Title :: S&M
Author :: MIRHO
Couple :: Joon x Mir , Seungho x Mir
Rate :: NC-17, S&M
Talk :: คิๆ...เรื่องนี้ไรท์เตอร์คิดไว้ได้สักพักเเล้วครับ วาดภาพไว้ในหัว เเล้วเมื่อคืนก็เมคซะเกือบจบเรื่อง เเต่ว่าดึกเเล้วไม่ไหวๆ 555
วันนี้ก็เลยว่าเเต่งเติมเล็กน้อยๆจนจบ มีร์เรื่องนี้จะโรคจิตนิดนึงนะครับ(นิดๆมั้งนะ) เอาล่ะๆ ไม่อยากพูดมากครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเเละคอมเมนท์ นั่นเป็นกำลังใจให้ผมได้เสมอเลยนะครับ เวลาอ่านคอมเมนท์ผมจะรู้สึกดีใจทุกทีเลย
ปล.พิมพ์ผิดตรงไหนก็ขอโทษนะครับ มึน...
S&M
เพลงประกอบที่สำคัญในการอ่านฟิคเรื่องนี้ครับ S&M - Rihanna Ft. Britney
i like it,
i like it,
i like it,
na na na
come on
"ฮาาาห์..."
"พี่ครับ จูบผมสิ..."
"มีรือ...พี่..."
"พี่ซึงโฮ...รุนเเรงหน่อยสิครับ"
"กล้องนั่น..."
"ไม่เป็นไรครับ ผมชอบ...ผมอยากดูตัวเอง...ว่าเวลาเเบบนี้ ผมจะมีสีหน้ายังไง...อาาา...พี่ซึงโฮ"
"อืมม...มีรือ"
"ใช้ไม้นั่นสิครับ...พี่ก็รู้ว่าผมชอบ"
"เเต่...มันเจ็บไม่ใช่เหรอ"
"ก็เพราะเจ็บนั่นเเหละครับ..."
"หืมมม?"
"อ๊ะ...อ๊าา...ฮาห์"
"เเต่พี่ไม่อยากให้นายเจ็บ...นี่"
"ก็เพราะเจ็บ...ผมถึงได้ชอบ...อาาา พี่ซึงโฮ...ทำเเรงๆสิครับ"
"อา...มีรือ"
"ฮ๊าาาา...ข่วนผมสิครับ ออกเเรงมากกว่านี้ ผมอยากให้มันเป็นรอย...หรือจะตบตีผม ทำให้ผมเจ็บ...ก็ได้...อ๊าาา...พี่ซึงโฮ"
"มีรือ...ซี้ดดดด"
feels so good being bad
theres no way im turning back
now the pain is my pleasure
cause nothing could measure
"พี่ซึงโฮครับ~" ผมเดินเข้าไปหาพี่ซึงโฮ คนที่ผมเรียกว่าเเฟน คนที่เป็นเจ้าของหัวใจเเละร่างกายของผม...เขาส่งยิ้มทันทีที่เห็นหน้าผม
"มีรือ..." พี่ซึงโฮหยิกเเก้มผมเบาๆเป็นการทักทาย...การมีเเฟนเป็นรุ่นพี่มันค่อนข้างเเย่ เพราะเวลาเรียนไม่ตรงกัน...ส่วนใหญ่ผมจะเลิกก่อน ถึงจะเหงาก็ต้องทนรอ เเล้วพี่ซึงโฮก็เป็นพวกเด็กเรียนเสียด้วยสิ
"คิดถึงจังเลยครับ" ถึงเมื่อไม่กี่วันก่อน ผมกับพี่ซึงโฮจะเพิ่งทำเรื่องอย่างว่ากันไป...เเต่ดูเหมือน เเค่เพียงได้เห็นหน้าเขา อกของผมก็เริ่มเคลื่อนเเรงจากการหายใจที่ถี่ขึ้น หัวใจของผมเต้นเเรง หน้าเริ่มร้อนผ่าว...เพียงเเค่คิดว่ามือหนานั้น คือมือที่ใช้บีบกดร่างกายของผมจนช้ำ มือที่ใช้ดึงผมของผมเเรงๆ...
"ดูสิ...พี่ได้เหรียญทองจากการเเข่งตอบปัญหาด้วย" พี่ซึงโฮมีรอยยิ้มภูมิใจ...เขาชูเหรียญที่ว่าให้ผมดู ยอมรับว่าผมไม่ค่อยได้สนใจมันนัก...มองริมฝีปากอวบอิ่มของพี่ซึงโฮ...ปากนั้นเมื่อคืนก่อน เขาใช้ดูดคลึงตามคำขอร้องของผม กัดขบไปตามร่างกายจนเเดงช้ำไปทั้งตัวตามที่ผมครวญเสียงขอ
"เก่งจังครับ" ในห้องสมุดตอนเที่ยง...ผมถึงขนาดยอมไม่กินข้าว เพื่อมาหาพี่ซึงโฮ...ผมรู้ว่าตอนเที่ยงพี่เขาต้องอยู่ที่นี่...ก้าวขาเดินพลางดันพี่ซึงโฮให้เขาไปชิดกับชั้นหนังสือ ทั้งสองข้างมีตู้หนังสือบังไว้...จะไม่มีใครมาเห็นพวกเราเเน่นอน
"อา...มีรือ?" พี่ซึงโฮมีท่าทางประหม่าตอนที่ผมเอาอกไปเเนบชิดเขา...อกของผมกำลังร้อนรุ่ม พี่ซึงโฮจะรู้ไหมครับ?...อา...อย่าพยายามปฏิเสธผมเลย...ผมใช้มือลูบไล้หน้าอกของพี่ซึงโฮ...เขาเริ่มตัวสั่นน้อยๆ...น่ารักจัง
"พี่ซึงโฮอยากทำในนี้ไหมครับ?" กระซิบถามข้างหูเบาๆ...ปล่อยลมหายใจอุ่นออกไปกระทบต้นคอของพี่ชาย...อา...ลิ้นของผมตวัดเลียใบหูของพี่ซึงโฮเบาๆ...ตอนนี้พี่เขาเองก็เริ่มจะหน้าเเดงเเล้วสิ
"ทำไม่ได้...นี่มันในห้องสมุดนะ...เดี๋ยวมีคนเห็นเข้า...อือออ...มีรือ" พี่ชายพยายามพูดบอกปัดผม...เหตุผลร้อยเเปดอะไรผมก็ไม่ฟัง...ต้นขากำลังดันดุนตรงจุดหว่างขาของพี่ซึงโฮ ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่ามันกำลังมีปฏิกิริยา
"พี่คราง...เเปลว่าชอบ...ใช่ไหมครับ?" เพราะพี่ซึงโฮเริ่มโอบเอวของผมหลวมๆ...อา...นี่ผมกำลังจะได้มีอะไรกับพี่เขาในห้องสมุดสินะ...ผมจับนิ้วหนาของซึงโฮเข้าปาก...เเล้วดูดขบเหมือนมันไม่ใช่นิ้ว...เหมือนกับอะไรน่ะเหรอ?...อมยิ้มมั้ง?
"อะ อาาา...มีรือ...ไม่ได้นะ...ตอนนี้จุน-" ระหว่างนั้นผมก็ใช้นิ้วสัมผัสตรงยอดหน้าอกของพี่ชาย...มันมีปฏิกิริยาจนผมรับสัมผัสเเข็งผ่านเสื้อได้...ผมรู้...พี่ซึงโฮเริ่มจะมีอารมณ์เเล้ว
"เฮ้ย ซึงโฮ...เเกจะไม่กินข้าวเหรอ นี่มันถึงเวลาพักของพวกเราเเล้วนา..." เเต่เเล้วเสียงของชายคนนึงก็ดังขึ้น...เขาเรียกพี่ซึงโฮอย่างสนิทสนม เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ขึ้น...ผมจำใจหยุดการกระทำเเล้วหยิบหนังสือออกมาจากชั้น
"จุน...ฮาห์...ฮาห์" พี่ซึงโฮทักเพื่อนชายของเขา...พี่อีจุน ผมจำคนๆนี้ได้ดี เขาคือเพื่อนสนิทของพี่ซึงโฮ...เห็นว่าคบกันมาตั้งเเต่มัธยมต้น ซึ่งผมกับพี่ซึงโฮเพิ่งมาคบกันตอนมัธยมปลายนี่เอง...ผมอยู่ม.5 ส่วนพี่ซึงโฮอยู่ม.6อย่างไม่ต้องสงสัย
"อ้าว ว่าไงมีรือ" พี่อีจุนทักผมเเบบคนอัธยาศัยดี...มันก็จริงน่ะนะ เขาคนนี้เป็นคนยิ้มเก่ง ทำหน้าเอ๋อบ้างบางที เเต่ที่สำคัญคือดูเป็นมิตรมาก...ผมไม่มีปัญหากับการอยู่ต่อหน้าพี่อีจุนเลย ไม่มีความประหม่าจากการอยู่ต่อหน้ารุ่นพี่อย่างเขา
"สวัสดีครับพี่จุน~" ผมเก็บหนังสือเข้าชั้น...ใช่ว่าจะยืนอ่านมานานนะ คิๆ...โบกมือน้อยๆให้พี่อีจุนไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้
"อื้ม...ซึงโฮ ไปกินข้าวเห๊อะ" พี่อีจุนกวักมือเรียกพี่ซึงโฮหยอยๆ...พี่ซึงโฮยังไม่สามารถเดินออกไปได้ตอนนี้ เขายังหอบหายใจ ตรงหว่างขายังมีปฏิกิริยา...ใจผมเต้นเเรงเพราะอาการของพี่ซึงโฮ...ต่อหน้าพี่อีจุน
"อะ อืม..." ถึงจะตอบไป...เเต่พี่ซึงโฮก็ยังยืนอยู่ข้างหลังผม...รอยยิ้มที่มุมปากเกิดขึ้น ผมชอบเเกล้งพี่ซึงโฮเเบบนี้...เเละเมื่ออยู่บนเตียง ผมเองก็เป็นคนร้องขอให้พี่ซึงโฮเเกล้ง...ให้พี่ทำ...เเรงๆ
"เป็นอะไรหรือเปล่า...หน้าเเดงๆนะเเกน่ะ" พี่อีจุนถามออกมาอย่างสงสัย...ผมต้องเอามือปิดปากเเล้วหันหน้าหนี...เพราะรอยยิ้มที่มีมันกว้างขึ้น...
"...ไม่เป็นไร" พี่ซึงโฮดูเหมือนจะอาย...เขาก้าวขาออกไปโดยไม่บอกลาผมเลยสักนิด...เเถมยังเดินนำพี่อีจุนไปอีก...เเหม...น่ารักจริงๆ
"..." เเต่พี่อีจุนไม่ได้ก้าวเดินตามไปเลย...เขายังยืนอยู่ตรงหน้าของผม...สายตานั้นมองมาเเปลกๆ...ไม่เหลือความเป็นมิตร
"ไม่ไปเข้าเรียนล่ะ...มีรือ" ผมสงสัยสายตาของพี่อีจุนมาตลอด...เขาชอบใช้สายตาที่ว่านี้ ตอนพี่ซึงโฮไม่อยู่...
จับจ้องมายังผม...มายังร่างกายของผม...ปากของผม...ตัวผมเหมือนถูกปลุกอารมณ์เพียงเเค่สายตานั้นของพี่อีจุน
มันเต็มไปด้วยความปรารถนา...อารมณ์ที่ล้ำลึก...ทำเอาผมต้องหายใจเเรง
"จะโดดหรือไง?" เขาถามย้ำเมื่อเห็นผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป...หน้าอกของผมเริ่มร้อนรุ่มอีกครั้ง...เพราะพี่อีจุน
เสียงขี้เล่นนั้น...มันซ่อนอะไรไว้นะ...ผมอยากได้ยินเสียงของพี่อีจุน...เสียงตอนร้องครางอย่างมีความสุข...เพราะผม
เเรงดึงดูดจากพี่อีจุน...มันคืออะไร?...ผมรู้สึกว่า...พี่อีจุน มีบางอย่างที่พี่ซึงโฮไม่มี...
"อึ้งอะไร หืม?" ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาเดินเข้ามาใกล้ผมเเบบนี้...หน้าของเขาประชิดติดกับผม...เขาเอียงหน้าน้อยๆเพื่อบ่งบอกว่าสงสัย
"อา...ครับ ผมจะไปเเล้ว" ผมต้องยอมรับ...ผมมีอารมณ์กับพี่อีจุน...ผมมีอารมณ์กับคนที่ไม่ใช่เเฟน...อา...มีรือเด็กไม่ดี
"ตั้งใจเรียน...นะ" ระหว่างที่ผมเดินผ่านพี่อีจุน...เขาพูดเตือนเหมือนทุกๆครั้ง...ร่างกายของผมกำลังดันผ่านอกของเขาอย่างลำบาก...เขาตั้งใจไม่ยอมหลบทางให้ผม
"คะ ครับ..." ผมตอบออกไปโดยไม่ได้หันไปมอง...เเก้มของผมร้อนผ่าวอย่างเคย...เเต่ครั้งนี้เพราะสัมผัสจากพี่อีจุน...เพียงเเค่นิ้วเเข็งเเรงนั้นสัมผัสเเขนผม...ทุกๆอย่างในตัวผมก็เเทบจะระเบิด...อา...
"อ๊ะ มีรือ นายทำนี่ตก..." ผมได้ยินเหมือนกับว่าพี่อีจุนเขาจะพูดอะไรต่อนิดหน่อย...เเต่ผมก็เดินออกมาไกลจากเขาเเล้ว...เเละพยายามห้ามใจไม่ให้เดินกลับไป
ผมต้องทนสายตาเเบบนั้นของพี่อีจุนทุกวัน...ต้องทน...ต้องอดกลั้น...ต้องเก็บอารมณ์ไว้
พี่ซึงโฮไม่เคยทำให้ผมรู้สึกเเบบนี้ได้เลย...ผมต้องร้องขอก่อนเสมอ...เเถมพี่ซึงโฮยังบอกว่ารสสัมผัสของผมมันเเปลก...รุนเเรงเกินไป
ไม่เหมือนกับพี่อีจุน...เพียงเเค่สายตาจากเขา...เพียงเเค่สัมผัสเล็กน้อย...ผมก็เเทบจะคุกเข่าอ่อนร้องขอตรงนั้น...
พี่ซึงโฮ...เขาก็เป็นอย่างนี้...ขี้อาย...ถึงเขาจะเดินจากผมไปโดยไม่เอ่ยลา เเต่ก็ใช่ว่าเขาจะโกรธ เขาเพียงเเค่อายเกินกว่าจะอยู่ตรงนั้น
บ่ายวันนี้...ผมใจลอยเอามากๆ...ไม่มีสมาธิเรียนเลย...ผมเอาเเต่คิดถึงพี่ซึงโฮ...เเละสายตาที่ทำให้อกของผมร้อนรุ่มก็โผล่ขึ้นมาในหัว
สายตาของพี่อีจุน...ผมต้องบีบหน้าอกของตัวเองไว้เเน่น...ถ้ามือนี้เป็นมือของพี่อีจุนก็ดีสิ...อา...นี่ผมกำลังคิดอะไร?
ผมเป็นของพี่ซึงโฮนะ...
เเต่พอตอนเย็นของวัน...ก็มีเรื่องที่ทำให้ผมก็ไม่สามารถพูดเเบบนั้นได้อีกต่อไป...
"มีรือ...วันนี้พี่มีสอนพิเศษ...ติวพวกน้องๆน่ะ" ผมยืนรอหน้าห้องเรียนของพี่ซึงโฮจนหมดชั่วโมง...เเละก็กลายเป็นว่าเย็นนี้พี่เขามีธุระหน้าที่...ทั้งที่ผมคิดถึงเเต่เรื่องนั้นมาทั้งวัน...ผมจะทนไม่ไหวอยู่เเล้ว เพียงเเค่พี่ซึงโฮเข้ามาใกล้ ผมก็จินตนาการไปไกล
"ครับ..." ช่วยไม่ได้ที่เสียงของผมจะเหงาลง...เเละพี่ซึงโฮก็จะพรมจูบลงบนหน้าผากของผมอย่างถนุถนอมเหมือนทุกครั้ง...ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบ...เพียงเเต่มันไม่เร้าอารมณ์
"อ้า...อีจุน นายช่วยเดินไปส่งมีรือให้ชั้นได้ไหม...บ้านนายอยู่เเถวๆนั้นนี่" พี่ซึงโฮเรียกเพื่อนสนิทของตัวเอง...พี่อีจุนเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใส เขาเลิกคิ้วน้อยๆพลางฟังคำขอ
"อ่า...ได้สิ...เต็มใจเลยล่ะ" อีจุนตบหลังผมเบาๆ เหมือนกับเเสดงให้พี่ซึงโฮเห็นว่า เราสองคนสนิทกันไม่ต้องเป็นห่วงนะ...ผมได้เเต่เผยยิ้มเเห้งๆออกไป ฟันกัดกันเเน่นชิดเพราะสัมผัสนั้นของพี่อีจุน
"ขอบใจ...เเล้วก็มีรือ อย่าลืมทำการบ้านนะรู้ไหม?" พี่ซึงโฮขอบใจเพื่อนของเขา เเล้วหันมาเน้นย้ำเรื่องที่น่าเบื่อให้ผมฟังอีกครั้ง...เรื่องเรียน การบ้าน กินข้าว นอนดึก...เขาพูดเเทบจะเหมือนพ่อผมอยู่เเล้ว
"ครับ บ๊ายบายๆ~" ผมตอบรับว่าง่ายเหมือนปกติ...ถึงจะมีบ้างที่ผมเเอบละเลยคำเตือนของพี่ชาย...ใครจะไปทำเรื่องเเบบนั้นได้ล่ะ ถ้าอกนี้ยังร้อนรุ่มไม่หาย...เรียกได้ว่า ผมจำใจโบกมือลามาก...
"มีรือ...อยาก......กลับบ้านหรือยัง?" พี่ซึงโฮลับตาไป...พี่อีจุนก็ถามขึ้นด้วยเสียงปกติ...เเต่การเว้นวรรคทำให้ผมคิดมาก...เขาพูดเเล้วยิ้มชอบใจ
"ครับ...กลับกันเถอะ" ผมออกปากชวน...พี่อีจุนพยักหน้าพลางยิ้มตาหยีเเล้วออกเดิน
คำพูดเมื่อครู่...ทำเอาผมหายใจไม่ออก...ที่ผมพูดถึง เพราะชอบมัน...
"มีรือ...เเขนไปโดนอะไรมา?" พี่อีจุนถามขึ้น...ผมมองเเขนของตัวเองทันที มันเป็นรอยช้ำจากเมื่อคืนนั้นกับพี่ซึงโฮ...จากเเรงมือของพี่ชาย ซึ่งผมร้องครางขอมาตลอด
"อา...พอดีไปโดนกับอะไรมานิดหน่อยน่ะครับ" ผมยกเเขนขึ้นมาจับไว้เบาๆ...หวังว่าพี่อีจุนคงจะไม่ใช่คนที่คิดอะไรมากมาย
"เจ็บไหม?" เขาถามต่ออย่างสงสัย...เเละเดินเข้ามาชิดขึ้นจนทำให้ผมเเปลกใจ
"เอ่อ..." ทำไมผมถึงต้องลำบากกับการตอบคำถามเพียงเเค่นี้ด้วยนะ...ใช่ มันเจ็บ...เเต่ผมชอบมาก
"เจ็บ...?" พี่อีจุนตอบเเทนผม...เสียงสงสัยทำให้ผมรู้ว่านี่คือคำถาม
"ครับ...เจ็บ..." มันเป็นคำตอบธรรมดาๆ...เเต่ผมกลับเริ่มที่จะเกิดอารมณ์เมื่อพูดถึงมัน...พูดถึงความเจ็บนี้
"เเต่ชอบ...ใช่ไหม?" พี่อีจุนพูดว่าไงนะ?...ตาของผมเบิกขึ้นอย่างตกใจ...เขาพยายามจะบอกอะไร
"พี่จุน...พูดเรื่องอะไรครับ?" เเกล้งถามไปเหมือนไม่รู้เรื่อง...ความจริงที่อยู่ในอกนี้ ใครจะรู้ไม่ได้ นอกจากพี่ซึงโฮ...
"อืม...พี่ดูเเล้วนะ...นายชอบเเบบนี้นี่เอง" พี่อีจุนพูดพลางชูธัมบ์ไดร์ฟของผมให้ดู...อะไรกัน!?...มันไปอยู่กับเขาตั้งเเต่เมื่อไหร่...ในนั้นมีสิ่งที่ผมถ่ายไว้กับพี่ซึงโฮ...ตอนที่เราอยู่บนเตียง
"อ๊ะ นั่นของผม!" เอื้อมมือไปคว้ามา เเต่ก็พลาดเสียก่อนเพราะพี่อีจุนเก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกงไปอย่างเฉียดฉิว...เขาเห็นหมดเเล้วเหรอ เห็นเเล้วเหรอ...!?
เห็นว่าผมร้องยังไง...ครวญครางยังไง...มีสีหน้าเเบบไหน...ร้องขอให้พี่ซึงโฮทำอะไรไปบ้าง...
"เอาเรื่องเหมือนกันนะเราน่ะ" พี่อีจุนพูดเเล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์...หัวใจของผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม...คำที่พี่ซึงโฮพูดเตือนไว้ ผมยังจำได้ดี
"มีรือ...นายอยากเก็บไว้น่ะได้"
"ครับ...ขอบคุณครับ~"
"เเต่อย่าให้ใครเห็นนะ...อย่าให้ใครดูเด็ดขาด...พี่ขอร้อง...ขอให้เรารู้เพียงสองคน"
"ครับ...ผมสัญญา"
"เพราะเรื่องเเบบนี้มันเสี่ยงไง...ถ้ามันหลุดไป...พี่กับนายก็จบเห่เลยนะ"
"เข้าใจเเล้วครับ"
"ขอให้เปิดดูตอนเเค่เราอยู่กันสองต่อสองนะ...ตกลงไหม มีรือ"
"อืมมมมม...ครับ"
sex in the air
i dont care
i love the smell of it
sticks and stones
may break my bones
but chains and whips
excite me
"อึก..." ตอนนี้พี่อีจุนรู้เเล้ว...เเถมนี่ยังเป็นเพื่อนสนิทของพี่ซึงโฮอีกเเน่ะ...ผมจะทำยังไงดี ถ้าพี่ซึงโฮรู้...เขาจะเข้าหน้าพี่อีจุนติดไหมนะ
"อึ้งอีกเเล้วเหรอ?" ผมรู้สึกเเย่ที่ผิดสัญญา...พี่ซึงโฮคงไม่ให้อภัยผมถ้าหาก สิ่งที่อยู่ในธัมบ์ไดร์ฟหลุดออกไป...เพราะในนั้นมีทุกๆอย่างของผมเเละพี่ซึงโฮ
"พี่จุนครับ...ผม...ผม" สิ่งเเรกที่ผมคิดออกคือการคุยกับพี่อีจุนคนนี้...อย่างน้อยเขาทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนกัน...เพื่อนคงไม่ทำร้ายเพื่อนเเน่นอน
"ใจเย็น...ใจเย็น...พี่ไม่เอาไปให้ใครดูหรอก...ไม่เผยเเพร่ด้วย...จะเก็บเงียบเลยล่ะ" เขาพูดเเล้วยิ้มขยิบตาให้ผม...หัวใจกลับมาสู่สภาพปกติเพราะคำพูดที่ฟังดูรู้เรื่องนั้น...พี่อีจุนดูจะไม่รังเกียจอะไรผมเลย ทั้งที่ทุกอย่าง...ผมเป็นคนขอร้องให้พี่ซึงโฮทำเเท้ๆ
"ขอบคุณครับ ขอบคุณ..." ผมพูดอย่างดีใจ...เเต่ก็ไม่ได้นาน เพราะมือหนาที่กำลังโอบเอว...พี่อีจุนทำอย่างนั้นหน้าตาเฉย ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขานะ...
"เเต่นายต้องมีอะไรกับพี่...เป็นการเเลกเปลี่ยน" เสียงนั้นน่าดึงดูดจนผมเเทบทนไม่ไหว...อา...เขารู้เเล้วใช่ไหมว่าผมชอบเเบบไหน?
"ผม..." เเต่...ถึงเเม้ว่าผมจะใจเต้นเเรงยังไง...ผมก็เป็นของพี่ซึงโฮคนเดียว...ผมต้องทนคำเชิญชวนนี้ให้ได้...ไม่สิ...นี่มันคือข้อเสนอเเกมบังคับเลยนี่
"ถ้าไม่...พี่จะร้องไห้นะ...เเล้วพี่ก็จะเอาสิ่งนี้ไปให้ทุกๆคนดู...คึๆ..." พี่อีจุนชอบพูดทีเล่นทีจริง...เเละมันก็น่ากลัวตรงนี้เเหละ...เล่นขู่กันเเบบนี้...ผมคงต้อง...
"อ่า...ผม...ครับ...ก็ได้ครับ..." บอกสิว่าผมตกลงไปอย่างลำบากใจ...
if im bad tie me down
shut me up, gag and bound me
cos the pain is my pleasure
nothing comes better
"อาาา..." ผมมาจบลงตรงจุดนี้ได้อย่างไร?...ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนเตียงของพี่อีจุน...เป็นอพาร์ทเมนท์ที่เขาอยู่คนเดียวในห้อง
"ชอบเชือกเหรอ มีรือ?" ผมมองไม่เห็นอะไร...ได้ยินเเค่เสียง...เพราะพี่อีจุนใช้ผ้าสีดำปิดตาผมไว้...มันช่วยไม่ได้ที่คนเเบบผมจะมีอารมณ์
"ไม่ครับ...ผม...ผม" โกหก...ผมยังพูดกับตัวเองเลย...มีเหรอที่พี่อีจุน ซึ่งเห็นอะไรมาหมดเเล้วจะดูไม่ออก
"เด็กเลี้ยงเเกะ" เตียงยวบยุบลงเพราะน้ำหนักของพี่อีจุนที่ขึ้นมานั่งคร่อมร่างเปลือยเปล่าของผมไว้...รู้สึกถึงนิ้วที่กำลังไล้ขึ้นมาจากหน้าท้อง มาหยุดที่ยอดอกของผม...อา...อย่าใช้นิ้วเเบบนั้น...ผม...ผม
"ชอบก็พูดออกมา" ผม...ชอบ...พี่อีจุนรู้ว่าผมชอบ...ใช่เเล้ว...ผมคงปกปิดอะไรไม่ได้อีกต่อไป...เขาเห็นทั้งหมดที่ผมเป็นเเล้ว...นิ้วนั้นกำลังเพิ่มเเรงบีบคั้นจนผมรู้สึกเจ็บ อา...เดียวหน้าอกของผมก็ช้ำกันหมดพอดี...พอเถอะ พอเถอะ...ผม
"อ๊ะ..." ผมจะทนไม่ไหวเเล้ว...สัมผัสจูบจากพี่อีจุนเริ่มขึ้นตรงยอดหน้าอกอีกข้างของผม...ลิ้นเลียคลึงจนผมต้องร้องออกมาเบาๆ...เเต่กลับรู้สึกดีขึ้นมากจนต้องร้องเสียงหลงเมื่อพี่อีจุนใช้ฟันขบเเรงๆ...ผมถึงกับเเอ่นอกขึ้นเพื่อให้เขาทำได้สะดวก
"ชอบใช่ไหม? บอกพี่มาสิ...นะ...มีรือ...พี่อยากรู้" พี่อีจุนถามขอร้องเเบบเเกล้งๆ...เเต่ผมชอบน้ำเสียงนั้น...เหมือนกับว่า ถ้าผมตอบผิดไป...เขาจะลงโทษผมได้ทุกเมื่อ
"ไม่ครับ...ผมไม่ชอบ" เเละผมอยากโดนลงโทษจนตัวสั่น...พี่ซึงโฮไม่เคยเป็นคนเริ่มเเบบนี้เลย...เขาเป็นคนดี เป็นคนธรรมดาเกินไป
"โกหก" พี่อีจุนกระซิบเบาๆ...เขาจับผมลุกขึ้นมานั่งโก่งโค้งด้านหลัง...ท่าเเบบนี้...ผม...อา...
"ต้องโดนทำโทษก่อนสินะ ถึงจะคายความจริงออกมา...เด็กดื้อๆ" มือนั้นกำลังลูบด้านหลังของผมอย่างถนุถนอม...อาา...ผมตัวสั่นไปหมดเเล้ว
"อ๊าาาา!" พี่อีจุนกระเเทกมือลงตรงด้านหลังของผมอย่างเเรง...เขากำลังตีอยู่สินะ...อา...ผมร้องเสียงหลงเพราะความสุข ทำเอาผมหุบปากไม่ลง...ผมต้องร้องออกมา
"ยอมหรือยัง?" พี่อีจุนพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์เเล้วออกเเรงตีลงไปอีกครั้ง...อีกครั้ง...เสียงร้องของผมตามมาในทุกๆครั้ง
"อ๊าาา...ครับ...ยอมเเล้วครับ" ผมตอบเสียงสั่น...หายใจหอบถี่เพราะความเจ็บนั้น...พี่อีจุนจับผมนอนหงายเเล้วใช้เชือกมัดข้อมือทั้งสองข้าง
"เเต่ก็ต้องโดนลงโทษอยู่ดี..." สิ้นเสียง...ผมก็รู้สึกถึงลิ้นของพี่อีจุน...เขาสอดลิ้นเข้ามาในปากของผม...ระหว่างนั้นมือของเขาก็บีบเค้นด้านหลังของผมอย่างไม่กลัวว่ามันจะช้ำ
"อือออออ..." ผมครางเบาๆในลำคอ...จูบของพี่อีจุนทำให้ผมรู้สึกหวิวๆ...ไม่น่าเบื่อเหมือนพี่ซึงโฮ...พี่อีจุนคนนี้เต็มไปด้วยเเรงอารมณ์ เขาสนองความต้องการของผมได้
"บอกสิว่าอยากลองของเล่นของพี่..." เตียงเคลื่อนเหมือนพี่อีจุนเอื้อมมือไปหยิบของบางอย่างมาจากหัวเตียง...มันมีเสียงเหมือนเครื่องอะไรบางอย่าง
"ครับ...เอาเลยครับ" ผมปากสั่นเล็กน้อยตอนพูด...อยากรู้จะตายอยู่เเล้วว่าพี่อีจุนจะทำอะไรผม...อา...ร่างกายของผมถึงขีดจำกัดเเล้ว...
ผมต้องการพี่อีจุนคนนี้...มากกว่าพี่ซึงโฮเสียอีก
"อื้ม..." พี่อีจุนตอบอย่างพอใจ
"อ๊ะ!" มีของบางอย่างสอดใส่เข้ามาตรงด้านหลังของผม...เเละมันกำลัง...สั่น...ถี่ๆ...มันคือเครื่องอะไร?
"อาาาาาาาาาาาาา ฮาาาาห์...อ๊าาาาาาาาาา" สติของผมเริ่มไม่เหลืออยู่...สิ่งนั้นมันทำให้ผมรู้สึกดี...อา...อา...ความเจ็บจากการเอาสิ่งนั้นเข้าไป ทำให้ผมน้ำตาไหล...เเต่...ผมชอบมัน...มาก...
"เจ็บเหรอ...พี่ขอโทษนะ" พี่อีจุนพูดทีเล่นทีจริงอีกครั้ง...เขายกศรีษะของผมขึ้นมาเล็กน้อย...เขาจะทำอะไร?
"ช่วยพี่หน่อยนะ" ผมรู้สึกถึง...ส่วนนั้นของอีจุน...สอดเข้ามาในปากของผม...อาา...ทำไมผมถึงชอบมัน มากกว่าพี่ซึงโฮนะ
"อืมมมม..." ผมใช้ลิ้นอย่างที่พี่อีจุนต้องครางออกมา...ทำเหมือนกับว่ามันคือสิ่งที่ผมรัก...เอวของพี่อีจุนกระเเทกเข้ามาเบาๆเป็นจังหวะ...อาา...
"อาาาา..." พี่อีจุนครางอย่างพอใจ...ผมไม่สามารถร้องอะไรออกมาได้มาก...เพราะ...คงรู้ใช่ไหม?
"อืออออ..." มือนั้นกำลังจิกหัวผม...เเรงเข้าออกยังไม่หยุดหย่อน...ถึงผมจะเเทบสำลัก เเต่ก็ไม่สามารถหยุดอะไรได้เเล้ว
"ซี้ดดดด..." ผมเริ่มสงสัยว่าพี่อีจุน...ว่าเขาจะเป็นอะไรที่คล้ายๆกับผม...เเต่เเล้วเเรงสั่นในท้องน้อยก็ทำให้ผมเลิกคิดทุกสิ่งทุกอย่าง...สิ่งนั้นกำลังทำให้ผมรู้สึกดี...ถึงมันจะไม่ใช่ของจริงก็ตาม
"อยากได้อีกไหม?" เขาเอาส่วนนั้นออกเเล้วถามผม...น้ำเสียงขี้เล่น
"มะ ไม่ครับ" โกหกคำโต...ตอนนี้ผมตื่นเต้นจะตายอยู่เเล้ว ขนลุกเมื่อคิดว่าพี่อีจุนจะทำอะไรผมคนนี้ต่อ...ผมคนนี้ที่ชอบความเจ็บปวดเเละความรุนเเรง
"ดื้ออีกเเล้ว" เสียงเหมือนบางอย่างเบาบางรูปร่างยาวฟาดลงตรงต้นขาของผม...เเส้งั้นเหรอ?...ขาของผมสั่นเมื่อคิดถึงมัน
"อาาา...เจ็บครับ" ผมร้องเสียงอ่อนอย่างน่าสงสาร...เเต่...อย่าได้รู้สึกอย่างนั้น...ผมต้องการมันอีก...เเรงๆ
"อะไรนะ?" เเส้ถูกฟาดลงตรงท้องเเขนของผม...อาาา...ความรู้สึกเจ็บเเสบ...มันช่างน่ายินดี...ผมต้องร้องออกมาอีกครั้ง
"ผมเจ็บ..." พูดเสร็จริมฝีปากก็เเปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม...ก็รู้นี่ว่าผมชอบมัน
"เจ็บเหรอ...?" เเส้ถูกฟาดลงตรงสีข้างของผม...มันช่างเจ็บปวด...
"อ๊ะ...ครับ" ระหว่างที่ตอบ...พี่อีจุนก็ดันเครื่องนั้นเข้าไปให้ลึกขึ้น...ผมรู้สึกจุก...เเต่ไม่เป็นไร
"เเต่ชอบใช่ไหม?" ฟาดลงตรงหน้าอกของผม...ผมถึงกับสะดุ้งเพราะความเจ็บนั้นมันไม่ธรรมดาเลย...พี่อีจุนใส่เเรงมากเป็นพิเศษ หน้าอกของผมคงเป็นรอยเเดงยาวอย่างไม่ต้องสงสัย
na na na na
come on
come on
come on
i like it
like it
"ฮ๊าาาาาาาาาาา!....ชอบครับ..." ความเจ็บปวดเเบบนี้...เป็นอะไรที่พี่ซึงโฮให้ผมไม่ได้...เเต่พี่อีจุนกลับ...
"อืมมม...ตัวนายร้อนเหลือเกิน" พี่อีจุนจูบลงบนหน้าอกของผม...บนรอยนั้น...ความเจ็บร้อนถูกจูบสัมผัสอย่างเเผ่วเบา...ลิ้นโลมเลียความเจ็บตรงหน้าอกอย่างมีอารมณ์...อาา...
"พี่เป็นห่วงนะ" ริมฝีปากของพี่จุนประกบจูบลงตรงซอกคอของผม...ผมขยับตัวน้อยๆอย่างพอใจ...เเรงดูดขบอย่างรุนเเรงเกิดขึ้นไม่กี่วิต่อมา...มันคงเป็นรอย เเต่ผมไม่สนใจ...ผมอยากได้มากกว่ารอยช้ำอีก
"อ๊าาาาาาาา พี่ครับ...ฮ๊าาาาาา~" ผมร้องครวญครางเมื่อเล็บของพี่อีจุนขูดกรีดเรื่อยลงมาจากต้นเเขนจนถึงหลังมือของผม...อาาา...เจ็บเหลือเกิน
"พี่ไม่ได้รุนเเรงไปใช่ไหม..." เสียงของพี่อีจุนถามอย่างรื่นรมณ์...ผมได้เเต่พยักหน้า...มันรู้สึกดีเกินไป
"อ๊ะ..." เเรงตบอย่างพอดีๆกระทบลงที่หน้าของผม...หน้าหันไปตามทิศทาง...ความเจ็บเเผ่ซ่านที่เเก้มนี้
"ใช้ปากตอบสิ" พี่อีจุนลงโทษผม...เพราะผมไม่พูดออกมา...ครับ...ลงโทษผมอีก...ผมต้องการมัน...ผมชอบมัน
"ไม่ครับ" ผมหวังว่าพี่อีจุนจะรุนเเรงได้มากกว่านี้...ผมไม่เห็นหน้าพี่ซึงโฮอีกต่อไปเเล้ว...คิดถึงเเต่หน้าของพี่อีจุนคนนี้
"ดี~" พี่อีจุนเอาเครื่องนั้นออกมา...ผมไม่อยากให้เรื่องเเบบนี้เกิดขึ้น เครื่องนั้นทำให้ผมรู้สึกดี...จนเเทบคลั่ง
"อาาา?" ผมร้องครางอย่างเสียดาย...ขยับเนื้อตัวที่เจ็บเล็กๆอย่างไม่พอใจ
"ของจริงได้อารมณ์กว่านะพี่ว่า" เเล้วผมก็ต้องจุกตัวงอ...พี่อีจุนกระเเทกส่วนนั้นของเขาเข้ามารวดเดียว...รุนเเรงจนผมน้ำตาไหลอีกครั้ง
"อึก...อาาาา...ฮาห์...ฮาห์..." พี่จุนเเยกขาของผมออกกว้าง...มันน่าอายที่โดนทำเเบบนี้...เเต่ใครจะสนล่ะ...บีบอย่างรุนเเรงที่ขา ผมรู้สึกว่าไม่นานมันคงจะช้ำ
"อาาา...มีรือ" พี่อีจุนกระเเทกเอาเข้ามาจนผมสะอึก...ผมร้องไม่ออก มันเจ็บมาก...ขนาดต่างจากเครื่องเมื่อครู่นี้อย่างยิ่ง...ตอนนี้เครื่องนั่นกลายเป็นเด็กๆไปเลย
i love the feeling
you bring to me
oh, you turn me on
its exactly what
ive been yearning for
give it to me strong
"อึก..." เตียงเคลื่อนเหมือนจะไม่สามารถทานเเรงของพี่อีจุนไว้ได้...ส่วนผมก็ได้เเต่นอนร้องครวญไปอย่างมีความสุข
"อาาา..." พี่อีจุนกระเเทกเอวเข้ามามากขึ้นเเละมากขึ้น...ผมรู้สึกถึงเเรงบีบเน้นตรงยอดอก...
"ฮ๊าาาา...พี่จุน..." ร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้...ลิ้นของผมต้องการเขา...ต้องการการตอบสนองจากพี่อีจุน
"อืมมมมมม" เเละพี่อีจุนก็ดูจะรู้ว่าผมต้องการอะไร เขาประกบปากเเลกลิ้นเข้ามาทันที...ดูดดื่มตรงกันข้ามกับความเจ็บปวดที่ผมได้รับ...ผมเกือบๆจะผิดหวัง
"อ๊ะ!" เเต่เเล้วผมก็รู้สึกเจ็บที่ริมฝีปาก...รสคาวของเลือดสัมผัสลิ้นของผม...พี่อีจุนกัดริมฝีปากของผมจนเลือดไหล...
"อืออออออ..." ผมเม้มปากไว้เพื่อไม่ให้เลือดไหลมากไปกว่านี้...อาา ตอนนี้ร่างกายของผมเเทบจะเเตกสลายคามือของพี่อีจุน เขาบีบเเขนของผมไว้เเน่น...รอยก่อนหน้านี้คงไม่หายเป็นเเน่
"ซี้ดดด..." เสียงพี่อีจุนสูดปากทำให้ผมมีอารมณ์มากขึ้น...ถึงจะยังจุกไม่หาย เเต่ผมคิดว่า...ความรู้สึกด้านหลังนี้ มันช่างดีกว่าเครื่องนั่นซะอีก
"อ๊ะ พี่จุน อ๊ะ..." ร้องออกไประหว่างที่รู้สึกถึงเเรงกัดตรงนิ้วชี้ของตัวเอง...พี่อีจุนกัดมันเเรงขึ้นเรื่อยๆ...ผมไม่สามารถทำอะไรได้ เพียงเเค่ต้องรู้สึกดี...เเละผมก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"อาาาา...อาาา...อาาาาาา" ผมครางไปตามจังหวะของพี่อีจุน...ไม่รู้ว่าด้านหลังของผมนั้นจะทนความรุนเเรงเเบบนี้ได้อีกนานเเค่ไหน...พรุ่งนี้ผมอาจจะต้องหยุดเรียน
"ดังกว่านี้สิ...พี่ขอร้อง...นะ" พี่อีจุนพูดเสียงกระเซ่า...เเรงกระเเทกด้านหลังไม่ได้เบาลงเลย
"อ๊าาาาาา ฮ๊าาาาาาา...อ๊ะ...พี่จุนครับ พี่จุน!" ผมร้องดังตามที่เขาขอ...ปล่อยจิตใจหลุดลอยไปตามความรู้สึก...ไม่ว่าตรงไหนจะช้ำ ไม่ว่าตรงไหนจะเป็นเเผล ตรงไหนจะมีเลือด...ผมก็จะยังคงร้องครางต่อไป...เพราะ ผมชอบมัน...ไม่สิมากกว่านั้น...ผมรักความรู้สึกเเบบนี้
"บอกสิว่าเจ็บ...นายกำลังจะขาดใจที่โดนพี่ทำเเบบนี้" พี่อีจุนพูดเสียงเหมือนกำลังกัดฟัน...มือก็ฟาดกระเเทกไปที่ด้านหลังจนเกิดเสียง...ด้านในของผมรู้สึกถึงเเรงสะเทือนนั้น...อาาา...
"ครับ...ผมจะขาดใจ...ผมไม่ไหวเเล้ว!" ผมตัวกระตุกเกร็ง...เเรงของพี่อีจุนช่วยเพิ่มอารมณ์ให้ผม...ความรักของผมเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้อง...
"อึก...มีรือ...อาาาาา" พี่อีจุนเองก็คงจะใกล้เเล้ว...รู้สึกด้านหลังของผมบีบรัดเขาอย่างเเน่นหนัก...ไม่มีอะไรอธิบายความรู้สึกได้ดีเท่าเสียงกัดฟันของพี่อีจุน
"อาาาา ซี้ดดดดดด...มีรือ...ฮาาาาห์..." เเรงดันกระตุกเกร็งเน้นจังหวะเหมือนเป็นบทส่งท้าย...อาาา...พี่อีจุนบีบคั้นด้านหลังของผมไว้เเน่น ระหว่างนั้นก็รู้สึกถึงบางอย่างในร่างกายของผม...เป็นความรักอันรุนเเรงที่พี่จุนมอบให้
"อาาา...พี่จุนครับ..." เขาทิ้งตัวนอนทับร่างของผม...ส่วนนั้นยังค้างคาอยู่ด้านใน...ผมจะพูดอะไรได้...คงต้องกอดรัดร่างเเข็งเเรงนี้ไว้อย่างมีความสุขปนเจ็บปวด...เเต่ผม
เเต่ผมชอบนะ...คิๆ
"พี่ซึงโฮครับ" ไม่นาน...ผมก็มีเรื่องที่ต้องคุยกับพี่ซึงโฮ
"มีรือ...หืม?...ทำไมคอถึงเป็นรอยเเบบนั้นล่ะ" พี่ซึงโฮถอดเเว่นสายตาออก วางหนังสือในมือลงเเล้วลุกมาจับตัวผมอย่างเป็นห่วง จับอย่างถนุถนอม...เบาไป
"ไม่มีอะไรหรอกครับ..." ผมเอามือปิดรอยที่คอ...นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะมาคุยกับพี่เขา...ผมมาเพราะเรื่องอื่น
"มีรือ..." เขาลูบหัวผมเบาๆ พี่ซึงโฮเป็นคนสุภาพน่ารักเหมือนเคย...ผมรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน
"เราเลิกกันเถอะครับ" เเต่ความอบอุ่นนั้น...มัน...อืมม...ไม่ถึงใจผมเลยสักนิด
"หา? ทะ ทำไมล่ะ?" พี่ซึงโฮลนลานเหมือนไก่ตาเเตก...คิๆ...น่ารักเหมือนเดิม...เเต่ขอโทษนะครับ ผมเจอสิ่งที่ใช่เเล้ว
"ได้ยินเเล้วนะครับ...ส่วนเรื่องคลิป ไม่ต้องห่วงนะครับ...ผมลบมันทิ้งไปเเล้ว" ยื่นธัมบ์ไดร์ฟให้พี่ซึงโฮ เเล้วเดินหันหลังจากพี่ชายมาพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย...คนเเบบผมมีรอยยิ้มเเบบนั้น มันก็ไม่เเปลกหรอกจริงไหม?
"เรียบร้อยเเล้วใช่ไหม?"
"ครับพี่จุน"
"เด็กดี"
"ไม่ครับ...ผมเป็นเด็กไม่ดี...ผมต้องโดนลงโทษ"
"อา...นั่นสินะๆ...คึๆ"
"...คราวนี้...ทำให้ผมขาดใจเลยนะครับ"
s s s
and
m m m
s s s
and
m m m
s s s
and
m m m
"ได้สิ...เด็กน้อยมาโซของพี่...คึๆ"
"ครับ...พี่ชายซาดิสม์ของผม...คิๆ"
THE END...
แก้ไขล่าสุดโดย reefo เมื่อ Tue May 10, 2011 11:58 am, ทั้งหมด 1 ครั้ง
_________________
