นาโอ พิมพ์ว่า:

แปลกนะคระ ตอนเด็กๆ อ่ะ ไม่เป็นเท่าไหร่ อาจจะเพราะไม่ได้ผูกพันธ์กับที่บ้านมากนัก

แต่พอโตแล้ว มันก็ทำให้เรารู้ว่า ไม่ว่าจะเวลาไหน ครอบครัวก็จะคอยปกป้องสนับสนุนเราตลอดเวลา แม้ว่าเราอาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกันมากนัก แต่สายสัมพันธ์ มันส่งหากันได้เสมอคร่ะ

ทรมานสุด คือตอนไปอยู่ที่อเมกานั่นแหล่ะคร่ะ เพราะไม่ได้ติดต่อที่บ้านเลยหลายเดือน แถมยังโดนเพื่อนหักหลังอีก เรียกว่าโดนมาแล้วสารพัด จนอยากจะหนีมาให้ได้ แต่มันก็หนีไปไม่ได้ ได้แต่สู้ต่อไป

และท้ายที่สุด นั่นมันก็ทำให้ชีวิตเราเข้มแข็ง และเปลี่ยนให้เราเป็นคนที่แกร่ง และเก่งในทุกวันนี้คร่ะ

สวยเลือกได้

ไม่ได้ติดต่อกับทางบ้านก็ทรมานแล้ว ยิ่งโดน เพื่อน หักหลัง ยิ่งเจ็บหลายเท่าค่ะ


_________________

เปนช่วงอาทิดแรกๆคะ

พอมีเพื่อนแล้ว เที่ยวจนลืมบ้านเลยคะ


_________________

เป็นบ่อยนะแต่เราเป็นตอนอยู่บ้านตัวเองอ่ะ


คิดถึงบ้านยาย อยากไปอยู่บ้านยายคิดถึงยาย

There's no place like home ค่ะ
บางทีอาจติดเพื่อน ห่างจากบ้านซักพัก
พอนานๆ บ้านนั่นแหละค่ะ คือคำตอบ


_________________

ตอนชั้นเข้ามหาลัย ปี1 คร่ะมาเรียนที่ มช แล้วพ่อกะแม่ขับรถมาส่ง
ตอนพ่อกะแม่กลับไปอะคร่ะ แบบว่าคิดถึงบ้านและพ่อกะแม่มากๆ
ธรรมดาชั้นจะเป็นคนที่ไม่ชอบอยู่บ้าน แต่มันจากบ้านมาไกลขนาดนี้
อารมแบบนี้มันก็เกิดขึ้นมาเอง


_________________

คิดถึงบ้านตอนไม่มีอะไรทำอ่ะ เพราะที่บ้านผมรวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างที่เราต้องการแทบหมดเลย ส่วนมาอยู่ที่หอ ก็แทบจะไม่มีไรเลย โชคดีที่มีเพื่อนอยู่ช่วยได้


_________________
[i

รีล่างว่ายังไงคร้าบบ

ยังไงชีวิตนี้ก็ขาดบ้านไม่ได้
ถึงช่วงนี้จะไม่ค่อยอยู่บ้านก็ตาม


_________________


สวยและรวยเวอร์
ต้องJessica Simpson

อยู่หอที่มหาลัยไม่เป็นเลยนะ สงสัยโชคดี ได้เพื่อนดี ไม่เคยปล่อยให้เหงาเลย ชวนทำนู่นี่ตลอด
คิดถึงบ้านเวลาเจอเรื่องแย่ๆมากกว่า หรืออาจเป็นเพราะไม่เคยจากบ้านมานานๆด้วยมั้ง เพราะเป็นคนติดบ้าน


_________________

ปกติก็แค่คิดถึง แต่ยิ่งถ้าเกิดมีเรื่องให้ทุกข์จะเศร้ามาก

เหมือนโดดเดี่ยวอ่ะค่ะ ทั้งๆที่จริงๆไม่มีไรหรอกแต่เหมือนเป็นสัญชาติญานเพราะติดบ้าน


_________________