˹���á Forward Magazine

ตอบ

สุสานนักเรียน ตอนที่3 (8)
ผู้ตั้ง ข้อความ
ตอบโดยอ้างข้อความ
ตอบ สุสานนักเรียน ตอนที่3 (8) 


http://hysteriaculture.wordpress.com

hysteria

สุสานนักเรียน ตอนที่3 เรื่องเล่าสยองขวัญจากห้องน้ำนักเรียนชายที่ถูกปิดตาย (3)

บทความ/นิยายในเพจ Hysteria นี้ ถือเป็นลิขสิทธิ์แก่ผู้เขียน “นายมัลนร ล้ำสกุลวงศ์” (http://www.facebook.com/ArmandVladJekyllDangouleme8774 และเพจ http://www.facebook.com/hysteriaculture)เท่านั้น ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง คัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใด หรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาติ

“ขอบคุณมากๆค่ะป้า” หลินกล่าวขอบคุณป้าภารโรงร่างใหญ่ที่ช่วยแบกเอาดีไซน์ขึ้นกลางหลังแล้วมาส่งที่ห้องพยาบาล “นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยจิ๋ม?!!!” มิสเต็มทรัพย์ครูพยาบาลที่ปากจัดแต่ใจดียนเท้าสะเอวแผดเสียงถามมาลินในขณะที่ยืนมองบรูโน่ค่อยๆเอาร่างของกาโต้วางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล “เมื่อเช้าก็เพิ่งเป็นลมไปและนี่เป็นลมอีกแล้วเหรอ?!!! เธอสองคนนั่งรอแป๊ปนะเดี๋ยวดูคนใกล้ตายก่อน!” เธอหันมาบอกคริสมาสต์ที่กำลังนั่งกุมท้องพลางตัวงอและฮาเวิร์ดที่บีบแขนของตัวเองพลางหลับตาปี๋ “พวกผมไม่เป็นไรครับมิสไปดูดีไซน์เถอะครับ” ฮาเวิร์ดบอกในขณะที่เต็มทรัพย์ยื่นนมถุงแช่แข็งให้เขาไปประคบแก้ฟกช้ำ “หนูหลินเอาแอมโมเนียหอมให้คริสมาสต์มันดมหน่อย!” เธอหันไปสั่งหลินที่รีบไปหยิบสำลีชุบแอมโมเนียให้คริสมาสต์ดม ในขณะที่เธอเอาผ้าเย็นเช็ดหน้าเช็ดตัวกาโต้ในขณะที่ฟารีดาและมาลินกำลังช่วยกันเช็ดหน้าแล้วเอายาให้ดีไซน์ดม “ไม่เป็นไรแล้วล่ะแค่สลบทั้งคู่เลย ดีไซน์เดี๋ยวสักพักก็ฟื้นแต่กาโต้นี่คงนานหน่อยพี่ขอฝากจิ๋มเป็นธุระติดต่อผู้ปกครองกาโต้ให้หน่อยะ” เต็มทรัพย์หันมาบอกมาลินที่พยักหน้ารับด้วยความยินดี

“จิ๋มพวกเด็กๆเป็นยังไงบ้าง?” สมคิดเดินเข้ามาในห้องพยาบาลพร้อมกับมิสผกาที่ท่าทางของเธอดูตื่นเต้นระริกระรี้มากกว่าจะห่วงใย “สองคนที่นอนสลบอยู่ไม่มีใครเป็นอันตรายหรอกหนูส่องม่านตาดูแล้ว อ้าวคริสมาสต์ตอนนี้อาการเป็นไงบ้าง?!!!” เต็มทรัพย์บอกสมคิดในขณะที่เดินเข้ามาตรวจตราอาการของคริสมาสต์อย่างคล่องแคล่ว “ยังปวดท้องอยู่เลยครับมิส!” คริสมาสต์ทำหน้านิ่วๆ “ปวดยังไงจุก เสียด แน่น บีบ จะคลอดลูกหรือเมนส์จะมา?!!!” คำถามของเต็มทรัพย์ทำเอาฟารีดา,ฮาเวิร์ด,หลิน,บรูโน่และแอนดี้หรือแม้กระทั่งครูอีกสามคนในห้องถึงกับปล่อยก๊าก “จุกครับ!” คริสมาสต์ตอบหน้าบูด “เจ็บมั้ย?!!!” เต็มทรัพย์ถามขณะที่เอานิ้วจิ้มไปที่ท้องของคริสมาสต์แรงๆ “ไม่เจ็บครับแต่มีปวดนิดๆ” คริสมาสต์ตอบพลางทำหน้างุนงง “งั้นก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะแค่ช้ำในนิดหน่อย” เต็มทรัพย์หันไปจัดยาและยื่นให้คริสมาสต์ “รูปหล่อมิสรบกวนไปเอาน้ำดื่มมาให้เพื่อนหน่อยนะจ๊ะ! ว่าแต่นี่มันเรื่องอะไรกันนี่พี่คิด?” เธอสั่งแอนดี้ก่อนจะหันไปถามสมคิดพลางจับแขนขวาฮาเวิร์ดมาบีบ “โอ๊ย โอ๊ย เจ็บๆครับมิส!!!” ฮาเวิร์ดร้องลั่น “แค่นี้ไม่ตายหรอกไอ้เวิร์ดเส้นคงจะพลิกนิดหน่อยเดี๋ยวมิสจะให้ยาคลายเส้นและเข้าเฝือกแขนให้สองสามวันก็หายแล้ว” เธอบอกพลางนวดยาให้ฮาเวิร์ดที่มีสีหน้าโล่งใจขึ้นมา “ว่าไงพี่คิด?” เธอหันมาถามเสียงแหลมทำเอาสมคิดถึงกับสะดุ้ง “ก็กาโต้น่ะสิมันโดนผีซิสเตอร์ขนิษฐาเข้าที่นี้มันก็เลยอาละวาดพวกพี่กับเด็กนักเรียนก็ช่วยกันจับจนสภาพเป็นอย่างที่เห็นกันนี่แหละ!” สมคิดเล่า “ขนิษฐามันก็ตายตั้งนมนานไปแล้วจู่ๆเกิดพิสดารมาเข้าสิงเด็กอะไรเอาอีวันนี้ ว่าแต่พ่ออธิการก็ให้บาทหลวงทั้งคณะมาทำพิธีแล้วไม่ใช่เหรอ? ยันต์เยินไม้กางเขนก็แปะหน้าห้องเรื่องมันก็สงบมาเป็นปีแล้วจนจะเข้าปีที่สองแล้วนี่แล้วอยู่ๆมาเกิดเรื่องขึ้นอีกได้ยังไงกัน?” เต็มทรัพย์ส่ายหัวด้วยความงุนงง “ก็ซิสเตอร์รจิตาน่ะสิคะเป็นคนให้เปิดใช้ห้องน้ำนักเรียนหญิงวันนี้ อู๊ยยย เมื่อกี้นะคะยัยอรทัยห้องม.5/2เพิ่งมาเล่าให้หนูฟังว่าโดนหลอกคาโถส้วมเลยล่ะค่ะ” ผการีบเสริมเมื่อสบโอกาส

“เอ้า อีห่านี่ท่าจะบ้าแล้วมั้ง! แม่งก็รู้อยู่ว่าปีที่แล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างแถมเด็กยังโดนผีหลอกซะขนาดนั้นและตัวมันเองก็เป็นคนพูดเองว่าเป็นตายร้ายดียังไงก็ห้ามเปิดแล้วเสือกมาเปิดซะเอง อีบ้า!!!” เต็มทรัพย์ใส่ซะหมดแม็กชนิดไม่เกรงใจหน้าอินทร์หน้าพรหมใดๆทั้งบรรดานักเรียนที่นั่งฟังอยู่รวมถึงมาลิน,สมคิดและผกาที่ค่อนข้างจะสนิทกับซิสเตอร์รจิตามากทีเดียว แอนดี้สังเกตุเห็นสีหน้าของมาลินที่เจื่อนลงไปแบบชัดเจนดูเหมือนว่าเต็มทรัพย์จะเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในโรงเรียนนี้ที่มาลินไม่กล้าโต้แย้งหรือชนด้วย “เอ้าไอ้เวิร์ดมิสใส่เฝือกให้เรียบร้อยแล้วนะสามวันนี้จะอาบน้ำก็ไม่ต้องถอดเดี๋ยวมาโรงเรียนวันจันทร์มิสจะถอดให้เอง ส่วนคริสมาสต์ไปนอนพักสักตื่นหน่อยมั้ยแล้วเดี๋ยวดีไซน์ฟื้นมิสจะปลุก” เต็มทรัพย์หันไปบอกเด็กหนุ่มที่ค่อยๆเดินขึ้นไปนอนบนเตียงถัดจากดีไซน์และดูเหมือนจะหลับไปอย่างรวดเร็วจากเสียงกรน “ส่วนพวกเธอถ้าไม่อยากออกไปไหนก็นั่งตากแอร์กันอยู่ในนี้แหละปล่อยให้เดินสุ่มสี่สุ่มห้าไปกันเดี๋ยวก็เจอดีกันอีก ที่นี่น่ากลัวจะตายทั้งคนทั้งผี ถ้าลูกเขาเป็นอะไรขึ้นมาก็คงได้สึกออกจากศาสนจักรมาทำใช้เขาก็อีตอนแก่นี่ล่ะ! เอานี่หนูๆไปแบ่งกันกินถ้วยชามอยู่หลังห้องกินเสร็จแล้วล้างด้วยล่ะ” เต็มทรัพย์แขวะครูทั้งสามคนและซิสเตอร์รจิตาในห้องลอยๆต่อหน้าต่อตาพลางยื่นขนมปังฟาร์มเฮ้าส์สองแถวพร้อมกับแยมสตรอเบอร์รี่และโบโลน่าให้ฟารีดา “ถ้างั้นหนูขอฝากพวกเด็กๆด้วยนะคะเดี๋ยวพอเคลียร์เรื่องข้อสอบกับฝ่ายวิชาการเสร็จเดี๋ยวหนูแวะมาอีก” มาลินฝากฝังลูกศิษย์ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนร่วมงานทั้งสอง

บรูโน่รับขนมปังสอดไส้แฮมโบโลน่าที่ฟารีดาทำให้มารับประทานด้วยความหิวโหย “เฮ้ย Dude มึงกินแฮมดิบๆแบบนั้นเลยหรือวะ?!!!” ฮาเวิร์ดถามด้วยสีหน้าพะอืดพะอม “กินได้ฮาเวิร์ดไม่เป็นอันตรายหรอกฉันก็กินออกบ่อยไป!” ฟารีดาบอกพลางยัดขนมปังเข้าไปในปากฮาเวิร์ด “อืม ก็อร่อยดีนะ” เขาดูเหมือนจะลืมความอนามัยพลางเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย “เชื่อเล้ย!!! ถ้าเด็กนักเรียนจับไข้หัวโกร๋นตายห่าขึ้นมาอีกก็ดูสิว่าจะรับผิดชอบไหวมั้ย!” เต็มทรัพย์ที่กำลังนั่งพิมพ์ข้อมูลการใช้ยารักษาพวกนักเรียนส่งฝ่ายุรการในแต่ละวันโพล่งขึ้นมาอย่างหงุดหงิด “อะไรนะครับมิสมีนักเรียนตายด้วยเหรอครับ?” บรูโน่ถามขึ้นมาด้วยความตกใจ “มีสิวะไอ้โน่! แต่มึงอย่าพูดไปนะว่ามิสเล่าให้ฟัง ปีที่แล้วรุ่นน้องม.2พวกเอ็งที่อยู่ประจำน่ะมันจับกลุ่มขึ้นมาเล่นซ่อนแอบกันข้างบนแล้วมีคนนึงดันอุตริไปแอบบนห้องน้ำหญิงชั้น5ทีนี้ก็เป็นเรื่องน่ะสิเพื่อนหายังไงก็หาไม่เจอจนต้องไปตามพวกซิสเตอร์กับครูประจำมาช่วยหาก็ไม่มีใครหาเจอผ่านไปเทอมสองโน่นแหละไอ้โน่เอ๊ยภารโรงเปิดห้องน้ำมาศพอืดเละอยู่ในห้องเลยแล้วมันจะเข้าไปตายในนั้นได้ไงล่ะ? เขาหากันตั้งแต่ก่อนสอบไล่เทอมหนึ่งเป็นเดือนก็ไม่มีใครเจอแถมภารโรงก็ทำความสะอาดห้องน้ำหญิงห้องนั้นทุกวันก่อนจะปิดล็อคช่วงสอบเสร็จก็ตรวจดูทุกห้องแล้วจู่ๆศพจะไปอยู่ในนั้นได้ยังไง มึงงงมั้ยล่ะ?!!!” เต็มทรัพย์ตะโกนเล่ามาทำเอาเด็กๆถึงกับขนลุก “ทำไมพวกหนูไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยล่ะคะมิส?” หลินถามเสียงสั่น “ก็พ่อจรัลเขาสั่งให้ปิดปากเงียบนี่ถ้าแกรู้ว่าใครพูดแกขู่ไล่ออกเลยน่ะเรื่องนี้ แต่กูไม่กลัวหรอกกล้าไล่กูออกก็ลองสิ กูก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะมีนางพยาบาลที่ไหนเขาจะมานั่งทนเด็กๆโรงเรียนนี้ซนยังกับลิง มิสเนี่ยนะทำงานยิ่งกว่าภารโรงเดี๋ยวเด็กอ้วกเดี๋ยวเด็กเป็นลมชักขี้แตกเยี่ยวแตกไหนจะพวกมึงต่อยตีนัดตบกันไม่เว้นวันอีก อยากไล่กูออกก็เอาสิ! โรงเรียนผีดุขนาดนี้ครูพยาบาลใหม่มาก็อยู่กันไม่ถึงเดือนหรอกฉันเนี่ยอยู่ที่นี่มาสิบกว่าปีแล้วนะไล่ๆกับรุ่นมาลินกับผกานั่นแหละ” เต็มทรัพย์หัวเราะร่วน

“ว่าแต่ฉันแปลกใจอย่างหนึ่งนี่แหละก็ขนิษฐามันรักไอ้กาโต้ยังกับอะไรดีคือสนิทกันมากเลยนะสองคนนี้ ผู้ปกครองบางคนยังนึกว่าเป็นแม่กับลูกทำไมจู่ๆมันถึงเข้าสิงกาโต้ซะจับไข้ขนาดนี้” เต็มทรัพย์พูดลอยๆระหว่างพิมพ์งานอย่างเพลิดเพลิน “เอ่อ ก็นั่นสิฉันก็จำได้นะว่าซิสเตอร์ขนิษฐารักกาโต้มากๆสมัยตอนม.3ฉันเห็นกาโต้คอยไปช่วยงานมิสในห้องปกครองตลอดเลยคือสมัยนั้นฉันกับฮาเวิร์ดนี่สลับกันเข้าห้องปกครองคนละวันต่อหนึ่งสัปดาห์เลยมั้ง” ฟารีดาพูดพลางหันมาหัวเราะกับฮาเวิร์ดในขณะที่หลินและแอนดี้ไม่รู้ว่าสมควรจะร่วมหัวเราะไปกับหัวข้อนี้ดีมั้ย “มิสจำได้ว่าพวกเอ็งสองคนสมัยก่อนโคตรแสบทรวงเลยเป็นซุปตาร์ของโรงเรียนทีเดียวฮาเวิร์ดกับฟารีดานี่ ไม่มีใครในโรงเรียนไม่รู้จักชื่อพวกเอ็งขนาดรุ่นพี่ที่จบไปแล้วยังกลับมาขอดูหน้าเลย” มิสเต็มทรัพย์หัวเราะในขณะที่ฟารีดาดูเหมือนจะเขินจนหน้าแดงขึ้นมาทันที “ใช่ครับๆจำได้มั้ยครับมิสเมื่อปีที่แล้วพี่ที่เรียนจบไปแล้วยังกลับมาต่อยกับมันที่โรงเรียน” บรูโน่ได้ทีรีบเผาเพื่อนสนิท “ใช่!!!แถมเคยโดนไล่ออกจากวงโยฯเพราะดันแกล้งเอาอุปกรณ์คู่อริไปซ่อนตอนวันงานสถาปนาโรงเรียนทำเอาล่มกันทั้งงานเลย แล้วยัยฟารีดานี่ฉันจำได้นะว่าตอนม.2เคยผลักยัยดีไซน์ตกสระว่ายน้ำโรงเรียนตอนยกพวกตบกันแล้วตอนนี้เป็นไง?ก็มาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันจนได้!” เต็มทรัพย์พูดพลางหัวเราะในลำคอ “แหม มิสคะเรื่องมันก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว” ฟารีดาค้อนขวับ “ใช่ๆยูเคยเกือบทำดีไซน์จมน้ำตาย” ฮาเวิร์ดชี้มาทางเด็กสาวพลางแลบลิ้นล้อเลียน “อยากแขนเจ็บอีกข้างมั้ยยะ?!!!” ฟารีดาทำท่าเหมือนจะขว้างขวดแยมใส่เขา “พอกันทั้งคู่เลยนะ” แอนดี้อมยิ้ม “ว่าแต่ฉันสงสัยจังว่าซิสเตอร์ผูกคอตายในห้องน้ำชายประตูก็ถูกทำพิธีปิดตายไปแล้วทำไมถึงโผล่ไปหลอกคนในห้องน้ำหญิงได้?” แอนดี้ถามเพื่อนๆทั้งกลุ่มด้วยสีหน้าฉงน

“พี่เต็มคะอาการของกาโต้เป็นยังไงบ้าง?” มาลินเดินเข้ามาในห้องพยาบาลพร้อมกับหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งเธอแต่งชุดคลุมสีขาวสะอาดซึ่งมองปราดเดียวก็รู้ว่าน่าจะเป็นหมอผมของเธอดัดเป็นลอนแลดูประณีตมองโดยรวมแล้วหน้าตาเธอดูซื่อๆเนิร์ดๆเป็นมิตรชนิดถอดแบบเดียวมากับกาโต้เลยทีเดียวแต่สำหรับแอนดี้แล้วสิ่งที่ต่างออกไปคือ “แววตา” ที่เธอมองพวกเขาลอดผ่านกรอบแว่นสี่เหลี่ยมหนาๆนั้นดูดุดันและเย่อหยิ่งเย็นชาจนเขาสัมผัสได้ “สวัสดีค่ะคุณแม่” หลินเป็นคนแรกที่ยกมือไหว้แม่ของกาโต้ในขณะที่เพื่อนๆคนอื่นในห้องต่างทำตามแต่ดูเหมือนว่าเต็มทรัพย์จะแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่ยินดีและไม่ต้อนรับกับการมาเยือนของผู้ท่านนี้ เธอนั่วพิมพ์งานของเธอต่อไปประหนึ่งว่าแม่ของกาโต้เป็นอากาศธาตุก็ไม่ปาน “นี่ครูพยาบาลจะไม่บอกดิฉันหน่อยรึคะว่าลูกชายดิฉันอาการเป็นยังไง?!!!” เธอถามเต็มทรัพย์ด้วยน้ำเสียงวางอำนาจและดูถือดีต่างจากลักษณะภายนอกของเธอที่ดูเหมือนคนใจดีโดยสิ้นเชิง “เท่าที่รู้ยังไม่ตายจ้ะ!” เต็มทรัพย์ตอบห้วนๆโดยไม่สนใจแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง “เสียสถาบัน!!!” แม่ของกาโต้ตอบกลับสั้นๆก่อนจะเดินโฉบมาทีเตียงคนไข้ดูลูกชายเธอด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเธอเดินผ่านพวกแอนดี้ไปอย่างไม่ใยดีในขณะที่เต็มทรัพย์ที่เหมือนกับอารมณ์จะขึ้นตะโกนแผดเสียงขึ้นมา “คนมีการศึกษาเวลาที่เขาจะเข้าห้องพยาบาลเขาก็ต้องถอดรองเท้าก่อนนะคะยิ่งพวกจบหมอจบพยาบาลนี่เรื่องแค่นี้คงไม่ต้องบอก” เธอคว้าไม้กวาดกับที่ตักผงแล้วเดินเข้ามาบรรจงกวาดพื้นตรงบริเวณเตียงนอนคนไข้ “อ๋อ เหรอคะ?!!! เผอิญดิฉันถือคติเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามนะคะ อยู่ในที่ของคนไม่มีการศึกษามันก็ต้องอีกแบบขอโทษสำหรับฝุ่นนะคะคงไม่เยอะเท่าไร!” เธอลูบหน้าลูบตาลูกชายพลางจับชีพจร “ที่กำลังกวาดน่ะเสนียดจ๊ะ ต้องรีบกวาด ฝุ่นน่ะไม่เท่าไรหรอก มันกวาดกันง่าย!” เต็มทรัพย์ตอบหน้าตาเฉยทำเอาบรูโน่กับฮาเวิร์ดถึงกับสำลัก “เอ่อ นี่น้องก็สลบไปชั่วโมงกว่าแล้วน่ะค่ะคุณแม่แต่มิสพยาบาลเขาก็ตรวจอาการอย่างดีแล้วเชื่อว่าอาการไม่น่ามีปัญหายังไงมิสก็รบกวนคุณแม่ช่วยดูแลกาโต้เรื่องการพักผ่อนกับความเครียดด้วยนะคะ” มาลินเห็นท่าไม่ดีเลยรีบแทรก

“ขอบคุณค่ะมิส แต่เดี๋ยวดิฉันคิดว่าจะพาลูกกาโต้ไปเช็คอาการที่โรงพยาบาลดีกว่า” เธอหันมายิ้มขอบคุณมาลินด้วยสีหน้านอบน้อมและท่าทางสุภาพต่างจากท่าที่ที่แสดงใดเต็มทรัพย์โดยสิ้นเชิง “เอ่อ ค่ะได้ค่ะ พวกเด็กผู้ชายมาช่วยครูหน่อย เธอนั่งเฉยๆฮาเวิร์ดแขนเจ็บอยู่รออยู่ในห้องนี่แหละ” มาลินหันมาห้ามฮาเวิร์ดที่ลุกมาจากเก้าอี้นั่งเป็นคนแรก “ไม่เป็นไรครับมิสช่วยเปิดประตูก็ยังดีผมอยากออกไปเดินเล่นด้วย” ฮาเวิร์ดยิ้มอย่างร่าเริงเมื่อได้มีโอกาสหาเรื่องออกไปยืดเส้นยืดสาย “ตามใจ!” มาลินบอกก่อนจะรีบเดินไปช่วยเต็มทรัพย์เข็นเตียงรับ-ส่งผู้ป่วยที่มีล้อเลื่อน “โอเคค่ะค่อยๆช้อนศรีษะกาโต้เบาๆนะคะลูกแล้วใช้มืออีกข้างประคองแผ่นหลังส่วนหนูอีกคนจับขาทั้งสองข้างแบบนั้นแหละค่ะเก่งมาก” เธอบอกบรูโน่และแอนดี้ที่ช่วยยกร่างของกาโต้ขึ้นเตียงผู้ป่วยอย่างง่ายดายก่อนที่ฮาเวิร์ดจะวิ่งไปเปิดประตูห้องพยาบาลเด็กหนุ่มช่วยจัดแจงทุกอย่างเท่าที่จะช่วยได้ด้วยแขนข้างเดียวทั้งกดลิฟท์และเคลียร์ทางระหว่างไปลานจอดรถในขณะที่บรูโน่และแอนดี้ผลัดกันเข็นเตียงผู้ป่วยโดยมีมาลินและแม่ของกาโต้เดินตามมาติดๆ “ขอบคุณมิสและลูกๆมากค่ะที่วันนี้ช่วยกาโต้ไว้” แม่กาโต้ยิ้มขอบคุณก่อนจะควักแบงค์พันให้มาลินเป็นสินน้ำใจ “ดิฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะคุณแม่เป็นหน้าที่ครูประจำชั้นค่ะ ดิฉันยินดีที่ได้ดูแลเด็กๆ” มาลินถอยออกมาพลางยกมือไว้ขอบคุณ “งั้นถือว่าแม่ให้พวกลูกๆก็แล้วกันรับไว้สิคะ” แม่กาโต้เปลี่ยนเป็นยื่นมือมาทางเด็กหนุ่มทั้งสามที่ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก “คุณแม่คะไม่เป็นไรหรอกค่ะ!” มาลินห้าม “เอาน่าแม่ให้พวกหนูๆไม่ได้ให้มิสเขาเสียหน่อยถือว่าเป็นค่าขนมก็แล้วกันสอบเสร็จแล้วก็ไปหาอะไรอร่อยๆทานให้รางวัลตัวเองหน่อย” เธอเดินเอาแบงค์พันมาใส่กระเป๋าเสื้อฮาเวิร์ดที่ยกมือไหว้ขอบคุณเธอไม่ขาดปากก่อนจะเดินขึ้นรถไป “เฮ้อ จริงๆเลยนะ!!!” มาลินบ่นอย่างอ่อนใจหลังจากแม่ของกาโต้สตาร์ทรถออกไป “งั้นพันนึงนี่เข้ากองกลางนะเว้ยรอดีไซน์กับไอ้คริสมาสต์ฟื้นแล้วพวกเราไปหาอะไรกินกันพามิสมาลิน,สมคิดกับมิสเต็มทรัพย์ไปกินด้วย ไปด้วยกันนะคร้าบมิส” ฮาเวิร์ดหันมาทำตาแป๋วอ้อนวอนมาลินขณะเดินกลับไปห้องพยาบาล พวกเขาเปิดประตูห้องเข้าไปเห็นดีไซน์กับคริสมาสต์กำลังนั่งดื่มโอวัลตินร้อนๆที่เต็มทรัพย์เพิ่งชงให้


ดูข้อมูลส่วนตัว ส่งข้อความส่วนตัว
ตอบโดยอ้างข้อความ
ตอบ  


ดูข้อมูลส่วนตัว ส่งข้อความส่วนตัว
แสดงเฉพาะข้อความที่ตอบในระยะเวลา:
ตอบ หน้า 1 จาก 1
คุณไม่สามารถสร้างหัวข้อใหม่
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
คุณไม่สามารถแก้ไขข้อความของคุณ
คุณไม่สามารถลบข้อความของคุณ
คุณไม่สามารถลงคะแนน
  


copyright : forwardmag.com - contact : forwardmag@yahoo.com, forwardmag@gmail.com