Grammy 53rd : Aretha Franklin Tribute By Christina Aguilera,Martina Mcbride,Florence Welch,Jennifer Hudson&Yolanda Adams
ไหนๆมาสเตอร์พีซเราก็เขียนนู่นเขียนนี่มาเยอะแล้วทั้งเอารีวิวชาวบ้านเขามาแปะ รีวิวเพลงที่ชอบ ซิงเกิ้ลออกใหม่ วู๊ยยยย อย่ากระนั้นเลยสลับมารีวิวไลฟ์เพอร์ฟอร์มเมนต์กันหน่อยบ้างเป็นไร เท่าที่เฟ้นเลือกสรรหาดูแล้วก็คงไม่มีไลฟ์ไหนในช่วงต้นปีที่ผ่านมานี้ที่จะสร้างความประทับใจให้ดิฉันมากที่สุดถึงขั้นโหลดเถื่อนมานั่งฟังลิปซิงค์ตามได้ทุกวี่เท่าวั้นเท่ากับไลฟ์นี้เป็นแน่แท้ - - ไลฟ์ทริบิวต์แด่เจ้าป้า "อรีธ่า แฟรงคลิน"ราชินีเพลงโซลสุดอมตะนิรันดร์กาลในงาแกรมมี่ปีล่าสุด
ไลฟ์นี้เป็นการรวมตัวกันครั้งแรกของ5ศิลปินหญิงจากคนละฝากแขนงหากแต่ทุกคนมีจุดกำเนิดแห่งแรงบันดาลใจมาจากคนๆเดียวกัน ได้แก่คริสทิน่า อากิเลร่า - - ดิว่าจากฝากพ็อพ,เจนนิเฟอร์ ฮัดสัน - - ศิลปินอาร์แอนด์บีโซลเสียงทรงพลังดำมิดหมี+นักแสดงชื่อดัง,ฟลอเรนซ์ เวลซ์ - - นักร้องนำวงอินดี้ร็อค Florence And The Machine ซึ่งเป็นหนึ่งในวงหน้าใหม่ที่ได้รับการจับตามองอย่างสูง ณ ขณะนี้,โยรันด้า อดัมส์ - - ศิลปินกอสเพลเสียงทรงพลังเจ้าของผลงานอัลบั้มกอสเพลที่ดีที่สุดตลอดกาลอย่าง Mountain High...Valley Low ที่คอดนตรีทุกท่นไม่ควรพลาดและมาร์ทิน่า แม็คไบร์ท - - ดิว่าจากฝั่งคันทรีย์กับผลงานเลื่องชื่ออย่าง Evolution ศักดิ์ศรีอาเจ๊คนนี้จะเป็นรองก็เห็นแค่ชาไนญ่า ทเวน,เฟธ ฮิลและลีแอน ไรห์มก็เท่านั้น...แต่ละองค์รับประกันความเด็ดดวงเสียขนาดนี้เรื่องคุณภาพเสียงหายห่วง เหอๆๆๆ
เปิดเวทีด้วยSignature Songสุดอมตะนิรันดร์กาลของเจ้าป้าอย่าง (You Make Me Feel Like) A Natural Woman ที่นับว่าทุกท่านทริบิวท์ให้ท่านราชินีได้สมศักดิ์ศรีเข้าขั้น ส่วนตัวแอบชอบฉบับนี้มากกว่าฉบับเสียจริตในงานVH1 Divas Live ปี98อีกนะดูเป็นการทริบิวต์ที่ให้เกียรติเจ้าของเพลงทั้งคนร้อง คนแต่งตลอดจนศิลปินที่มาร่วมร้องดี อาจจะเป็นเพราะส่วนตัวเป็นคนเกลียดจับใจเวลาเห็นศิลปินประเภทดิว่ามาตะเบ็งปากแหกคอหอยแข่งกันพยายามเบียดซีนกันไปกันมาแบบนั้นเขาเรียกว่า "ไพร่" ค่ะไม่ได้เรียกว่าดิว่า....นะคะ
หลังจากนั้นก็เป็นเมดเล่ย์เดี่ยวของศิลปินแต่ละท่านเริ่มจากแม่งานคุณนายคริสทิน่า อากิเลร่ากับเพลง Ain't No Way ที่ตอนแรกทำเอาดิฉันลุ้นตัวโก่งเพราะปีที่ผ่านมานี่สุดที่รักเจออาถรรพ์ปีชงดวงซวยตลอดปีแถมยังไปร้องเพลงชาติผิดให้ประชาชีชาวมะกันเขาก่นด่ามาทั้งประเทศอีกก่อนหน้านี้ ถ้าไลฟ์นี้อีติ๊พลาดล่ะก็อดเกิดแน่นอน...แต่พอฟังแล้วประทับใจนะแม้ว่าจะติดในเรื่องของความรู้สึกส่วนตัวที่ไม่ชอบการใช้เสียงร้องในบางจุดของเธอตลอดจนความไม่เป็นธรรมชาติในบางท่อน แต่ประทับใจตรงที่คริสทิน่าพยายามมากๆแถมยังเลือกเพลงที่เสี่ยงตายกว่าชาวบ้านเขาหลายช่วงตัวชั้นเชิงลูกเล่นอะไรที่เรียนรู้สั่งสมมาตลอด10ปีในระยะทางศิลปินแม่ติ๊ขุดมาใช้หมดทั้งอิมโพรไวซ์ หลบ หอน แผดยันเฮดโทนโหนเสียงยันหวีดทะลุหอยมีมาประเคนท่านผู้ชมชนิดไม่ขาดคลอไปกับเอกลักษณ์การร้องสุดเชือดเฉือนแบบบลูส์อายส์โซลหม่นๆไหนจะยังฟังแล้วแอบเหมือนแอบแซมเพิ่ลเพลง Impossible งานเก่าของตัวเองลงไปอีก บางท่านมาเจออีแบบนี้เข้าไปอาจจะอึดอัดรับไม่ทันแต่กับสาวกตัวกลั่นของติ๊นาอย่างดิฉันดูแล้วอิ่มเอมใจเป็นอย่างมาก (ลุ้นขี้แถบแตกว่าจะรอดรึเปล่า ^ ^)
ต่อด้วย Until You Come Back to Me (That's What I'm Gonna Do) โดยเจ๊มาร์ทิน่า แม็คไบร์ทที่มาแบบพ็อพโซลหวานๆลอยๆดูม่านจะรอ้งเพลงสบายคอที่สุดในบรรดาทุกนางแต่ขอโทษนะคะร้องได้เป๊ะเว่อร์แถมเพราะชนิดฆ่ากันตายไปเลยทีเดียว เป็นการยืนยันได้ดีว่า "โซล" ไม่จำเป็นต้องเค้นเสียงร้องอะไรมากมายเพราะว่าแท้จริงมันมาจากจิตวิญญาณ - - เพิ่งเห็นว่าพวกสาวๆคอรัสกันเองด้วย กรี๊ดดดดดดๆๆๆๆๆๆเก๋อ่ะ! แบบนี้สิโซลดูเป็นการทริบิวต์ไลฟ์ที่ให้เกียรติศิลปินดิว่าโชว์พลังเสียงมากๆ - - ตามมาติดๆกับ Think โดยฟลอเรนซ์ที่อาเจ๊ร้องได้ดีเกินหน้าเกินตาชาวบ้านเขามากๆปรับระดับตัวเองจากสาวอินดี้ร็อคออกมึนนิดๆเมาหน่อยๆเป็นโซลดุดันฉบับคนขาวที่เข้มแข็งและแน่นไปด้วยพลังชนิดเฉียบขาด ส่วนตัวชอบแอ็คติ้งอาเจ๊ตอนร้องดูเต็มที่และใส่อารมณ์ดี...ดูๆไปท่าทางติ๊สท์ไม่เบานะผู้หญิงคนนี้! - - อ๋อ!!! ใครที่ยังไม่ได้ลองฟังอัลบั้ม Lungs ของวงเจ๊แนะนำให้ไปลองหามาฟังนะคะ เป็นอินดี้ร็อคที่เก๋มากๆผสานทั้งโซล อวองการ์ต อาร์ทร็อค อัลเทอเนทีฟวู้ยยยแซ่บ - - มาที่เจนนิเฟอร์ ฮัดสันเล่นของสูงโดยหยิบ Respect เพลงระดับตำนานของเจ้าป้ามาร้องชนิดที่เปี่ยมไปด้วยพลังและสมศักดิ์ศรีชนิดที่เจ้าป้าอรีธ่าได้ดูคงจะอดยิ้มตาหยีไม่ได้ เป็นการทริบิวต์ให้แก่จิตวิญญาณของดนตรีโซล ดนตรีผิวดำยุค60ตลอดจนเนื้อหาเกี่ยวกับสิทธิมนุษยชนที่เจ้าป้าเคยมอบประดับโลกไว้คืนสู่โลกของคนรุ่นหลังได้ชนิดควรค่าแก่การคารวะโดยแท้ ปิดด้วย Spirit in the Dark โดยโยรันด้า อดัมส์ที่เจ๊เธอหยิบเอาทักษะการร้องกอสเพลมาใช้ในเพลงนี้ได้อย่างเหนือชั้นตัวเพลงเป็นบลูส์โซลอาร์แอนด์บีกึ่งกอสเพลชวนขนลุกที่ค่อยๆเพิ่มความร้อนแรงขึ้นตามเส้นเสียงอันทรงพลังไม่มีจำกัดของป้าโยรันด้า
ปิดเวทีด้วยโซลสนุกๆอย่าง Sisters Are Doin' It for Themselves ที่ฟังอินโทรดนตรีนึกว่าจะมาทริบิวต์ให้พุ่มพวงเปิดโดยเจ๊มาร์ทิน่าที่ ต๊ายยยย หน้าเจ๊นี่เอาจริงๆจิก ร้ายและเชิ่ดกว่าอีติ๊หลายขุมทีเดียวนะเจ้าคะมาขำตอนที่อีติ๊ประสานเสียงกับเจ๊โยรันด้านี่แหละ - - โดนเขากลบหมด - - อีท่าตีปีกอะไรนี่ทำให้หล่อนดูก๊ะ!!!เหมือนไก่มากกว่าทีเห็นเป็นเท่าทวี - - แต่ดูอีกทีก็เหมือนหมูกำลังจะหัดบิน - - ชอบตอนที่เล่นเวฟอ่ะไล่แบ่งท่อนการร้องตั้งแต่ต้นไปยันสุดนับว่าแบ่งเพลงกันได้อย่างลงตัวดีเสียงเจนฮัดกับเจ๊ฟลอเรนซ์ดูจะอุ้มทั้งวงให้ไปรอดนะคะเนี่ย ส่วนคริสทิน่าแม้ว่าจะแผดเสียงสู้เขาไม่ได้แต่มาแบบเหนือเมฆจริงๆนังนี่ท่อนไหนว่างล่ะก็เป็นไม่ได้เราจะได้ยินเสียงอีติ๊หอนเอื้อนโอ้เย้เล่นลูกคอแทรกมาตามสไตล์ถนัดตลอด ปิดท้ายด้วยการดวลพลังเสียงที่เจ๊โยรันด้าดับทั้งเวทีด้วยการแผดชนิดที่กระเจิงไปทั้งสรวงสวรรค์ ฟลอเรนซ์ก็ใช่จะน้อยหน้าแผดสูงเคียงบ่าเคียงไหล่เป็นตายพร้อมกัน เจนฮัดเหนื่อยแอบอุ้ด้วยการยืนปรบมือ คุณนายมาณืทิน่าโดนเบียดล่องหนไปกับสายลม ส่วนอีติ๊เราก็ใช่ย่อยหอนสู้สุดเสียงสัข์แม้ว่าช่วงกลางจะโดนกลบมิดแต่แอบฉลาดหลุด เยยยยยยยยยยย้ แบบหอบแฮ่กๆเจียนตายปิดเวทีได้อย่างสง่าผ่าเผยก่อนจะแย่งซีนด้วยการล้มโชว์ซะอีก.....แหมมมมมม แม้จะร้องสู้ไม่ได้แต่7วินาทีที่อีติ๊แกล้งสะดุดผ้าถุงราตรีโชว์นี่ก็กลายเป็นประเด็นที่พูดถึงกันสนุกสนานในยูทูบมากกว่าจะมานั่ง Disscuss กันว่าใครร้องดีแค่ไหนยังไงอีกนะคะ อย่าดูถูกศิลปินพ็อพเด้อ!!! ^ ^
สรุป : เป็นโชว์ที่ประทับใจและร้องกันได้ดีทุกๆคน เป็นไลฟ์จากดิว่าที่ชอบที่สุดในงานแกรมมี่นับตั้งแต่เพลงมหาโหดของป้าวิทใน The Greatest Love Of All (มั้งวะ?) และแม่มาลัยใน If It's Over เลยทีเดียว
แก้ไขล่าสุดโดย Armand D'Angouleme เมื่อ Tue Apr 12, 2011 11:21 pm, ทั้งหมด 12 ครั้ง
