http://hysteriaculture.wordpress.com

http://www.facebook.com/hysteriaculture

“สุสานนักเรียน ตอนที่1 เสียงบรรเลงดนตรีไทยอาถรรพ์จากห้องนาฏศิลป์”

บทความ/นิยา่ยในเพจ Hysteria นี้ ถือเป็นลิขสิทธิ์แก่ผู้เขียน “นายมัลนร ล้ำสกุลวงศ์” (https://www.facebook.com/ArmandVladJekyllDangouleme8774 และเพจ http://www.facebook.com/hysteriaculture )เท่านั้น ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง คัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใด หรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาติ

*สำหรับ “สุสานนักเรียน” ในบท “เสียงบรรเลงดนตรีไทยอาถรรพ์จากห้องนาฏศิลป์” ทางบ.ก.เพจได้จุดธูปขอพระอนุญาติจากองค์พระพิราพซึ่งเป็นบรมครูสูงสุดของนาฏศิลป์ไทยเรียบร้อยแล้วนะคะ เหตุผลที่ขออันเชิญชื่อบทเพลงของพระองค์มาไม่ใช่ว่า “เพจเราจะล้อเล่นกับของสูง” แต่คิดว่าเพจเราเขียนสนับสนุนศิลปินสากลและพวกเคพ็อพมาโดยตลอดและนี่เป็นโอกาสแรกที่จะได้เขียนอะไรถึง “นาฏศิลป์ไทย” จริงๆและ “เพลงตระองค์พระพิราพ” นี่น้อยคนที่รู้จักซึ่งเป็นเพลงนาฏศิลป์ขั้นสูงสุด ส่วนตัวอยากให้คนรุ่นใหม่ๆได้รับรู้และลองสัมผัสถึงความงดงามของศิลปะวัฒนธรรมของไทยเราค่ะ

(อนึ่ง : แม้นี่จะเป็นบทที่1แต่เรามี Interlude ก่อนหน้านี้โปรดติดตามในด้านล่างของบล็อค/บอร์ดได้ค่ะ)

(เสียงบรรเลงดนตรีไทยอาถรรพ์จากห้องนาฏศิลป์) – - “ป๊าครับเดี๋ยวผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ” แอนดี้ตะโกนบอกพ่อที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ “เดินทางดีๆลูก ว่าแต่เมื่อวานเป็นยังไงบ้างได้เพื่อนเยอะมั้ย?” แอนดี้สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มได้ทันควันเมื่อพ่อหันมา “ก็รู้จักเพื่อนสองคนครับและคุณพ่อกับซิสเตอร์ใจดีมากๆครับ ไปล่ะครับพ่อ”

แอนดี้เดินออกจากคอนโดหรูย่านทองหล่อสูดอากาศยามเช้าที่แม้จะส่อเค้าเริ่มต้นของความจอแจของถนนสายธุรกิจเส้นนี้แต่ก็ไม่เลวเมื่อเทียบกับบรรยากาศในช่วงเย็นที่ดูแสนจะชุลมุนวุ่นวายของการจราจรที่แสนจะติดขัดเลวร้ายไม่น่าดูชม ตลอดทางบนรถไฟฟ้าแอนดี้เอาแต่นั่งคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานถึงภาพของผู้หญิงในชุดขาวบนชั้น8 ภาพของผีซิสเตอร์ตายทั้งกลมที่ขึ้นมายืนคลอดลูกบนตัวเขานั่นเป็นความจริง ความฝันหรือว่าเขาแค่ตาฝาดกันแน่นะเขาอาจจะป่วยและเบลอเพราะฤทธิ์ยาก็ได้ถึงได้เห็นอะไรน่ากลัวแบบนั้น แต่ที่แน่ๆเขาเห็นเด็กผู้ชายที่ชื่อ “คิรินทร์” จริงๆ เขาจำถึงสัมผัสของมือนุ่มๆนั้นได้ กลิ่นโคโลญจ์นหอมๆจากตัวเด็กหนุ่มคนนั้นและรอยยิ้มที่ดูน่ารักอ่อนโยนนั่นอีกแต่ทำไมซิสเตอร์เวโรนิก้าถึงบอกว่า “ไม่มีใครล่ะ!” แล้วทำไมเขาถึงอดคิดถึงคนที่ชื่อคิรินทร์คนนี้ทั้งคืนไม่ได้ทั้งๆที่ก็เพิ่งเจอกันแต่ใจของเขากลับมาเต้นแรงอีกครั้งเมื่อคิดถึงเด็กหนุ่มคนนี้ขึ้นมา “นี่เราเป็นอะไรเป็นเนี่ย!” แอนดี้พึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากรถไฟฟ้าไป

แอนดี้เดินลงจากสถานีรถไฟฟ้าศาลาแดงมุ่งหน้าสู่โรงเรียนโดยเขาได้หยุดยืนดูของกินที่มีขายประปรายระหว่างทาง เขาหยุดที่รถเข็นขายข้าวเหนียวหมูปิ้งที่ตั้งขายหน้าเซ็นทรัลสีลมแล้วรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที “พี่ครับผมขอหมูปิ้ง10ไม้ข้าวเหนียว2ห่อครับ” ระหว่างที่เขายืนรอพ่อค้าปิ้งหมูอยู่แอนดี้มองลอดเข้าไปในประตูกระจกด้านล่างของห้าง “เดี๋ยวเย็นนี้มาเดินเที่ยวดีกว่า” แอนดี้คิดในใจแต่สักพักเขาก็เห็นบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหวด้านในห้างร่างของผู้หญิงในชุดคลุมสีขาวเดินกระโผลกกระเผลกโซเซมาทุบประตูกระจกเธอเหมือนกับพยายามจะกระโจนออกมาด้านนอกแต่ก็ทำไม่ได้ใบหน้าบิดเบี้ยวที่ดวงตาด้านซ้ายไหลกลอกไปมาในขณะที่ใบหน้าด้านขวานั้นยุบลงไปประหนึ่งถูกของแข็งตีอย่างแรงเธอมองมาที่แอนดี้อย่างวิงวอนและดูกราดเกรี้ยวในเวลาเดียวกันปากของเธอขมุบขมิบพึมพำระรัวเร็วประดุจว่าเธอกำลังสบถคำสาปแช่งเขาหรือไม่ก็กำลังพยายามอย่างหนักที่จะบอกอะไรเขาสักอย่าง แอนดี้ขาสั่นด้วยความหวาดกลัวจนล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้ากันพื้น “ไอ้หนุ่มๆเป็นอะไรมั้ยลูก?” คนขายหมูปิ้งเข้ามาพยุงแอนดี้พร้อมยื่นถุงหมูปิ้งให้ “มะ มะ ไม่เป็นไรครับ”‘แอนดี้ตอบเสียงสั่นพลางควักแบงค์ร้อยให้เขาแล้วรีบเดินจากไปโดยไม่สนใจเสียงตะโกนเรียกให้เอาเงินทอน

แอนดี้รู้สึกอึดอัดเหมือนถูกใครเดินตามและจ้องมองเขาตลอดทาง เขารีบสาวเท้าเดินให้ถึงโรงเรียนโดยเร็วที่สุดก่อนจะชนคนข้างหน้าอย่างจัง “เฮ้ย ไอ้เหี้ยมึงเดินยังไงว๊า?” เสียงแกว่งๆยียวนของคนบ้าที่แต่งตัวสกปรกมอมแมมตรงหน้าเขาตวาดดังขั้น “ขอโทษครับพี่” เด็กหนุ่มพยายามจะขอโทษแต่คนบ้าได้จับตัวเขามาเขย่าไว้ “มึงกำลังมีเคราะห์ไอ้หนู มึงกำลังมีเคราะห์ ฮ่าๆๆ” คนบ้าเขย่าตัวเขาอย่างบ้าคลั่ง “มึงจำไว้ มึงจำกูไว้ มันไม่ปล่อยมึงหรอก มึงอยู่ห่างๆคนตัวขาวไว้ มันจะพามึงไปอยู่ด้วย” สิ้นสุดคำพูดนั้นชายคนนั้นก็ลงไปนอนกองกับพื้น แอนดี้ที่ได้สติเงยหน้าขึ้นมาเห็น “คริสมาสต์” เพื่อนที่แถวเมื่อวานกำลังกวัดแกว่งสเก็ตบอร์ดที่เพิ่งใช้ฟาดหัวชายพเนจรไปชนิดเต็มแรง

“เมื่อวานเราตกใจมากเลยตอนนายเป็นลมไปอ่ะ เป็นอะไรวะ?” คริสมาสต์เดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับแอนดี้ “เราก็ไม่รู้สิ สงสัยจะยังปรับตัวกับอากาศที่ประเทศไทยไม่ได้น่ะ” แอนดี้เฉไฉตอบให้ดูเป็นปกติเพราะไม่อยากให้เพื่อนตกใจกลัวที่สำคัญเขาไม่อยากให้เพื่อนล้อว่าเขาบ้า “ก็นี่แหละที่นี่อากาศแม่งโคตรร้อน ต้องทำใจหน่อย เฮ้ย! แอนดี้มองหาใครอยู่วะ?” คริสมาสต์ถามเมื่อเห็นแอนดี้ดูเหมือนใจลอยมองไปรอบๆอย่างไม่สนใจเขา “อ๋อ เปล่าๆ เออ เมื่อวานมีเพื่อนเข้ามาหาเราที่ห้องพยาบาลรึเปล่า?” แอนดี้โกหกพลางแกล้งถามคริสมาสต์ด้วยหวังลึกๆในใจว่าเขาจะรู้จักคิรินทร์ “เท่าที่รู้ไม่มีนะ เพราะเมื่อวานที่ห้องค่อนข้างยุ่งทำไมเหรอ?” ก่อนที่แอนดี้จะได้ตอบก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้น “เธอสองคนนั่นมานี่เดี๋ยวนี้ เธอกล้าดียังไงถึงแต่งตัวแบบนี้มาเรียน” ซิสเตอร์สากุลวดีแผดเสียงเธอตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธจัด “ระเบียบวินัยที่นักเรียนเซนต์มาบุสเคยมีทุกวันนี้มันหายไปไหนหมด?” เธอคำรามต่อโดยไม่ปล่อยให้ทั้งสองอธิบาย “เผอิญที่วิทยาเขตุกรุงเทพฯเนี่ยทุกวันศุกร์เราจะอนุญาติให้นักเรียนแต่งชุดไปรเวทค่ะ ดิฉันว่าซิสเตอร์คงจะได้อ่านในระเบียบการไปแล้ว ใช่มั้ยคะ?” มิสมาลินพูดขัดจังหวะขึ้นมา เธอเดินตรงเข้ามาพร้อมกับมิสผกาที่ดูเหมือนจะเริ่มรู้สึกนุกกับเรื่องนี้ขึ้นมาโดยไม่ปิดบัง “แต่ชุดไปรเวทก็ไม่สมควรที่จะแต่งอะไรลุ่มล่ามแบบนี้” สากุลวดีหันมาประจันหน้า “แล้วผิดระเบียบตรงไหนคะ? หยาบคายรึเปล่า? เด็กที่นี่แต่งแฟชั่นสตรีทแบบพวกเด็กสเก็ตบอร์ดพวกฮิพฮอพบีบอยเยอะแยะ ดิฉันว่าถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอเวลาคุยกับเด็กห้องดิฉันสองคนนี้หน่อยนะคะ แอนดี้ คริสมาสต์ตามครูมาทางนี้” มิสมาลินตัดบทห้วนๆ “เอ่อ อุ๊ย ดิฉันก็ต้องขอตัวก่อนเช่นกันค่ะ ฮิฮิ Mooah” มิสผการีบวิ่งแจ้นตามมาลินและเด็กทั้งสองไป

“อุ๊ยตาย! ไม่ไหวเลยนะจิ๋มฉันว่ายัยสากุลวดีอะไรนี่บ้าอำนาจ เนี่ยนะกับครูใหม่เมื่อวานนางก็ไม่เว้น ประสาทชัดๆ” ผการีบเปิดประเด็นจนมาลินหันมาส่งสายตาห้ามปรามเพราะอยู่ต่อหน้านักเรียน “คริสมาสต์จะไปเล่นกับเพื่อนก็ไปสิ แอนดี้ครูขอคุยกับเธอเรื่องเมื่อวานหน่อยเห็นซิสเตอร์เวโรนิก้าบอกว่าเธอตัวร้อนมากและนี่หายแล้วเหรอลูก?”

แอนดี้ที่กำลังหันไปมองคริสมาสต์วิ่งไปเล่นสเก็ตบอร์ดกับเพื่อนรีบหันมาตอบ “หายดีขึ้นมากแล้วครับมิส” มาลินกับผกามองหน้าเด็กหนุ่มแบบไม่ค่อยสู้ดี “เมื่อวานครูได้ยินมาว่าเธอถามถึงชื่อคนที่ชื่อ ‘คิรินทร์’ ในห้องพยาบาลด้วยเหรอ? เธอรู้จักเขาได้ยังไง?” แอนดี้เลยเล่าให้ครูทั้งสองฟังถึงความฝันในห้องพยาบาลและการปรากฏตัวของคิรินทร์ “ว่าแต่เขาเรียนที่นี่ใช่มั้ยครับอาจารย์?” แอนดี้ถามอย่างมีความหวัง “เอ่อ คือคิรินทร์เขา…” ผกาพูดขึ้นแต่แล้วกระถางต้นไม้นับสิบกระถางจากอาคารเรียนด้านบนก็ตกลงมาแตกกระจายข้างๆพวกเขาทั้งสาม ผกาหวีดร้องแล้วรีบกระโดดหลบไปด้านข้างในขณะที่มาลินถูกเศษกระเบื้องขนาดใหญ่จากกระถางต้นไม้พุ่งเข้าปักที่น่องอย่างจัง “มิส มิสครับเป็นอะไรมั้ยครับ?” แอนดี้รีบเข้ามาดูอาการครูประจำชั้นในขณะที่พวกคริสมาสต์วิ่งเข้ามาสมทบ “เร็วเข้าๆพวกเธอ ช่วยพยุงมิสเขาไปหน้าโรงเรียนหน่อยครูจะพามิสไปโรงพยาบาล” ผกาพูดอย่างร้อนใจ “ไอ้บ้า!!! ไม่เห็นครูยืนอยู่ข้างล่างหรือไงวะ อันตรายนะโว้ย ขว้างกระถางต้นไม้ลงมาได้ยังไง!” คริสมาสต์ตะโกนด่าขึ้นไปด้านบน “คริสมาสต์เธอพูดเรื่องอะไรอ่ะ?!!!” มาลินถามเสียงสั่น “ก็ไอ้คนข้างบนเมื่อกี้มันขว้างกระถางต้นไม้ใส่พวกมิสอ่ะ พวกผมเห็นกันทุกคนเลยครับ อย่าให้จับได้นะจะประจานแม่งหน้าเสาธงเลย” คริสมาสต์โกรธจนหน้าแดง ในขณะที่ผกาและมาลินสบตากันหน้าซีดเผือด

“ฮ๊า อะไรนะคริสมาสต์นี่พวกเธอเห็นกันกับตาเลยจริงๆเหรอว่ามีคนเขวี้ยงกระถางต้นไม้ใส่พวกมิสอ่ะ?” ฮโยมินเด็กสาวลูกครึ่งเกาหลีที่แอบชอบเด็กหนุ่มอย่างลับๆหาเรื่องเนียนเข้ามาชวนคุย ชั่วโมงโฮมรูมที่ปราศจากครูประจำชั้นในห้องม.5/3ดูเหมือนจะเอะอะอึกทึกเป็นพิเศษ “เอ่อ แอนดี้ใช่มั้ยคะ? เราชื่อหลินนะ ก้อ เอ่อ เพิ่งได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องนี้เมื่อวาน นี่เราจดตารางสอนกับเก็บหนังสือไว้ให้แล้วนะ” หลินเดินเข้ามาแนะนำตัวกับแอนดี้ที่ยิ้มแฉ่งและกล่าวขอบคุณเธอไม่ขาดสาย เขารู้สึกเหงาเหลือเกินเพราะคริสมาสต์ตอนนี้ก็เข้าไปคุยกับกลุ่มเพื่อนผู้ชายหลังห้องแล้วซึ่งหลินดูเหมือนจะดูออกจึงดึงมือแอนดี้ให้มายืนหน้าห้อง “เพื่อนๆค่ะขอแนะนำแอนดี้ เพื่อนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาจากสิงคโปรนะคะ” หลินแนะนำแอนดี้ท่ามกลางเสียงปรบมือกึกก้อง “อุ๊ย! มาจากสิงคโปรรึคะ? เราชื่อฮโยมินนะเป็นลูกครึ่งเกาหลี ฮิฮิ ลูกครึ่งเหมือนกันเลย” ฮโยมินทักทายขึ้นเป็นคนแรก “อุ๊ยตาย แร๊ววว อาตี๋สิงคโปร ด้วยเริ่ดค่า เฟิร์ม” กุ๊ยฉ่ายกะเทยตัวแม่ประจำห้องหัวเราะคิกคัก “เธอๆเรากุ๊ยฉ่าย นี่นาเดีย นี่บริทนี่ย์ คริสทิน่า ชัยยศและนั่นอีอ๊อฟ” กุ๊ยฉ่ายแนะนำแก๊งค์กะเทยในห้องให้รู้จัก “สวัสดีครับผมคริสมาสต์ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” คริสมาสต์หยอกพลางหัวเราะลั่น “What’s up? I’m Bruno from Italy.” บรูโน่เด็กฮิพฮอพตัวใหญ่ป๋าประจำห้องเดินเข้ามาเขย่ามือ “เป็นตุ๊ดรึเปล่าวะมึงอ่ะ?” ฮาเวิร์ดตะโกนถามในขณะที่ดีไซน์หัวเราะดังลั่น “เปล่าครับ!” แอนดี้ยืดอกพลางยิ้มให้แต่ฮาเวิร์ดเดินตรงเข้ามาผลักอกแอนดี้ “เจ๋งเหรอวะ สัส!” เด็กหนุ่มเอามือดันหน้าแอนดี้อย่างหมั่นไส้ “What the hell Howard?” บรูโน่ถาม “Shut Up!!!” ฮาเวิร์ดหันไปแยกเขี้ยว “ฮาเวิร์ดคะ คุยกับเพื่อนดีๆสิคะ” หลินเข้ามากันแอนดี้ “Oh here she comes Mrs.Perfect!!!” ดีไซน์กับกลุ่มสาวแสบหลังห้องหัวเราะ ฮาเวิร์ดหันมาจะประจันหน้ากับแอนดี้อีกครั้งแต่เป็นฟารีดาที่เดินเข้ามาพร้อมกับคัตเตอร์ “อยากมีเรื่องมากเหรอ?” เธอจ่อคัตเตอร์ไปที่คอเด็กหนุ่มจนเขาล่าถอยไป “เธอนี่ไม่มีอารมณ์ขันเลยนะ พวกแขกเป็นแบบนี้ทุกคนรึเปล่า?” ดีไซน์รีบเดินเข้ามาลากแขนฮาเวิร์ดออกไป “อีฝรั่งมึงน่ะให้มันน้อยๆหน่อยนะ” ฟารีดาถุยหมากฝรั่งใส่หน้าดีไซน์ ก่อนที่ทุกคนจะรีบแยกย้ายไปนั่งเพราะสายหน้าห้องบอกว่ามิสกำลังมา



แก้ไขล่าสุดโดย Armand D'Angouleme เมื่อ Mon Aug 26, 2013 1:59 am, ทั้งหมด 2 ครั้ง

นักเรียนทุกคนเดินตามมิสอุไร อาจารย์สอนศิลปะและนาฏศิลป์ซึ่งเป็นหัวหน้าระดับประจำม.3ไปที่เรือนไทยกลางน้ำ “ครูแลกคาบกับมิสมาลินนะคะวันนี้นักเรียนก็เท่ากับว่าวันนี้หนูๆจะได้เรียนศิลปะตลอดคาบเช้าเลย สำหรับครูประจำชั้นของพวกเธอวันนี้คงต้องเย็บแผลนะคะเพราะว่าเศษกระเบื้องตำเข้าไปลึกมากแต่ลูกไม่ต้องเป็นกังวลไปนะคะคุณครูไม่ได้เป็นอันตรายอะไร” อุไรพูดกับนักเรียนด้วยรอยยิ้ม แอนดี้พินิจดูแล้วท่าทางอาจารย์ท่านนี้จะเป็นคนที่ใจดีรักเด็กมากเลยทีเดียวเพราะเท่าที่เห็นจากรอยยิ้มที่แสดงความโอบอ้อมอารีต่อนักเรียนในร่างเล็กๆที่กิริยามารยาทมองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอคงจะเติบโตมาในตระกูลไทยแท้ที่อบรมกิริยามารยาทมาอย่างดีทีเดียว “สำหรับวันนี้ครูก็คงต้องขอเข้าเรื่องเลยนะคะอย่างที่พวกเรารู้กันว่าเดือนหน้าจะมีงานไหว้ครูซึ่งเป็นประจำทุกปีที่ชมรมนาฏศิลป์จะขอความร่วมมือจากนักเรียนระดับชั้นม.5ที่จะรำไหว้ครูในพิธีเปิดงาน ซึ่งดูจากลักษณะของเด็กม.5ปีนี้แล้วครูว่าคงไม่มีห้องไหนเหมาะเท่ากับห้อง5/3แล้วเพราะลูกๆลักษณะดีกันเป็นส่วนมากเลยทีเดียวนะคะวันนี้ครูจึงอยากจะขอให้พวกเราคัดเลือกตัวแทนเป็นชายสักสามและหญิงสักสามนะคะเพื่อที่เราจะได้มาซ้อมกันในงานไหว้ครู” บรูโน่รีบยืนยกมือเสนอตัวเรียกเสียงฮาจากทั้งห้อง “ลูกจ๋านี่รำไทยนะคะไม่ใช่เต้นฮิพฮอพ” อุไรหัวเราะ “ว้า!!! งั้นผมขอเสนอ ‘คริสมาสต์’ ครับเพื่อนผมหน้าตาดี หุ่นดีแต่ซื่อบื้อไปนิด ใช้ง่าย สั่งง่ายบอกอะไรก็ทำหมดครับ” คริสมาสต์ชกแขนบรูโน่รัวๆพลางยืนขึ้นท่ามกลางเสียงปรบมือ อุไรมองเด็กหนุ่มแล้วยิ้มพอใจในลักษณะที่ดูน่ารักและสะอาดสะอ้านสะโอดสะองค์ของคริสมาสต์ “ครูขาเด็กผู้หญิงหนูเสนอ ‘หัวหน้าห้อง’ค่ะ หลินรำสวยมากๆค่ะหนูคอนเฟิร์ม” นาเดียยกมือเสนอเพื่อนสนิท “ดีมากๆจ๊ะครูกำลังจะเลือกหนูหลินอยู่พอดีเพราะเราก็เคยอยู่ชมรมนาฏศิลป์มานี่ใช่มั้ยจ๊ะ? และอ้าวนี่คงเป็น ‘แอนดี้’ เด็กใหม่สินะหน้าตาหน่วยก้านไม่เลวเลยค่ะลูกครูขอความช่วยเหลือหน่อยสิ” แอนดี้กับหลินลุกขึ้นท่ามกลางเสียงปรบมือลั่นห้อง “คู่จิ้นๆ” กุ๊ยฉ่ายตะโกนแซว ฮาเวิร์ดรู้สึกหมั่นไส้แอนดี้มากกับความสนใจที่เด็กใหม่คนนี้ได้รับจึงจูงมือดีไซน์แล้วยืนขึ้นเดินไปหน้าห้องท่ามกลางเสียงปรบมือของชาวแก๊งค์ “เอ่อ สองคนนี้ก็ดูดีจริงแหละแต่จะไหวเหรอจ๊ะ?” อุไรแบ่งรับแบ่งสู้ในขณะที่ดีไซน์ดูจะงุนงงกับการตัดสินใจของแฟนหนุ่ม

“ผมอยากลองอะไรใหม่ๆบ้างและก็อยากจะเป็นตัวแทนไหว้ครูสักปีครับ” ฮาเวิร์ดตอบท่ามกลางเสียงปรบมือของทุกคนในห้อง “เอาล่ะๆงั้นก็เหลือตัวแทนผู้หญิงคนสุดท้ายสินะคะ ครูขอเลือก ‘ฟารีดา’ ก็แล้วกันหน้าตาสวยหวานคมเข้ม รูปร่างก็ดี” เสียงปรบมือโห่ฮิ้วดังลั่นขึ้นอีกทีในห้องแต่แล้วก็ต้องเงียบกริบ “ไม่ค่ะ!” ฟารีดาสวนขึ้นห้วนๆ “ทำไมล่ะจ๊ะ?” อุไรถามด้วยน้ำเสียงที่เก็บความไม่พอใจไว้ได้อย่างมิดชิด “หนูไม่ชอบไหว้ครูค่ะ หนูจะไว้ก็แต่พระผู้เป็นเจ้าของหนู หนูเสียค่าเทอมมาเรียนเกือบแสนยังจะต้องไหว้อีกเหรอคะ?” ฟารีดาพูดขึ้นอย่างท้าทายท่ามกลางความตกใจของคนทั้งห้องไม่เว้นแม้แต่คู่ของฮาเวิร์ดกับดีไซน์ “แล้วไหว้ครูมันเสียหายตรงไหนฮึ?!” อุไรถามเสียงเข้มทำเอาหลินถึงกับตกใจเพราะไม่เคยเห็นอุไรที่ท่าทางใจดีจะเคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับนักเรียนคนไหน “ไม่เสียหายหรอกค่ะ! แค่หนูไม่เชื่อๆพอๆกับที่ไม่เชื่อในนาฏศิลป์รำไทยโง่ๆอะไรนี่ หนูคงทำไม่ได้หรอกค่ะ” สิ้นเสียงฟารีดาอุไรก็กระโจนเข้าจิกผมเด็กสาว “แกกล้าดียังไงถึงมาพูดจากดูถูกศิลปะชั้นสูงที่ต้นตระกูลฉันร่วมสืบทอดมายาวนานหลายรุ่นแบบนี้ จองหอง อีเด็กเมื่อวานซืน!!!” อุไรเขย่าหัวเด็กสาวอย่างแรง ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาทุกคนในห้องถึงกับช็อคที่มิสอุไรหนึ่งในครูที่ใจดีที่สุดของเซนต์มาบุสที่ไม่เคยตีเด็กนักเรียนเลยมาวันนี้เกิดบันดาลโทสะทำร้ายนักเรียนอย่างรุนแรง ฟารีดาดูเหมือนจะได้สติเธอกุมข้อมืออุไรอย่างแรงพร้อมม้วนตัวทำเอาอุไรถึงกับหน้าทิ่มลงไปนอนกับพื้น ฟารีดาปราดเข้าไปจิกผมอุไรแล้วกระหน่ำตบฟาดเข้าไปที่ใบหน้าของอาจารย์ผู้สูงวัยอย่างไม่ยั้งก่อนจะผลักอุไรกระเด็นไปกระแทกกับชั้นหัวโขนจนตกลงมา เธอเดินปรี่เข้าไปหมายจะซ้ำแต่แอนดี้ คริสมาสต์ ฮาเวิร์ดและบรูโน่เข้ามาขวางเธอไว้ในขณะที่หลินและดีไซน์เข้าไปประคองมิสอุไรขึ้นมา ฟารีดาหยิบหัวโขนบนชั้นใกล้ตัวเธอขว้างไปที่กำแพงจนแตกกระจายก่อนจะคว้าชฎานางรำมาฟาดๆกับตู้เบญรงค์ประดับห้องก่อนจะฟาดไปที่หิ้งพระที่มีบายศรีบวงสรวงครูทำเอาอุไรถึงกับกรีดร้องและคลานไปที่หิ้งพระพร้อมกับซบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น

ฟารีดาถีบประตูเรือนไทยเดินกระฟัดกระเฟียดออกจากชั้นเรียนไป เธอน้ำตาคลอด้วยความเคียดแค้นเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าลงไม้ลงมือกับเธอแบบนี้มาก่อนเธอคิดถึงวันที่รอยยิ้มของพ่อกับอ้อมกอดที่อบอุ่นของแม่ในวัยเด็กกับฝันร้ายที่ไม่มีวันลืมเมื่อคืนวันฝนตกหนักคืนหนึ่งฟารีดาที่นั่งสัปหงกอยู่บนตักแม่ขณะที่กำลังขับรถกลับจากเที่ยวที่หัวหิน เสียงสุดท้ายของแม่ที่เธอได้ยินคือเสียงกรีดร้องซึ่งปลุกเธอจากภวังค์ก่อนที่รถของเธอจะแหกโค้งพลิกคว่ำกระแทกกับต้นไม้ข้างทางดังสนั่นหวั่นไหว เด็กหญิงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดผสานความหวาดกลัวเมื่อเห็นภาพของผู้เป็นพ่อนอนร่างอาบเลือดเพราะถูกกระจกรถที่แตกละเอียดปักตามตัว ก่อนที่เธอจะทันพูดอะไรออกมาร่างของเด็กน้อยก็กลิ้งออกมานอกตัวรถผ่านกระจกด้านข้างโดยผู้เป็นแม่ที่รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายหย่อนลูกออกทางบานกระจกที่แตก “คุณแม่ขา คุณแม่” เธอคลานเข้าไปพร้อมกับดึงมือของผู้เป็นมารดาที่ยื่นออกมานอกระจกรถโดยหวังจะดึงผู้เป็นแม่ออกมาด้วยพละกำลังทั้งหมดที่เด็กน้อยไร้เดียงสาวัย3ขวบมี ก่อนที่แม่ของเธอจะผลักเธอให้กระเด็นถอยหลังไป ฟารีดาลุกขึ้นเพื่อจะวิ่งมาที่คันรถอีกครั้งแต่แล้วต้นไม้ขนาดใหญ่ด้านหน้าก็โค่นลงมาทับรถของพ่อแม่เธอทั้งคันพร้อมกันไฟที่โริ่มลุกโชน เด็กหญิงกรีดเสียงร้องด้วยหัวใจที่แทบจะแหลกสลายก่อนจะหมดสติไป

ฟารีดาเงยหน้าจากอ่างล้างหน้าขึ้นมองกระจกพลางเปิดก๊อกน้ำแล้ววักน้ำมาล้างหน้าน้ำตาเป็นสายไหลพรั่งพรูออกมาจากใจที่อัดอั้นทุกข์ทรมานเธอทุบมือตัวเองกับของอ่างล้างหน้าอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาโดยหารู้ไม่ว่ามีเงาดำๆตะคุ่มๆขนาดใหญ่กำลังวนเวียนเคลื่อนตัวไปมาในท่วงถ้าวิปริตด้านหลัง ฟารีดาสะดุ้งสุดตัวเพราะจู่ๆเสียงดนตรีไทยชวนขนลุกก็ดังขึ้นเธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆห้องน้ำหาที่มาของต้นเสียง เด็กสาวหันหลังให้กระจกโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าขณะนี้ด้านหลังของเธอได้มีนางรำในชุดไทยโบราณงดงามใบหน้าขาววอกตัดกับดวงตาอำมหิตสีแดงก่ำและชายสวมหัวโขนยักษ์ที่ใบหน้าของหัวโขนดูร้าวบิดเบี้ยวเหมือนถูกเขวี้ยงให้แตกเป็นเสี่ยงๆแต่งองค์ทรงเครื่องในเครื่องแต่งกายของนักแสดงโขน ทั้งคู่กำลังร่ายรำด้วยท่วงท่าที่ดูวิจิตรงดงามและน่าสยดสยองอยู่ด้านบนของขอบอ่างล่างหน้าโดยที่สายตาของทั้งสองที่จับจ้องเด็กสาวนั้นเปี่ยมไปด้วยพลังของความพยาบาทอย่างแรงกล้า “มึงทำพวกกูทำไม?” เสียงดิบห้าวทรงอำนาจชวนขนลุกของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ฟารีดาชักคัตเตอร์ออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับหันไปทางประตูห้องน้ำที่ปิดสนิททุกห้อง “เฮ้ย! ใครอยู่ในนั้นวะ?!!!” ฟารีดาเดินตรงเข้าไปผลักประตูห้องน้ำห้องแรกที่ว่างเปล่า หญิงสาวผลักประตูไปห้องที่สามที่สี่ซึ่งไม่มีใครอยู่เช่นกันความสับสนของฟารีดาทวีขึ้ฯพอๆกับเสียงดนตรีไทยปริศนาสุดเยือกเย็นในห้องน้ำก็โหมดังขึ้นเรื่อยๆ ฟารีดาหันมาแล้วร่างสองร่างกำลังร่ายรำผ่านจากห้องน้ำท้ายสุดไปห้องตรงข้าม “ขอตบแม่งสักทีเถอะ!” เธอวิ่งปราดเข้าไปหมายจะทำร้ายเจ้าของร่างทั้งสองนั้นแต่แล้วห้องน้ำที่เธอถีบประตูเข้าไปนั้นกลับกลายเป็นห้องที่ว่างเปล่า ฟารีดาหวีดร้องเพราะสายตาคู่หนึ่งที่กำลังเล็งตรงมาทางเธอ “มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย?” เธอตั้งสติแล้วเดินเข้าไปหยิบหัวโขนยักษ์ที่เธอเพิ่งเขวี้ยงแตกกระจายไปในห้องนาฏศิลป์ เธอเอามือรูปของเหลวสีแดงคล้ายๆเลือดที่ไหลออกมาจากรอยแตกของหัวโขนนั้นพร้อมทำสีหน้าสะอิดสะเอียนก่อนที่จะมีเสียงร้องขับเสภาที่ชวนขนลุกดังขึ้นในห้องทำเอาฟารีดาหัวใจแทบวาย “ใคร! กูถามว่าใคร?!!!” เธอกรีดเสียงแล้ววิ่งตามหาร่างของคนขับเสภาชวนขนลุกนั่นโดยไม่ได้รับรู้เลยว่าบนเพดานห้องน้ำมีร่างในชุดนางรำและหัวโขนยักษ์กำลังกลับหัวร่ายรำอยู่นับสิบ

ใน Interlude ดิฉันลงงานพลาดไปพาร์ทนึงคือตอนที่คิรินทร์ได้เจอกับแอนด๊้ในห้องพยาบาลซึ่งต้องกราบขอประทานโทษผู้อ่านด้วยนะคะแต่ตามไป Edit เรียบร้อยแล้วค่า ตามลิ้งค์ด้านล่างของสุสานนักเรียน (Interlude)

http://www.forwardmag.com/webboard/topic-1146135.html