Buddy Guy : Living Proof : Chicago Blues/Electric Blues
จากมายสเปซครั้งที่แล้วว่ากันตามตรงก็คือกระหน่ำโหลดอัลบี้มมาฟังเยอะชนิดที่ "ประสาทหลอน" ไปเลยคือปรับอารมณืลำดับความคิดตามไม่ทันว่าจะเขียนถึงอะไรก่อน แถมยังเป็นของขวัญปีใหม่ที่ประเสริฐมากคือทุกงานที่เลือกมาดัน "ดี"หมดจนตัดใจเลือกมาเขียนมาถูก นั่งจุ้มปุ๊กตัวกลมอยู่นานสองนานท้ายที่สุดแล้วก็เจออัลบั้มที่โดดเด่นออกมาจนจุดประกายไอเดียและแรงบันดาลใจให้ดิฉันบรรเลงแก้กลุ้มในคอลัมน์ได้สักที
อัลบั้มที่ว่าคือ Living Proof งานลำดับที่26ของคุณลุงบัดดี้ กายเจ้าพ่อแห่งชิคาโก้บลูส์ -- แขนงหนึ่งของดนตรีบลูส์ที่ถือกำเนิดขึ้นที่ชิคาโก้ อิลินอยส์โดยพัฒนามาจากเดลต้าบลูส์ช่วงยุค20-30โดดเด่นจัดจ้านบนกีตาร์ไฟฟ้าแซมด้วยอารมณ์สวิงสวายแบบแจ๊ซซ์บ้างเป็นกระสัย -- ซึ่งถ้าใครไม่อยากจะไปเปลืองหัวขบคิดหาคำตอบกับศัพท์ดนตรีพิสดารก็ขอให้คิดถึงงานดนตรีประมาณ "จิมี่ เฮนดริกซ์" ที่เป็นบลูส์ร็อคติดฟั้งค์เกรี้ยวกราดกระซวกเข้าไปลึกถึงจิตวิญญาณพร้อมด้วยอารมณ์ดิบๆแบบบลูส์โซลคันทรีย์ฟั้งค์มืดมิดดำปิ๊ดปี๋แบบที่จอห์น เมเยอร์เคยแสดงให้เห็นกันแล้วใน Try! (ที่เข้มจริงแต่ก็ยังอ่อนกว่างานฟั้งค์ร็อคของจริงแบบที่ฟังอยู่นี่เยอะ)
ความโดดเด่นของงานชุดนี้ที่ได้เรียนไปข้างต้นชนิดที่ทำให้ดิฉันอดรนทนไม่ได้ต้องขอหยิบมาแนะนำกึ่งรีวิวในมายสเปซอย่างเป็นทางการประเดิมต้นปีก็คือ "ความดิบ สดและหนักหน่วง" ในแบบฉบับของศิลปะแบบดนตรีบลูส์ร็อคเข้มข้นแท้ๆอันทรงศักดิ์ด้วยกีตาร์ไฟฟ้าแพรวพราวเกรี้ยวกราดอื้ออึงโหมกระหน่ำประดุจพายุซัดใส่คนฟังชนิดหน้าหงายกันไปข้าง ฟังครั้งแรกขอออกปากบอกว่า "ตกใจ" เพราะไม่คิดว่าจะรุนแรงขนาดนี้แถมยังย้ำเน้นฉวัดเฉวียน (เขียนแบบนี้รึเปล่า?) เสียจนเวียนหัว แสบโสตจนเดินหน้าไปยันรำคาญเมือ่รอบการฟังครั้งแรก แต่พอรอบสองตามมา เฮ้ย! เริ่มเท่ รอบสามดิบลึกสุดใจ รอบ4เออ มีเสน่ห์นะเนี่ย รอบที่ห้าคึลาสสิค.....รอบที่10เป็นอัลบั้มที่ดิฉันจอง15อันดับแรกของงานที่ฟังแล้วชอบที่สุดในปีนี้ไปเลย ^ ^
แก้ไขล่าสุดโดย Armand D'Angouleme เมื่อ Tue Jan 04, 2011 6:18 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
