ส่วนตัวได้มีโอกาสดูทั้ง The Iron Lady และ My Week With Marilyn แล้ว แล้วถ้าผมเป็นกรรมการก็คงยื่นรางวัลให้ Michelle Williams โดยไม่ต้องคิด เพราะหากใครได้ดูเรื่องนี้แล้วจะลุ่มไหล หลงคารมณ์ไปกับ Marilyn Monroe ไปเลย ย้ำอีกทีว่า Marilyn Monroe นะจ้ะ ไม่ใช่ Michelle Williams เพราะวิลเลี่ยมส์เธอได้กลบเกลื่อนความเป็นตัวเองไว้ซะมิดชิด ปลดปล่อยกริยา ท่าทาง สำเนียงการพูด สายตา จะริตจะก้านของ Marilyn Monroe ออกมาเต็มที่ บอกตามตรงว่าเธอออกฉากเมื่อไหร่ นักแสดงรุ่นเดอะอย่างป้าจูดี้ก็ต้องถูกกลบรัศมี แต่นั้นอาจเป็นเพราะเธอเป็นนักแสดงหลัก
ฉากเด็ดที่ทำให้เราถูกใจกับการแสดงของวิลเลี่ยมส์คือ
1. ฉากที่เธอไปขอโทษซิบิลเรื่องเป็นต้นเหตุให้การทำงานล่าช้า ฉากนั้นเราย้อนกลับไปดูในยูทูปเป็นจะร้อยรอบละ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆ เป็นการแสดงสีหน้าแบบมาริลินเป๊ะ สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว ความรู้สึกผิด และในขณะเดียวกันเมื่อได้รับคำชมจากซิบีลสายตากลับเต็มไปด้วยความอ่อนน้อย ความปลื้มปิติที่มีคนมาชมนักแสดงกระจอกอย่างเธอ (ในความคิดของมอนโรเธอคือนักแสดงกระจอกคนนึง เพราะเธอไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยแม้แต่น้อย)
2. ฉากสุดท้ายที่ตราตรึงตลอดไปเลยคือฉากที่มอนโรนอนอยู่ในบ้าน แล้วคอลินก็ปีนหน้าต่างขึ้นมาดู แล้วช่วงนั้นรู้สึกชีจะมึนๆ ยาด้วยมั้ง ตอนนั้นก็เป็นจุดไคลแมกซ์ที่ปลื้มอีก สำเนียงการพูด สายที่ยั่วยวนเหย้าหยอกพ่อหนุ่มวัย 23 ได้ร่านแล้วเซ็กซี่ดี ชอบ ดูแล้วทึ่งนะ จากผู้หญิง Michelle Williams ที่หน้าตาพื้นๆ ดาดๆ ธรรมดาๆ เมื่ออยู่นอกจอ แต่เมื่อใดที่เธออยู่ในจอสี่เหลี่ยมกลับกลายเป็นจุดสนใจ และแผ่รัศมีออกมาให้คนรอบข้างหมองได้
ถ้าได้ดูบทสัมภาษณ์ต่างๆ จะดูออกเลยว่า Michelle Williams เป็นคนเงียบๆ นะ
แต่สำหรับเจ้าป้าสตรีปแล้ว เอออันนี้ดีจริงไรจริง ดีชนิดที่ว่าดีเกินล้ำเกินคาดไม่รู้จะเกินยังไงแล้ว บอกตามตรงว่าตอนที่ดู The Iron Lady แล้วมันจะฉายตอนมากาเรทแก่ให้ดูก่อน บอกตามตรงนะดูไม่ออกเลยว่านั้นคือเมอรีลอ่ะ ไม่รู้เป็นเพราะเมคอัพหรืออะไรนะ แต่พยายามดูให้ออกมันก็ยังดูไม่ใช่ ถือว่าตอแหลเป็นคนแก่ได้อยู่หมัด กรั่กๆๆๆๆๆ (ล้อเล่นเนาะ แฟนๆ อย่าแหกอกเรานะ) การแสดงในเรื่องนี่พลังอำนาจสุดขีด อาจจะฟังดูเวอร์ไปนะ แต่มันเต็มเปี่ยมไปดูพลังจริงๆ แล้วถ้าได้ดูฉากที่อยู่ในสภาอ่ะ ที่ชีไปยื่นถอนหงอกเถียงพรรคฝ่ายค้าน โอ้ยยยยยยยยยยยยยย บอกตามตรงนะถ้าฉากนี่มันมีมากกว่านั้น แล้วมีบทพูดที่จี้ใจเข้าไปอีก เออ เอาไปเลยออสก้าปีนี้ ไม่ต้องไปแข่งกับใครแล้ว เพราะหนังมันไม่ได้ชี้ไปที่จุดนั้นเท่าไหร่
และฉากที่ตราตรึงไม่เปลี่ยนเลยคือฉากที่พูด Speech สู้กันนี่แหละ ชอบมากกกกก เถียงกันสนุกดี แต่อย่างว่าแหละ มันน้อยมากกกกกก เราว่าประเด็นหนังมันดีนะที่ตีแผ่นายกหญิงอ่ะ แต่กลับตีแผ่ในทางที่ผิด ไปตีแผ่ห่าอะไรเน้นไปเรื่องความจำเสื่อมมากเกินไป ถ้าหนังใช้การดำเนินเรื่องแบบ The Notebook จะดีมากกกกกก แต่ช่างเถอะ ได้ดูเจ้าป้าแสดงก้คุ้มละ เพราะสำเนียงนี่ถอดแบบมาเลยอ่ะ
คำเด็ดในหนังนะ "No no no" อันนี้แหละที่เจ้าป้าจะพูดไว้ ซึ่งขาดไม่ได้เลยสำหรับคำนี้ เพราะมากาเรท แทชเชอร์เธอก้ได้พูดประโยคนี้ตอนพูดโต้แย้งกับพวกฝ่ายค้าน เราว่ามันดูหนักแน่น + ทรงพลังดี ลองไปหาฉบับจริงแล้วเทียบกับเจ้าป้าดูนะ
ทิ้งท้ายนิดนึงเกี่ยวกับ The Help
Viola Davis อันนี้เราก็ชอบการแสดงนะ ชอบมากกกกกก แต่ดูแล้วเหมือนเอาความเป็นตัวเองเข้าไปใส่ในหนังเกินไป ทำให้เราไม่ค่อยเห็นถึงศักยภาพของเธอเท่าไหร่ ถ้าเทียบกันแล้วก็ไม่ต่างบทใน Doubt ที่เธอแสดงอ่ะ แต่ถ้าถามว่าดีมั้ย ก็ดีนะ สีหน้ากับอารมณ์รู้สึกควบคุมได้ดีอยู่
ณ จุดนี้ เวลานี้ยังไม่เข้าใจว่า ยัยรูนีย์มันติดนักแสดงนำหญิงได้ยังไง ออสก้าลืมป้าทิลด้าไม่ได้ไปยังไง หึหึ หีมาก
_________________
สโมสรฟุตบอล ที่ปลอดพวกหน้าปรุ
