Nicola Roberts - Cinderella's Eyes
Genre Pop, electropop, dance
Label Polydor
จริงๆตอนแรกที่ทราบข่าวว่าคุณน้องนุชสุดท้องของวง Girls Aloud วงดังแห่งเกาะอังกฤษที่มีซิงเกิ้ลท๊อปเท็นติดกันถึง 20 เพลง (และ Untouchable ซิงเกิ้ลที่ 21 ก็แตะท๊อปเท็นไม่ได้สมชื่อเพราะจอดอยู่แค่ที่ 11) อีกทั้งยังเป็นผู้ที่ได้ร้องโซโล่นับพยางค์ได้ เพราะได้ร้องน้อยมาก เลยทำให้ผู้เขียนรู้สึกตกใจนิดๆว่า Nicola Reborts น้อขิงแห่งวงจะทำได้หรือ หากแต่...
จุดเด่น...ที่ลอยมาตั้งแต่แรกหลังจากที่ได้ฟังซิงเกิ้ลแรก ซิงเกิ้ลที่สอง และทั้งอัลบั้ม! ต้องขอกบอกว่าตกใจมาก เพราะด้วยภาพลักษณ์นิ่งของเธอทำให้ดูเหมือนว่าเธอคงจะไม่สามารถโปรเจ็คอารมณ์ผ่านเพลงออกมาได้ ไม่ว่าจะทำเพลงดีแค่ไหน แต่ข้อครหานี้กลับพลิกโผลชนิดที่จากหลังมือควายเป็นหน้ามือคน เพราะนิโคล่าสามารถโปรเจ็คอารมณ์เพลงออกมาได้ดีมากๆๆๆๆ รวมไปถึงภาพลักษณ์ของงอัลบั้มที่กลมกลืนออกมาเป็นเนื้อเดียว และหยิบจับดนตรีได้ไม่สนว่า "ตลาดจะสนกูรึเปล่า" (โอเค คุณเธออาจจะหยิบอิเลคโ?รนิคมาเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็ไม่ใช่อิเลคโทรนิคง่อยๆเกลื่อนตลาดที่ดาหน้าขึ้นสู่ระดับสูงของชาร์ตได้) หากแต่...
จุดด้อย...ที่ร้ายแรงที่สุดของเธอ ให้เมื่อตัวอัลบั้มออกมาจะเก๋ไก๋วิลิศมาหราซะขนาดนี้ ตัวนักร้องเองกลับมีภาพลักษณ์ที่อ่อนๆมาก ไม่มีความมั่นใจในการนำเสนอผลงานสุดเปรี้ยวของตัวเองสักเท่าไหร่ สังเกตุได้ชัดจากกรขึ้นเวทีต่างๆคนเดียว ดูเก้ๆกังๆไปหมด อาจจะเป็นเพราะบุคลิคส่วนตัวด้วยส่วนหนึ่งง แต่เมื่อคิดจะโซโล่แล้วก็"น่าจะ"มั่นใจในตัวเองขึ้นได้แล้ว งานออกจะเก๋ไก๋ แต่ภาพลักษณ์อ่อนขนาดนี้ไม่ดีนะ (พาลนึกถึงยัย ฮิลลารี่ ดัฟฟ์ อัลบั้มที่ 3 ที่ทำเพลงออกมาได้ดีใช้ได้ แต่ภาพลักษณ์อ่อนยวบยาบเหมือนกัน เพียงแต่ นิโคล่าทำเพลงดีกว่าช่วงตัวหนึ่ง แต่ความมั่นใจก็น้อยกว่าด้วยช่วงตัวหนึ่ง)
ซิงเกิ้ล
Beat Of My Drum (3.5/5) ป๊อปแดนซ์อิเลคโทรนิคเหยาะบีทตึ๊บๆสไตล์ร็อคนิดๆ ซินท์หน่อย(และเกือบจะไม่หน่อย) ก่อนที่ถึงท่อนฮุคจะสลัดมาสู่ความน่ารักเข้ากับเนื้อร้องได้ดี รายละเอียดดนตรียุบยับ ฟังแล้วแรกแล้วอ้วกแทบพุ่ง พอฟังบ่อยเริ่มชินก็ไม่มีปัญหาอะไร เป็นแทร็คที่บีท อิเลคโทรนิค และซินท์ ชวนปวดหัวที่สุดแทร็คหนึ่งในอัลบั้ม มาที่ซิงเกิ้ลที่ 2 Lucky Day (4/5) ซึ่งลดความเป็นอิเลคโทรนิคบางลงกลายเป็นยูโรป๊อปแดนซ์ดิสโก้มาดคุณนาย และเหยาะลูกเล่นแบบฟั้งก์นิดๆ ฟังเพลินเข้าท่า ในขณะที่ว่าที่ซึ่งเกิ้ลที่ 3 Yo-Yo (3.5/5) ก็ปรับความเป็นอิเลคโทรนิคจางลงมากๆ และก้าวสู่ความเป็นป๊อปแดนซ์ที่สาดความเป็นร็อคเข้ามาในท่อนฮุคอ่างชัดเจน ในขณะที่ท่อนธรรมดาก็จะได้ยินเสียงบิทแบบพวกเกมนินเทนโดคลอ ซึ่งทำให้เพลงดูไม่หนักมากเกินไป
แทร็คอื่นๆ
อดีตว่าที่ซิงเกิ้ลที่ 3 แต่เปลี่ยนแผนกันซะก่อน Sticks + Stones (5/5) เพียโนบัลลาร์ดแต่ไม่สูตรสำเร็จหวานจ๋า เป็นบัลลาร์ดเพียโนหม่นๆและค่อนข้างจะดิบพอสมควรในด้านการนำเสนอ ตัวเพลงว่าด้วยการต่อสู้ความน้อยเนื้อต่ำใจในชีวิตที่ใครๆก็คิดว่าเธอแปลกไม่เข้าพวกกับใคร และตัวนี้มีความเป็นเรียลลิตี้ค่อนข้างสูงในท่อนพีค คือนำชีวิตจริงมากราดอารมณ์ (เรื่องขอให้คนขับรถซื้อวอดก้าให้ เพราะซื้อเองไม่ได้ / ตอนอายุ 17 พบแจ็คพอต ก็คือได้เข้าวง Girls Aloud) ก่อนที่จะขมดปมด้อยในเนื้อเพลงแล้วสรุปไปว่า Hurt just a little แค่นี้จิ๊บๆ ส่วนอีกเพลงที่เป็นเพลงช้าเหมือนกันคือ I (3/5) ว่าด้วยความเป็นป๊อปและนำดนตรีที่เรียกได้ว่า Tradiotional Japanese จ๋ามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาผสมผสานลงไปแบบเต็มๆ ดูแปลกมากกกกกก เพราะไม่เค๊ยไม่เคยได้เห็นนักร้องในยุคนี้ได้ทำกันสักเท่าไหร่
กลับมาสู่ภาคปกติซึ่งตลอดทั้งอัลบั้มท่านจะได้ยินดนตรีภาคนี้คลุมไปทั้งอัลบั้มเป็นธีมเดียวกัน เริ่มจากไตเติ้ลแทร็คอย่าง Cinderella's Eyes (4/5) ป๊อปแดนซ์ที่ได้อิทธิพลดนตรียุค 80 (ถ้าไม่ใช่กรุณาช่วยแย้งด้วย เพราะไม่แม่นจริงๆ ขออภับมา ณ ที่นี้) ฟังแล้วแอบนึกถึง Venus ของ Bananarama ในเวอร์ชั่นที่ยืดกว่าสองเท่า (ไม่ได้หมายความไปในทางไม่ดีนะอย่าเข้าใจผิด) ต่อด้วย Porcelain Heart (4.5/5) แทร็คที่ทรงพลังอีกแทร็คหนึ่งของอัลบั้ม เป็นป๊อปแดนซ์ดิสโก้ที่ฟังเรื่อยๆ ก่อนที่จะระเบิดอารมณ์ส่งสู่ท่อนฮุครอบสุดท้าย ที่ลากเสียงโชว์สกิลไปหนึ่งยก กลบคำครหาว่าร้องเพลงไม่ได้เรื่องเลยได้ร้องน้อยท่อนได้อย่างสมบูรณ์แบบ
มาที่ Everybody's Got to Learn Sometimes (3.5/5) เป็นการนำเพลงของ The Korgis มาคัฟเวอร์ใหม่ จากป๊อปเพียโนหม่น มาเป็นป๊อปอิเลคโทรนิคเฟี้ยวฟ้าวเหยาะกลิ่นแดนซ์เบาๆชิลๆ (แต่ก็ยังหม่นอยู่นะ) ทำออกมาได้ดีเลยทีเดียว ก่อนที่กลับมาอารมณ์สดใสที่อินโทรขึ้นมานึกว่าพวกวงร็อคแห่งเมืองผู้ดีมาเล่นเองซะอีก Say It Out Loud (3.5/5) ตัวเพลงเป็นบริทพ็อพเบาๆ (ไลน์ดนตรีพื้นเหมือนจะเคยได้ยินจากวงบริทพ็อพดังๆวงหนึ่ง) นานๆจะเห็นศิลปินหญิงกล้าเข้าเหยียบดินแดนนี้สักทีนึง แล้วทำออกมาได้ดีใช้ได้ด้วยสิ
Gladiator (4/5) ขยับมาที่แทร็คเปรี้ยวแทร็คหนึ่งในอัลบั้มที่ประโคมเทคนิคการใช้เสียงมาเยอะมากกกกกกก ตัวเพลงเป็นป๊อปแดนซ์เหยาะกลิ่นร็อค และแน่นอนอิทธิพลดนตรี 80 อีกแล้ว ยกความดีความเปรี้ยวให้กับลูกเล่นการใช้เสียง (ที่ยัยเพื่อนร่วมวงที่ดังนักดังหนามิสามารถจะทำได้) แล้วสาวเจ้าคงกลัวว่าจะปรี้ยวเกินจึงขยับลงมาเป็นเพลงงน่ารักๆกันบ้าง Fish Out Of Water (2.5/5) ตัวเพลงเป็นคอนเทมโปลารี่ป๊อปเหยาะกลิ่นแดนซ์เบาๆลอยๆ พร้อมเสียงบิทแบบเครื่องเล่นนินเทนโดอีกตามเคย (เพลงนี้ฟังแล้วนึกว่ากำลังเล่นลุงหนวดโหม่งบล็อคเก็บเหรียญอยู่) เป็นแทร็คที่อ่อนที่สุดในอัลบั้ม (น่าจะเอาพวก Disco,Blister &Comedown , Fix Me ไม่ก็ Dane The Rain ใส่เข้ามาจะทำใอัลบั้มที่ภาพลักษณ์ดูแข็งอยู่แล้วแข็งขึ้นมากๆ) มาที่ Take A Bite (4/5) เปรี้ยว ราวกับจับพวก Mia/Santigold รวมไปถึง Laroux มาประโคมผสมผสานกันแล้วปรับให้ป๊อปขึ้นเข้ากับธีมอัลบั้ม เนื้อเพลงก็เปรี้ยวจี๊ดกัดเฮตเตอร์สุดฤทธิ์ แถมกัดทั้งเพลงด้วย งานนนี้ขอบอกว่าเจ็บ!
สรุป...อัลบั้มนี้เป็นอัลบั้มที่ประทับใจมากๆๆๆๆๆ เป็นอัลบั้มที่ "ดีที่สุด" และ "ประทับใจที่สุด" อัลบั้มหนึ่งในปีนี้ ต้องขอสารภาพว่าปีนี้ตัวผู้เขียนแทบจะไม่มอัลบั้มไหนจากศิลปินระดับเมนสตรีม หรือ กึ่งเมนสตรีมมาทำให้ประทับใจได้สักเท่าไหร่ (หมายถึงศิลปินที่ผู้เขียนสนใจนะ เพราะศิลปินท่านอื่นที่ผู้เขียนฟังผ่านๆแล้วทำเพลงดีมากๆก็มี เช่นขวัญใจคุณพี่อีกท่านที่แทบจะจองห้องรีวิวเป็นของตัวเอง อย่าง Jame Morrison เป็นต้น) จะมีก็แต่หน้าเดิมอย่าง Kate Voegele นั่นแลที่ทำได้ ถ้านับกันจริงๆนี่คงเป็นอัลบั้มที่ 2 ในปีนี้ที่ประทับใจแบบจริงๆจังๆ คิดว่าแค่นี้ก็น่าจะเพียงพอให้ผู้อ่านทุกท่านรู้แล้วว่าอัลบั้มนี้มันมีดีขนาดไหนนะครับผม!!!
แก้ไขล่าสุดโดย paradizer เมื่อ Sun Oct 02, 2011 12:57 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
_________________
April fighting! + angel Sojin�
