(ก่อนอื่นขอรายงานตัวในรูปแบบรีวิวที่กลับมาเป็นเหมือนเดิมเพื่อความสะดวกในการอ่าน เพราะตอนนี้ได้รับเทียบเชิญตำแหน่งนักเขียนอีกคนในนิตยสารออนไลน์สุดเซี่ยน Hysteria ของนักเขียนมากความสามารถอย่างเจีแนส Armand Vlad Jekyll D'angouleme หรือที่รู้จักกันดีในนาม Da Nastina นั่นแหละ)
Rose Elinor Dougall - The Distractions (4/5)
จริงๆแล้วงานชิ้นนี้พารารู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งที่ลืมติมตามผลงานของเธอมาสักพักกว่าจะรู้ว่าอีพีชุดนี้ออกกก้ปาไปเกือบครึ่งค่อนปี แม่ Rosay หรือ Rose Elinor Dougall เป็นอดีตนักร้องในวงอินดี้ปีอปเรโทรสุดเก๋ไก๋อย่าง The Pipettes อต่ออกมาได้เพียงอัลบั้มเดียวเธอกับอีกหนึ่งสมาชิกก็ชิงออกจากวงมาทำดนตรีในแนวที่เป็นพวกเธอมากกว่า ปล่อยให้สมาชิกคนสุดท้ายต้องดึงน้องสาวมาร่วมสังคยาณาวงกันต่อไป (ซึ่งงานที่ออกมาก้โอนะ แต่ไม่ได้เท่าตอนที่เป็นออริสักเท่าไหร่)
กลับมาที่ตัว Rosay เอง หลังจากอัลบั้มแรกที่ประกาศจุดยืนอย่างชัดเจน คือเอาจริงๆมันก็ยังมีความเป็น The Pipettes นะ คือเป็นป๊อปอินดี้เรโทร แต่งานของ Rosay จะเพิ่มความเป็นร็อคและอัลเทอร์เนทีฟเข้าไป (และในบางแทร็คก็เป็นอินดี้ร็อคอัลเทอร์เนทีฟไปเลยก็มี) มาในผลงานที่สองซึ่งเป็นอีพีสามเพลงที่มีชื่อว่า The Distractions ก็ยังคงแนวดนตรีเดิมไว้ไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแต่ดูโตขึ้นกว่าเดิม(และฟังง่ายขึ้น)นิดหน่อย
และเนื่องจากทั้งอีพีนี้มีแค่สามเพลง จะมาบอกแทร็คเด็ดบางส่วนก็กระไรอยู่ ก็รีวิวมันทั้งสามเพลงเลยละกัน Hanging Aroud (4/5) อินดี้เรโทรป๊อปผสานกับอัลเทอร์เนทีฟร็อคอ่อนๆ ก่อนตบไลน์ดนตรีฟังกี้นิดๆ แต่โดมรวมไม่ดูกระโชกกระชากเอาใจคนฟังแบบตอน Carry On ครั้งนี้มาแบบฟังเรื่อยๆเพลินเอาใจคนแก่ เอ้ย คนมีอายุสักหน่อย ใครอยู่ในวัยทีนก็อาจจะงงๆกันว่าน้าๆอาๆป้าๆแกฟังอะไรแกกันแปลกๆ
ในขณะที่ The Night (3.5/5) อินโทรกับไลน์ดนตรีแอบกีอป Find Me Out ผลงานเก่งของตัวเองเป็นระยะๆ (แต่ก็ให้ออภัยเพราะมันออกมาดูดี) ตัวงานเป็นอินดี้ร็อค ดนตรีดูล่องลอยๆ ก่อนที่คุณเะอจะเริ่มเร่งจังหวะขึ้นมานิดนึงด้วยการประโคมกลอง (แต่กระนั้นก็ยังให้อารมร์ล่องๆลอยๆอยู่ดี) ส่วนแทร็คสุดท้าย I Have Always Known (3.5/5) เป็นดรีมป๊อป (อัลเทอร์เนทีฟร็อคที่ไม่ค่อยดุแต่ดูน่ารักๆล่องลอยๆ) ที่ฟังเรื่อยๆสบายๆ (จริงๆเพลงแรกก็ดรีมปีอปนะแต่มีจับนู่นนี่มาใส่เยอะกว่าเพลงนี้เลยเขียนละเอียดหน่อย) ไม่มีอะไรมาก ฟังง่ายสุดในอีพีชุดนี้แล้ว
เอาจริงๆโดยรวมเธอเป็นประเภท"ศิลปินจ๋า"จริงๆนะ คือมีอุดมการณ์มีแนวทางของตัวเองชัดเจน ฉันอยากทำขงฉันแบบนี้ ข้อดีก็คือเพลงจะมีเอกลักษณ์ของเจ้าตัวสูงมากในขณะเดียวกันในแง่พัฒนาเราอาจจะเห็นยากสักหน่อย เพราะมากี่ทีๆศิลปินแบบพวกเธอก็จะเรียบเรียงอะไรคล้ายๆเดิม(แต่ก็ไม่ใช่กีอปหมดนะ) แน่นอนว่าขาจรที่ต้องการอะไรสดใหม่คงไม่ใช่แฟนๆของพวกเธอเหล่านี้แน่ แต่แหม จะให้พารามานั่งเชียร์ Call Me Maybe ตลอด 24 ชั่วโมงก็กระไรอยู่ ขอเชียร์ม้า(โคตร)มืดในมุมมืดหน่อยละกัน ให้พวกเธอได้เกิดกับเขาบ้างซะที ส่วนคะแนนอีพีชุดนี้เอาไป 4/5 เอกลักษณ์ชัด งานดีแบบนี้ ให้ๆไปเถอะ
_________________
April fighting! + angel Sojin�
