Leona Lewis : Glassheart : Pop/Electronic (77% = 3.5/5)
จริงๆตอนแรกไม่กล้าเขียนวิจารณ์เพราะคาดไปเองว่างานอาจจะออกมาไม่ถูกใจจนนำเสนองานเขียนออกมาในแง่ลบเนื่องด้วยอานิสงส์จากครั้ง Collide ยังคงหลอกหลอนไหนจะอัลบั้มที่เลื่อนข้ามปีจากปลายปีมาชนปลายปีอีก ที่ไหนได้พอลองมาฟังจริงๆก็ร้อง โอ๊วว อ๊าวว ว้าว เป่าปากตั้งแต่รอบแรกยังไม่สิ้นสุดการฟังดี ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าอัลบั้มนี้อาจจะเป็นหนึ่งใน20ผลงานที่ถูกใจดิฉันที่สุดประจำปีก็ได้
จากอัลบั้มเปิดตัว (ชื่อ Spirit ใช่มั้ยคะ?) ที่ภาคดนตรีมาในแนวอดัลท์คอนเทมโพรารี่ย์ พ็อพอาร์แอนด์บีและดิว่าบัลลาดที่หวนให้นึกถึงยุค 90's จ๋าๆที่แม่มาลัยเกยตื้นเป็นมาเฟียประจำบิลบอร์ดชาร์ต สู่การสลัดเงาเจ๊หมีทิ้งใน Echoes ที่เปรียบเสมือนงานเชิงทดลองขยับขยายไปเล่นกับภาคดนตรีหลากแนวที่ส่วนตัวรู้สึกว่าอาจจะไม่ค่อยลงตัวเท่าที่ควรรวมถึงในช่วงเวลานั้นความรู้สึกไม่สามารถจูนเข้ากับตัวงานของเธอได้จึงเป็นงานที่ฟังทีเดียวเลิก (ทั้งที่จริงๆก็ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ)
มาพูดถึงแนวเพลงใน Glassheart ที่ยืนพื้นอยู่บนระหว่างดนตรีพ็อพหวานหูและน้ำเสียงทรงพลังจับจิตวิญญาณของสาวเลโอน่ากับจังหวะอิเล็คโทรนิคหลากหลายมีตั้งแต่ยูโรบีทสนานใจสู่ดีพเฮาส์ลอยละล่อง วัฒนธรรมของดั๊บสเต็ปประสานงากับดรัมส์แอนด์เบสส์แบบอังกริ๊ด อังกฤษไปจนถึงงานเชิงทดลองกึ่งๆจะเป็นเอ็กซ์เพอริเมนทัล ภาพรวมนับว่าลงตัวจนน่าชื่นชมทั้งในแง่เอกภาพของดนตรีที่ดูเหมือนจะชัดเจนเล็งขาดมากกว่ามาแนวสุ่มเก็บกวาดทดลองไปเสียทุกแนว รวมถึงระเบิดศักยภาพของเลโอน่า ลูอิสในแง่ที่เราไม่คาดคิดออกมาได้อย่างน่าทึ่ง...กู้ศรัทธากลับมาได้อย่างสง่างาม
เปิดอัลบั้มาด้วย Trouble (4/5) ที่ใช้เนื้อเสียงได้โหดมากแถมยังโหยหวนขาดใจฟังครั้งแรกแล้วถึงกับอุทานว่า "เสียงนางคนนี้แม่งดีจริงๆ" ขึ้นต้นมาหลอกล่อให้ตายใจนึกว่าเป็นงานเพียโนบัลลาดแต่พอเดินหน้าตรงเข้าไปเรื่อยๆซาวด์อิเล็คโทรนิคมึนๆและบีทกลองหนักๆฟาดตู้มต้ามจนพาลคิดในใจว่านี่เธอจะทำอินดี้ร็อคหรือไร? นานไปไม่ใช่แล้วแฮะใช้บีทกลองวนเป็นลูพเดียวกันกับดั๊บสเต็ปแบบล้อเลียนสุดๆ ซินธิ์อร้าอร่างามระยับพร้อมหยอดเสน่ห์ของคอนเทมโพรารี่ย์อาร์แอนด์บีแบบมีคลาสเก๋ไก๋สุดๆเข้ามาจนร้องอื้อหือ แรกๆอาจจะงงๆแปลกๆแต่นานไปแล้วเพลงนี้เจ๋งเหี้ยๆเลยคุณขา
Un Love Me (4/5) ที่จะเรียกงานแบบ Classic Leona Lewis ก็คงไม่ผิด งานอดัลท์คอนเทมโพรารียเมโลดี้งามบาดจิตและท่อนคอรัสไพเราะติดหูบาดใจ ตัวเพลงยืนพื้นอยู่ระหว่างกลางของดนตรีพ็อพละเมียดละมุนกับอิเล็คโทรนิคกระจ๋างใสฟังแล้วนชวนอารมณ์ดีๆแท้ ชอบตอนจบที่ใส่ลูกเล่นประมาณยูโรกอสเพลเข้ามาฟังแล้วแถบเหาะ วู้ยย อะไรๆก็สง่างามไปหมดจริงๆค่ะเพลงนี้ เพื่อไม่ให้สะดุดเชิญดื่มด่ำกับ Lovebird (4/5) เพลงถัดไปที่เปิดตัวสวยด้วยออร์แกนจางๆเป็นงานอิเล็คโทรพ็อพบัลลาดเพราะๆ คิดว่าคนชอบอัลบั้มชุด Spirit น่าจะชอบเพลงนี้ได้ไม่ยากนะคะ I To You (3.5/5) ฟังยากไปนิดแต่นานๆไปแล้วจะรึ้ว่าเก๋ล้ำ เป็นงานกึ่งทริพฮอพท่วงทำนองสวยๆแบบอังกฤษแท้
Come Alive (4.5/5) ดูโต่งและทดลองที่สุดในอัลบั้มแล้ว เป็นงานเอ็กซ์เพอริเมนทัลที่ทำให้คิดถึง Radiohead ตะหงิดๆตัวเพลงเป็นอิเล็คโทรนิคประสานงากับดั๊บสเต็ปและดรัมส์แอนด์เบสส์แต่มีท่อนคอรัสเท่านั้นที่เป็นเลโอน่าดนตรีเปรี้ยวชนิดเลือดสาด Fireflies (3.5/5) งานเพียโนบัลลาดเพราะๆมีกลิ่นนิวเอจและทริพฮอพดาวน์เทมโพเจือจางกลายๆ
Shake You Up (4/5) งานเต้นรำออกเรโทรแบบคลับใต้ดินช่วงยุค 80's ขนมาหมดตั้งแต่ดิสโก้ ฟั้งค์ ซินธิ์พ็อพและอาร์แอนด์บี อยากทำอิเล็คโทรแคลชรึเปล่าค่ะเนี่ย?ต้องแรงกว่านี้อีกเยอะอ่ะแต่ส่วนตัวทำลองเชิงออกมาแบบนี้ก่อนก็ดีนะดูไม่โต่งเกินไปแถมยังเรียบเรียงดนตรีได้ดีทีเดียว ครั้งหน้าค่อยตบบีทและใส่ความเป็นพั้งค์เข้าไปมากกว่านี้คิดว่าเกิดอ่ะ Stop The Clocks (4/5) นึกว่าจะเป็นนิวเอจซะอีกเห็นเปิดมาหวานเย็นเลย เป็นงานบัลลาดที่เหมือนงานของเลโอน่าเองและซีลิน ดิออน ขอปิดอัลบั้มด้วย Favourite Scar (4/5) มิดเทมโพอาร์แอนด์บีเพราะๆที่แฟนๆเลโอน่าและเจ๊มารายห์ แคร์รี่ย์ต้องชอบแน่ๆ
โดยรวมแล้วค่อนข้างประทับใจและอิ่มเอมใจกับอัลบั้มนี้นะคะ เรื่องอันดับและยอดขายไม่ขอคาดเดาแต่ในฐานะกลับอย่างเปี่ยมคุณภาพนี่นับว่าสมศัดิ์ศรีบางจุดที่อาจจะดู "น่าจะใส่ได้เต็มกว่านี้" นี่ก็ขอมองในแง่ของความลงตัวก่อนก็แล้วกันนะคะในรีวิวนี้ บางทีนักวิจารณ์เพลงก็ไม่ได้มองหาแต่ความสมบูรณ์แบบเสมอไป
