อ้างอิงจาก:

ถ้าคุณเริ่มมีความคิดเหล่านี้ หรืออาการเหล่านี้...

-บังเกิดความคิดขึ้นว่า... 'กูจะไปสยามทำหอกอะไรวะ?'
-เปิดเพลงที่เรารู้สึกว่าวัยรุ่นสุดๆขึ้นฟัง และพบว่า มันกลายเป็นเพลงเก่าไปแล้ว(เมื่อ2วันที่แล้วเลย เปิดProject Hฟัง...รู้ตัวอีกที...ชิบหาย แม่ง7-8ปีแล้วนี่หว่า...)
-ขณะเดินผ่านกลุ่มวัยรุ่นในสยาม บังเกิดความคิดขึ้นว่า... 'แม่งแต่งตัวเหี้ยไรของแม่งวะ?'
-หลังจากผ่านกลุ่มวัยรุ่นไป เงี่ยหูฟังเพลงที่เปิดในสยาม... 'เพลงควยไรเนี่ย? มึงฟังอะไรกันอ่ะ?'
-เดินต่อมา เจอคู่รักวัยรุ่น... บ่นพึมพำกับตัวเองว่า ' น้อง...เปิดห้องเลยไม๊?... ถุงยางมียัง? '(สมัยกูอายุเท่าพวกมึง แค่จับมือกูก็ตื่นเต้นชิบหายแล้ว)
-หรือเห็นกลุ่มวัยรุ่นกำลังมีเรื่องกัน เราจะหันไปมองหน้าเพื่อนโดยอัตโนมัติ และคิดเช่นเดีย วกัน ....(ปากยังไม่สิ้นกลิ่มน้ำนม เสือกจะมามีเรื่อง)
-สถานที่Hang-Out เริ่มเปลี่ยนเป็น เยาวราช,สำเพ็ง,สวนลุมพินี,พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ
-สมัย ม.ปลาย เลิกเรียน ดิ่งไปสยาม พออยู่มหาลัย เริ่มหาร้านนั่งกินอะไรชิวๆ หานิทรรศการศิลปะดีๆดู เดินถ่ายรูปตามย่านเมืองเก่า
-เกิดอาการช็อกโลก เมื่อหยิบกางเกงตัวเก่ามาใส่ แล้วแม่งฟิต...
-การ์ตูนที่เราชื่นชอบ กลายเป็นบรรพบุรุษการ์ตูนที่เด็กสมัยนี้ไม่เคยเห็นตัวตน
-ยิ่งขนมที่เราเคยกิน แม่งจะกลายเป็นตำนานลี้ลับที่ไม่เคยมีใครรู้จัก
-เดินเข้าแผนกของเล่น แล้วรู้สึกอิจฉาเด็กสมัยนี้ ... ของเล่นแม่งเจ๋งสัดอ่ะ ...
-เปิดนิตยสารวัยรุ่นดู แล้วเกิดประโยคเหล่านี้ เช่น... ' เฮ้ย ชิบหาย แม่ง15เองอ่ะ...ตอนกูอยู่ประถมนี่ แม่งเพิ่งเกิดเองอ่ะ' หรือ 'เด็กสมัยนี้โตเร็วเนอะ...'
-อายุถึง เข้าผับได้ปั๊บ เย็ดเข้!!! ดีใจสัดๆ... พอเวลาผ่านไปซักพัก... เอ่อ... กูจะดีใจทำไม? นี่กูแก่แล้วดิเนี่ย?
- สถานที่ท่องเที่ยวยามค่ำคืน จะเปลี่ยนจุดประสงค์ จากผับDanceชื่อดัง กลายเป็นร้านนั่งชิว เปิดเพลงเบาๆ นั่งคุยกันกะเพื่อนๆ เน้นแดก ไม่เน ้นDance... (ป่าวหรอก สังขารมันไม่ให้ และกูต้องการแดกเหล้า ไม่ใช่เต้นระบำ)
-เวลาทำงาน เวลาเรียน มากขึ้น ในขณะที่ เวลาพักผ่อน เวลานอน แม่งน้อยลง
- ดาราวัยรุ่นที่เราชื่นชอบ ปัจจุบันเล่นบท... แม่ ...