ก็เป็นบทความที่ไม่อยากจะใช้คำว่า review สักเท่าไหร่ แต่เนื่องจากมีหตุการณืที่เกิดขึ้น เลยนำมาเล่าสู่กันฟังแล้วมาวิเคราะห์อะไรนิดๆหน่อยๆ
เรื่องมีอยู่ว่าตอที่เรียนอังกฤษอยู่ อาจารย์อังกฤษแกก็บอกว่ามีเพื่อนคนนนึงหน้าเหมือน Sean Paul ซึ่งเพื่อนๆก็ขำกันใหญ่เลย คราวนี้เพื่อนๆอีกคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า (ขออนุญาติไออกชื่อวง) ฮิพฮอพ อาจารย์แกก็ส่ายหน้าแล้วก็บอกว่า fake hiphop ไอ้เพื่อนกลุ่มนั้นก็เงียบไปสักพัก พร้อมกับเรียนต่อจนหมดคาบ
พอถึงกลางวัน ตอนที่นั่งกินข้าว พี่แกก็เปิดประเด็นมาเลย ไอตาที่เหมือน Sean Paul อ่ะแหละ บอกว่าอาจารย์ไปว่าทำไม (อันนี้เห็นด้วย ไม่ชอบเก็บไว้ในใจได้) ไม่รู้หรอว่านักร้องกลุ่มนี้มันรวยนะเว้ย (มันเริ่มมาแปลกๆแล้วครับ) ร้องเท้าต้องสั่งตัดหนังงูนะเว้ย มีคู่เดียวในโลก หมวกอีก(เออ รู้แล้วๆ) ราคาเป็นล้าน (เออๆ) ซึ่งพาราก็เงียบไม่บอกออะไรก็ว่าจะเสียเพื่อนกันเสียเปล่าๆถ้าพูดอะไรออกไป
เลยอยากจะมาลองวิเคราะห์ดูเล่นๆว่า ปัจจุบันนี้ คุณค่านักร้องมันอยู่ที่ไหน
1.มีเงิน มีทองของใช้ แค่นี่หรือที่เรียกว่าคุณค่า
มาหัวข้อแรกก็จากตัวเรื่องที่เล่าเลย ประโยคที่พาราไม่ได้พูดบอกเพื่อนๆพาราที่พารากลัวจะเสียเพื่อนคือ "แล้วรองเท้าหนังงูราคาเป็นล้านมันใส่แล้วจะร้องเพลงเพราะขึ้นหรอวะ" (คิดถูกที่ไม่พูดออกไป) เข้าใจว่าอาชีพนี้ต้องมีการแสดง การโชว์ตัว แต่ถามจริงๆ ระหว่าง นักร้องทั่วๆไปใส่ชุดยืด เกงยีนโชว์งานปรกติ ใส่เสื้อมีคอโชว์งานออกเป็นพิธี ผ้าใบสะอาดสะอ้าน กับ นักร้องที่เสื้อยืดตัวเท่าควาย กางเกงหลวมๆขาสั้น สักเต็มไปหมด ผ้าใบเหมือนปรกติกับนักร้องกลุ่มเมื่อกี้ ออกงาน ถามว่าได้รับตังค์เหมือนกันไหม ก็ได้ มีคนไล่ไหม ก็ไม่มีคนไล่ แต่สิ่งที่อยากจะบอกคือ ทำเหมือนนักร้องปรกติทั่วไป มันก็ดังได้ มันก็ร้องเพราะได้ จำเป็นเหรอว่านักร้องต้องใส่ของดีๆ แพงๆ หรู ขึ้นเวที
Note. แต่ที่แน่ๆ รองเท้าหนังงูใช้แทนไม่โครโฟนไม่ได้แน่นอน รวมถึงหมวกใบหรูใบแพง ถ้าร้องเพลงตามถนนเปิดหมวก มันก็ใช้รับตังค์เหมือนหมวกปีกกว้างธรรมดา
2.ชัดไม่ชัด ใครตัดสิน
เป็นอีกหัวข้อหนึ่งที่บอร์ดเราเคยถกเถียงกันมานาน เกี่ยวกับการร้องเพลงภาษาไทย ยอมรับว่าอิทธิพลตะวันตกมีเข้ามามากมาย และเพิ่มขึ้นทุกวันๆ รวมถึงพวก เจป๊อป เคป๊อป ด้วย ไอ้ร้องไม่ชัดแบบเกริ่นเสียงแบบคำชีวิตประจำวันหรือคำพวก ส เสือ หรือ ชอ ช้าง มันก็อภัยกันได้ เพราะชีวิตประจำวันคำเหล่านี้การจะพูดให้ชัดตลอดมันก็ยากเกินไป แต่ ไอ้คำอื่นๆมันก็ไม่ได้ยากเกินที่จะออกเสียงให้เป็นไทยชัดๆ ทำไมต้อง แอ๊บ แอ๊บแล้วเพราะขึ้นหรอ (บางคนอาจใช่ แต่สำหรับพารา ไม่) ส่วนนักร้องเพลงสากลไม่มีอะไรก เพราะต่างคนต่างที่มา สำเนียงต่างกัน ไม่ใช่คนไทยที่นักร้องก็คนภาคกลางซะเกือยหมด แต่มา แอ๊บ หนู เคป๊อป ผม เคป๊อป ร้องให้มันเข้าหูชาวบ้านๆฟังออกโดยไม่ต้องเปิดเนื้อได้ไหม
Note .ส่วนใหญ่เพลงแนวที่ว่านี้พาราเปิดแค่เอามัน เพราะบางคำไม่รู้ว่ามันร้องว่าอะไร
3.มายาก็คือมายา คุณค่าเราตัดสิน
หัวข้อสุดท้ายของเรื่องนี้ ศิลปินบางคนก็ไม่ได้ดีเด่นอะไรมากมาย ไม่มีพัฒนาการ (หรือมีแต่ลง) เพลงก็งั้นๆ ไม่ดัง เข้าข่ายข้อหนึ่ง ข้อสอง หรือควยสองข้อเมื่อกี้มาหมดเลยก็มี แต่ทำไมสื่อยกย่อง ช๊ม ชม กันนักกันหนา เพราะ มายาก็คือมายา เราจะไปเชื่อมันซะหมดไม่ได้หรอกว่า โหย เพราะ(ฉิบหาย)มากๆ พัฒนามากๆ บางทีเราก็ต้องกลับมานั่งฟังเองว่า เออมันดีของมัน
แต่ บางทีศิลปินที่ใครคิดว่ากะโหลกกะลา แต่ถ้าคนฟังยอมรับที่จะฟังมัน มันก็จะเป็นคุณค่าก็คนๆนั้น ทั้งเพลงไทยและเพลงสากลต่างก็ยืนอยู่บนข้อนี้หมด (อ่านเพิ่มเติมที่พี่แนส Da Nastina เขียนในรีวิว Spice Girl ได้)
Note. พาราฟังเพลงที่หลายๆคนเรียกว่ากะโหลกกะลาบางศิลปินพาราก็ชอบนะ ถ้าเค้าตั้งใจดี ไม่ใช่ว่ายัดความเก๋จอมปลอมมาใส่ ใครจะว่า เจ๊บริท หนูแอช หนูฮิล (ยกเว้นอัลบั้มที่สอง ฟังได้น้อยมากๆ) เหล่า Celebrity หรือใครๆก็ตามแต่ แต่ถ้าเราเลือกที่จะฟัง เลือกที่จะเห็นคุณค่าของเค้าแล้ว เราจะทิ้งไม่ฟังเค้าเพราะคนอื่นบอกว่าไม่มีคุณค่าต่อการฟัง อย่างงั้นหรือ บางทีเราอาจจะชอบฟังเพลงที่นักวิจารณืบอกว่าไม่ดีก็ได้ ใครจะไปรู้
แล้วคุณๆทั้งหลายละ มองคุณค่าของศิลปินมันอยู่ที่ตรงไหนกันแน่ครับผม!!!
_________________
April fighting! + angel Sojin�