พูดถึงแกรมมี่ที่ถูกเลื่อนจัด ก็ลองมาวิเคราะห์แกรมมี่2ตัวแรกของอีเทย์กันหน่อย ว่ากันตามตรง มงแกรมมี่ที่อีเทย์ได้มา2รอบนั้น จะบอกว่าไม่สมมงทั้ง2รอบก็ยังได้ แต่โอเค คือเข้าใจได้ล่ะว่าทำไมถึงเป็นนาง คือก็ไม่ได้รู้สึกแย่ต้องคัดค้านอะไรมากนัก เมื่อเทียบกับเคสอีเด็กบิลหรี่
คือต้องยอมรับในช่วง2ทศวรรษที่ผ่านมา วงการเพลง ไม่สิ่ ต้องบอกอุตสาหกรรมเพลงถูกขับเคลื่อนด้วยอีพวกผิวสี ไม่ว่าจะเป็นตลาดเมนสตรีมหรือแนวทางเลือกทั้งหลายก็ตาม แล้วอิทธิพลนี้มันไม่ใช่กระจุกอยู่แค่ในUS แต่มันยังแพร่ขยายไปทั่วทั้งโลก (จะบอกว่าเป็นผลพวงจากการถูกamericanizedก็ได้มั้ง)
เอาง่ายๆและโครตจะใกล้ตัว ถ้าหล่อนมีเพื่อนคลุกคลีกับวงดนตรีอยู่บ้าง ในระดับมหาลัย ยกตัวอย่าง เพื่อนช้านหลายคนที่เล่นกีตาร์ ส่วนใหญ่ถ้าพูดถึงกีตาร์ ก็พูดถึงกีต้าแจ๊ส กีต้าร์บลูส์ กีต้าร์คลาสสิค มีใครที่ไหนนั่งเม้าท์กันเรื่องกีตาร์โฟล์คแบบสมัยมัธยมที่ยังไม่มีความรู้ด้านทฤษฎีกีต้าร์เหรอ แทบไม่มี จริงม่ะ
แล้วถามว่ามันเกี่ยวอะไรกัน คิดง่ายๆ ถ้าเราเล่นกีตาร์แจ๊สหรือมีความสนใจในกีต้าร์แจ๊ส ความสนใจ รวมไปถึงการเสพสิ่งต่างๆรอบๆตัวเรา มันก็จะผูกติดหรือสอดคล้องไปกับสิ่งที่เป็นroutineของเรา ถ้ากะเทยไปคุยกับเพื่อนช้านที่เป็นนักดนตรี นางจะมีลิสท์เพลงแจ๊สและนักร้องเพลงแจ๊สให้หล่อนสามารถนั่งฟังได้ข้ามปีข้ามชาติ ในขณะที่ถ้ากะเทยมาถามช้าน ช้านคงแทบตอบหล่อนไม่ได้เลย
แล้วมันเกี่ยวกับแกรมมี่ตรงไหน คือแกรมมี่เป็นรางวัลสำหรับคนทำเพลง รวมไปถึงตัวนักวิจารณ์ ค่อนข้างจะให้เครดิตเวทีนี้มากที่สุดเวทีนึงของโลก ใช่ม่ะ
แล้วคนทำเพลงและนักวิจารณ์ในปัจจุบัน (ที่ไม่ใช่เด็กติ่งแดกหมาหรือเด็กเห่อหมอย) ล้วนแล้วแต่ได้อิทธิพลมาจากblack musicด้วยกันทั้งนั้น เหมือนอย่างเคสเรื่องกีตาร์ที่ช้านพูดไปในพารากราฟข้างต้น
กลับมาที่แกรมมี่และอีเทย์ต่อ อีเทย์คือตัวแทนจากผิวเผือกดั้งของแท้ๆ เป็นชะนีผิวเผือกผมบลอนด์ร้องเพลงคันทรี่ แต่เสือกมีลุคamerican sweetheartและtalentเรื่องการแต่งเพลงได้ เล่นดนตรีเป็น ตั้งแต่อายุหลักเลขสิบอีก นึกออกม่ะ
มันเป็นความครบเครื่องในอุดมคติที่ไม่สามารถจะหาได้จากไหนอีกแล้ว ปกติอีพวกชะนีผิวเผือกผมบลอนด์ มักจะถูกlabeledว่าเป็นblonde bimbo ไม่ก็gold digger เหมือนที่อีพิ้งค์ชอบเอามาล้อ
แล้วamerican sweetheart2ตัวล่าสุดก่อนอีเทย์ อย่างอีหรี่กับอีหอก คือทำลายภาพลักษณ์ชะนีผิวขาวในอุดมคติไปหมดแล้ว
(ติ่งอีหรี่อาจจะดีเฟนด์ให้นะคะ ว่าอีstrippedคือเด็ดจริง ดีจริง โอเค ในแง่ตัวผลงาน ช้านก็ยอมรับค่ะ แต่เรากำลังพูดถึงภาพลักษณ์ideal of white girlsค่ะ แค่อีหรี่กระโดดฉีกหีเป็นกะหรี่สก๊อยขายหีตามสี่แยกไฟแดงตั้งแต่อีdirty ก็โดนอัปเปหิออกจากตำแหน่งamerican sweetheartอย่างเป็นทางการล่ะ)
ดังนั้นมันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่อีfearlessจะได้แกรมมี่ไปครอง เพราะมันถึงtimingที่เหมาะสมแล้วจริงๆ คือติ่งอีบีกับติ่งอีแคระขี้ ณ เวลานั้น ต้องยอมรับความจริงข้อนี้ให้ได้ อย่างอีแคระขี้อาจจะทำเพลงได้ดีกว่า วอคัลไม่ต้องบอก เหนือกว่าอีเทย์หลายขุม แต่แล้วไงอะคะ หล่อนมาจากนักร้องประกวด มันขายสตอรี่อะไรมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว
ยิ่งอีซาช่าเฟียสคือตลกมาก นอกจากอีซิงเกิ้ลเลดี้ ที่เหลือคือแพ็คของเก็บกลับซ่องเล้าหมูเถอะ เพลงเทสท์กะเทยกับกะหรี่ขนาดนั้น แล้วก็มิติกับพัฒนาการของแต่เพลงในอัลบั้มนี่ต่างจากอี2อัลบั้มแรกยังไงเหรอ ถามจริง ภาพรวมคุณค่าfearlessของอีเทย์อาจจะไม่ดีงามอะไรขนาดนั้นนะ แต่เทียบกับซาช่าเฟียสอีบี คือคนเลือกฟังเทย์ดีกว่า ทั้งสดใหม่กว่า แถมชายจริงหญิงแท้ฟังได้หมด
เออ ถ้าเทียบกับเดอะเฟมของอีก้า อันนี้คือยากจริง ถ้าถามความชอบ แน่นอนว่าต้องfearless แต่ถ้าถามถึงตัวvalueจริงๆ ก็ต้องพูดตามตรงว่าเดอะเฟมเหนือกว่า แต่ก็เข้าใจได้ว่าทำไมถึงเป็นfearlessถึงได้ไป ทั้งด้วยเหตุผลที่พูดไปข้างต้น รวมถึงเพลงอีก้าดูกะเทยมากเกินไป (เพลงกะเทยแล้วไง เพลงเจ๋งกว่าก็ควรได้ไปไหม แต่ก็นั้นล่ะค่ะ ตามที่เห็นเน้อะ)
แต่... อีมงแกรมมี่ตัวที่2อย่างอี1969อ่ะ เอาจริงคือปีนั้นยังไงก็ต้องเป็นอีเคนดริก ลามาร์ ขนาดช้านไม่ใช่คนที่appreciateอะไรกับเพลงไอ้มืด/อีมืดมากนัก ยังต้องยอมเลย แล้วlyrics สมัยนั้น อีเทย์ก็ยังเขียนไม่ได้ท็อปฟอร์มเหมือนทุกวันนี้ โอเค ยอมรับว่าอีblank spaceคือเพลงระดับทศวรรษอะนะ ถ้าเป็นSOTYหรือROTYอ่ะ อันนั้นคือสมมงอยู่ แต่ได้AOTY อันนี้คือเกินเบอร์ไปหน่อย (ว่าจะมีการเขียนรีไรท์อีอัลบั้มนี้ใหม่ แต่อาจจะเสร็จในอีก4ปีข้างหน้า กรั่กๆๆ)
_________________