˹���á Forward Magazine

ตอบ

อีโตจัน (15)
ผู้ตั้ง ข้อความ
ตอบโดยอ้างข้อความ
ตอบ อีโตจัน (15) 


http://hysteriaculture.wordpress.com

http://www.facebook.com/hysteriaculture

บทความ/นิยายในเพจ Hysteria นี้ ถือเป็นลิขสิทธิ์แก่ผู้เขียน “นายมัลนร ล้ำสกุลวงศ์” (https://www.facebook.com/ArmandVladJekyllDangouleme8774 และเพจ http://www.facebook.com/hysteriaculture )เท่านั้น ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง คัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใด หรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาติ

(ความเดิมตอนที่แล้ว) : จันทรา,มิซาเอะ,เอียนจือและจียอนบุกไปที่ฝรั่งเศส งานประมูลขายอีโตจันของDita ฮโยรินต้องการจะฆ่าฮวายองและหลงเพื่อจะขึ้นเป็นสมุนเอกของนางมารเพียงคนเดียว การต่อสู้ระหว่างมาดามDitaกับราชินีพัดเหล็กคาโอริ

มาดามDitaผลักประตูเข้าไปในห้องบ่อจระเข้ก่อนจะคืบคลานข้ามสะพานไม้ที่โคลงเคลงไปอย่างทุรนทุรายในขณะที่ราชินีพัดเหล็กคาโอริเดินจิกชุดราตรีสีทองยาวสยายเดินหมุนตัวตามมาอย่างสง่างามจระเข้ขนาดยักษ์5ตัวที่หิวโซในบ่อกระโดดโลดเต้นอย่างยินดี นางมารค่อยๆคลี่พัดออกแล้วเดินย่างสามขุมข้ามสะพานหมายจะตามปลิดชีวิตDitaช้าๆ Ditaพลิกตัวกับมาพร้อมกับเล็งปืนไรเฟิลยิงไปที่สะพานไม้หลายนัดจนมันขาดสะบั้นทำให้ร่างของราชินีพัดเหล็กคาโอริลอยละลิ่วดิ่งลงสู่บึงขนาดย่อมๆด้านล่างที่มีเหล่าจระเข้หิวโซกระโดดเข้าโจมตีอย่างมีความหวัง – – การต่อสู้ที่ห้องโถงกำลังดำเนินไปอย่างดุเดือด จันทราที่สามารถตะลุนฝ่าด่านของชายชุดดำไปอย่างง่ายดายกำลังวิ่งขึ้นสู่ด้านบนของคฤหาสน์โดยปราศจากความสนใจต่อฮวายองและหลงที่ตกอยู่ในวงล้อมของชายชุดดำอีกนับร้อย แม้จะเป็นถึงยอดกังฟูแต่บาดแผลฉกรรจ์ด้านหลังของหลงทำให้การรับมือกับบรรดาชายชุดดำที่มีเยอะกว่าเป็นไปอย่างยากลำบากในขณะเดียวกันฮวายองที่ต้องทำทั้งตั้งรับ โจมตีและป้องกันหลงไปด้วยในตัวก็เริ่มอ่อนล้าลงไปจากการจู่โจมที่ดูเหมือนจะไม่มีสิ้นสุด “พอแล้ว!!! ล้อมมันไว้เดี๋ยวฉันขอสู้กับอีนี่สักตั้ง” ฮโยรินเดินถือสปาต้าร์เข้ามากลางวง

ฮวายองหยิบจับดาบขึ้นพุ่งเข้าโจมตีฮโยรินอย่างไม่ยั้งแต่ด้วยวรยุทธ์ที่เหนือกว่ามากของฮโยรินทำใหเธอตั้งรับทุกเพลงดาบของฮวายองได้สบายๆ ฮโยรินพุ่งดาบเข้าปาดที่แขนของฮวายองจนดาบหลุดกระเด็นก่อนจะวิ่งเข้าฟันฮวายองแต่หลงกระโดดเข้ามารับการโจมตีของฮโยรินก่อนจะเป็นฝ่ายโรมรันเข้าต่อสู้เองด้วยอาการบาดเจ็บทำให้ฮโยรินขึ้นมาเป็นต่อโดยง่าย หญิงสาวกระโจนเข้าฟันหลงจากทุกทิศทางจนชายหนุ่มถึงกับทรุดฮวบลงไปคุกเข่าฮโยรินยิ้มอย่างมีชัยก่อนจะเงื้อดาบและฟันลงหมายจะตัดคอแต่ฮวายองได้วิ่งเข้ามาผลักลงออกจากรัศมีดาบของฮโยรินจนเป็นฝ่ายที่ถูกฟันจนคอขาดกระเด็นไป หลงมองภาพร่างไร้ศรีษะของฮวายองพลางน้ำตาไหลแต่ก็บาดเจ็บเกินกว่าจะลุกขึ้นมาต่อกรฮโยรินได้แต่หญิงสาวได้เปลี่ยนทิศทางไปทางซาโตชิที่ประคองอีโตจันเดินออกมาจากประตูด้านหลัง “คุณหนู!!! นี่คุณหนูช่วยมันเหรอ?” ฮโยรินกรีดเสียงแต่ซาโตชิหันมามองอย่างท้าทาย “ใช่ครับ!!! ผมรักอีโตจันและผมหาทางที่จะช่วยเธอมาตลอด” ฮโยรินดูเหมือนจะหัวเสียที่แผนการที่เธอจะมอบตัวอีโตจันให้นางมารถูกทำลายโดยเด็กหนุ่มเธอจึงพุงเข้าใส่ทั้งสองทันที ซาโตชิอุทิศตัวเป็นโล่ห์กำบังอีโตจันจากคมดาบของฮโยรินจนเขาถูกฟันแน่นิ่งไป “ซาโตชิ” อีโตจันกรีดเสียงพลางเขย่าตัวเด็กหนุ่มที่นอนนิ่งไหวติงอยู่บนตักเธอ “ฉันคงต้องขัดคำสั่งนางมารละนะ” ฮโยรินที่ดูเหมือนใกล้จะคลุ้มคลั่งเงื้อดาบและฟันตรงไปที่คอของอีโตจันแต่แล้วก็มีดาบเล่มนึงมารับการโจมตีไว้ “อย่างมึงมันต้องเจอกับกูยันในนรก!!!” จียอนแผดเสียงก่อนจะปัดดาบของฮโยรินขึ้นและพุ่งเข้าต่อสู้กับฮโยรินทันที มิซาเอะที่ผละออกจากกลุ่มชายชุดดำได้รีบวิ่งมาดูอีโตจันและซาโตชิ “อีโตจันปลอดภัยดีมั้ย? ซาโตชิๆ” มิซาเอะเขย่าตัวลูกศิษย์ที่ยังคงนอนนิ่ง “อาจารย์!!!” อีโตจันกรี๊ดแต่มิซาเอะสามารถตั้งรับการโจมตีของชายสามคนที่พุ่งมาทางเธอได้รวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ มิซาเอะปัดดาบของพวกมันจนร่วงกราวก่อนจะวิ่งเข้าปลิดชีพมันทั้งสามจนลงไปนอนแดดิ้นที่พื้นรายตัวในขณะที่เอียนจือใช้วิชาผ้าโจมตีชายชุดดำทั้งหมดจนแตกกระเจิงก่อนที่เธอจะยิงพลังฝ่ามือโลหิตขึ้นไปสังหารมืปืนที่ซุ่มตัวอยู่ด้านบน

มาดามDitaเลิ่กลั่กคลานก้มหน้ามาดูนางมารที่ตกไปในบึงจระเข้ที่นิ่งสนิทก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น “ฉันชนะ!!!” แต่แล้วเสียงระเบิดดังสนั่นจากบึงด้านล่างก็ปะทุขึ้น ราชินีพัดเหล็กคาโอริสลัดชุดราตรีสีทองของเธอออกเหลือเพียงคอร์เซ็ตสีทองรัดรูปทองอร่ามน้ำในบึงรวมตัวกันพุ่งปะทุขึ้นมาประดุจน้ำพุขนาดยักษ์ปรากฏร่างของจระเข้ยักษ์ทั้ง5ตัวในบ่อที่ล้อมDitaไว้ทุกทิศทางโดยนางมารในเรือนผมสีชมพูสดและดวงตาแดงก่ำน่าสยดสยองกำลังคุกเข่าคร่อมอยู่บนหลังจระเข้ยักษ์ตัวยักษ์ด้านหน้าDitaอย่างสง่างาม มาดามDitaดูเหมือนจะช็อคกับภาพตรงไปหน้าถึงกับเขาอ่อน คาโอริกางพัดแล้วโบกสะบัดทำให้จระเข้ยักษ์สองตัวลอยโฉบมาทางDitaที่กรีดเสียงสองแล้วก้มตัวหลบได้อย่างหวุดหวิดจระเข้ยักษ์ทั้งสองตัวที่หิวโซขณะนี้กำลังคืบคลานอยู่รอบๆตัวบนเนินเดียวกับDitaก่อนจะพุ่งเข้าโจมตีเธอ “เปรี้ยง!!!!” Ditaลั่นไกปืนไรเฟิลไปที่สัตว์ร้ายทั้งสองที่ถูกระเบิดกระจายด้วยอานุภาพของอาวุธสงคราม ราชินีพัดเหล็กคาโอริบังคับจระเข้ให้โฉบลงไปที่Ditaซึ่งสวนมาด้วยกระสุนปืนไรเฟิลอย่างไม่ยั้งแต่ดูเหมือนกระสุนปินทั้งหมดจะถูกหักเหด้วยพลังจิตของนางมาร Ditaกลิ้งตัวหลบไปด้านข้างแต่พลาดท่าถูกหางจระเข้ยักษ์ฟาดเสียจนเธอกระเด็นตกลงไปในบึง เธอพยายามว่ายคืบคลานขึ้นมาบนฝั่งแต่ก็ต้องกรีดร้องเมื่อขาข้างหนึ่งของเธอถูกจระเข้ยักษ์ด้านล่างฉีกออกมาเป็นชิ้น นางมารที่ยืนอยู่บนหลังจระเข้ดูเหมือนอยากจะต่อเกมส์จึงโบกพัดให้น้ำซัดDitaอย่างแรงจนกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงของฝั่งอย่างแรง Ditaกรีดเสียงร้องและดิ้นทุรนทุรายอย่างเจ็บปวดกับบาดแผลฉกรรจ์ที่ขาเธอดูเหมือนจะเสียสติไปเพราะความหวาดกลัวอย่างถึงขีดสุด ราชินีพัดเหล็กคาโอริยืนมองภาพที่น่าสมเพซของอดีตสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งด้วยความสะใจก่อนที่เธอจะโบกพัดให้จระเข้ยักษ์ทั้งสามตัววิ่งเข้าไปขย้ำDitaแต่จันทราได้กระโดดเข้ามาสังหารจระเข้ยักษ์ทั้งสามก่อนที่มันจะฉีกหญิงสาวเป็นชิ้นๆ “พอได้แล้วนางมาร!!!” จันทราชี้ดาบไปทางอดีตผู้มีพระคุณ “เจ้าไม่น่ามาขวางนะ มันเป็นคนหลอกเจ้าไปขายที่เซี่ยงไฮ้จำไม่ได้หรือ?” นางมารตอบด้วยเสียงไม่สะทกสะท้าน “เรื่องนั้นมีเหรอที่ข้าจะลืม?!!! แต่การใช้วิทยายุทธ์ทำร้ายคู่ต่อสู้จนเสียสติก่อนจะสังหารเมื่อเขาไม่มีทางสู้ไม่ใช่วิถีของจอมยุทธ์ ถ้าท่านข้านางซะตั้งแต่แรกเลยยังจะดูเป็นผู้มีวิชาที่น่ายกย่องกว่า…นางมีความแค้นกับข้านางเป็นของๆข้า” จันทราแผดเสียงใส่นางมารในขณะที่Ditaกำลังกอดที่ขาของจันทราแล้วร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว นางมารที่ดวงตาและเรือนผมกลับคืนสู่สีปกติยิ้มเยาะ “ถ้าเช่นนั้นจำคำข้าไว้นะข้าจะขอเป็นชีวิตของเจ้าแทน” จันทราพยักหน้ารับก่อนที่เธอจะมองนางมารเดินจากไป

ด้านนอกท่ามกลางศพและร่างที่บาดเจ็บของชายชุดดำเอียนจือ ดอกทอง,หลง,มิซาเอะ,ปีเตอร์และอีโตจันกำลังดูการต่อสู้อันดุเดือดระหว่างฮโยรินและจียอนซึ่งครั้งนี้ปะทะกันได้อย่างสูสีเสียจนฮโยรินยังตกใจกับจียอนที่สมาธิและความแข็งแกร่งเพิ่มมากขึ้นจากการปะทะกันเมื่อสองครั้งที่แล้วเป็นหลายสิบเท่าแต่จียอนอาศัยความได้เปรียบของจิตที่เยือกเย็นและลุ่มลึกไม่หวั่นไหวกว่าตั้งรับและสามารถปัดสปาต้าร์หลุดจากมือของฮโยรินได้ในท้ายที่สุดจียอนไม่รอช้าพุ่งเข้าฟันฉับไปที่ศรีษะของหญิงสาวจนขาดกระเด็นกลิ้งตรงไปชนกับศรีษะของฮวายองที่ถูกสังหารก่อนหน้านี้ จียอนมองร่างไร้วิญญาณของฮโยรินตรงหน้าพร้อมกับพูดออกมาเบาๆว่า “นี่สำหรับครอบครัวของเคียวโกะ” ก่อนที่เสียงปรบมือด้านหลังจะดังขึ้นเมื่อราชินีพัดเหล็กคาโอริเดินลงมาจากบันได “ข้าประเมินฝีมือพวกเจ้าทุกคนต่ำไปจริงๆ” เธอกางพัดไปที่จียอนหมายที่จะสังหารแต่เป็นหลงที่เดินเข้ามากัน “ท่านแม่ อย่าครับ!!! ฮโยรินหักหลังพวกเราและนางเป็นคนที่ฆ่าฮวายองและทำร้ายลูกจนบาดเจ็บสาหัสถ้าไม่ได้คนพวกนี้ช่วยไว้มันก็จะฆ่าอีโตจัน” นางมารลดพัดลงแล้วมองไปรอบๆห้อง “จริงเหรออีโตจัน?” นางมารหันมาถามโดยที่อีโตจันพยักหน้าตอบรับ “ทำไมเจ้าถึงยืนได้ในสภาพเช่นนั้นล่ะหลง” นางมารถาม “แม่นางคนนี้ใช้กำลังภายในช่วยชีวิตข้าไว้” หลงรีบชี้ไปทางเอียนจือ “ขอบคุณนะที่ช่วยคนของข้า” นางมารหันไปมองเอียนจือด้วยสายตายากที่จะหยั่งรู้ “ข้าจะถือเสียว่าอย่างน้อยเราก็มีแม่คนเดียวกัน” เอียนจือตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา นางมารหันไปมองมิซาเอะที่พยายามปั๊มหัวใจให้ซาโตชิพลางน้ำตานองหน้า “เด็กนั่นยังไม่ตาย!!!” นางมารเดินตรงไปเอามือจับที่หน้าอกของซาโตชิสักพักชีพจรของเด็กหนุ่มก็กลับมาเต้นเป็นปกติเช่นเดิม เธอหันมาลูบที่ใบหน้าของอีโตจันสักพักอีโตจันก็รู้สึกถึงพลังที่แล่นทั่วร่างจนเธอขยับตัวได้อย่างอิสระอีกครั้ง “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆที่ช่วยลูกศิษย์ของฉัน” มิซาเอะจับมือนางมารขึ้นมาเขย่าด้วยความดีใจ “ข้าจะสอนเจ้านะท่านจอมยุทธ์ใหม่ว่าอย่าจับมือกับปรปักษ์ของท่านง่ายๆ” นางมารยิ้มให้มิซาเอะซึ่งเป็นรอยยิ้มธรรมชาติๆจริงใจของผู้หญิงคนหนึ่งต่างจากรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความเย็นชาอำมหิตที่เธอชอบแสดง มิซาเอะปล่อยมือพลางรู้สึกถึงความอบอุ่นไปทั่วร่าง “ด้วยพลังที่ข้าให้ท่านจงเป็นจอมยุทธ์ที่ดี” นางมารกล่าวสั้นๆก่อนจะเดินจากไปโดยมีหลงเดินตาม “เขาหมายถึงอะไรน่ะ!” มิซาเอะมีท่าทีงุงงงก่อนจะแผดเสียงร้องเมื่อเอียนจือโยนหินอ่อนขนาดย่อมๆที่แตกมาจากบันไดใส่ แต่มิซาเอะเอามือปัดมันจนแตกกระจายเป็นเศษเล็กเศษน้อย “ตอนนี้ท่านมีกำลังภายในๆระดับหนึ่งอาจารย์” เอียนจือยิ้ม “แต่ไม่สามารถเหาะเหินเดินอากาศหรือใช้วิชาแบบพวกฉันได้แต่หลังจากนี้การต่อสู้ของเธอต้องดีขึ้นเยอะถ้าเธอฝึก” จันทราเดินประคองร่างพิการของDitaลงมาท่ามกลางความประหลาดใจของทุกคน ปีเตอร์รีบวิ่งมาดูอาการของเจ้านายที่รักพลางน้ำตาอาบหน้า “โธ่ คุณหนู!!!” จันทราหันมามองปีเตอร์ “ฉันช่วยชีวิตคุณหนูของคุณไว้และชีวิตของDitaเป็นของฉันแล้วตอนนี้ ฉันจะดูแลเธอคนนี้ให้ดีเองในโลกใบใหม่ คุณช่วยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ทุกคนฟังอย่างละเอียดอีกทีสิคุณปีเตอร์” จันทราหันมามองปีเตอร์ด้วยความสงสาร

เรื่องเล่าของปีเตอร์ – – “คุณหนูDitaเกิดในตระกูลของชนชั้นสูงที่อุทิศตัวเพื่อกิจการด้านสวัสดิการทางสังคมของประเทศฝรั่งเศสมาอย่างยาวนาน คุณหนูมีเรือนผมสีทองสว่างไสวตากลมโตสีฟ้าประดุจตุ๊กตาเป็นที่รักใคร่เอ็นดูของคนทุกคนที่พบเห็น คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงเลี้ยงดูคุณหนูมาอย่างดีให้ทั้งความรักความอบอุ่นการศึกษาและอบรมมารยาทกล่อมเกลาจิตใจเพื่อจะให้คุณหนูมีจิตใจเมตตา แต่แล้ววันหนึ่งคุณผู้ชายต้องจากพวกเราไปเพราะถูกลอบฆาตกรรมทำให้พี่ชายแท้ๆต้องเข้ามาควบคุมดูแลกิจการที่สืบทอดมาของครอบครัว เขาต่างจากคุณผู้ชายที่อ่อนน้อมและมีเมตตากับทุกคนเขาเป็นคนน่ารังเกียจกักขฬะละโมบและหยิ่งยะโสชอบดูหมิ่นเกียรติของคนที่ด้อยกว่าทั้งในด้านฐานะ การศึกษาและระดับสังคม คุณผู้หญิงถูกเขาข่มขืนและทรมานอย่างโหดร้ายจนสิ้นใจต่อหน้าคุณหนูและเขาก็ชุบเลี้ยงคุณหนูมาอย่างวิปริตทำร้ายและทรมานทั้งร่างกายของคุณหนูทุกอย่างจิตใจที่บริสุทธ์ของคุณหนูเมื่อโดนมันย่ำยีมากๆเข้า จากเด็กน้อยที่ใสซื่อโอบอ้อมอารีก็กลับกลายเป็นเย็นชา แข็งกระด้างและอารมณ์รุนแรงคุณหนูเริ่มสะสมอาการทางจิตมากขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งวันหนึ่งมันระเบิดอย่างถึงขีดสุดในวัย14ปีเมื่อคุณหนูเติบโตเป็นสาวสะพรั่งแล้วเกือบจะถูกผู้เป็นลุงแท้ๆย่ำยี คุณหนูป้องกันศักดิ์ศรีของตัวเองอย่างถึงขีดสุดและเป็นลุงของเธอเป็นศพแรกที่คุณหนูลงมือสังหาร ผมเก็บงำเรื่องราวทั้งหมดไว้โดยเป็นคนทำลายศพของมันเองกับมือระหว่างที่คุณหนูศึกษาจนจบมหาว
ทยาลัยมาดามDitaได้ถือกำเนิดขึ้นเบื้องหลังของเด็กสาวที่เอาตัวเข้าแลกเป็นอนุภรรยาของมาเฟียญี่ปุ่นจนได้กลายมาเป็นเจ้าแม่ขององค์กรเมื่อเธอสั่งสมประสบการณ์และดัดหลังหัวหน้าขบวนการผู้ชุบเลี้ยงเธอ ผู้เป็นตาของคุณหนูซาโตชิ เธอแต่งงานจดทะเบียนกับโดมินิคสมุนคนสนิทของเธอในนามระหว่างที่ตั้งครรภ์และเมื่อเธอคลอดคุณหนูซาโตชิออกมาเธอก็ส่งคุณหนูซาโตชิไปอยู่ที่ญี่ปุ่นกับพ่อแท้ๆเพื่อความปลอดภัยโดยมี Diamond เลขาคนสนิทที่เธอไว้ใจตามไปให้การอารักขา

“แล้วมีเหตุผลอะไรที่เราต้องไว้ชีวิตผู้หญิงคนนี้?!!” จียอนถามเสียงเข้ม “ข้าไม่รู้ว่านางเจออะไรมาบ้างแต่นางก็ไม่มีเหตุผใดที่ัเอามาอ้างในการทำลายชีวิตคนบริสุทธิ์และกระทำความชั่วมากมายขนาดนี้” เอียนจือเสริมอย่างเย็นชา “เราจะไว้ใจคนๆนี้ได้ยังไงเพราะขนาดคนที่ชุบเลี้ยงเธอให้เจริญขึ้นมาเธอยังฆ่าทิ้ง” อีโตจันหันไปมองจันทรา แต่เป็นปีเตอร์ที่ตอบ “คุณหนูค้นพบความจริงว่าตาของคุณหนูซาโตชิเป็นหนึ่งในเบื้องหลังการตายของคุณผู้ชายโดยร่วมมือกับคุณลุงของเธอ คุณหนูขึ้นมาเป็นหัวหน้าขบวนการหัวหน้าของขบวนการอาชญากรระดับชาตินี้เพื่อทำลายเส้นสายชั่วทั้งหมดของพวกมัน” มิซาเอะลุกขึ้นแล้วหันไปเผชิญหน้ากับปีเตอร์ “…แล้วก็รวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างมาเป็นของตัวเอง จะว่าไปผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับอาชญากรชั่วๆหลายๆคน เห็นแก่ตัวและคิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเองดีแต่จะกอบโกยโดยที่ไม่คิดเลยว่าจะต้องทำร้ายทำลายชีวิตใครบ้าง คุณก็น่าจะรู้ดีว่าแค่เรื่องนี้Ditaได้ฆ่าคนบริสุทธิ์ไปกี่คนแล้ว?” เธอต่อ

“ฉันเป็นหนึ่งในคนที่เคยฆ่าคนบริสุทธิ์มานับไม่ถ้วนตอนอยู่กับนางมาร” จันทราเอ่ยขึ้น “และฉันเป็นคนที่สมควรจะฆ่าDitaมากกว่าใครๆเพราะผู้หญิงคนนี้ทำลายชีวิตของฉัน มันล่อลวงฉันจากบ้านที่กรุงเทพฯไปขายในซ่องที่เซี่ยงไฮ้แต่ดูตอนนี้สิ” เธอชี้ไปที่Ditaที่นั่งร้องเพลงอยู่ตรงพื้น “เธอได้รับกรรมอย่างสาสมแล้วกับชีวิตที่ไร้ความสามารถมันก็ไม่ต่างอะไรกับตกนรกทั้งเป็น ฉันมีเหตุผลที่จะไปช่วยเธอเพราะสิ่งที่คุณปีเตอร์บอก” เธอหันไปที่ปีเตอร์ “เอ่อ คุณหนูซาโตชิรักอีโตจันจริงๆ แต่เหตุผลที่คุณหนูพาอีโตจันมาเพราะหวังเพียงจะให้อีโตจันมาช่วยเด็กเคียวโกะ…แต่ฮโยรินมันกันทุกอย่างไว้” ปีเตอร์ละล่ำละลัก “อาจจะดูเหมือนเห็นแก่ตัวแต่ในฐานะผู้เป็นแม่ด้วยกันฉันมีความจำเป็นที่ต้องไว้ชีวิตแม่ของคนที่ ‘รักลูกสาวฉัน’ ซาโตชิพิสูจน์ด้วยการเสี่ยงชีวิตช่วยอีโตจัน” จันทราพูด “แต่ยังไงก็ต้องจัดการนังDitaตามกฏหมาย” จียอนแผดเสียง “แต่ชีวิตของDitaเป็นของฉัน” จันทราหันมามองจียอนอย่างน่ากลัว “เหมือนกับชีวิตของหมวดที่ส่วนหนึ่งลุกขึ้นมาได้เพราะฉัน ใครในที่นี้ที่คิดว่าตัวเองเหมาะสมที่จะฆ่ามาดามDitaมากกว่าฉันก็มาหยิบดาบนี่ฟันเธอเลย” จันทราโยนดาบลงพื้นในขณะที่คนทั้งห้องนี่เงียบไป “แม่ที่เลี้ยงดูอีโตจันฆ่าแม่ที่เลี้ยงดูซาโตชิมา16ปี และแม่แท้ๆของอีโตจันก็ทำร้ายแม่แท้ๆของซาโตชิเสียจนพิการและเสียสติ ฉันไม่อยากให้แม่สองคนของอีโตจันทำลายชีวิตเด็กผู้ชายบริสุทธิ์คนนี้มากไปกว่านี้อีก” จันทราพูดเสียงสนั่น “เท่านี้มันก็เหมือนว่าแม่ของผมได้จากผมไปตลอดกาลแล้ว” ซาโตชิพยายามจะลุกขึ้นแต่อีโตจันและมิซาเอะกดไว้ “ผมรู้ว่าไม่มีเหตุผลที่คุณจะไว้ชีวิตผู้หญิงคนนี้แต่คุณจะเอาอะไรกับเขาอีกเมื่อวันนี้เขาถูกพรากทุกสิ่งไปหมดแล้ว และต้องอยู่ชดใช้กรรมบนโลกต่อไปแบบคนที่แม้จะมีชีวิตก็เหมือนไม่มี” ซาโตชิพูดทั้งน้ำตา “มันก็เหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตนบนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ถูกฆ่าแต่ก็ไม่ตายมีชีวิตแต่ก็ไม่สามารถใช้หรือสั่งการมันได้” ทุกคนในห้องนิ่งเงียบ “ในฐานะเจ้าของชีวิตของDitaฉันขอล้างแค้นด้วยการเลี้ยงดูเธอให้ดีที่สุดบนโลกใบใหม่” จันทราพูดในขณะที่ตำรวจกว่า30นายวิ่งเข้ามาในบ้าน “ขอจับกุมพวกคุณทุกคน” แต่จียอนหันมาพร้อมกับโชว์เหรียญตราและบัตรประจำตัวจนทุกคนยอมลดอาวุธลง “ฉันสารวัติจียอนหัวหน้ากองปราบปรามจากประเทศเกาหลีมาติดตามคดีอาชญากรรมและการลักพาตัวข้ามชาติจาก The Salon Of Love ในญี่ปุ่น เราช่วยตัวประกันไว้ได้สามคนและได้ตัวการแล้ว” เธอลากคอปีเตอร์ขึ้นมาแล้วจับเอามือไพล่หลังพลางล็อกกุญแจมือ “เด็กสองคนนี้อาโตอิ อีโตจันและโอซาว่า ซาโตชิถูกลักพาตัวมาจากประเทศญี่ปุ่นและมาดามDitaได้ถูกผู้ชายคนนี้ที่เป็นคนเก่าคนแก่ของตระกูลทำร้ายจนเสียสติเมื่อเธอจับได้ว่าเขาเป็นเบื้องหลังของขบวนการอาชญากรรมข้ามชาติที่เราตามล่าอยู่” จียอนแต่งเรื่องสดๆ “ผมขอสารภาพทั้งหมดครับว่าเรื่องทั้งหมดผมเป็นคนทำแต่เพียงผู้เดียว” ปีเตอร์คุกเข่าแล้วร้องไห้ต่อหน้าคณะตำรวจ แต่จะมีใครรู้ว่านั่นคือน้ำตาแห่งความปิติยินดีที่เขาสามารถปกป้องชีวิตของ “ลูกสาวแท้ๆ” ที่เขาเลี้ยงดูมาแต่เด็กในฐานะคนใช้ได้และความลับนี้จะตายไปพร้อมกับดำเนินคดีเมื่อศาลตัดสินประหารชีวิตเขาโดยที่แม้แต่Ditaก็ไม่มีทางรู้

(โปรดติดตามตอนต่อไป)


ดูข้อมูลส่วนตัว ส่งข้อความส่วนตัว
ตอบโดยอ้างข้อความ
ตอบ  


ดูข้อมูลส่วนตัว ส่งข้อความส่วนตัว
แสดงเฉพาะข้อความที่ตอบในระยะเวลา:
ตอบ หน้า 1 จาก 1
คุณไม่สามารถสร้างหัวข้อใหม่
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
คุณไม่สามารถแก้ไขข้อความของคุณ
คุณไม่สามารถลบข้อความของคุณ
คุณไม่สามารถลงคะแนน
  


copyright : forwardmag.com - contact : forwardmag@yahoo.com, forwardmag@gmail.com