Take That - Progress (4.25/5)
หลังจากที่งานรีวิวผุดขึ้นมาตอนนี้เยอะมากทีเดียว ซึ่งนับเป็นเรื่องที่ดี ที่ทำให้ฉันได้มีโอกาสอ่านเนื้อเรื่องดีๆ ที่หลายๆคนตั้งใจถ่ายทอดในมุมของตัวเองออกมา ทำให้ฉันประทับใจทุกครั้งที่ได้เห็นบอร์ดรีวิวแห่งนี้กลับมาคึกคักอีกครั้ง
แต่จากใจจริง ประชากรส่วนใหญ่ตอนนี้ของ FF>> ของเราส่วนมากเป็นกะเทย และแน่นอน งานเพลงที่ส่วนใหญ่เราฟังก็จะเป็นงานดิว่าส์ซะส่วนใหญ่ (ฉันก็คนนึง) ดังนั้น ความเลี่ยนจึงบังเกิด และฉันก็รู้สึกว่า เราเองก็น่าจะลองเปิดประสบการณ์และวิสัยทัศน์ใหม่ๆ ในการฟังเพลงดูบ้าง
บทสรุปในการฉีกตัวเองครั้งนี้ของฉัน จึงมาตกที่บอยแบนด์ที่กลับมายิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนี้แห่งเกาะอังกฤษนามว่า Take That
เกริ่นนำ - Take That ถือเป็นบอยแบนด์รุ่นเก๋า ที่ก่อตั้งมาตั้งแต่ปี 1992 มีสมาชิก 5 คนคือ
Gary Barlow, Howard Donald, Jason Orange, Mark Owen, และเก๋าจอมกวนที่ดังที่สุดอย่างRobbie Williams ในปี 1992 - 1995 นั้น take that ประสบความสำเร็จอย่างมาก จนปี 1995 ร๊อบบี้จอมซ่า ก็ประกาศแยกวง ก่อนจะมาทำงานเดียวและประสบความสำเร็จอย่างสูงในชื่อของเค้าเอง
ในปี 2006 Take That ทั้ง 4 ที่ไม่มีตาร๊อบ กลับมารวมวงอีกครั้ง และฉีกหน้าอิตาร๊อบที่กำลังตกต่ำ ด้วยการชิงทั้งอันดับ 1 ในชาร์ทเพลง และด้วยยอดขายอัลบั้มที่ถล่มทลาย ทำให้เซอร์ป้าแอ๋วถึงกับออกมาหัวเราะเยอะ และบอกว่า "ฉันว่า take that ที่ไม่มีอิร๊อบ ประสบความสำเร็จ และดูดีเหลือเกิน" และตามมาด้วยอีก 1 อัลบั้มในปี 2008 ที่ก็ประสบความสำเร็จไม่แพ้กัน กับยอดขายอย่างมหาศาล
ในขณะที่อิตาร๊อบตกต่ำเหลือเกิน ออกอัลบั้มมา ก็ขายไม่ออก ซิงเกิ้ลก็ไม่เปรี้ยง ทางเดียวที่จะอยู่รอดในวงการได้ ก็คือ การกลับไปสู่วงที่กำลังโด่งดัง และก็เชื่อว่า แฟนๆ ของ take that ก็รออยู่ให้วงกลับมาครบ 5 อยุ่เช่นกัน
รูปแบบเพลง - สารภาพจากใจจริง ฉันเอง ไม่ใช่แฟนเพลงแนวบอยแบนด์ และงานในรูปแบบนี้ .. จึงต้องไปศึกษาเพิ่มพอสมควร .. งานนี้ เป็นการผสมผสานระหว่างงานเพลงแบบ electro pop ยุค 80 ที่ค่อนข้างร่วมสมัย เจอด้วยรูปแบบ บริทพ๊อพอ่อนๆ .. ที่แม้ขณะไม่ใช่แฟนแบบฉัน ยังชอบและประทับใจรูปแบบที่หนุ่มๆ เอามาลงในอัลบั้มนี้มา
ข้อดี - เริ่ดดด ขณะฟังงานเพลงแนวนี้ไม่เป็น ยังรู้สึกได้ถึง พลัง ความตั้งใจ บวกกับความสามารถที่หนุ่มๆ ถ่ายทอดออกมา อีกทั้งการสร้างสรรค์ท่วงทำนอง เมโลดี้ และการเรียบเรียง ก็ทำได้ราบรื่น กลมกลืน และที่สำคัญ งานทั้งหมดอยู่บนพื้นฐานของความเป็น Pop ที่สร้างสรรค์ งานจึงฟังง่าย และเต็มอิ่ม
ข้อเสีย - สำหรับฉัน เพิ่งเคยฟังงานนี้งานแรกของ take that คร่ะ เพราะฉะนั้น ในเชิงเปรียบเทียบแล้ว ฉันไม่รู้คร่ะ ให้คนที่เคยฟังงานเก่าๆ มาเทียบให้ฟังนะ ... ข้อเสียเดียวที่ฉันรู้สึกได้คือ งานช่วงหลังอัลบั้มมันค่อนข้างกลืนกันไปหน่อย แต่ก็แค่ 2-3 แทรคหลังอัลบั้ม และเหมือนพลังๆ มันค่อยๆ ดรอปลงไปหน่อย
แทรคเด่น - ซิงเกิ้ลแรกชื่อ The Flood (5) ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสร้างสรรค์ของการทำอิเลคโทรพ๊อพมาเจือบริทพ๊อพอ่อนๆ แต่ทรงพลัง หนักแน่น แต่มีเสน่ห์ .. หนักแน่น และสนุกสนานกันต่อกับ SOS (4.5) กับบีทร๊อคดิบๆ ที่มาร์คร้องออกมาได้มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก
Wait (4.5) อีกเพลงที่เก๋ด้วยการเอา R&B มาผสมกับบอร์ดเวย์ ทีดูเป็นดราม่าได้อย่างมีเสน่ห์ทีเดียว พักเบรคด้วยเพลงช้ากับซาวด์อิเลคโทรที่มีเสน่ห์กับ Pretty Thing (4) ที่ทำมนต์เพลงได้ขลังราวกับมีเวทย์มนต์ทีเดียว
Happy Now (3.5) ที่เอาซาวด์ดิสโก้หม่นๆ มาทำได้มีมนตร์ขลังในแบบเพลงยุคนั้น แต่ถ้าเติม Energy อีกหน่อยเพลงนี้คงไปได้ดีกว่านี้ ตามด้วย What do you want from me (3) เล่นขุดเอารีอค 80 มาแบบเพียวๆ ก็เก๋เริ่ดในเมโลดี้ แต่เชยไปหน่อย ก่อนจะปิดด้วยบัลลาดสวยๆ อย่าง Eight Letters (4) ที่เป็นบัลลาดอิเลคโทรเจือร๊อค ที่ทำให้เรานึกถึงบัลลาดในยุคที่บอยแบนด์เฟื่องฟูถึงขีดสุด
บทสรุป - เหมือนจะเป็นยุคที่ Boy band กลับมาเฟื่องฟูอีกครั้งในเกาะอังกฤษ แต่ยุคนี้ดีกว่ายุคเก่ามาก เพราะการนำเสนอนั้น หลากหลายมาก และล้วนแต่เป็นการนำเสนอที่น่าสนใจทั้งนั้น Take That โชว์ให้เห็นแล้วว่า ประสบการณ์ร่วม 20 ปีในการทำงานในวงการเพลงของเขานั้น ผ่านอะไรมามากมาย และนิคือแนวทางที่แน่ชัด ที่วงต้องการนำเสนออย่างแท้จริง
สวยเลือกได้
_________________
Kylie Thailand Fansite
