเป็นของอีแขหรืออีเหมยฟันจอบดูคงเข้าท่ามาก แม่งอัปตั้งแต่เฟอร์คัสชั่นเคาะเป็นจังหวะratta tat tatแหล่ะ โป๊งชึ่งยังกะเพลงงานวัด นี้ถ้าตีกลางศาลากลางอำเภอนึกว่าเรียกรวมไฟไหม้นะเนี่ย แล้วโพรแกรมมิ่งนี้แบบ... มิกซ์ได้เสร่อได้อีก พาลนึกว่าเพลงเมื่อชาติที่แล้ว แต่สรุปว่าชอบนะ เปลี่ยนจากจิกบรรดาหนุ่มตาน้ำข้าวหันไปบริโภคพม่ารามัญก็เก๋ไม่เลว อิอิ
_________________
