˹���á Forward Magazine

ตอบ

สุสานนักเรียน ตอนที่2 (12+13)
ผู้ตั้ง ข้อความ
ตอบโดยอ้างข้อความ
ตอบ สุสานนักเรียน ตอนที่2 (12+13) 


http://hysteriaculture.wordpress.com

hysteria

สุสานนักเรียน ตอนที่2 สุภาพสตรีชุดขาวกับการจองจำมรณะบนชั้น8

บทความ/นิยา่ยในเพจ Hysteria นี้ ถือเป็นลิขสิทธิ์แก่ผู้เขียน “นายมัลนร ล้ำสกุลวงศ์” (http://www.facebook.com/ArmandVladJekyllDangouleme8774 และเพจ http://www.facebook.com/hysteriaculture )เท่านั้น ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง คัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใด หรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาติ

“ผมไม่ได้ทำอะไรฮโยมินจริงๆเลยครับแล้ววันนั้นพวกเราก็ขึ้นไปชั้น8กันจริงๆแล้วห้องเรียนเก่าที่ชั้น8โดนงัดผมก็เลยหันไปดุฮโยมินที่พวกเขาขึ้นมาเล่นซนน้องเขาก็ร้องไห้วิ่งหนีไปก็แค่นั้น” ลุงโก๋พูดในห้องพ่ออธิการโดยมีผู้ปกครองของฮโยมิน มาลิน จรัล ฮาเวิร์ด ดีไซน์ บรูโน่ แอนดี้และฟารีดาเข้ามาร่วมนั่งฟัง “แล้วถ้าอย่างนั้นทำไมในกล้องวิดีโอถึงไม่มีภาพของฮโยมินวิ่งลงบันไดมา ฉันเช็คแล้วทั้งชั้น7รวมถึงกล้องทุกปีกที่ใช้ได้ของชั้น8ไม่มีภาพของฮโยมินแล้วมันจะหมายความว่ายังไง?” มาลินแผดเสียงในขณะที่ลุงโก๋ก็ยังยืนยันเสียงแข็งอย่างไม่ลดละ “มิสใจเย็นๆก่อนได้มั้ยครับ มิสมีหลักฐานรึเปล่าว่าผมทำอะไรเด็กคนนั้น มิสอาจจะคิดมากไปเองจนเป็นลมเป็นแล้งในลิฟท์แล้วฝันเป็นตุเป็นตะไปเองก็ได้ เฮอะ ผีฮโยมิน!!! ถ้าผมฆ่าน้องเขาจริงขึ้นลิฟท์ทุกวันทำไมผมไม่เจอ?” ชายชราลุกขึ้นมาชี้หน้ามาลินในขณะที่ครูสาวเองก็หาได้มีทีท่าหวาดกลัว “งั้นก็แสดงความบริสุทธิ์ใจสิ! ฉันเชื่อว่าฮโยมินยังคงอยู่ในโรงเรียนนี้แล้วคุณต้องช่วยฉันหาตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย!” มาลินตะโกน “เออ!!!! มึงจะให้กูพามึงไปหาที่ไหนก็ได้เลย” ลุงโก๋ตะโกนตอบด้วยอารมณ์เดือดดาล “หยุดได้แล้วทั้งคู่เลย! ผู้ปกครองก็นั่งอยู่ในห้อง นักเรียนก็นั่งดูอยู่ คนหนึ่งเป็นครู อีกคนก็เป็นคนเก่าคนแก่อายุก็ไม่ใช่จะน้อยๆทั้งคู่ ทำไมถึงไม่ใช่สติและเหตุผลกันให้มากกว่านี้ แค่วันนี้เรื่องของมาสเตอร์ชรินทร์ที่ยิงตำรวจตายก็พาดหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ทุกฉบับไปแล้วแถมสื่อมวลชนยังตามไปขุดคุ้ยคลิปที่พวกฮาเวิร์ดถ่ายมาอ้างอิงกันสนุกอีกว่านี่เป็นโรงเรียนอาถรรพ์ ดีที่ข่าวของเนติอุดมกับศักดิ์ไม่ได้หลุดไปด้วยไม่งั้นที่นี่ได้ถูกเปิดใหม่เป็นพิพิธภัณท์แน่ๆ” พ่อจรัลพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “มิสมาลินหลักฐานของมิสยังไม่หนักแน่นพอที่จะกล่าวโทษใครสักคนเป็นฆาตกร ลุงโก๋อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ลุงก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบเพราะครั้งสุดท้ายหลักฐานก็บอกชัดเจนเด็กอยู่กับลุง ส่วนพวกเธอลูกๆที่รักของพ่อทุกคนจะไม่มีการถ่ายคลิปวิดีโอเกี่ยวกับเรื่องสยองขวัญไร้สาระพวกนี้อีกแล้วก็จะอย่าให้พ่อรู้อีกว่ามีใครลอบขึ้นไปบนตึกเรียนตอนดึกๆโดยไม่ได้รับอนุญาติอีก มิเช่นนั้นพ่อคงจะต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดคือ ‘ไล่ออก!!!!’ นี่เป็นคำขาดลูกๆของพ่อ” จรัลพูดด้วยน้ำเสียงดุดันเอาจริงเอาจังแต่ท่าทางของบาทหลวงหนุ่มยังดูสงบนิ่ง “รับปากพ่อได้มั้ยลูกๆ!” พวกเด็กๆทุกคนรีบก้มหน้าและให้สัญญากับพ่อจรัลทันทีเพราะทุกคนดูรู้ว่าแม้ท่านจะดูสงบนิ่งแต่จริงๆแล้วจรัลกำลังโกรธจัด “ดีแล้วขอเชิญลูกๆกลับไปเรียนคาบที่สามที่สี่ต่อได้แล้วอย่าเถลไถลล่ะ ส่วนลุงโก๋เดี๋ยวต้องรีบไปให้ปากคำที่โรงพักใช่มั้ยครับ? งั้นเชิญ!!! ขอองค์พระเป็นเจ้าคุ้มครอง”

“งั้นให้เป็นไปตามที่พ่อบอกนะครับ ทางผู้ปกครองพ่อรู้ว่าคงจะร้อนใจไม่น้อยแต่ทางนี้พ่อขอให้ไว้ใจมิสมาลินกับพ่อที่จะจัดการกับเรื่องนี้เอง พ่อก็หวังว่าฮโยมินอาจจะปลอดภัยและไปอยู่ที่ไหนก็ได้ ณ ขณะนี้ซึ่งเรื่องนี้คงเกินกำลังของทางโรงเรียนและพ่อก็สนับสนุนเต็มที่ที่จะให้ตำรวจเป็นผู้ตามหาตัวอีกแรงแต่ในกรณีที่มีความเป็นไปได้ว่าฮโยมินอาจจะยังอยู่ในโรงเรียนของเรา” จรัลหันมาบอกกับพ่อกับแม่ของฮโยมินที่มีสีหน้าระทมทุกข์ “หมายความว่าเราจะต้องเตรียมใจไว้จริงๆเหรอคะว่าลูกฮโยมินอาจจะตายแล้ว?” แม่ของฮโยมินเริ่มร้องไห้ออกมา “เราก็ยังไม่อยากเชื่อแบบนั้นหรอกค่ะแต่ด้วยองค์ประกอบหลายๆอย่างมันก็อาจจะมีความเป็นไปได้ คือโรงเรียนนี้มีเรื่องลี้ลับหลายอย่างเหมือนกับเป็นทางผ่านและพื้นที่ของหลายดวงวิญญาณที่ล่วงลับไปแล้วอย่าหาว่าดิฉันงมงายเลยนะคะแต่ในคลิปที่พวกฮาเวิร์ดถ่ายออกมามันปรากฏชัดทั้งวิญญาณของนางรำและคนเดินลากโซ่ในห้องเรียน ดิฉันกล้าเอาจรรยาบรรณความเป็นครูยืนยันว่าไม่ใช่การจัดฉากแน่นอน เป็นครั้งแรกที่ครูสอนวิชาวิทยาศาสตร์อย่างดิฉันตระหนักได้ว่าวิทยาศาสตร์ไม่ใช่สิ่งที่ให้คำตอบเราได้ทุกอย่าง” มาลินพูดอย่างระมัดระวัง “แล้วทำไมเราถึงไม่ให้ตำรวจช่วยค้นหาให้รู้เรื่องรู้ราวไปเลยล่ะครับ ถ้าลูกของเราตายแล้วจริงๆอาจจะพบศพเร็วขึ้น” พ่อของฮโยมินขัดขึ้นด้วยความร้อนใจ “คุณพ่อคงได้อ่านเรื่องเมื่อคืนแล้วนะครับที่มาสเตอร์โรงเรียนเรายิงตำรวจตายที่ชั้น8เมื่อคืนเพราะผีเข้า ตอนนี้ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจคงจะยังไม่อยากให้ความร่วมมือกับทางเรามากนักผมเกรงว่าบางทีคดีของอ๊อฟถ้ายังไม่มีการสืบสวนหาสาเหตุต่อไปเด็กๆในเหตุการณ์อาจจะถูกสรุปให้เป็นแพะกรณีร่วมกันฆ่าผมถึงเชิญพวกเด็กๆออกไปก่อนเพราะไม่อยากให้พวกแกหวาดระแวง แต่ไม่ต้องกลัวผมทำเต็มที่แน่ๆเพื่อช่วยให้ผู้บริสุทธิ์หลุดคดี อีกอย่างถ้าใช้ตำรวจตอนนี้เราอาจจะไม่สามารถนำตัวคนร้ายมาลงโทษได้อย่างที่พ่อบอกว่าคนร้ายคนนี้ทิ้งช่องโหว่ไว้เพียงนิดเดียวแต่เป็นวงกว้างจนตอนนี้พ่อว่าพ่อรู้ตัวแล้วว่าเขาเป็นใคร” จรัลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่วแม้สีหน้าจะอมทุกข์และเศร้าโศกไม่แพ้กัน “คุณพ่อคะ ดิฉันมีเรื่องขอความกรุณาอีกเรื่องหนึ่งค่ะ!” มาลินหันไปขอร้องพ่ออธิการ “ว่ามาสิครับมิส!” พ่อจรัลพยักหน้า “เรื่องนี้ดิฉันว่าเด็กๆกับครูบางคนช่วยได้ค่ะ ดิฉันขอเอาอาชีพของดิฉันเป็นประกันถ้าเกิดอันตรายขึ้นกับใครสักคนหรือแม้แต่ชื่อเสียงของโรงเรียนไล่ดิฉันออกได้เลยค่ะ!” มาลินพูดอย่างเด็ดเดี่ยว

“เอาล่ะทุกคนคืนนี้จะเป็นคืนแรกที่พิธีสวดศพของเนติอุดมจะเริ่มขึ้นส่วนของอ๊อฟที่บ้านมารับศพเพื่อไปประกอบพิธีทางศาสนาแล้วผลการชันสูตรศพของอ๊อฟเพื่อนเสียชีวิตเพราะถูกรัดคออย่างแรงจนกระดูกคอหักตอนนี้ตำรวจสรุปแล้วว่าเป็นคดีฆาตกรรม ของอ๊อฟทางเรายังรอการสืบคดีเพื่อติดตามตัวคนร้ายอยู่ส่วนของเนติอุดมสันนิษฐานว่าเพื่อนคงโดนทำร้ายมาจากข้างนอกและเคราะห์ดีที่ผู้ปกครองของเพื่อนเชื่อว่าไม่มีทางมีฆาตกรในโรงเรียนเรา” มาลินพูดกับทั้งห้องหลังจากคาบพักกลางวัน “วันเสาร์นี้ทางโรงเรียนจะจัดรถบัสสำหรับไปเผาศพอ๊อฟที่อยุธยาซึ่งครูหวังว่าพวกเราทุกคนจะมากันอย่างพร้อมเพรียงเพราะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้ไปส่งเพื่อนของเราขึ้นสวรรค์ เช่นเดียวกับวันนี้ที่ครูหวังว่าจะเห็นม.5/3ทุกคนอยู่ในพิธีสวดที่โบสถ์ โชคดีที่วันนี้พวกเราอยู่ในเครื่องแบบนักเรียน ครูไม่บังคับนะใครจะมาหรือไม่มาก็ได้แต่อย่างน้อยลองเอาใจของเนติอุดมมาใส่ใจพวกเราดูถ้าวิญญาณของเนติอุดมรับรู้ว่าไม่มีเพื่อนมาส่งเลยจะเสียใจขนาดไหน?” มาลินพูดขึ้นในขณะที่ทั้งห้องนั่งฟังเงียบกริบ “เชิญค่ะซิสเตอร์เวโรนิก้า แล้วพวกเธอตั้งใจเรีนยนวิชาภาษาอังกฤษกันให้ดีล่ะ! อ๋อ ซิสเตอร์คะเดี๋ยวมิสขอยืมตัวนักเรียนบางคนเดี๋ยวนะคะ ฮาเวิร์ด,ดีไซน์,บรูโน่,ฟารีดา,คริสมาสต์,แอนดี้,หลิน,กุ๊ยฉ่ายและนาเดียออกมาคุยกับครูข้างนอกหน่อยจ้ะ” พวกเด็กๆที่มาลินเรียกชื่อเดินออกมาหน้าชั้นด้วยความงุนงง “เข้าใจเลือกนักเรียนนะมิสจิ๋ม ซิสเตอร์ก็ว่าพวกนี้นี่แหละไว้ใจได้มากที่สุด เอ่อ เป็นเรื่องงานเย็นนี้นะจ๊ะ เอาวันนี้มาผ่อนคลายกันหน่อยมั้ย?เลือกมาเลย Crosswords หรือ Hang Man” เวโรนิก้าพยักหน้าอย่างพอใจก่อนจะรีบหันไปคุยกับนักเรียนทั้งห้องที่เข้าใจว่าคงเป็นเรื่องงานศพของเนติอุดมคืนนี้

ในห้องคหกรรมผกา,เลวรำพึงและซิสเตอร์รจิตากำลังนั่งรออยู่แล้ว “แหม ถ้าฉันเล่นหวยได้นะคงถูกไปนานแล้วก็ว่าแล้วว่าไม่มีทางพ้นเจ้าพวกนี้” ซิสเตอร์รจิตาหัวเราะ “เอาล่ะพวกเธอฟังครูกันให้ดีนะ! ครูไว้ใจพวกเธอมากๆรวมถึงเพื่อนครูทุกคนด้วย ครูได้รับมอบหมายจากพ่ออธิการให้หาตัวฮโยมินซึ่งครูเชื่อว่าร่างของฮโยมินต้องยังอยู่ในโรงเรียนนี้” มาลินพูดขึ้นกลางวง “มิสพูดยังกับว่าฮโยมินตายไปแล้วอย่างนั้นล่ะค่ะ!” นาเดียพูดขึ้นพลางทำท่าทางขนลุกขนพอง “ฉันก็ยังไม่อยากจะเชื่อแบบนั้นแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีสิทธิ์!” ดีไซน์มีสีหน้าที่ไม่สบายใจขึ้นมาทันทีในขณะที่ฮาเวิร์ดถามขึ้นมาด้วยความเต็มใจ “มิสจะให้พวกผมช่วยอะไรพวกผมยินดีครับ!” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นพลางยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “เอาล่ะฟังนะ ครูขอให้พวกเธอประการแรกปิดเรื่องนี้เป็นความลับอย่าได้พูดเรื่องนี้ให้ใครฟังทั้งนั้นโดยเฉพาะเธอสองคนกุ๊ยฉ่าย นาเดียจะเม้าท์มอยก็ไม่ได้ อ๋อ ผกาเธอคงเข้าใจใช่มั้ยว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะเอาไปให้ครูทั้งโรงเรียนฟังกันสนุกสนาน” มาลินหันมองมาหน้าผกาที่ยิ้มเจื่อนๆ “เราจะขึ้นไปชั้น8กันอีกครั้งและวันนี้ครูจะไปกับพวกเธอด้วย!” มาลินพูดแล้วก็รีบเสริมก่อนที่จะมีใครสักคนขัด “ตอนนี้ครูกับพ่ออธิการสงสัยคนในโรงเรียนอยู่คนหนึ่งซึ่งถ้าไม่มีอะไรพลาดคนๆนี้แหละต้องเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของฮโยมิน ครูทำงานนี้คนเดียวไม่ได้คงต้องขอความช่วยเหลือจากพวกเธอด้วย ครู,ฮาเวิร์ด,บรูโน่และคริสมาสต์จะไปด้วยกันกลุ่มหนึ่ง ส่วนมิสปิยะวดีกับซิสเตอร์รจิตาจะนำเด็กที่เหลือกระจายตัวกันช่วยหาฮโยมินบนชั้น8″ ทุกคนนั่งนิ่งฟังแผนการณ์ของมาลินกันราวกับไม่ต้องการการหายใจ “แล้วฉันล่ะ!” ผกาถามขึ้น “เธอคอยอยู่รองรับแขกข้างล่างและคุมนักเรียนทีอยู่ในงานไม่ให้ขึ้นมายุ่มย่ามข้างบนพยายามดึงลุงโก๋ไม่ให้ขึ้นมาตรวจตราบนตึกไว้ด้วยพ่อจรัลกับซิสเตอร์เวโรนิก้าจะช่วยเธอข้างล่างอีกแรง “แล้วฉันจะดึงลุงโก๋ไว้ยังล่ะ?!” ผกาถามด้วยความตื่นเต้น “ก็เม้าท์ยังไงล่ะ เธอทำได้อยู่แล้วล่ะน่า!” มาลินตอบในขณะที่เด็กๆทั้งห้องแม้แต่เลวรำพึงก็ยังหัวเราะชอบใจ “ว่าแต่ทำไมเธอถึงแน่ใจนักล่ะว่าฮโยมินต้องอยู่บนชั้น8?” รจิตาถามด้วยความสงสัย “เพราะว่าในห้องวงจรไม่มีภาพฮโยมินวิ่งลงบันไดมาชั้น7น่ะสิแถมไม่มีลงลิฟท์กลับมาด้วยนะ” มาลินอธิบาย “แต่วันอังคารฮโยมินก็ขึ้นลิฟท์มากับพวกดีไซน์กับฮาเวิร์ดนี่ครับ!” บรูโน่แย้ง “แต่ในวิดีโอไม่มีภาพฮโยมินในลิฟท์บรูโน่! เท่าที่ฉันได้ยินพวกนาเดียเล่ามานะ” เป็นฟารีดาที่ขัดขึ้นมา “มิสคะหนูเป็นคนหนึ่งที่เชื่อว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดกับฮโยมินเพราะวันอังคารที่หนูสลบไปเพราะหนูเห็นฮโยมินยืนอยู่กับผีซิสเตอร์ตายทั้งกลมหน้าเสาธงและยังยืนคู่กับผีของอธิการบุปผารัตน์บนชั้น8ด้วยค่ะ” ผกาดูเหมือนจะหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที “อะไรนะคะลูก ผีซิสเตอร์ตายทั้งกลม!!!!” เธอปิดปากพลางกระเถิบเข้ามาชิดระหว่างมาลินกับซิสเตอร์เวโรนิก้าที่เพิ่งเข้ามาสมทบในวง

“โอ้ ฟารีดารู้จักชื่อของ ‘คุณหญิงบุปผารัตน์’ ได้ยังไงล่ะลูก? ท่านเคยอยู่ที่โรงเรียนนี้มานานแล้วนะ!” ซิสเตอร์เวโรนิก้าถามด้วยความประหลาดใจปนรู้สึกทึ่งเล็กน้อย ก่อนที่ฟารีดากับแอนดี้จะตัดสินใจเล่าเรื่องที่พวกเขาพอจะรับรู้มาจากความฝันและภาพนิมิตทำเอาเด็กๆทั้งห้องถึงกับขนลุก “ซิสเตอร์คะดิฉันว่าสองคนนี้คงไม่ได้โกหกหรอกเพราะจากเรื่องที่เล่าตรงแทบทุกเรื่องเลย” รจิตาหันไปพูดกับเวโรนิก้าอย่างหวาดๆเป็นครั้งแรกที่พวกนักเรียนเห็นซิสเตอร์รจิตาที่เต็มไปด้วยความห้าวหาญมีอาการหวาดกลัว “คุณหญิงท่านโปรดปรานผ้าไหมเป็นพิเศษและใช่ประโยคเด็ดที่เป็นที่ฮือฮาในช่วงนั้นคือเวลาท่านจะยกตนข่มใครท่านมักจะชอบพูดว่า ‘ไม่รู้เหรอว่ากูน่ะเป็นเมียนายพล’ สมัยนั้นซิสเตอร์ยังเป็นครูสอนวิชาเลขอยู่เลยคือยังไม่ได้ตัดสินใจบวชเข้ามารับใช้พระผู้เป็นเจ้า สมัยนั้นเป็นช่วงที่เซนต์มาบุสใช้ระบอบเผด็จการทหารปกครองเพราะท่านมีเรื่องกับผู้ปกครองไปทั่วฯเคยโดนผู้ปกครองหลายท่านรุมตบตีกลางหอประชุมต่อหน้าธารกำนัลเลยแหละ หลังจากนั้นก็เลยเอาทหารเข้ามาเฝ้าทุกวันเลย สมัยนั้นนี่โรงเรียนเราใต้โต๊ะคอรัปชั่นกันแรงมากๆแต่ก็เป็นยุคที่โรงเรียนพัฒนาถึงขีดสุดไม่แพ้ยุคพ่อจรัลเรานี้เลยนะ ซิสเตอร์จำได้ว่าตอนเขาประท้วงกันซิสเตอร์ยังไปร่วมขบวนเลยตีกับทหารจนซิสเตอร์หัวแตกด้วยตอนนั้น แต่หลังจากวันประท้วงก็ไม่มีใครเห็นท่านอีกเลย” รจิตาเล่าวีรกรรมสุดห่ามของตัวเอง “ว่าแต่ผมได้ยินเพลงด้วยครับตอนที่เข้าไปในห้องตอนถ่ายคลิปน่ะครับเป็นเพลงคล้ายๆเพลงไทยเก่าๆน่ากลัวมาก” ฮาเวิร์ดเสริม “งามแสดงเดือน มาเยือนส่องหล้า งามใบหน้า มาสู่วงรำ” รจิตา แอนดี้ ฟารีดาและเวโรนิก้าร้องขึ้นพร้อมกัน “เพลงนี้เป็นเพลงโปรดของท่านเลยนะ จริงๆแล้วอดีตของท่านน่าสงสารนะเป็นคนมาจากชนชั้นปากกัดตีนถีบจากลูกแม่ค้าขายผักขายผลไม้ริมทางเรียนจบมาเป็นครูและก็มาพบรักกับนายพลจนไต่เต้าขึ้นระดับสูงมาเป็นอธิการโรงเรียนนี้ได้ ท่านจึงเป็นแ” เวโรนิก้าพูดก่อนที่จะหยิบรูปเก่าๆของผู้หญิงคนหนึ่งในชุดผ้าไหมสีแดงสดให้ทั้งกลุ่มดู แอนดี้กับฟารีดาถึงกับอ้าปากค้างเมื่อรูปที่พวกเขาเห็นตรงกับลักษณะของผู้หญิงที่พวกเขาฝันถึงทุกประการ “ใช่แล้วครับ/ค่ะ คนนี้แหละ” ทั้งคู่พูดออกมาพร้อมกันจนมาลินและรจิตาต่างหันมาสบตากันด้วยความพิศวง “สวยมากๆเลยค่ะแต่ดูก็รู้ว่าคงดุ ตายไปแล้วถึงได้ยังดุขนาดนี้!” ดีไซน์หยิบรูปมาดูก่อนจะเบะปากใส่


ดูข้อมูลส่วนตัว ส่งข้อความส่วนตัว
ตอบโดยอ้างข้อความ
ตอบ  
พิธีสวดศพของเนติอุดมตอนเย็นแน่นขนัดไปด้วยครูบาอาจารย์ เหล่าซิสเตอร์ บาทหลวง นักเรียนและผู้ปกครองที่เข้ามาร่วมงาน มาลินรู้สึกตื้นตันใจที่เห็นภาพของนักเรียนห้อง5/3ต่างมากันอย่างพร้อมหน้า หลายคนช่วยกันต้อนรับแขก เสิร์ฟน้ำและรับรองผู้เข้าร่วมงานไปยังที่นั่ง “ผมรู้สึกดีใจแทนตาเนจัง ลูกคงจะดีใจที่เห็นเพื่อนๆพร้อมใจกันมาช่วยงานขนาดนี้” พ่อของเนติอุดมพูดกับบาทหลวงจรัลและมาลินพลางปาดน้ำตา “อ้าว พวกนักเรียนใครเหนื่อยแล้วหลังงานอย่าลืมมารับรางวัลนะจ๊ะ มิสเตรียมเค้กช็อคโกแล็ตกับไอศครีมไว้ให้แล้ว ช็อคโกแล็ตจากเยอรมนีเชียวนะพวกเธอและวันนี้ห้อง5/3เอาคะแนนพิเศษวิชาคหกรรมกับวิทยาศาสตร์ไปเลยคนละ10คะแนน ถ้าอยากได้อีกพวกเธอก็ต้องมาช่วยกันทุกวันแล้วครูหวังนะจ๊ะว่าได้กันไปวันละ10คะแนนแล้วจะไม่มีนักเรียนห้อง5/3คนไหนสอบตกสองวิชานี้ช่วงมิดเทอม!” ผกาพูดกับนักเรียนที่ต่างปรบมือกันด้านนอกทำเอาแม่ของเนติอุดมที่ยืนมองอยู่ที่กับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ “นักเรียนที่นี่น่ารักกันขนาดนี้จะเป็นฆาตกรกันไปได้ยังไงล่ะคะ ดิฉันดีใจค่ะที่ส่งลูกมาเรียนที่นี่ตาเนคงจะมีความสุขมากๆ น่าเสียดายที่มาเกิดเรื่องเอาเสียก่อน” แม่ของเด็กหนุ่มร้องไห้คร่ำครวญออกมาแทบจะขาดใจจนซิสเตอร์เวโรนิก้ากับรจิตาต้องรีบเข้ามาปลอบ “พ่อเสียใจจริงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นเราไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าบางทีพระประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้าบางทีก็ช่างโหดร้ายกับเราแต่เราก็ต้องอย่าลืมในศรัทธาที่จะดำรงชีวิตอยู่บนพื้นฐานของความดีหลังจากความสูญเสียอันน่าเศร้าสลดนี้ พ่อว่าเดี๋ยวยังไงขอเชิญที่ที่นั่งก่อนดีกว่าได้เวลาพิธีแล้ว” จรัลพูดขณะที่ยืนมองซิสเตอร์เวโรนิก้าเดินประคองแม่ของเนติอุดมไปที่เก้าอี้โดยมีสามีของเธอเดินตามไปติดๆ “พร้อมแล้วนะลูก พ่อขององค์พระเป็นเจ้าคุ้มครอง!” จรัลหันมาบีบไหล่มาลินที่หันไปมองหน้าฮาเวิร์ดที่กำลังรอรับสัญญาณจากเธอ เขาส่งLineหาดีไซน์ที่ค่อยๆพาบรูโน่ กุ๊ยฉ่ายและนาเดียลุกขึ้นจากเก้าอี้และค่อยๆเดินฉกมาสมทบกับพวกของแอนดี้,หลิน,คริสมาสต์และฟารีดาที่ทำหน้าที่ต้อนรับผู้ร่วมงานอยู่ด้านนอก “จิ๋มตรงนี้ไม่ต้องเป็นห่วงนะปล่อยเป็นหน้าที่ของฉันเอง” ผกากุมมือเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วงอย่างจริงใจ “เอานี่ไม้เบสบอล! ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องใช้นะแต่ถ้าต้องใช้ก็อย่าเอาถึงตายล่ะซิสเตอร์ไม่อยากให้โรงเรียนเราขึ้นหน้าหนึ่งสองวันซ้อน” รจิตาพูดอย่างอารมณ์ดีในขณะที่กำลังยืนดูฮาเวิร์ด,แอนดี้,คริสมาสต์และบรูโน่หยิบไม้เบสบอลขึ้นมาเช่นเดียวกับเลวรำพึงและฟารีดาที่ต่างก็หยิบขึ้นมากันคนละอัน “เอาล่ะพวกลูกสาวสองคนนาเดีย กุ๊ยฉ่ายมากับซิสเตอร์แค่นี้ก็เกินพอละมีอะไรไม่ต้องกลัวซิสเตอร์เคยตีกับทหารแล้วถ้าจำเป็นต้องตีกับใครอีกก็ขอให้เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างซิสเตอร์กับพระผู้เป็นเจ้าที่จะทรงตัดสินก็แล้วกัน แอนดี้กับที่เหลือไปกับมิสปิยะวดีดูพวกสาวๆให้ดีด้วยแต่ไม่เป็นไรมั้งมีนักเลงเก่าอยู่ทั้งคนนี่” ซิสเตอร์รจิตาหยอกฟารีดาในขณะที่เลวรำพึงอมยิ้มอย่างมีเลศนัย ใครเลยจะรู้ว่าสมัยเรียนนั้นเธอเคยใช้ดาบสปาต้าไล่ฟันเด็กผู้ชายมาแล้ว

“เอาล่ะแบ่งกันตามนี้นะพวกฮาเวิร์ดมากับมิสทางห้องโสตทัศนศึกษาทำตามแผนที่เราคุยกันไว้นะ ซิสเตอร์รจิตากับพวกเด็กๆเลยไปตรงสุดทางปีกตะวันตกเลยส่วนพวกมิสปิยะวดีไปทางห้องวงโยธวาทิตตรงสุดปีกตะวันออก” แอนดี้กวาดตามองบรรยากาศที่ชวนขนลุกของบริเวณชั้น8ช้าๆสำหรับเขาแล้วแม้วันนี้จะมีคนมารวมตัวกันร่วมโหลก็ตามแต่ก็หาได้ทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นเลยแม้แต่น้อย “เอาล่ะค่ะเราเปิด App นี้กันนะคะ Ghost Radar เชื่อได้ไม่ได้ไม่รู้นะจ๊ะแต่ App นี้จะช่วยจับสัญญาณของพลังงานรอบๆตัวเรา” ดีไซน์หยิบiPadขึ้นมาพลางกดแอ็พดังกล่าว “อย่างตอนนี้ ว๊ายย!!!” เด็กสาวกรีดร้องเบาๆเมื่อจุดของพลังงานแปลกปลอมขึ้นเต็มหน้าจอไอแพดของเธอ “อย่างกับอยู่ในดงปิรันย่าแหน่ะ ที่นี่ผีเยอะขนาดนี้เลยหรือเนี่ย?!” นาเดียพูดพลางยืนขาสั่นพั่บๆเมื่อหน้าจอไอแพดของเธอ ดีไซน์ หลินและบรูโน่ขึ้นมาเป็นแบบเดียวกัน “ไร้สาระน่าของหลอกเด็กพวกนั้นรีบไปกันเถอะ” รจิตาสะกิดนาเดียให้รีบเดิมตามพวกมาลินไป

แอนดี้รู้สึกโหวงๆในท้องเมื่อเดินผ่านไปถึงโซนกลางเขาพยายามเบือนหน้าหลบประตูห้องเรียนเก่าที่เปิดอ้าค้างอยู่เช่นเดียวกับดีไซน์ “นี่น่ะเหรอคะห้องที่พวกเราเจอมีผู้หญิงชุดขาว?” เลวรำพึงถามพลางหันไปมองอย่างสนใจ แอนดี้สาบานว่าไม่ได้หูฟาดว่าเขาได้ยินเสียงเหมือนคนลากของขนาดหนักลอยแว่วมากระทบหูของเขาซึ่งก็ดูเหมือนกับว่าทุกคนในกลุ่มเขาจะได้ยินกันหมดเพราะพวกเขาเหมือนจะพร้อมใจกันหยุดชะงักแต่ฟารีดาดันหลังเขาให้เดินต่อไป “ครูสงสัยว่าในนั้นมันอะไรกันแน่ลองเข้าไปดูมั้ยเผื่อฮโยมินจะอยู่ในนั้น?” เลวรำพึงหันมาคุยกับแอนดี้และฟารีดาที่ทั้งสองคนดูเหมือนจะกล้าๆกลัวๆ ในขณะที่ดีไซน์และหลินที่มัวแต่ก้มหน้ามองไอแพดในมือเดินล่วงหน้าไปได้ระยะหนึ่งแล้ว “ตรงนั้นนี่อะไรกันอยู่ค่ะ” ดีไซน์หันไปถามทั้งสามคนที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าห้องเรียน “พวกเธอกล้าเข้าไปกับครูมั้ย?” เลวรำพึงหันเข้าไปหานักเรียนทั้งสองก่อนจะเดินเข้าไปในห้องโดยไม่รอฟังคำตอบเช่นเดียวกับแอนดี้และฟารีดาที่รีบเดิมตามเข้าไปติดๆก่อนประตูจะปิดลง

มาลินและฮาเวิร์ดเข้ามาในห้องโสตทัศนศึกษา “ฮาเวิร์ดเธอทำได้แน่นะ?!” มาลินหันมาถามเด็กหนุ่มที่สับเบรคเกอร์ในห้องขึ้นอย่างคล่องแคล่ว “สบายมากๆครับอาจารย์สมัยผมเป็นเด็กวงโยตอนม.ต้นแอบเข้ามาเล่นซ่อนแอบในนี้บ่อยคืออย่างเวลาเป็นก็แอบเปิดกล้องในโรงเรียนหาที่ซ่อนพวกเพื่อนๆตอนกลางคืนน่ะครับ และยังมาดูพวกพี่ๆแอบใช้คอมมาสเตอร์โหลดหนังโป๊บ่อยด้วย” เด็กหนุ่มหันมายักคิ้ว “เธอนี่มันเกินเด็กจริงๆเลยนะ!” มาลินตีเผียะเข้าที่แขนของลูกศิษย์เธออดขบขันไม่ได้ที่บางทีความเกเรและความแหกคอกของฮาเวิร์ดก็เป็นประโยชน์หลายครั้ง “นี่ไงครับเปิดวงจรได้แล้วกล้องชั้น8ยังใช้ได้จริงๆด้วยครับมิสนั่นไงพวกซิสเตอร์รจิตา” ฮาเวิร์ดชี้ไปที่ภาพของซิสเตอร์รจิตาที่กุ๊ยฉ่ายและนาเดียต่างเดินเบียดกันแจพลางหัวเราะออกมาอย่างขบขัน “เอ๊ะ!แล้วนั่นพวกดีไซน์ไปยืนเคาะห้องเรียนร้างทำไมใครเข้าไปติดในนั้นอีกหรือเปล่าเนี่ย?” ฮาเวิร์ดพูดก่อนที่จะได้สติเมื่อมองหน้าของมาลิน “ครับๆ” เด็กหนุ่มรีบเช็ควิดีโออย่างรวดเร็ว

“อุ๊ย! สวัสดีค่ะลุงโก๋เป็นไงคะที่สน. วันนี้ได้ความคืบหน้าเป็นยังไงบ้าง?” ผการีบกระโดดเข้าไปขวางทางลุงโก๋ที่เตรียมตัวจะเดินขึ้นตรวจตึกช่วงหัวค่ำตามหน้าที่ก่อนจะทักทายอย่างเป็นมิตรเกินเหตุ “โอ๊ย มิสตำรวจมันก็ซักผมไม่เลิกเลยน่ะสอซักแล้วซักอีกแถมยังถามวนไปเวียนมา ดูท่าทางไอ้หยอดมันคงจะรอดยากแล้วล่ะงานนี้ดูเหมือนสารวัติจะไม่พอใจมันมากที่ดันไปยิงตำรวจใต้บังคับบัญชาเขาตาย ลูกน้องโปรดเข้าด้วยน่ะสิ” ลุงโก๋บ่นให้ผกาฟังเป็นชุดก่อนที่ผกาจะค่อยตะล่อมๆเสิร์ฟเค้กและไอศครีมให้ลุงโก๋ที่เห็นแก่ส่วยเล็กๆน้อยๆในทุกเรื่องก่อนจะเปิดประเด็นนั่งคุยกันเสียสนุกปาก “นี่นะคะ ไม่อยากจะพูดเลยว่าเค้กช็อคโกแลตนี่ทำจากช็อคโกแล็ตเยอรมนีเชียวนะคะคือมิสเอามาละลายในเตาอบค่ะก่อนจะค่อยๆเคี่ยวให้เข้ากันเห็นแล้วก็คิดถึงศักดิ์นะคะเวลาทำของหวานๆทีไรนะศักดิ์จะมานั่งกินกับพวกเราประจำเลย เฮ้อ พูดแล้วก็เศร้านะคะวินาทีนี้โรงเรียนมีแต่ข่าว ตายๆๆกับตาย นี่ดีนะคะที่พ่อแม่ของเนติอุดมเขาไม่ติดใจเชื่อว่าโรงเรียนเรามีฆาตกรข่าวก็เลยปิดเงียบไปโดยปริยายไม่งั้นนะคะคงจะแซ่บเว่อร์กว่าละครเมียหลวงที่ช่อง3เอามาฉายปีที่แล้วอีก” ผกาที่คลายความตื่นเต้นจนเครื่องเดินเป็นปกติแล้วปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างไหลไปชนิดเป็นธรรมชาติ

มาลินกับฮาเวิร์ดนั่งเบิกตาโพลงตอนที่ลุงโก๋ฉุดกระชากฮโยมินหน้าห้องเรียนเก่าชั้น8ก่อนที่เด็กสาวจะผลักชายชราล้มลงก่อนจะวิ่งหนีไป ฮาเวิร์ดรีบคว้าไอโฟนขึ้นมาก่อนจะรีไวน์ภาพแล้วเริ่มอัดคลิป “นี่เป็นตอนที่ฮโยมินวิ่งหนีลุงโก๋จริงๆนะครับ” เด็กหนุ่มบรรยายตามภาพที่ปรากฏในคลิปก่อนที่เขาจะอ้าปากค้างเมื่อฮโยมินที่วิ่งมาถึงหน้าห้องโสตทัศนศึกษาชนกับผู้หญิงชุดขาวแล้วล้มลง “นี่ไม่ใช่ผู้หญิงชุดขาวที่ผมเห็นนี่ครับมิส เฮ้ยๆ” เด็กหนุ่มร้องลั่นเมื่อเห็นผู้หญิงชุดขาวจิกผมฮโยมินขึ้นมาก่อนจะลากเธอเข้ามาในห้องโสตที่พวกเขานั่งอยู่ ฮาเวิร์ดฟอร์เวิร์ดภาพไปเรื่อยๆก่อนที่รณชัยในกางเกงบ็อกเซอร์ตัวจิ๋วบางเบาจะค่อยเดินออกมาจากห้องพร้อมกับช้อนร่างที่ดูเหมือนจะเสียชีวิตของฮโยมินออกมาก่อนที่เขาจะตรงไปทางปีกตะวันตกที่พวกรจิตากำลังเดินสำรวจอยู่ “กูว่าแล้วว่าพวกมึงต้องกลับมากัน” ผู้หญิงชุดขาวปรากฏตัวทางด้านหลังพวกเขาเธอเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับมีดสปาต้าร์ยาวเฟื้อย “วันนั้นกูต้องอยู่เช็คเทปพอดีและกูก็จ้องพวกมึงทางวงจรมานานละ” เขาเจาะจงชี้ไปทางฮาเวิร์ด รณชัยที่ดูคมเข้มเป็นสุภาพบุรุษขณะนี้ดูน่ากลัวเหมือนคนวิกลจริตเขาเดินย่างสามขุมจะเข้าไปหาฮาเวิร์ดแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเด็กหนุ่มหวดไม้เบสบอลเฉี่ยวเขาไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด

เลวรำพึง,แอนดี้และฟารีดาพยายามเอาไม้เบสบอลกระทุ้งประตูอย่างแรงแต่ประตูก็ไม่ยอมแม้แต่จะแง้มออก ฟารีดาหลับตาปี๋เมื่อเสียงคนเดินลากโซ่ด้านหลังดังขึ้น “งามแสงเดือน มาเยือนส่องหล้า งามใบหน้า มาสู่วงรำ” ร่างของบุปผารัตน์ในชุดขาวปรากฏขึ้นตรงมุมมืดของห้องเธอเดินย่างสามขุมตรงมายังพวกเขาพลางร้องเพลงไทยเดิมเพลงโปรดที่ชวนขนลุก ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวอย่างน่าสยดสยอง “พวกมึงมาทำไม มึงไม่รู้หรือยังไงว่ากูเป็นเมียนายพล?”

แอนดี้ล้มลงไปชักดิ้นชักงอเมื่อบุปผารัตน์เดินเข้ามาใกล้พวกเขาเด็กหนุ่มเริ่มบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดเขาสำลักออกมาอย่างทุกข์ทรมาน ภาพของบุปผารัตน์ในชุดผ้าไหมสีแดงที่โยนลงกลางพื้นห้องเรียนที่ดูเหมือนว่ากำลังจะก่อสร้างขึ้นใหม่ “เราจะทำยังไงกับศพมันดีลุงโก๋ขืนทิ้งไว้อย่างนี้พวกทหารมันขึ้นมาเจอล่ะก็บรรลัยแน่ๆ” ชรินทร์ในวัยหนุ่มตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวในความผิดเขาเอาผ้าเช็ดหน้าซับรอยแผลถูกมีดปาดบนหน้าที่เลือดกำลังไหลชุ่มจนท่วมผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวของเขามันแทบจะถูกย้อมเป็นสีแดงฉานก่อนที่เสียงอักทึกด้านล่างจะดังสนั่นขึ้นเป้บ็นเสียงการปะทะกันของผู้ปกครอง ครูบาอาจารย์และนักเรียนที่มานั่งประท้วงกับบรรดาทหารที่คอยอารักขาบุปผารัตน์ “มึงรีบลงไปไอ้หยอดเดี๋ยวตรงนี้กูจัดการเอง! ใช้สถานการณ์นี้เนียนว่ามึงได้รับบาดเจ็บจากการปะทะในครั้งนี้ ไอ้ควาย! กูบอกให้รีบลงไปไง!!!” ลุงโก๋ตวาดชรินทร์ที่ดูเหมือนกำลังทำอะไรไม่ถูกจนเขารีบวิ่งลงไปอย่างว่าง่าย “อีคุณหญิงมึงทำให้ลูกกูตาย มึงส่งมันไปที่เขาชนไก่แล้วมันถูกฝึกจนขาดใจตาย” ลุงโก๋เหยียบที่ใบหน้าของบุปผารัตน์ด้วยแววตาที่เหี้ยมเกรียมแม้ว่าน้ำตาจะไหลออกมาคลอเบ้า “อย่าๆๆๆ” แอนดี้ร้องลั่นออกมาด้วยความหวาดกลัวจนฟารีดารีบลงไปประคองเขา “ตั้งสติสิแอนดี้ ตั้งสติเดี๋ยวนี้!” เด็กสาวพูดในขณะที่บุปผารัตน์ยังคงเดินตรงมาทางพวกเธอ ปากของเธอยังคงพึมพัมคำเดิม “พวกมึงมาทำไม มึงรู้มั้ยว่ากูเป็นเมียนายพล?!” แต่เลวรำพึงที่ยืนเท้าสะเอวอย่างท้าทายกลับตะโกนกลับไปโดยที่ฟารีดาไม่คาดคิด “เมียนายพลแล้วไง!ตายไปแล้วมึงเป็นผีมั้ย?ทำไมมึงถึงไม่ไปเกิดเสียที มึงดูอะไรนี่!” เลวรำพึงถกกระโปรงของเธอขึ้นใส่หน้าบุปผารัตน์พลางเลิกกางเกงในของเธอลงไปถึงเข่าภาพชวนอุจาดตานั้นทำเอาวิญญาณอาฆาตถึงกับชะงักไป “มิสทำอะไรแบบนั้นคะ?” ฟารีดาตะโกนถามด้วยความตกใจ “ก็ไม่เคยได้ยินหรือไงฟารีดาว่าผีมันกลัวคนแก้ผ้าทั้งนั้นแหละ ถ้าวันหลังเจอผีก็เปิดหีให้มันดูแบบนี้ไปเลยนะ 555 ว๊ายยย” หญิงสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกกระชากผมอย่างแรง เลวรำพึงพยายามตั้งสติก่อนจะคว้าไม้เบสบอลเข้าตีบุปผารัตน์อย่างเต็มแรงแต่ก็ถูกเธอปัดกระเด็นล้มไปกองกับพื้น “อีสถุน อีช็อคการีมึงกล้าลองดีกับกูหรือ?” บุปผารัตน์บีบคอเลวรำพึงขึ้นมาเธอดิ้นอย่างทุกข์ทรมานเพราะมือที่แข็งเหมือนคีมคีบเหล็กบีบหลอดลมของเธอไว้แน่นจนแทบจะขาดสะบั้น “นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ” เลวรำพึงพึมพัมออกมาเป็นคำพูดด้วยความยากลำบากในขณะที่บุปผารัตน์ค่อยๆคลายมือออก เลวรำพึงที่เพิ่งหลุดจากพันธนาการรีบคลานเข้าไปทางฟารีดาด้วยความหวาดกลัวในขณะที่ ฟารีดายืนมองบุปผารัตน์ที่ยืนสงบนิ่งพลางน้ำตานองหน้าด้วยความเวทนาเหมือนกับว่าเธอต้องการจะสื่ออะไรบางอย่างให้เด็กสาวรู้

“มึงทำแบบนี้ทำไมมาสเตอร์?!” ฮาเวิร์ดขู่ฟ่อพลางกำไม้เบสบอลไว้แน่นในขณะที่มาลินคว้าคัตเตอร์บนโต๊ะมายืนข้างๆลูกศิษย์ “ฉันไม่คิดว่าจะมีพวกโรคจิตมาแฝงตัวมาเป็นครูโรงเรียนของเรา!!!” คำพูดของมาลินทำเอารณชัยหัวเราะดังลั่น “ใช่สิวะ!กูมันโรคจิต คนในโรงเรียนมึงมันงมงายกันไปเองแหละ ผีผู้หญิงชุดขาว มีที่ไหน!!!กูอยู่มาจะสามปีไม่เคยเจอ กูก็เลยชอบแต่งชุดนี้ไปหลอกพวกเด็กวงโยบางคนกูก็แฝงตัวไปเป็นผีตอนกลางคืนและลักหลับแม่งเรื่องนี้ไม่มีใครกล้าพูดหรอกว่าเสร็จผู้ชายด้วยกันเอง” รณชัยแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างน่าขยะแขยง “แล้วมันสนุกที่พอกูเริ่มแต่งเป็นผีผู้หญิงชั้น8ก็ยิ่งไม่มีใครกล้าขึ้นมากูก็ได้ทั้งของและนานๆทีก็ได้เด็กด้วยบางคนก็กลัวจนลาออกไป” รณชัยหัวเราะแบบคนโรคจิต “มึงเป็นตุ๊ดแล้วมึงมาฆ่าฮโยมินทำไม?” ฮาเวิร์ดตะโกนถาม “ใครว่ากูเป็นตุ๊ด กูไม่ใช่ตุ๊ด!!! กูเป็นผู้ชายแมนๆนี่แหละที่ชอบอัดถั่วดำผู้ชายแมนๆอย่างมึงไงฮาเวิร์ดแล้วกูก็ชอบผู้หญิงขาวๆสวยๆอย่างฮโยมิน แม่ง บอบบางกรี๊ดกร๊าดฉิบหายกูเลยหนักมือไปหน่อยเผลอฆ่าซะ” รณชัยเลียสปาต้าร์ในมือพร้อมทำหน้าหื่นกระหาย “เอาล่ะพอแค่นี้ดีกว่า คริสมาสต์ บรูโน่ออกมาได้แล้วลูก!” มาลินยิ้มอย่างเป็นต่อก่อนที่จะสั่งให้คริสมาสต์และบรูโน่ที่ซุ่มดูอยู่นอกห้องพร้อมถ่ายวิดีโอทั้งหมดไว้ออกมายืนปิดหน้าประตูห้องโสตไว้ รณชัยหันมามองมาลินอย่างโกรธจัดที่เสียทีเพลี่ยงพล้ำก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปพยายามจะคว้าตัวอาจารย์สาวมาเป็นตัวประกันแต่คริสมาสต์ไวกว่า เด็กหนุ่มฉวยโอกาสนี้เอาไม้เบสบอลฟาดเต็มท้ายทอยครูฝ่ายโสตทัศนศึกษาจอมวิปริตจนเขาสลบเลือดนองเต็มพื้น “ฮัลโหลผกาเหรอ? ได้ตัวมันแล้วหลักฐานมัดตัวแน่นเลยเธอบอกพ่ออธิการให้รีบโทรตามตำรวจทันที!” มาลินโทรหาผกาในขณะที่ฮาเวิร์ดใช้ทักษะการผูกเชือกลูกเสือของเขามัดรณชัยไว้แน่น

“เฮ้อ เดินมาซะเหนื่อยค้นมาทุกห้องก็ไม่มีวี่แววฮโยมินเลยนะคะซิสเตอร์!” นาเดียบ่นกับกุ๊ยฉ่ายและรจิตาอย่างผิดหวังหลังจากที่กำลังเดินกลับจากปีกตะวันตกก่อนที่เสียงเพลงปริศนาจะดังขึ้น “กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!” กุ๊ยฉ่ายและนาเดียกรีดร้องพร้อมกันด้วยความตกใจแต่รจิตาเอ็ดให้เด็กทั้งคู่เงียบ “นี่มันเสียงเพลงริงโทนโทรศัพท์นี่พวกเธอคุ้นๆมั้ย?” รจิตาถามจนกุ๊ยฉ่ายที่ตั้งสติได้ก็ถึงบางอ้อ “เฮ้ย นี่มันเพลงของพวก T-ara N4นี่ ฮโยมินชอบวงนี้ นี่เพลงโทรศัพท์ฮโยมินค่ะซิสเตอร์” กุ๊ยฉ่ายกระโดดเหยงๆด้วยความยินดี “พ่อแม่เขาคงโทรมามันเงียบไปแล้วพวกเธอโทรสิเราจะตามเสียงโทรศัพท์ไป

นาเดียกดโทรศัพท์โทรออกหาเบอร์ฮโยมินในขณะที่เสียงริงโทนจากโทรศัพท์เด็กสาวได้ดังสนั่นขึ้นทันที ทั้งสามคนรีบเดินตามเสียงริงโทนโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรื่อยๆๆนั้นไปก่อนที่ทั้งหมดจะสมทบกับพวกมาลินที่บริเวณหน้าลิฟท์เก่าที่ถูกปิดการใช้งานตรงซอกปีกตะวันตก รจิตาก้มลงไปมองรณชัยที่นอนร้องครวญครางด้วยความเกลียดชังก่อนจะตัดสินใจถีบเข้าไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มแรง “พวกเราช่วยกันงัดเอาเพื่อนออกมา!” มาลินกลั้นใจพูดน้ำตาของเธอไหลอาบหน้าเมื่อพยายามเตรียมใจรับกับภาพความจริงที่กำลังจะปรากฏตรงหน้า ฮาเวิร์ดหยิบมีดสปาต้าร์ของรณชัยเสียบเข้าไปในช่องประตูลิฟท์ก่อนที่เด็กผู้ชายทั้งหมดจะมาช่วยกันงัดประตูลิฟท์ให้เปิดโดยที่มาลินและรจิตายืนคุมร่างของรณชัยที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ “อื้อฮือ!!!” คริสมาสต์และฮาเวิร์ดถึงกับเบือนหน้าหนีเมื่อประตูลิฟท์ได้ถูกเปิดออกสำเร็จเมื่อกลิ่นเหม็นเน่าลอยคละคลุ้งโชยเข้ามาเตะจมูก “กรี๊ดดดดด!!!” กุ๊ยฉ่ายกับนาเดียกรีดร้องพลางกอดกันด้วยความหวาดกลัวกับภาพของศพฮโยมินที่เริ่มบวมอืดและส่งกลิ่นเหม็นเน่าตรงหน้า “ข้าแต่องค์พระบิดาบนสรวงสวรรค์โปรดรับวิญญาณของลูกรักของข้าพเจ้าคนนี้ไว้ในพระหัตถ์ของพระองค์ด้วย โปรดดูแลเด็กที่น่าสงสารคนนี้บนสรวงสวรรค์และขอให้จิตวิญญาณของเธอได้รับการชำระล้างให้บริสุทธิ์ ขอพระองค์โปรดอภัยบาปและรับฮโยมินไว้ในอ้อมกอดของอาณาจักรแห่งพระผู้เป็นเจ้าตลอดนิรันดร์เทอญ เอเมน” รจิตาสวดมนต์ในขณะที่น้ำตาของเธอกำลังระเบิดพร่างพรูเป็นสายเธอกับกุ๊ยฉ่ายและนาเดียก่อนจะร้องไห้ในโชคชะตาอันโหดร้ายของฮโยมิน “ไอ้เหี้ย!!!” ฮาเวิร์ดพุ่งเข้าไปทั้งเตะและต่อยร่างของรณชัยในขณะที่คริสมาสต์และบรูโน่ก็ร่วมสังฆกรรมด้วยความโกรธแค้น “พอเถอะลูก พอ!!!” มาลินเข้ามาดึงแขนฮาเวิร์ดที่กำลังเงื้อสปาต้าร์หมายจะปลิดชีพอาจารย์หนุ่ม “ให้กฏหมายลงโทษเขาเถอะลูก มือของเรายังสะอาดอย่าให้มันแปดเปื้อนไปเพราะคนเลวๆ” รจิตาเข้ามาลูบหลังเด็กหนุ่ม ก่อนที่มาลินจะรับโทรศัพท์จากผกาที่ทั้งเธอ ลุงโก๋ ซิสเตอร์เวโรนิก้าและพ่อจรัลได้ขึ้นมาถึงด้านบนตึกเรียบร้อย

แอนดี้ร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวดเด็กหนุ่มบิดตัวไปมาด้วยความทุกข์ทรมานเนื่องจากภาพเหตุการณ์ที่ต่างอัดยัดทะนานเข้ามาจนหัวเขาแทบจะถึงจุดระเบิด เขาเห็นภาพของลุงโก๋ที่มีรอยสักเต็มตัวกำลังข่มขืนร่างไร้วิญญาณของคุณหญิงบุปผารัตน์อยู่ในขณะที่ปากก็พร่ำบทสวดที่ฟังดูน่ากลัวคล้ายบทสวดภาษาเขมรในขณะที่ชายหนุ่มก็ร้องครวญครางด้วยความสุขสม ลุงโก๋สำเร็จความใคร่เข้าไปในปากที่อ้าค้างของบุปผารัตน์จนหมดก่อนจะค่อยๆใช้มือปิดปากเธอลงเบาๆ “กูเป็นผัวมึงแล้ว กูเอามึง ต่อไปมึงต้องรักกูและเป็นข้าทาสบริวารกูไม่ได้ไปผุดไม่ได้ไปเกิดจนกว่ากูจะอโหสิกรรมให้มึงไม่ว่าจะกี่ชาติก็ตาม กูของจองจำร่างและดวงวิญญาณมึงให้เป็นผีเฝ้าอยู่ที่ชั้น8ชั่วกัปชั่วกัลป์ มึงจะไม่มีอะไรตกถึงท้องไปจนกว่ามึงจะเกิดใหม่และเมื่อมึงเกิดใหม่กูขอให้มึงเกิดในตระกูลชั่ววรรณะต่ำให้คนเขาข่มเหงรังแกมึงสมกับกรรมที่มึงเคยก่อ” ลุงโก๋หยิบชุดสีขาวขึ้นมาสวมใส่ให้บุปผารัตน์ “กูใส่เสื้อคนตายให้มึงเพื่อที่มึงจะเป็นคนตายที่ถูกจองจำไปตลอด” เขาเอาโซ่ตรวนคล้องขาบุปผารัตน์ทั้งสองข้างก่อนจะเอาสายสิญจ์นมาพันตัวบุปผารัตน์ไว้แน่น “ทางเดียวที่มึงจะพ้นคำสาปของกูได้คือต้องมีคนเจอมึง เอาพระมาสวดศพมึงแก้อาถรรพ์ที่นี่ร้อยวันร้อยคืนก่อนจะเผาในคืนวันเพ็ญ” ลุงโก๋ค่อยๆลากร่างไร้วิญญาณของบุปผารัตน์ไปที่ตรงบริเวณกระดานดำ เขาค่อยๆช้อนร่างของเธอขึ้นแล้วหย่อนทิ้งลงตรงร่องด้านล่างที่ยังไม่ได้ก่ออิฐดี ก่อนที่เขาจะก่ออิฐฉาบปูนจองจำร่างของเธอพลางบริกรรมคาถาเป็นภาษาเขมรไว้ข้างใต้กระดานดำนั้นโดยที่หารู้มั้ยว่าลมหายใจอันรวยรินของร่างที่เขาคิดว่าไร้วิญญาณนั้นยังคงกลับมาดำเนินอย่างแผ่วเบาอยู่ก่อนที่มันจะดับไปตลอดกาลในความมืดมิดหลังจากที่อิฐก่อนสุดท้ายถูกฉาบและตีปูนปิดอย่างแนบเนียน “พอเถอะค่ะพอที!” ฟารีดากรีดร้องใส่บุปผารัตน์เมื่อเธอเห็นร่างของแอนดี้ชักกระตุกอย่างแรง วิญญาณอาฆาตดวงนั้นยังคงยืนมองมาที่ทั้งสามด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าที่เอ่อคลอด้วยน้ำตาที่ไหลรินลงมาเรื่อยๆ เลวรำพึงถือโอกาสนี้เปิดแอ็พสวดมนต์ที่เธอใช้ทำสมาธิทุกคืนขึ้นมา เสียงสวดบทชินบัญชรของพระสงฆ์ดังก้องออกมาจากไอโฟนของเธอในขณะที่บุปผารัตน์เริ่มบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดพลางกรีดร้องลั่นด้วยความทุกข์ทรมานจากความร้อนระอุที่เข้ามาสุมร่างของเธอ ร่างของแอนดี้เริ่มสงบลงในขณะที่ดีไซน์และหลินสามารถเปิดประตูห้องได้สำเร็จ เด็กสาวทั้งสองกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นร่างของสุภาพสตรีชุดขาวในตำนานตรงหน้า “หลินมิสขอยืมพระหน่อย” เลวรำพึงถอดสร้อยพระมาจากคอของหลินก่อนจะวิ่งเข้าไปคล้องคอบุปผารัตน์จนร่างของเธอลงไปชักดิ้นชักงอทุรนทุรายบนพื้น มิสมาลินและคนอื่นที่เดินเข้ามาสมทบต่างตกตะลึงกับภาพตรงหน้า “พระผู้เป็นเจ้านั่นมันคุณหญิงบุปผารัตน์นี่” เวโรนิก้ากับรจิตาตาเบิกโพลงด้วยความตกใจเช่นเดียวกับลุงโก๋ที่ยืนมองวิญญาณของผู้หญิงที่เขาสังหารด้วยน้ำมือของเขาเองอย่างสงบเยือกเย็น ในขณะที่รณชัยที่ถูกฮาเวิร์ดและบรูโน่ทุ่มลงบนพื้นอย่างแรงถึงกับร้องลั่นด้วยความหวาดกลัว

“พอเถอะครับลุงโก๋! หยุดเถอะครับ!!!” แอนดี้ตะโกนห้ามเมื่อลุงโก๋หยิบสปาต้าร์ของรณชัยขึ้นมาพลางบริกรรมคาถา “ชีวิตแลกกับชีวิตไปแล้ว บุปผารัตน์ทำให้ลูกชายของลุงโก๋ตายลุงก็เป็นคนฆ่าเธอด้วยน้ำมือลุงไปแล้วเธอทุกข์ทรมานในสภาพนี้มาหลายสิบปีมันก็สาสมดีแล้วไม่ใช่หรือครับ ยังจะเอาอะไรอีก?!!!” เขาเอาตัวเข้าไปขวางลุงโก๋ ลุงโก๋หันไปมองหน้าแอนดี้ด้วยสีหน้าตกตะลึงเขาไม่คิดว่าเด็กหนุ่มจะรู้ความลับที่เขาสามารถปกปิดมาได้หลายสิบปีจนคิดว่ามันจะสามารถตายตกไปพร้อมกับเขาได้ “ลุงโก๋จริงเหรอเนี่ย?” บาทหลวงจรัลถามในขณะที่นักเรียนทุกคนเริ่มถอยออกห่างจากตัวชายชรา “บ้าไปแล้วเหรอแอนดี้ ลุงจะไปทำอะไรแบบนั้นได้ลุงมันก็แค่พ่อบ้าน หลีกไป!!” ชายชราตวาด “งั้นลุงโก๋กล้าให้ทุบด้านล่างกระดานดำตอนนี้เลยมั้ยครับ จะได้รู้ว่าโครงกระดูกยังอยู่มั้ย?!” แอนดี้ตะโกนตอบอย่างท้าทายเด็กหนุ่มก้มลงไปปลดพระออกจากคอของบุปผารัตน์ “ไอ้เด็กนี่คงโดนผีเข้าไปแล้ว!” ลุงโก๋เงื้อมีดหมายที่จะฟันแอนดี้ เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็นในอากาศ แอนดี้นอนหลับตาอยู่บนพื้นเขาเตรียมพร้อมรับกับความเจ็บปวดที่น่าจะเกิดขึ้นแต่น่าแปลกมันเป็นความรู้สึกหนักอึ้งแทนความเจ็บปวดเด็กหนุ่มลืมตาแล้วเห็นร่างๆหนึ่งทับเขาไว้อยู่ “ฮาเวิร์ด!” แอนดี้ร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อร่างหมดสติของเพื่อนชายนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนร่างของเขาพร้อมกับรอยยาวขนาดใหญ่ด้านหลังที่ขณะนี้เลือดกำลังไหลซึมออกมา “ฮาเวิร์ดๆ!!!” ดีไซน์ปล่อยโฮก่อนที่จะวิ่งไปที่ร่างของแฟนหนุ่มที่นอนนิ่งไม่ไหวติงแต่แล้วลุงโก๋ก็คว้าตัวเด็กสาวมาพร้อมกับเอามีดดาบจี้คอ “พวกมึงทุกคนออกไป ออกไปเดี่ยวนี้!” ลุงโก๋ชี้มีดดาบใส่หน้าทุกคนที่ต่างถอยหลังไปด้วยความตกตะลึงเช่นเดียวกับแอนดี้และดีไซน์ที่คุกเข่าดูอาการฮาเวิร์ดอยู่บนพื้น ลุงโก๋ถึงกับเบิกตาโพลงก่อนที่จะค่อยๆมองร่างที่เขากำลังรัดคอเป็นตัวประกันอยู่ร่างของคุณหญิงบุปผารัตน์ที่กำลังแสยะยิ้มชวนสยองหันมาทางชายชราจนใบหน้าที่เน่าเฟะของเธอชนเข้ากับเขา ชายชราร้องลั่นก่อนที่มีดสปาต้าร์จากมือที่สั่นเทาของเขาจะค่อยๆแทงทะลุยอดอกของเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกซ้ำแล้วซ้ำอีกจนร่างของเขาโซซัดโซเซก่อนจะไปนอนลงขาดใจตายบริเวณหน้ากระดานดำที่เขาฝังร่างของบุปผารัตน์ไว้ทั้งเป็น

มันเป็นค่ำคืนธรรมดาๆค่ำคืนหนึ่งที่แสนจะยาวนาน น่ากลัว ทุกข์ทรมานและแน่นอนมีแต่ความเศร้าสลดจากการสูญเสีย ผมยังจำได้ไม่ลืมกับภาพของพ่อแม่ฮโยมินที่ร้องไห้แทบขาดใจเมื่อมาเห็นศพของลูกสาวโดยที่ทางเซนต์มาบุสสนับสนุนถึงขีดสุดให้เธอดำเนินคดีตามกฏหมายขั้นเด็ดขาดกับรณชัยที่ขณะนี้เข้าต้องไปใช้กรรมอยู่ในเรือนจำยาวนานหลายสิบปีรวมถึงถูกซัดทอดให้เป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งว่าจะเป็นฆาตกรคนเดียวกับที่ฆ่าเนติอุดมและอ๊อฟในขณะเดียวกันทางโรงเรียนยังยินดีที่จะเสนอข่าวตามความจริงต่อสื่อมวลชนเพื่อเป็นการปกป้องสิทธิของฮโยมิน,อ๊อฟและเนติอุดมที่เสียชีวิตแม้ว่าการระดมทุนจากเครือซาเลเซียน สมาคมสิทธิ์เก่า ครูบาอาจารย์และนักเรียนรุ่นปัจจุบันเท่าไรก็ดูเหมือนจะไม่มากพอต่อการเยียวยาจิตใจของทั้งสามครอบครัวแต่ถึงกระนั้นผู้ปกครองของทั้งสามก็รู้สึกซาบซึ้งใจต่อความช่วยเหลือเกื้อกูลอย่างเต็มที่ของทางโรงเรียน ชรินทร์ไม่สามารถดิ้นหลุดเรือนจำฐานฆ่าเจ้าพนักงานและฆ่าคนตายโดยเจตนาได้เขาเข้าไปอยู่ในคุกได้ไม่ถึงเดือนก่อนจะคุ้มคลั่งหวาดกลัวถึงผู้หญิงชุดขาวที่ตามไปหลอกหลอนเขาถึงข้างในก่อนที่จะเสียชีวิตจากการพยายามหลบหนีออกจากเรือนจำวันรุ่งขึ้นหลังจากเกิดเรื่องพ่ออธิการจ้างให้ช่างก่อสร้างมาทุบกำแพงด้านล่างกระดานดำซึ่งก็พบโครงกระดูกจริงๆตามคำบอกเล่าของแอนดี้เรื่องนี้ก็เป็นอีกหนึ่งข่าวที่โด่งดังไปทั่วจนทุกวันนี้ทางโรงเรียนมีการนิมนต์พระขึ้นชั้น8ตลอดเช้าค่ำเพื่อทำพิธีสวดศพให้บุปผารัตน์ก่อนที่ลูกหลานของเธอที่ถอดใจกับการตามหาตัวคุณหญิงไปแล้วจะมารับโครงกระดูกไปประกอบพิธีฌาปนกิจตามหลักของศาสนาต่อไปในขณะเดียวกันลุงโก๋ที่แม้จะเป็นฆาตกรแต่ด้วยความที่เป็นคนเก่าคนแก่ของทางเซนต์มาบุสมานานทางโรงเรียนจึงช่วยเหลือทางครอบครัวของพ่อบ้านคนเก่าคนแก่ที่อยู่คู่รั้วน้ำเงิน-ขาวมานานเป็นจำนวนไม่น้อยทีเดียวสำหรับฮาเวิร์ดที่เข้าไปช่วยเหลือแอนดี้ในคืนนั้นเคราะห์ดีที่ถูกฟันเพียงเฉี่ยวไปเท่านั้นแต่ก็ยังก่อให้เกิดบาดแผลเกือบๆจะเรียกได้ว่าฉกรรจ์อยู่ดีเด็กหนุ่มต้องนอนโรงพยาบาลเป็นสัปดาห์ท่ามกลางการดูแลอย่างดีของหมอและพยาบาลรวมถึงเพื่อนๆและครูบาอาจารย์ ซิสเตอร์และพ่ออธิการที่แห่มาให้กำลังใจกันไม่ขาดสายก่อนที่เขาจะรับการผ่าตัดศัลยกรรมแผลเป็นด้านหลัง มิตรภาพระหว่างแอนดี้กับฮาเวิร์ดดีขึ้นมากจนตอนนี้เขาทั้งสองคนเรียกได้ว่าเป็นคู่ซี้กันย่อมๆเลยทีเดียวคริสมาสต์กับบรูโน่บ่นอุบบ่อยๆไม่ได้ว่าพวกเขาตกกระป๋องเสียแล้ว เหนือสิ่งอื่นใด…

…”ความสัมพันธ์ของผมกับคนที่ผมรักกำลังดำเนินไปด้วยดีกว่าที่คิด ผมอยู่ในช่วงเวลาหนึ่งที่สมบูรณ์ที่สุดของชีวิต มันเพอร์เฟคจนผมรู้สึกกลัวว่าสักวันหนึ่งมันอาจจะเป็นแค่สิ่งที่ผ่านพ้นไปแล้ว ถึงคนๆนั้นผมอยากให้คุณรู้ว่าผมอยากที่จะให้เราสองคนเป็นปัจจุบันแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ” แอนดี้ – - Feeling Love

มาลินอ่านสตาตัสของลูกศิษย์พลางอมยิ้มอย่างมีความสุขก่อนที่เธอจะกดไลค์ลงไปโดยไม่ได้เฉลียวใจเลยว่ามี ID หนึ่งปรากฏเป็นชื่อ Kirin ที่กดไลค์ร่วมกับเธอเช่นกัน


ดูข้อมูลส่วนตัว ส่งข้อความส่วนตัว
ตอบโดยอ้างข้อความ
ตอบ  


โปรดติดตาม “สุสานนักเรียน ตอนที่3 เรื่องเล่าสยองขวัญจากห้องน้ำนักเรียนชายที่ถูกปิดตาย”

ดูข้อมูลส่วนตัว ส่งข้อความส่วนตัว
แสดงเฉพาะข้อความที่ตอบในระยะเวลา:
ตอบ หน้า 1 จาก 1
คุณไม่สามารถสร้างหัวข้อใหม่
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
คุณไม่สามารถแก้ไขข้อความของคุณ
คุณไม่สามารถลบข้อความของคุณ
คุณไม่สามารถลงคะแนน
  


copyright : forwardmag.com - contact : forwardmag@yahoo.com, forwardmag@gmail.com