Beyonce : Dangerously In Love : R&B/Soul/Hip-Hop (92% = 4.5/5)
สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นเสมอสำหรับชีวิตการ "ฟัง" ดนตรีนั่นคือหลายครั้งที่ย้อนกลับไปฟังอัลบั้มใดสักอัลบั้มหลังจากทิ้งช่วงไปนานแล้วความรู้สึกมัน "ไม่เหมือนเดิม" อีกต่อไป งานดนตรีบางงานมีช่วงเวลาสำหรับการพิสูจน์คุณค่าของตัวมันเองซึ่งบางงานอาจจะต้องรอ "วุฒิภาวะ" ของผู้ฟังด้วยว่าในวินาทีนั้นรสนิยมและโลกทัศน์ของเขานั้น"พร้อม"ที่จะเข้าใจคุณค่าของมันรึเปล่า เฉกเช่น อัลบั้มชุดนี้ Dangerously In Love สตูดิโออัลบั้มชุดแรกของบียอนเซ่ที่ย้อนไปเมื่อประมาณสิบปีที่แล้วดิฉันเข้าใจและเปิดรับได้เพียงบางจุดของอัลบั้มเท่านั้น ด้วยความที่ช่วงนั้นรสนิยมทางดนตรีไม่แข็งพอที่จะทำความเข้าใจกับอัลบั้ม "อาร์แอนด์บี" จ๋าขนาดนี้จึงมองว่าเป็นงานที่สุดแสนจะน่าเบื่อ แต่ช่วงเวลาที่ผ่านไปยาวนานถึง10ปีและตัวดิฉันได้รับการหล่อหลอมจากภาคดนตรีที่หลากหลายขึ้น กว้างขึ้น ดิบขึ้นและลึกขึ้น - - Dangerously In Love สำหรับดิฉันในวันนี้คือหนึ่งในอัลบั้มอาร์แอนด์บีที่ดีและมีระดับที่สุดเท่าที่เคยฟัง
ภาคดนตรีใน Dangerously In Love ขยับขึ้นจากดนตรีพ็อพอาร์แอนด์บีแบบ Destiny's Childและโซโล่อัลบั้มต่อจากนี้ของบียอนเซ่ตั้งแต่B'Dayยัน4ที่ถูกเจียระไนให้เป็นพ็อพและวิ่งเข้าหาเมนทสตรีมมากขึ้นด้วยเนื้องานสไตล์ "เออร์บัน" แท้ๆยืนพื้นที่คอนเทมโพรารี่ย์อาร์แอนด์บีดิบดำและโซลนุ่มละมุนโหยหวนเป็นหลักใหญ่ใจความก่อนจะกวาดเอาศิลปะดนตรีคนผิวดำอื่นๆอาทิ บลูส์ ฮิพฮอพและฟั้งค์เข้ามาผสมผสาน ภาพรวมออกมาเป็นงานอาร์แอนด์บีที่ค่อนข้างดิบ เนิบและฟังยากคือเป็นงานลอยๆจำพวกโซลฟูลอาร์แอนด์บีมากกว่าฮิพฮอพร้อนๆดุๆเต้นรำแด๊นซ์กระจายแบบที่หลายคนคาดหวังหลังจากได้ยินซิงเกิ้ลแรกหรืองานที่ออกแนวเมนทสตรีมอาร์แอนด์บีและอาร์แอนด์บีประสานพ็อพแบบงานของบียอนเซ่ยุคหลังๆ จึงไม่แปลกใจว่าทำไมเมื่อสิบปีที่แล้วดิฉันถึงไม่ค่อยสุดกับอัลบั้มชุดนี้มากนัก เพราะช่วงนั้นฟังเพลง "พ็อพจ๋า" มากๆมาเจองานเออร์บันระดับนี้เข้าไปทีจึงหงายเงิบไปเลย เหอๆ
ซึ่งจากที่กล่าวไป "ข้างต้น" นั่นแหละค่ะที่อาจจะทำให้อัลบั้มนี้ดูด้อยเพราะด้วยความที่มันเนิบนาบล่องลอยไปนิดจนค่อนไปทางน่าเบื่อสำหรับผู้ฟังบางท่าน อีกทั้งภาพรวมยังค่อนข้างฟังยากย่อยยากคร่ำครวญโหยหวนปีนกะไดพอดูสำหรับผู้ฟังที่มาจากฝากเมนทสตรีมจริงๆและอีกเรื่องคือเห็นด้วยกับที่น้อง Jester Mizuno ดิสนี่ย์บอยได้เสนอความเห็นไว้ว่า "ในแง่ของเอกลักษณ์" ยังไม่มีอะไรที่โดดเด่นฉีกออกไปจากบรรดาศิลปินหญิงสายอาร์แอนด์บีทั่วๆไป แต่ในแง่ของเนื้องานวัดกันโดยรวมแล้วดิฉันว่า Dangerously In Love ดูดีสุดในบรรดาทุกๆอัลบั้มของบียอนเซ่เลยนะคะ
ไฮไลท์เด็ดของอัลบั้มนี้คงหนีไม่พ้นเพลงเก่งอย่าง Crazy In Love ft.Jay-Z (5/5) ซิงเกิ้ลเปิดตัวอันเป็นปรากฏการณ์ไปทั่วโลกที่ร่วมงานกับสามี "เจย์ ซี" เจ้าพ่อแร็พเพอร์ (ที่ตอนนั้นเป็นคู่หมั้นกันอยู่) ภาคดนตรีโดยรวมเป็นพ็อพอาร์แอนด์บีแด๊นซ์กระจายที่โดดเด่นบนจังหวะจะโคนอันร้อนแรงของอาร์แอนด์บีฮิพฮอพและเครื่องเป่าฟั้งค์โซลระรัวสนานใจช่วงเบรคป๋าเจย์แร็พได้เท่ห์มากๆ สมบูรณ์แบบค่ะ!!! นอกจากนี้เพลงอื่นๆที่รวมงานกับเจย์ซีในอัลบั้มก็ยังไพเราะชวนฟังอย่าง That's How You Like It (4/5) เป็นงานมิดเทมโพอาร์แอนด์บีนวลๆเมโลดี้หวานหูน่ารักมากๆแซมฮิพฮอพแร็พเท่ห์ๆและอารมณ์โซลหอมกรุ่นแบบที่มารายห์ชอบทำนั่นแหละ รักมาก!!! อีกเพลงก็ Bonnie&Clyde (5/5) ที่เป็นฮิพฮอพอาร์แอนด์บีบัลลาดสไตล์อีสต์โคสต์แท้ๆ เพลงนี้เต็มสิบให้สิบเต็มร้อยให้ร้อยจริงๆเป็นหนึ่งในงาน Collabที่ชอบที่สุดของฝากฮิพฮอพและอาร์แอนด์บีไม่แพ้ Dilemma ของเนลลี่ย์กับเคลลี่ย์ โรลแลนด์และ My Boo ของอัชเชอร์กับอลิช่า คียส์เลยทีเดียว ไพเราะงามระยับจับใจ
เพลงที่ชอบที่สุดของอัลบั้มในระยะยาวขอยกให้ Naughty Girl (5/5) และ Me,Myself&I (5/5) เพลงแรกนี่สุดยอดเลย ซ่องเซิ่งโคมเขียวนานาพัฒน์พงษ์สำเพ็งยันมูแลงรูจกระเจิงกระจุยยุ่ยป่วยหมดแค่แซมเพิ่ล Love To Love You Baby ตอนเปิดตัวกับเครื่องสายและสำเนียงภารตะก็ทำเอาขนลุกแล้ว เป็นเพลงที่เปรี้ยวแร่ดแก่นเซี้ยวและเซ็กซี่มีองค์จริงๆฟังแล้วมันร้อนผ่าวไปทั้งตัวชนิดที่อยากจะโหยเสียง แอร๊ยยย อร๊ายยลิปซิงค์ตามยัยบีมันซะทุกท่อนไป เจิด!!! ในขณะที่เพลงหลังเป็นงานมิดเทมโพอาร์แอนด์บีบัลลาดแบบคอนเทมโพรารี่ย์อาร์แอนด์บีผสานโซลฟูลนวลเนียล ไพเราะขาดใจ Yes (4.5/5) นี่เป็นงานโซลฟูลอาร์แอนด์บีไควเอทสตอร์มล่องลอยงามระยับ แรงบันดาลใจมาจากงานอาร์แอนด์บีเมนทสตรีมปลายทศวรรษ70'sและงานจำพวกโมเดิร์นอาร์แอนด์บีกับนีโอโซลสินะ ร่วมสมัยและเซ็กซี่หยาดเยิ้มฟังได้ไม่เบื่อ
Hip Hop Star ft.Big Boi&Sleepy Brown (4/5) แลดูโต่งและทดลองที่สุดแล้วในอัลบั้ม งานจำพวกอัลเทอเนทีฟที่ประดังมาทั้งกีตาร์ฟั้งค์ร็อคกระชากๆ อาร์แอนด์บี แร็พและงานจำพวกอินดี้กึ่งโลไฟเหมือนพวกงานโอลด์สคูลฮิพฮอพและอาร์แอนด์บีตามคลับใต้ดินสมัยยุค 80's แรกๆไม่ชอบแต่ตอนนี้มักหลาย The Closer I Get To You (4.5/5) งานคอนเทมโพรารี่ย์อาร์แอนด์บีโซลบัลลาดที่ดูเอ็ทกับตำนาน Luther Vandross คลาสสิคเพราะพริ้งมีระดับตามประสางานอาร์แอนด์บีระดับสูงยุค70's ปิดท้ายด้วย Hidden Track ความหมายดีๆอย่าง Daddy (4/5) อีกหนึ่งงานโอลด์สคูลอาร์แอนด์บีโซลบัลลาดแบบ 70's เพราะดีนะ เนื้อหาจะมองให้ตลกก็ได้แต่ส่วนตัวคิดว่ามันตรงๆเรียบง่ายเข้ากับภาคดนตรีที่ดูอบอุ่นดี
ท้ายที่สุดรู้สึกดีใจที่วันนี้ได้มีโอกาสย้อนกลับมาฟังงานดีๆชุดนี้อีกครั้ง ดีใจที่ไม่ตัดสินใจเขียนไปตั้งแต่10ปีที่แล้วเพราะความที่เราไม่เข้าใจและวิจารณ์ไปทั้งอย่างนั้นอาจจะทำให้งานดีๆชุดนี้ต้องมัวหมองได้ ยืนยันอีกครั้งว่าสำหรับดิฉัน Dangerously In Love ชุดนี้คืออัลบั้มที่ดีที่สุดของบียอนเซ่เป็นมาสเตอร์พีซในแง่ของ "ผลงาน" และเป็นหนึ่งในอัลบั้มอาร์แอนด์บีที่ดีที่สุดเท่าที่เคยฟัง
