Justin Timberlake : The 20/20 Experience : Soul/R&B/Hip-Hop (94% = 5/5)
อีกหนึ่งศิลปินแถวหน้าที่ห่างหายจากการทำเพลงไปเอาดีด้านการแสดงหลังจากที่งานชุดล่าสุดของพี่ท่าน Futuresex/Lovesounds ได้รับความสำเร็จในระดับมหาศาลแต่นั่นมันก็ทิ้งช่วงมาตั้งแต่ปี2006แล้วนะนั่น ในวันนี้นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับคอดนตรีและแฟนๆของหนุ่มย่อยที่ได้ร่วมกันต้อนรับการกลับมาในรอบ7-8ปีของ "จัสติน ทิมเบอร์เลค" เมื่อการระดมสมอง วิสัยทัศน์และอัจฉริยภาพทางดนตรีกาลได้รับการบ่มเพาะจนสุกงอมเต็มที่
ในสตูดิโออัลบั้มแรก Justified หลังจากที่เหล่า N'sync พร้อมใจกันสลายโต๋หนุ่มจัสตินของเราก็พิสูจน์ให้โลกได้เห็นถึงความฝักใฝ่ในดนตรีผิวดำอย่าง "อาร์แอนด์บี" ว่าข้นคลั่กในสายเลือดขนาดไหน ท่ามกลางกระแสกดดันจากสายตาของสาธารณชนที่คอยจับตามองและคาดหวังว่าเขาจะฉีกตัวเองออกจาก N'sync ได้ขนาดไหน (กันเชียว?!!) ซึ่งหยอยเราได้อุดปากนักวิจารณ์ที่รอสับให้หงายเงิบด้วยงานพ็อพอาร์แอนด์บีสายพันธุ์คุณภาพที่ตลบอบอวนไปทั้งฟั้งค์ โซลและฮิพฮอพ ตอกย้ำกันอีกคำรบใน Futuresex/Lovesounds ที่ออกเชิงทดลองผสมผสานกันชนิดโต่งกันพอตัว ลูกบ้าที่ขนเข้ามาเล่นกับงานเออร์บันต่างๆนี่ถ้าเป็นภาษาร็อคก็อาจจะเรียกได้ว่าพยายามถีบตัวสู่ความเป็นโพรเกรสซีฟสุดกำลังวังชา
มาที่สตูดิโออัลบั้มล่าสุด The 20/20 Experience ส่วนตัวมองว่าเป็นการต่อยอดลูกเล่นจาก Futuresex/Lovesounds ขึ้นมาในระดับที่ "บ้าสุดพลัง" ทั้งจังหวะ ชั้นเชิงและลูกเล่นนั้นมีรายละเอียดที่ "โคตร" จะซับซ้อนให้ขบคิดติดตามทุกแทร็๊คคือแต่ละเพลงในอัลบั้มนี้เปรียบเสมือนบทย่อยๆของหนังสือดีๆสักเล่มที่แต่ละบทมีไฮไลท์ พรีลูดและการสื่อสารบอกเล่าที่ชัดเจนแจ่มแจ้งในตัวโดยภาพรวมบอกเล่าผ่านดนตรีแนว "เออร์บัน" จ๋าโดยกว่า95%เป็นคอนเทมโพรารี่ย์อาร์แอนด์บีและโซลมากกว่าฮิพฮอพหรือแร็พที่ตามมาพอแก้กระษัยก็แค่นั้นตบด้วยลูกเล่นแบบฟิวชั่นอื่นๆมีทั้งแจ๊ซซ์เล้าจ์น นีโอโซลเป็นฟั้งค์ร็อคและอิเล็คโทรนิคบ้างในบางเพลงหลอมรวมเข้ากันเป็นหนังสือดีๆที่อ่านยากเล่มหนึ่งชื่อ The 20/20 Experience - - ไหนๆสมัยนี้ใครๆก็บ้าเอ็กซ์เพอบ้าทดลองกันไปหมดแล้วมาดูงานทดลองสไตล์JTกันบ้างเป็นไร
ว่าก็ว่าเถอะไอเดียดีมากๆเพลงก็ดีจริงๆไม่เถียงแต่ดูเหมือนพี่หยอยจะ "หนักมือ" ไปนิดจนเยอะและล้นเพราะเพลงเกือบทั้งอัลบั้มเหยียบเข้ากว่า7นาทีแถมยังฟังยากเข้าใจยากชนิดที่ไม่ปราณีผู้ฟังขาจรหน้าไหนทั้งสิ้น เชื่อว่าจะได้รับคำชมจากนักวิจารณ์ที่ฟังเพลงเป็นแน่ๆแต่พวกคนที่เขาไม่ถูกจริตคงจะเบือนหน้าไม่ชอบชัวร์ ไหนตัวงานจะเสี่ยงมากๆสำหรับวงการดนตรีในยุคนี้ที่เน้นฟังง่ายย่อยง่ายเข้าว่า...หายไปนานก็แบบนี้ล่ะ?
สำหรับเพลงที่ชอบ เปิดอัลบั้มได้หวานหยดย้อนใน Pusher Love Girl(5/5) บรรเลงเครื่องสายกรีดเสียงสวยจนแอบนึกถึงพวกวอลซ์ไม่ก็Torch Song ยุค50'sแต่เข้าตัวเพลงเป็นงานบลูส์โซลอาร์แอนด์บีโมทาวน์จ๋ากรีดบิ๊กแบนด์แจ๊ซซ์ทรงพลังสุดสุนทรีย์หลุดจากเพลงนี่ประดังลูกเล่นมาแพรวพราวชนิดของสแตนดิ้งโอครบทั้งฮิพฮอพ ซาวนด์สแครช บีทบ็อกซ์ เริ่ด!!! ต่อด้วยซิงเกิ้ลเปิดตัว Suit&Tie (4.5/5) เปิดอินเทอลูดมาด้วยเครื่องเป่าโซล70'sก่อนจะสับมาออกแนวฮิพฮอพดำปี๋แบบเวสต์โคสต์ ตัวเพลงจริงๆเป็นงานคอนเทมโพรารี่ย์อาร์แอนด์บีผสานโซลและแจ๊ซซ์เล้าจ์นหวานๆแซมด้วยท่อนแร็พ บีทฮิพฮอพและจังหวะล้อเลียนดั๊บสเต็ปช่วงเบรคเอ๊าท์ จัดให้เข้าหมวดหมู่งานนีโอโซลดีๆได้เลยทีเดียว Don't Hold The Wall (4.5/5) บีทฮิพฮอพดำปิ๊ดปี๋ชนกับสรรพสำเนียงภารตะและการแร็พมืดๆแบบแก๊งค์สทา ลูกเล่นแพรวพราวมากอีกแทร็คทั้งบีทบ็อกซ์ เวิลด์บีท ซาวนด์สแครชแล้วสารพัดโพรแกรมมิ่งฟังแล้วแบบมึนตึ๊บ Strawberry Bubblegum (4/5) ปล่อยบีทและโพรแกรมมิ่งอิเล็คโทรนิคแบบเอ็กซ์เพอริเมนทัลวิ่งกันชุลมุนฟังไปฟังมาเป็นงานแบบคอนเทมโพรารีย์อาร์แอนด์บีและโซลผสานแจ๊ซซ์เล้าจ์นแถมแอบดีพเฮ้าส์ลอยละล่องอีกต่างหาก ชอบที่สุดคงเป็นความที่เป็นงานเชิงทดลองในตัวประดังมาสารพัดจนขอไม่บรรยายแต่ลงตัว ชอบ!!! That Girl (4.5/5) งานโอลด์คูลโซลอาร์แอนด์บีแบบยุค60's กระชับและชอบทันที ปิดท้ายด้วย Mirrors (4.5/5) ที่ใครๆเขาว่าเป็นCry Me A River และ What Goes Around... ภาคสองแต่ส่วนตัวคิดว่าเพราะกว่านะ เป็นงานสไตล์พ็อพอาร์แอนด์บีหนึ่งเดียวในอัลบั้มที่ท่อนคอรัสชัดเจนกระชากใจติดหูหนึบ ในขณะที่เพลงอื่นฟังยากเหลือเกิน
จะดังหรือไม่ดังไม่รู้นะงานชุดนี้แต่เป็นงานจากศิลปินพ็อพที่ตบหน้าบรรดาศิลปินพ็อพในยุคนี้เข้าฉาดใหญ่ด้วยเนื้องานแบบมาสเตอร์พีซและทรงคุณภาพจริงๆชนิดที่ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไรหยอยก็ยืดอกภูมิใจได้ละกันว่า "ข้าทำดนตรีดีๆได้สมศักดิ์ศรีการกลับมาก็แล้วกัน"งานแบบนี้นี่นอกจากเก่งอย่างเดียวนี่ไม่พอนะคะยังต้องมั่นมากด้วยเพราะพี่แกเล่นกับของยากจริงๆ
