วันแรกก็ทำงานแล้ว คิดดูเด่ะ
พอมาถึง เจออาเท่อ ไม่พูดพร่ำทำเพลง พาไปดูโรงแรมทันที
แหม๊ ไม่เห็นถามซักกะคำว่ามีอาการ jet lag รึป่าว หิวข้าวมั้ย ไม่อ่ะ มาถึงก็ต้องจำรายละเอียด
ของโรงแรมก่อน ซึ่งก็ไม่เยอะเท่าไหร่ เพราะเป็นโรงแรมเล็กๆ สไตล์ฝรั่งเศส
โรงแรมเค้าน่ารักจริงๆนะ แต่ละห้องจะไม่เหมือนกันเลย แล้วก็จะเป็นสไตล์อบอุ่น น่ารัก
เหมาะกับคู่รักมากๆ แต่งสีแดง เหลือง ฟ้า เฟอร์นิเจอร์ไม้ พอนึกออกป่ะ นึกไม่ออก ไป
www.metrolodging.com ในสวนเล็กๆจะมีต้นไม้ดอกไม้น่ารักๆ แอบเก็บมาด้วยนะ
อันที่บ้านเราไม่มีหรือหายากๆ เช่น เมเปิ้ล ลาเวนเดอร์ เดซี่ และอื่นๆ หุหุ
เอาล่ะ เล่าเรื่องทำงานต่อ เค้าก็ให้เราจำว่าห้องเบอร์นี้อยู่ไหน มีลักษณะพิเศษยังไง
ถ้าจะเอาของใช้อยู่ตรงไหนๆ ตอนเช้าให้แขกมากินขนมกะกาแฟตรงมุมไหนๆ
แล้วก็แนะนำแม่บ้านชาวแมกซิกันให้เรารู้จัก ชื่อมาร์การิต้า เป็นคนที่นิสัยน่ารักมากๆ
แล้วพอเที่ยงนู่น คุณอาเท่อถึงนึกได้ว่าเราอาจจะมีอาการเหนื่อยจาก jet lag
และยังไม่ได้กินข้าวกันเลย แกก็เลยให้เราออกไปกินเองตามยถากรรม ประมาณว่า
ไปหาเอง เพราะแกไม่บอกว่าอะไรอยู่ตรงไหน
มื้อที่สอง เข้าร้านอาหารเลย ทนไม่ไหวแร้วว หิว ซัดแพนเค้กกะไข่ดาวไปซะ อร่อยมากเลย
ราคาก็พอใช้ แค่เจ็ดเหรียญ บวกติ๊บ ก็ประมาณแปดหรือเก้า แต่วันนั้น แอบคิด
เป็นเงินไทย(อีกแล้ว) เลยรู้สึกเสียดายตังค์มาก
เออๆ แล้วเวลาที่เราอยู่เมืองนอก อย่าได้เอาเงินดอลไปคิดเป็นเงินบาทเลย เพราะ
มิฉะนั้น คุณก็จะไม่สามารถหากินอะไรได้เลย นั่นแหละ เพราะอาหารที่นี่
แพงหมดเกือบทุกอย่าง ถ้าคิดเป็นเงินบาทอ่ะนะ
และเพราะประการฉะนี้แหละ เพราะคิดเป็นเงินบาทนี่เอง ทำให้เราต้มกินแต่มาม่า โจ๊ก
กินกะน้ำพริกที่เอามากันทุกวี่ทุกวันช่วงที่มาแรกๆ
พอบ่ายก็มาเทรนเรื่องการจองตั๋วในคอมพิวเตอร์ ง่ายๆ ง่ายมากจริงๆ
โดยอาเท่อ ให้โนเอ้ ลูกชายสุดหล่อ(อายุแค่ 15) มาสอน
โปรแกรมก็ง่ายๆ เป็นเอกเซ็ล ซึ่งเค้านึกว่าเราใช้ไม่เป็น ในตอนแรกอ่ะนะ
แล้ววิธีก็แค่ เอาข้อมูลทั้งหมดที่แขกกรอกในใบเช็คอินมาลงเอ็กเซ็ล
แล้วเอาเลขบัตรเครดิตมาชาร์จเงินใน authorize.net จบ แค่เนี้ย
ส่วนเรื่องโนเอ้ ซึ่งตอนหลังกลายมาเป็นเพื่อนกัน ตอนแรกมันก็ไม่ค่อยอยากสอนเราอ่ะ
ประมาณว่าขี้เกียจ และฟอร์มจัด (อายสาว) แต่ก็ต้องมาสอน สอนไปสอนมา ก็เล่นกันซะงั้น
หล่อจริงๆ เป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส สเปน ซึ่งเชื้อฝรั่งเศสนี้ ได้มาจากแม่ ซึ่งก็คือ มารี ภรรยาอาเท่อ
(แต่อาเท่อไม่ใช่คนสเปน ทุกวันนี้ ยังงง) ซึ่งนางมารีนี้ ร้ายและเฮี้ยบมาก มีบุคลิกเฉียบขาด
เธอเปรียบดั่งมิแรนด้า ใน the devil wears prada นั่นเลย ใช่เลย แค่เห็นก็ขนลุกแล้ว
แล้วคิดดูสิ อัลบัส ดัมเบิลดอร์ มาคู่กะมิแรนด้า พรีสลี่ย์ได้ยังไง
แล้วเรื่องนังเพื่อนดิชั้นนะคะ
พอมาถึง เนื่องจากมันพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ อาเท่อกะมารีและโนเอ้จึงพูดกับชั้นแทน
แล้วเวลาทำงาน เนื่องจากหล่อนไม่ได้อังกริด จึงให้ดิชั้นทำแทน เพราะหล่อนไม่ยอมทำ
ได้แต่นั่งนั่งกระดิกตีนในออฟฟิศเฉยๆ จริงๆนะ
เวลามารีหรืออาเท่อมา จะลุกทีนึง ทำเป็นมาช่วย แน้
แล้วหล่อนก็ยังมาบ่นว่า เหนื่อยจัง ขอพักก่อนนะ แล้วชีจะชอบนอนในห้องมาก คือ
เห็นเมื่อไหร่ก็เล่นเอ็มกะแฟน ที่หล่อนบอกว่ามีสามคน ไม่รู้จะเลือกแต่งงานกะใคร
และ นอน
และเวลาที่ชั้นชวนหล่อนไปเปิดหูเปิดตา หล่อนจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น หล่อนจะนอน
เล่นเอ็มกะคนที่หล่อนเรียกว่ากิ๊กมากมายทั้งหลายแหล่ คิดดูสิ มาเมกา มาเล่นเอ็มรึไง
แล้วยังไม่พอ หล่อนโทรกลับบ้าน ร้องไห้ บอกว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ หล่อนทนไม่ได้
หล่อนจะกลับพรุ่งนี้ มะรืนนี้ ตอนแรกเราก็ไม่อยากให้กลับนะ ก็เลยบอกว่า
สู้กันก่อนสิ เรายังไม่ได้อะไรเลยนะ หล่อนตอบมาว่า
"พ่อเราบอกว่า ใช้เงินให้หมดเถอะ แล้วกลับมาบ้านเร็วๆ กี่แสนคุณพ่อก็ไม่สนใจ"
มานึกๆดู นี่หล่อนรวยมากมายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้จักกันมาจะสามปี รู้สึกว่า
ก่อนหน้านี้หล่อนจะไม่เป็นแบบนี้นี่นา เอ๊ะ มาเป็นคุณหนูตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ
ก็คิดดูหล่อนคุย ถ้าเราบอกว่าบ้านเรามีอะไร หล่อนก็จะมีอันนั้น และมีมากกว่าด้วยนะ
ประมาณว่ารวยมากเกินไป แต่พูดยี่ห้อเครื่องสำอางแบรนด์เนมไม่เคยถูก
หึ เก็บกด ขอทีเถอะวะ
แล้วที่หล่อนร้องไห้น่ะ มันก็ทำให้เราเสียกำลังใจไปด้วย ก็คิดดู
หล่อนไม่เคยบอกว่าที่นี่มีอะไรดีเลย ถ้าเห็นอะไรก็จะบอกว่า ที่ไทยดีกว่า
คิดถึงบ้าน อยากกลับบ้าน แล้วก็จะเริ่ม ร้องไห้ จะกลับบ้าน อีกแล้ว ครับท่าน
เรื่องยัยนี่ยังมีต่ออีกมากมาย เดี๋ยวคอยดู แค่นี้ยังน้อย
ส่วนวันออฟ เวลาไม่ได้ทำงานไร ก็จะไม่ค่อยออกไปไหนช่วงที่แดดอ่อน เพราะมันหนาว
ก็จะหมกตัว ดู america's next top model มาราธอน ทุกไซเคิลอยู่ในห้อง
และดูเอ็มทีวี และวีเอชวัน หุหุ นอกจากนี้ก็ไปเดินตาม park ต่างๆ ถ่ายรูป
ที่นี่บ้านนอกก็จริงนะ แต่มันก็สวยอ่ะ สวยมาก แต่มันก็ไม่มีอะไรจริงๆแหละ จะ
ไปไหน ต้องมีรถส่วนตัวเท่านั้น แล้วที่เที่ยวแต่ละที่ ไกลกันจะตาย ไกลเป็นครึ่ง ชม
ใครจะไปได้
ก็ต้องเดินแถวนั้นเท่านั้น แต่โชคยังดี ที่ข้างโรงแรม มีร้านอาหารไทย ซึ่งภายหลัง
ได้ไปกินข้าวร้านนั้น แล้วรู้จักเชฟที่นั่น ชื่อ พี่เพ็ง ซึ่งเป็นคนลาว
ส่วนเจ้าของร้านเหรอ ... เป็นคนไทยนี่แหละ แต่บอกตรงๆว่า คนไทยที่นี่
ไม่ช่วยเหลือกันเท่าไหร่ จะคอยแต่นินทา อิจฉาริษยา เห็นแก่ตัวกันมากกว่า นี่จริงๆเลยนะ
คนไทยที่นี่ จะรู้จักกันหมดเกือบทุกคน แต่ก็อย่างว่า ไม่ค่อยดีต่อกันเท่าไหร่
เช่น เจ้าของร้านนี้ชื่อพี่ตา ชื่อร้าน คือSEA RESTAURANT
เค้าได้พูดกะพี่เพ็ง ซึ่งเอาข้าวมาให้เรากินบ่อยๆว่า "จะไปช่วยเหลือมันทำไม
เด็กที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่มีหัวนอนปลายเท้า" อ้าวว ซึ้งจริงๆ คนลาวที่นี่ยังสามัคคีกันมากกว่า
ส่วนเรื่อง อะแฮ่ม ... ผู้ชาย
หนุ่มๆที่นี่ หน้าจาน่ารักมากๆ หน้าตาแบบ อเมริกันแท้ๆ ยิ่งหนุ่มน้อยยิ่งน่ารักน่ากิน
หุหุ แต่อีพวกนี้จะค่อนข้างทำตัวอีโม ไม่ก็พวกสเกตบอร์ด จะชอบทำหน้าแบบว่า
ข้าคูล ข้าเจ๋ง ค่อนข้างไม่ค่อยเท่าไหร่กะเรา
แต่พวกที่โตๆขึ้นมาหน่อย เค้าจะชอบมองเรา คนที่นี่ชอบคนเอเชียนะ
เพราะเค้าจะชอบยิ้มให้ แล้วแซวๆ ประมาณว่าเดินผ่าน เค้าก็จะเรียกเราว่า baby
แล้วยิ้มให้ แล้วอีกอย่าง อยู่ไทยอ่ะ เราค่อนข้างอ้วน นิดนึง แต่อยู่ที่นี่ เราไม่อ้วน ฮ่าๆๆๆ
ฝรั่งชอบด้วยซ้ำไป เพราะเวลาเราเดินกะนังเพื่อนที่แสนดีนี้ ฝรั่งก็จะชอบ
ทักเรามากกว่า แล้วหล่อนก็จะกัดเราว่า "เน็ตนี่ รู้มัยว่าสเปคคนที่นี่เลยนะ
เพราะว่าเน็ตจะ อ้วนๆ ดำๆหน่อย แล้วก็ทำผมสีน้ำตาลทองๆ
เห็นเมียฝรั่งมั้ย มันสไตล์นี้กันทั้งนั้น"
โอ้โห... นี่ว่ากรูเป็นเมียเช่าเลยนะเนี่ย นังเวร
ชขอโทษที่พิมพ์คำหยาบเล็กน้อย
ส่วนดิชั้นก็จะตอบกลับไปว่า "อย่าอิจฉาสิ มันไม่ดีนะ"
หุหุ พรุ่งนี้มาเล่าต่อ เริ่มปวดตาละ เพราะเน็ตติดมองแป้นพิมพ์ เวลาที่พิมพ์
แย่เรย
เริ่มสนุกขึ้นแล้วนะ อย่าพลาดตอนที่สี่
_________________
