Sum 41 : Does This Look Infected? : 3.5/5
รูปแบบเพลง
เป็นอื่นใดไปไม่ได้นอกจากจะยืนพื้นบนขนบของดนตรีพั้งค์ร็อคแนวทางสร้างชื่อที่ถนัดโดยประเคนทั้งเสียงกลอง เบสส์ กีตาร์ประสานเข้ากับเสียงแหกปากตะคอกเอ็ดตะโรโวยวายของนักร้องนำอย่างถึงพระเดชพระคุณให้แก่ผู้ฟังขาพั้งค์ตั้งแต่พยายามจะเป็นพั้งค์/พั้งค์แบบเด็กๆไปยันพั้งค์แรงๆตัวจริงเสียงจริงให้ได้สะใจสะคอเสียจนเขย่าหัวตามได้แถบหลุดทั้งอัลบั้ม โดยพั้งค์ของSumนั้นได้แทรกกลิ่นของความเป็นเมโลดิคฮาร์ดคอร์ลงไปเล่นกับพ็อพพั้งค์/อีโมสครีโมไปยันเมทัลร็อคดิบๆเถื่อนๆได้อย่างเกิดเอกภาพสุดๆ
จุดด้อย
สำหรับเดี๊ยนงานชุดนี้จัดว่าโอเคในมาตรฐานของงานจำพวกพั้งค์ร็อคน่ะค่ะแม้ว่าอาจจะจะไม่ใช่อัลบั้มพั้งค์ร็อคที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบอย่างเต็มปากเมื่อเทียบกับบรรดาศิลปินสาขานี้ที่มีชั่วโมงบินที่สูงระดับกว่าก็ตาม กล่าวคือเป็นงานพั้งค์ร็อคที่ติดหู ฟังง่ายและมีมาตรฐานที่สามารถเป็นที่ถูกใจคอพั้งค์ทุกประเภทได้ไม่ยาก (เผลอๆอาจจะลามไปถูกใจคอร็อค คอกรั๊นท คออินดี้ไปจนถึงคอเพลงไม่จำกัดประเภทได้ง่ายไม่แพ้กัน) แต่ถ้าคุณไม่ใช่คอพั้งค์ชอบอะไรชิลล์ๆสบายๆหวานใสแบบพ็อพหรืออาจจะชอบความเอ็ดตะโรหากแต่ถูกใจในแบบฉบับโซลหรือแดนซ์มากกว่าอีแบบนั้นงานชุดนี้ก็อาจจะไม่ใช่ตัวเลือกที่น่าฟังสำหรับคุณก็ได้
กลับมาที่ข้อตำหนิส่วนตัวสำหรับเดี๊ยนนิดนึงส่วนตัวแล้วงานชุดนี้สำหรับเดี๊ยนยอมรัยค่ะว่าฟังมันส์ฟังเพลินฟังสนุกฟังแล้วปวดหัวดีแต่ก็ต้องพูดกันตรงๆว่าไม่ได้มีอะไรดาดดื่นน่าสนใจแตกต่างไปจากงานของศิลปินที่วนเวียนอยู่ในสารบบของภาคดนตรีประเภทนี้ สิ่งที่ผิดพลาดที่สุดของงานพั้งค์ที่เห็นมาในหลายยุคหลายสมัยนั่นคือความตายตัวของการนำเสนอซึ่งถ้าคุณเป็นคอดนตรีประเภทนี้คุณจะรู้เข้าใจรวมถึงสามารถจับจุดถึงความแตกต่างรวมถึงอัตลักษณ์ที่ศิลปินสื่อผ่านทางตัวงานออกมาจากภาคการนำเสนอที่แลดูค่อนข้างจะคล้ายกันไปเสียหมด แน่นอนค่ะถ้าจะให้พูดถึงมุมมองของคนที่เขาไม่ใช่คอพั้งค์มาฟังกันบ้างก็อาจจะตีความเอาได้ว่าแหกปากอยู่แบบนั้นทั้งอัลบั้มหาความต่างอะไรไม่เจอซักอย่างจนกลายเป็นเกิดความรำคาญและหนีไปฟังงานที่ใช่สำหรับตนมากกว่าก็แค่นั้น แต่จะว่าไปคนฟังพั้งค์ที่นั่งเขียนรีวิวอยู่นี่ฟังแล้วยังรู้สึกไม่ต่างกันเลย หึหึหึ จริงๆแล้วถ้าเอาความมันส์ในระดับนี้ไปใส่สีสัน ชั้นเชิงและความหลากหลายออกมาให้จัดจ้านกว่านี้ก็คงออกมาแลดูไม่ซ้ำซากอย่างที่ได้ยิน
ป.ล. จริงๆแล้วเพลงเมนส์ในอัลบั้มบางเพลงน่าตัดออกไปเอาไปไว้ฟังกันเล่นๆในงเสียเองแล้วเอาโบนัสแทร็คที่เป็นเมทัลดิบๆเถื่อนๆอย่าง Reign In Pain (Heavy Metal Jamboree) กับเพลงมันส์ๆเก๋ๆอย่าง WWVII Parts 1 & 2 มาใส่ไว้จะช่วยให้ภาพรวมของตัวอัลบั้มและวงแลดูมีชั่วโมงบินที่เหนือระดับกว่านี้
ซิงเกิ้ล
Still Waiting (3.5/5) ซิงเกิ้ลเปิดตัวในแบบฉบับพั้งค์ร็อคที่ละลายความเป็นพ็อพพั้งค์ผสานลูกเล่นของสรรพสำเนียงแบบเมโลดิคฮาร์ดคอร์ที่ถ้าเข้มข้นกว่าที่ได้ยินอีกนิดจะสามารถนำตัวเพลงนี้เขยิบเข้าสู่ความเป็นอีโมคอร์ได้สบายๆเลยทีเดียว ผลลัพธ์ออกมาติดหูชะงัดตั้งแต่รอบแรกที่ฟังเลยค่ะเชื่อว่าคงถูกใจคอเพลงมันส์ๆแบบพ็อพพั้งค์ไปจนถึงสร้างความติดใจให้ชาวพั้งค์ร็อคตัวจริงได้ไม่มากก็น้อยเลยทีเดียว
The Hell Song (5) กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! ถ้าคิดจะเอาดีทางเอ็ดตะโรโวยวายเป็นไพร่แบบนี้ก็ต้องเอาให้มันได้ใจถึงพริกถึงขิงสุดพระเดชพระคุณอย่างที่ได้ยินนี่นะคะ ตัวเพลงเป็นพั้งค์ร็อคติดกลิ่นพ็อพที่ภาคดนตรีลงตัวและสมบูรณ์แบบตามขนบของพั้งค์ร็อคโดยเฉพาะในส่วนของท่อนคอรัสที่ทำออกมาได้อย่างมีชั้นเชิงมากๆคือฟังรอบเดียวติดหูกระชากใจจนยกให้เป็นไฮไลท์ที่โดดเด่นที่สุดในงานชุดนี้เลยทีเดียว ส่วนตัวแล้วอยากให้เพลงนี้ถูกตัดเป็นซิงเกิ้ลเปิดตัวมากกว่าเพลงด้านบนอีกน่ะค่ะด้วยความแข็งขององค์ประกอบที่เข้าขั้นเป็นเพลงโลโก้ของวงรวมถึงพลังในตัวเพลงที่ระเบิดออกมาแรงจนสัมผัสได้เช่นเดียวกับเพลงแรงๆในอดีตกาลอย่าง Highway To Hell ของ AC/DC,Smell Like Teen SpiritกับHeart Shaped Box ของ Nirvana,London CallingจากThe Clashไปจนถึงหลายๆเพลงของบรมครูอย่างThe Sex Pistols นี่มันกระทบใจคนขบถหัวรุนรงอย่างเดี๊ยนจนแถบจะยกให้เป็นตัวแทนอับดับหนึ่งของซิงเกิ้ลพั้งค์ประจำเจเนอเรชั่นนี้แถบไม่ทัน
Over My Head (4) พั้งค์ร็อคที่ระบายความเป้นเโลดิคฮาร์ดคอร์ลงไปเพิ่มท่วงทำนองให้ละเมียดละไมกว่าฮาร์ดคอร์พั้งค์ทั่วไปก่อนจะตบด้วยกีตาร์เมทัลร็อคอ่อนๆและสรรพสำเนียงโพสท์พั้งค์บีบจับยัดลงไปในตัวเพลงได้อย่างลงตัว ฟังแล้วไม่มีอะไรบรรยายนอกจากจะบอกว่าสะใจสุดตีนมากๆๆๆๆๆ
แทร็คอื่นๆ
Mr.Amsterdam (3.5/5) ขึ้นต้นในรูปของพั้งค์ร็อคเอามันส์ธรรมดาๆแต่ชนะใจด้วยลูกเลฃ่นดิบเถื่อนของกีตาร์เมทัลร็อคกวนๆที่แกว่งว่อนทั่วเพลงก่อนจะตบลูกเล่นของความเป็นอีโมและฮาร์ดคอร์ที่แฝงตัวมาได้อย่างแยบยล เริ่ดอยู่ๆ มาที่All Messed Up (3/5) กับภาคดนตรีแบบพ็อพพั้งค์สนุกๆสดใสฟังง่ายๆเพลินๆ ส่วนตัวเห็นว่าพ็อพที่สุดแล้วในอัลบั้ม ติดหูและน่ารักมากๆจนนน่าจะจับยัดให้เป็นซาวนด์แทร็คประกอบภาพยนตร์วัยรุ่นฝั่งอเมริกาเช่นเดียวกับ My Direction (3/5) ที่มาในรูปแบบฟังง่ายไม่แพ้กันหากแต่จะแฝงความดิบสด หนักหน่วงและซับซ้อนของภาคดนตรีที่เข้ามามากกว่าอีกหนึ่งช่วงตัว ต่อด้วย A.N.I.C (2/5) ที่จะว่าไปก็ไม่ต่างจากพวกพรีลูดหรืออินเทอลูดในอัลบั้มของพวกฮิพฮอพหรือโซลอาร์แอนด์บีเท่าไรเพียงแต่ทางวงไม่ได้ระบุอะไรมาชัดเจนจึงของตัดคะแนนรวมไปด้วยเลยแล้วกัน ตามมาติดๆกับ No Brains (3/5) ที่เบรคอารมณ์แรงๆด้วยบัลลาดพั้งค์เพราะๆที่แม้ว่าจะคงความหนักหน่วงของกีตาร์และเบสส์ฟาดฟันกันเต็มตีนทั้งเพลงเช่นเดิมแต่ก็จัดว่าหวานใสหยดย้อยจนแถบจะคิกขุเมื่อเทียบกับเพลงโหดๆที่เหลือในอัลบั้ม
Thanks For Nothing (3/5) เปิดตัวด้วยกีตาร์ที่ให้กลิ่นอายของกรั๊นจ์แบบที่Nirvanaชอบทำได้อย่างทรงเสน่ห์มากๆก่อนจะวนกลับเข้าสู่ธรรมเนียมพั้งค์ร็อคเดิมๆที่ยังคงความมันส์ติดหูไปจนถึงโยกหัวสั่นหัวคลอนเช่นเดิมแถมยังแอบเก๋แอบหยอดแร็พเล็กๆแบบที่ Linkin Parkชอบทำมาเป็นกระษัยๆน่ะค่ะ เสียอย่างเดียวที่ภาพรวมออกมาดูเหมือนจะกล้าๆกลัวๆครึ่งๆกลางๆไปนิด แทร็คถัดไป Hyper-Insomnia-Para-Condrioid (3/5) ต๊ายยยยย ไหงพ็อพจ๋าแบบนี้เล่าคะควาทมเป็นพั้งค์ติดมาแค่ตัวดนตรีกับสรรพสำเนียงเท่านั้น (แม้สรรพสำเนียงไปๆมาๆจะกระเดียดไปทางฮาร์ดร็อคที่กึ่งๆจะกลายร่างเป็นพั้งค์มากกว่าสำหรับเดี๊ยน) ต่อด้วย Billy Spleen (3.5/5) พ็อพพั้งค์ที่ภาคดนตรีดิบสดและแข็งกร้าวขึ้นมาจากบรรดาแทร็คครึ่งหลังจนเห็นได้ชัดหลายระดับผสานความเป็นเมโลดิคฮาร์ดคอร์เข้ามาเชือดเฉือนกับความดิบของกีตาร์เมทัลได้อย่างมีชั้นเชิง ปิดท้ายด้วย Hooch (3.5/5) พ็อพพั้งค์ที่ประโหมประโคมสาดความหนักหน่วงของกีตาร์ เบสส์ กลองและเสียงแหกปากสุดพลังปอดจากนักร้องนำมาร่วมกันอำลาผู้ฟังแถมยังทะลึ่งหยอดความเป้นพาวเวอร์พ็อพหวานๆช้าๆปิดท้ายได้อย่างป่วงงดงามมากค่ะ
สรุป
สำหรับเดี๊ยนงานพั้งค์เด้กๆชุดนนี้นี่แหละที่สามารถเป็นบ่อเกิดของขุมพลังและแรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่แก่ชาวพั้งค์ทุกระดับให้เกิดความภมิใจและมั่นคงในอุดมการณ์ของวัฒนธรรมการดำรงชีวิตที่แปลกแยกของตนได้ดีไม่แพ้แรงบันดาลใจจากบรมครูแห่งพั้งค์รุ่นก่อนหน้านี้เลยทีเดียว
แก้ไขล่าสุดโดย Da Nastina เมื่อ Sun Jul 20, 2008 11:18 pm, ทั้งหมด 4 ครั้ง
_________________
