http://hysteriaculture.wordpress.com/2014/10/15/jamie-cullum-interlude-jazz-98-55/
http://www.facebook.com/hysteriaculture
Jamie Cullum : Interlude : Jazz (98% = 5/5)
จนถึงป่านนี้แล้วดิฉันคงไม่มานั่งจำว่าอัลบั้ม Interlude ชุดนี้เป็นผลงานลำดับที่เท่าไรของคุณพี่ฮ็อบบิทแจ๊ซซ์ เจมี่ คัลลั่ม หนึ่งในเพชรเม็ดงามแห่งสหราชอาณาจักรเพราะไม่ว่าคุณพี่จะออกผลงานอะไรมาดิฉันก็ยินยอมพร้อมถวายใจที่จะสนับสนุนติดตามเสมอๆ ก็ แหมมม!!!! ตั้งแต่รู้จักกันในTwenty Somethingที่แม้จะไม่ใช่ผลงานชุดแรกแต่คุณพี่ก็ไม่เคยทำให้แฟนเพลงคนนี้ผิดหวังเลยแม้แต่นิดเดียวทำให้คุณพี่เป็นหนึ่งในศิลปินจำพวก ท่านออกอะไรมาข้าก็ฟัง สำหรับดิฉันพูดง่ายๆเป็นนักร้องคู่บุญคู่กรรมผูกขาดกันไปแล้วนั่นเอง
ตั้งแต่ชื่อเสียงเรียงนามเข้ามาวนเวียนอยู่ในกระแสส่วนมากก็จะคุ้นชินกับดนตรีของเจมี่ คัลลั่มในแบบ ครอสโอเว่อร์แจ๊ซซ์ ที่นำความคลาสสิคของดนตรีแจ๊ซซ์มาทดลองกับดนตรีหลากหลายแขนงไม่ว่าจะเป็นร็อค,ฮิพฮอพ,ฟั้งค์ยันอิเล็คโทรนิคตีความออกมาใหม่เป็นงานแจ๊ซซ์ร่วมสมัยที่บูรณาการรสชาติดนตรีอันหลากหลายสู่การนำเสนอบนแนวทางของแจ๊ซซ์ที่ต้องการศักยภาพที่สูงและจิตวิญญาณที่ถึงพอของศิลปิน
แต่น่าแปลกที่ใน Interlude ภาพรวมของทั้งอัลบั้มกลับมาในแบบฉบับของงานสแตนดาร์ดแจ๊ซซ์แท้ๆคือเป็นงานแจ๊ซซ์สุดคลาสสิคขึ้นหิ้งแบบอนุรักษ์นิยมและตามธรรมเนียมนิยมมากกว่าจะเป็นการทำดนตรีแจ๊ซซ์ออกมาให้เปรี้ยวแหวกล้ำอย่างที่ชอบทำ งานนี้เข้าทางท่านผู้อ่านผู้ฟังรสนิยมOld Soulทั้งหลายกันแหละค่ะ
แค่ไทเทิ่ลแทร็คเปิดอัลบั้มอย่าง Interlude (5/5) ก็ร่ายมนตร์สะกดดิฉันที่เป็นคนชอบงานดนตรีเก่าๆย้อนยุคเสียอยู่หมัด เปิดม่านมางดงามประหนึ่งเพลงแจ๊ซซ์ที่ใช้ประกอบมิวสิคคัลบรอดเวย์ตามธรรมเนียมงานสแตนดาร์ดแจ๊ซซ์กึ่งคาบาเร่ต์ที่มัดใจผู้ฟังทั้งหลายใจดิ้นไปไหนไม่หลุดมานักต่อนักนั่นแล เพลงถัดมา Dont You Know (4.5/5) ที่ถึงจะเป็นงานแจ๊ซซ์หรูหราสูตรสำเร็จแบบงานวินเทจแจ๊ซซ์ยุค50sแต่ก็ปฏิเสธไม่ลงจริงๆว่าแสนจะติดหูน่ารักน่าฟัง คบหากันมาตั้งสิบกว่าปีอิฉันก็ไม่คิดว่าจะมาได้ยินคุณพี่อิมโพรไวซ์ได้ทรงพลังจนชวนขนลุกขนาดนี้ สารภาพว่ายอมรับว่าพี่เตี้ยเสียงดีก็วันนี้แหละค่ะ Sack O Woe (5/5) จังหวะครึกครื้นชวนโบกสะบัดโยกตัวตามเหลือจะกล่าว เป็นความหฤหรรษ์แบบที่คุณหญิงคุณนายทั้งหลายได้ยินคงอดกรี๊ดไม่ได้
Good Morning Heartache ft.Laura Mvula (5/5) และ Dont Let Me Be Misunderstood ft.Gregory Porter (5/5) สองเพลงแจ๊ซซ์สุดอมตะที่นำมาทำใหม่ได้ถึงและกรีดใจ เพลงแรกมั่นใจว่าเป็นของบิลลี่ ฮอลิเดย์ส่วนเพลงหลังเคยฟังฉบับของนีน่า ซีโมนส์ จะว่าไปอิทธิพลของดิว่าทั้งสองท่านยังคงลอยตลบอบอวนอยู่ในบทเพลงทั้งสองนี้ My One And Only Love (4.5/5) งานบัลลาดเพียโนแจ๊ณซซ์พริ้วๆเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจสไตล์เจมี่ที่แฟนเดนตายทั้งหลายคงชอบ จบด้วย Lovesick Blues (4.5/5) งานสแตนดาร์ดแจ๊ซซ์แต้มบลูส์หอมๆและดนตรีบิ๊กแบนด์สุดอลังการ อารมณ์เพลงสดมากๆประหนึ่งเพอร์ฟอร์เมนท์ยามค่ำคืนของศิลปินยุค40s-50s
จะว่าเข้าข้างก็คงไม่ผิดนะคะแต่นิสัยดิฉันต่อให้ชอบขนาดไหนก็วัดงานตามเนื้อผ้าอย่างอัลบั้มชุดก่อนของคุณพี่ดิฉันก็ไม่ได้ชมตะพึดตะพือเพราะถึงจะดีแต่ถ้าตัดสินจากมาตรฐานของเจมี่ คัลลั่มมันก็แค่งั้นๆ ในขณะที่ชุดนี้ทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดของเนื้องานไม่พอยังตรงกับจริตดิฉันเป๊ะๆ อีแบบนี้ก็มีเหตุผลเพียงพอสำหรับการยกย่องให้เป็นหนึ่งในผู้ท้าชิงอัลบั้มที่ดีที่สุดสำหรับดิฉันประจำปีนี้โดยไร้ข้อครหาใดๆ(สินะคะ!)
