Main :: อ่าน - เราเจ็บนะที่นายทำกับเราแต่เราก็ยังรักนาย[เรื่องเล่า}

เราเจ็บนะที่นายทำกับเราแต่เราก็ยังรักนาย
หลังจากที่ผมจบชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ผมและเพื่อนรัก(และแค้น)ของผมคือ โอ ตั้งใจที่จะไปสอบเข้าที่โรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนที่ไม่ได้โด่งดังมากมายแต่ก็ไม่ได้ด้อยจากที่อื่น จนทุกวันนี้ผมก็ยังภูมิใจที่ได้เรียนที่ โรงเรียนนี้แม้มันจะเป็นสถานที่ที่ทำให้ผมพบเรื่องที่เสียใจที่สุดก็ตาม
ก่อนอื่นผมขอบรรยายลายละเอียดคล่าวๆของผมก่อนนะครับผมเป็นคนไทยแท้เป็นเด็กกรุงเทพโดยกำเนิด ผมเคยถามเพื่อนๆว่า ผมหล่อหรือเปล่ามันจะประสานเสียงบอกทันที่ว่า ไม่ แต่ผมไม่เชื่อหรอกครับเพราะญาติและคนที่บ้านบอกว่าผมหน้าตาดี
แต่ผมเป็นคนมีเหตุผลครับผมจึงตั้งสมติฐานเอาไว้ก่อนว่า ตัวเองหล่อครับ ต่อมาผมก็ทำการทดสอบสมติฐานด้วยการทดลองโดยใช้เครื่องมือคือกระจกและหน้าตัวเองครับผลออกมาว่าสมติฐานของผมตกไปครับคือผลการทดลองที่กระจกออกมาว่าผมไมหล่อครับ ด้วยความสูง 168 ซม ผิวดำแดง และหน้ากลมครับ ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีครับ แต่ผมเป็นคนเรียนเก่งครับ ผู้ใหญ่มักบอกว่าผมเรียบร้อยแต่คนที่เป็นเหมือนผมมักรู้ว่าผมเป็นเกย์แต่เพื่อนๆของผมก็จะสงสัยในตอนแรกๆครับแต่พอนานไปก็เลิกสงสัยครับเพราะผมเนียนครับ
ครับผมขอใช้บอร์ดแห่งนี้เป็นเหมือนที่ที่ผมจะใช้บรรยายความรู้สึก ความสุข ความทุกข์ที่ผ่านมาในช่วงหนึ่งของชีวิตนะครับ ผมจะใช้วิธีการเขียนแบบเล่า เรื่องนะครับ คือนึกได้ก็เขียนแบบบรรยายออกมาครับ โดยเรื่องราวต่างๆนั้นยังอยู่ในใจของผมมาตลอกครับและผมหวังว่าจะไกำลังใจจากเพื่อนๆ พี่ช่วยติดตามเรื่องเล่าของผมด้วยครับ

หลังจากวันที่ผมได้ทราบถึงการประกาศผลการคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัยแล้วผมก็ตั้งใจว่าจะกลับไปเยี่ยมอาจารย์ที่เคยสอนผมมาเมื่อตอนที่ผมยังอยู ม. ต้น ครับ ผมตื่นแต่เช้าและเดินทางไปที่โรงเรียนทันที
โรงเรียนเก่าผมเป็นโรงเรียนเอกชนขนาดเล็กครับ ผมตั้งใจว่าจะไปให้ทันก่อนเข้าแถวจะได้มีเวลาคุยกับอาจารย์
เมื่อถึงที่หน้าโรงเรียน ผมก็เจอ อาจารย์ประจำชั้นของผมยืนอยู่ ผมไหว้ท่านและท่านก็ดึงผมเข้าไปกอดและถามสารทุกข์สุขดิบกัน
ไม่ได้เจอกันนานเลยครับอาจารย์ยังเหมือนเดิมเลยครับ ไม่แก่เลยนะเนี่ย พูดไปแต่ผมแอบไขว้นิ้วไว้ข้างหลังครับ
จ้า ปากหวานเหมือนเดิมเลยเราอะ ครูไม่มีจิตพิสัยให้นะอย่ามาแกล้งชมเลย อาจารย์พูดและยิ้มอย่างรู้ทัน
แล้วเจ้าโอไม่มาด้วยเหรอเนี่ยปล่อยให้แฟนตัวเองมาคนเดียว คิกๆๆ ค๊อก ๆๆๆ(เอ่อคือ คิกๆๆเนี่ยเสียงหัวเราะอาจารย์ ส่วนไอ้ค๊อกๆ เนี่ยผมสำลักน้ำลายครับ)
อาจารย์ยังไม่เลิกล้อเรื่องนี้อีกเหรอครับเนี่ย ทำไมจานต้องพูดถึงมันด้วยเนี่ยผมนึกในในในขณะที่ผมกับอาจารย์เดินเข้าไปในโรงเรียน เมื่อผมได้สัมผัสกับบรรยากาศ เก่า ผมก็อดนึกถึงมันไม่ได้

....................................................................................................
บันทึกจากความทรงจำบทที่ 1
นาย นี่ๆๆ นายอ่ะ เรียกไม่ได้ยินเหรอ ผมหันกลับไปตามเสียงเรียก อ้าวแล้วเพื่อนๆที่เดินตามกูมาไปไหนหมดเนี่ย นายคนที่เรียกเหมือนจะรู้ เลยบอกผมว่า
เดินเก๊ก อยู่นั่นแหละไม่เห็นเรอว่าเขาเขียนไว้นะว่าเด็กใหม่ให้เข้าประชุมก่อนนะ
ไอ้.เกือบหล่อนี่มันว่ากูเดินเก๊กเหรอ
เออแล้วไม่บอกก่อนหละ คอผมเป็นคนที่สอบเลือกห้องได้เป็นที่ 1 เลยเดิน หลังตรง คอตั้งนำหน้าเพื่อน
(คือว่าผมมาเข้าเรียนตอนม. 2 ครับมีคนมาเข้าพร้อมผม 10 คนได้เลยต้องสอบจัดห้องด้วย)
อ้าวไอ้นี่กูบอกก็ดีแล้วยังมาปากดีอีก มึงมานี่มะ ไอ้เตี้ย ไอ้สาดดดดดดดดดมึงตอกย้ำกูทำไมเนี่ย
แต่ผมก็เดินไปหามันนะ แต่ระหว่างที่ผมเดินไปหามันก็มีรุ่นพี่ครับวิ่งมาชนผมล้มเลย
แล้วมันยังหันมาด่า ผมอีกว่า ไอ้ ดำ เอ้ย แม่งเดินเชี่ยไรวะไม่ดูคน เลย แล้วมันก็เอามือมากระชากคอเสื้อผมครับ โอ้ ย แค๊กก อ็อกก ผะผะ ผม ขอโทด โอ้ย และแล้วมันก็มาครับ พระเอกของผม มาช่วยผม
มึงปล่อยเพื่อนกูเลยไอ้ห่า ไอ้รุ่นพี่มันหันไปมองหน้าไอ้คนที่เรียกผม(ตอนนั้นยังไม่รู้ว่ามันชื่อ โอ) แล้วมันก็ปล่อยแต่เดินไปหาไอ้โอ มึงมีปัญหาเหรอไอ้หน้าหล่อ ไอ้รุ่นพี่ตาต่ำทีกูเรียกไอ้ดำทีมันเรียกไอ้หล่อ แต่ดูไปดูมามันก็หล่อดีนี่หว่า ไอ้รุ่นพี่มันผลักอกไอ้โอแต่ไอ้โอมันผลักคืนไอ้ รุ่นพี่มั้นล้มเลยครับ แล้วง้างหมัดจะต่อยไอ็โอแต่ไอ้โมันหลบแล้วผลักมันออกไป โอ้ยยยยย แม่งเท่ห์หวะ ผมคิดในใจ
ไอ้รุ่นพี่มันลุกมาอีก ผมเห็นอาจารย์ท่านหนึ่งเดินมาผมเลยบอกพวกมันว่าอาจารย์มา ไอ้รุ่นพี่มันเลยวิ่งไป และผมก็เดินไปหาไอ้โอ มึงเป็นไรไหม
ไม่เป็นไรแค่นี้สบาย แต่กูขำมึงหวะตอนโดนบีบคอ อะ แม่งหน้ามึงโคตร 55555555
แล้วมันก็พูดว่า มึงมาเป็นเพื่อนกับกูดีกว่ากูเห็นมึงแล้วกูรู้สึกถูกชะตาหวะดูนิ่มๆ ติ๋มๆดี
และมันกูพูดคำที่ผมไม่มีวันลืมออกมา กูสัญญาว่ากูจะดูแลมึงเอง
.........................................................................

นี่ที่ฉันถามว่าเจ้าโอไม่มาเหรอ ยังไม่ตอบฉันเลย เดินเหม่ออยู่ได้ เสียงของอาจารย์ทำให้ผมตื่นจากภาพในอดีต
อ๋อมันไม่ว่างครับ
ไอ้โอ ในที่สุดมึงก็ลืมสัญญาที่มึงเคยบอกไว้กับกู กูไม่น่าฝากหัวใจไว้กับมึงเลย ผมคิดแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมานิดนึง ผมรีบเช็ดก่อนที่อาจารย์จะเห็นแล้วเดินตามแกไปหาอาจารย์ท่านอื่น

..............................................................................................................................................
ติดตามชมตอนต่อไปคะ