Blue : Roulette : Pop/R&B (62% = 3/5)
ในวินาทีนี้ที่บอยแบนด์จากเกาะอังกฤษอย่าง One Direction ได้กลับมาสร้างความโด่งดังเป็นปรากฏการณ์ไปทั่วทุกหย่อมหญ้าอีกทั้ง The Wanted ก็เป็นอีกวงที่เป็นที่จับตามองอย่างมากในยุคนี้เช่นกัน ใครจะจำได้ว่าย้อนเวลาไปเมื่อต้นทศวรรษ2000'sเมืองผู้ดีเขาก็เคยได้มี4หนุ่มวงBlueที่เรียกได้ว่าดังจนเป็นตำนานบอยแบนด์ของบ้านเขาเช่นกัน - - และแน่นอนค่ะว่าข้ามมาดังมากในบ้านเรา - - ก่อนที่ดันแคน,ลี,ไซม่อนและแอนโธนี่จะแยกย้ายสลายตัวกันไปนานโขพร้อมกับความซบเซาที่บังเกิดขึ้นทันทีสำหรับแวดวงบอยแบนด์ในอุตสาหกรรมดนตรีอังกฤษ
ทิ้งช่วงไปนานเท่าไรไม่ได้นับหากแต่วันนี้พวกเขากลับมาแล้วกับอัลบั้ม Roulette ซึ่งในฐานะแฟนคลับที่หอบหิ้วกันมาตั้งหลายปีส่วนตัวดีใจนะที่ได้เห็นการกลับมาของพวกเขา ในครั้งนี้ภาพรวมจาก "พ็อพอาร์แอนด์บี" เท่ห์ๆในยุคแรกเริ่มถูกแทนที่ด้วยความเป็น "พ็อพ" นุ่มๆแบบพ็อพจ๋าเต็มตัวตบตามด้วยรสชาติของอาร์แอนด์บี อิเล็คโทรพ็อพ บัลลาด แร็พและเต้นรำ รูปแบบในการนำเสนอมีโพรแกรมมิ่งที่ดูมีหีบห่อขึ้น นิ่งขึ้นและโตขึ้น แฟนๆที่ชอบอะไรโจ๊ะๆแบบ All RiseหรือOne Loveคงจะมีฝืนยิ้มกันประปรายแต่จากความเก๋เปรี้ยวก็ได้ความเพราะติดหูมาแทนล่ะนะ
แต่ก็คงจะต้องพูดกันตามตรงว่า Roulette ชุดนี้เป็นงานที่พวกเขาโตขึ้นแต่ "พัฒนาการขึ้นมั้ย?" คงตอบว่าไม่ ความนิ่งนุ่มละมุนกลมกล่อมถ้ามองในแง่ร้ายก็อาจจะไม่พ้นโดนโจมตีว่าเป็นงานเพลย์เซฟ แกนๆ น่าเบื่อปราศจากรสชาติความเป็น Blue ที่เราเคยสัมผัสและพลังลดถอยไปโขจนน่าตกใจ อีหรอบเดียวกับลุงๆBackstreet BoysสมัยออกงานIncompleteนั่นแหละ ถามว่าชอบมั้ย?ก็ต้องบอกตามตรงว่า "เฉยๆ" เป็นงานที่คงจะฟังเฉพาะรีวิวแล้วไม่หยิบมาฟังอีก แต่อย่างไรก็ตามในฐานะงานคั่นเวลาจากศิลปินที่ชอบแค่ได้ฟังก็ดีใจแล้วนะ
ถามถึงเพลงที่ชอบเอาจริงๆทั้งอัลบั้มกว่า13เพลงชอบอยู่แค่สองเพลงคือ Without You (3.5/5)และBroken(3.5/5) เป็นงานพ็อพอดัลท์คอนเทมโพรารี่ย์สะอาดสะอ้านไหลระรื่นชื่นเย็นหวานใสและติดหูสุดๆฟังแล้วอารมณ์ดีนึกถึงงานในอัลบั้มแรกของ Gareth Gates ที่เหลือไม่ชอบแต่ก็น่าฟังไม่น้อยตั้งแต่ Hurt Lovers (3/5)แทร็คเปิดอัลบั้มพรมเพียโนละเมียดละไมกึ่งๆบัลลาดจะว่าไปก็ดูสุนทรีย์ผิดหูผิดตา ฟังได้เรื่อยๆเพลินๆ Break My Heart (3/5) ออกแนวเชิงทดลองตามยุคด้วยดนตรีอิเล็คโทรนิคอัพบีทเต้นรำเข้ากับความเป็นพ็อพอาร์แอนด์บีสไตล์Blueนับว่าใช้ได้ทีเดียว Ayo(4/5)นี่กลิ่นของซาวนด์แบบยูโรและเฮ้าส์ลอยมาตั้งแต่ช่วงต้น เป็นเพลงที่ดูมีมิติและชั้นเชิงที่สุดแล้วของอัลบั้ม ใส่มาทั้งจังหวะเต้นรำร่วมสมัยและเออร์บันได้อย่างลงตัวพี่ไซแร็พช่วงเบรคได้เริ่ดมากๆ ตายละฟังไปฟังมาชอบซะแล้ว เป็นเพลงที่ชอบที่สุดและโดดเด่นที่สุดของอัลบั้มเลยค่า ^ ^ ท้ายสุดกับ Risk It All (3/5) ติดหูดีพอควร
Roulette อาจจะไม่ใช่งานที่ดีในฐานะงาน Comeback ที่สมศักดิ์ศรีแต่ก็นับว่าเป็นอัลบั้มที่ไพเราะชวนฟังทีเดียว ทั้งอัลบั้มฟังได้ไหลลื่นเรื่อยๆไม่มีสะดุดนับว่าเป็นตัวเลือกที่น่าหยิบจับไม่เลวสำหรับการล้างหูหลังจากโดนพวกดั๊บสเต็ปสมัยนี้กรอกหูซะจนมึนตึ๊บ
