http://hysteriaculture.wordpress.com/2013/07/09/shinhwa-the-classic-k-popdance-poppop-rockrb-90-4-55/
http://www.facebook.com/HysteriaCulture?ref=br_rs
Shinhwa : The Classic : K-Pop/Dance-Pop/Pop-Rock/R&B (90% = 4.5/5)
อัลบั้มออกมาได้ก็นับว่าร่วมจะเป็นสองหรือสามเดือนได้แล้วนะคะสำหรับ Shinhwa บอยแบนด์ระดับตำนานจากเกาหลีใต้ซึ่งส่วนตัวเพิ่งจะหาโอกาสแทรกจังหวะเขียนวิจารณ์ให้ได้ก่อนอื่นก็ต้องขอสารภาพนะคะว่าไม่เคยติดตามวงนี้มาก่อนเลยคือรู้จักแต่ชื่อวงแต่หน้าตาของศิลปินนี่ใครเป็นใครนี่ดิฉันต้องกราบขอโทษที่ต้องกราบเรียนว่าไม่ได้ทำการบ้านมาเลยจริงๆ งานวิจารณ์ครั้งนี้จึงขอเน้นหนักไปในเรื่องของการพูดถึงภาคดนตรีและภาพรวมของอัลบั้มเป็นหลักนะคะ
เอาเป็นว่าแม้จะเพิ่งเคยเสพย์ผลงานเขาแบบจริงๆจังๆเป็นครั้งแรกใน The Classic อัลบั้มชุดล่าสุดนี้แต่พอได้ฟังแล้วก็ไม่สงสัยนะคะว่าทำไมวงนี้ถึงขึ้นชื่อว่าเป็นบอยแบนด์ระดับตำนานแห่งวงการเคพ็อพเพราะเท่าที่ฟังนี่ต้องขอบอกว่า ชั่วโมงบิน ไม่เบากันเลยทีเดียวคือไม่ได้อวยนะคะแต่นั่งฟังอัลบั้มนี้นี่มีความรู้สึกเหมือนกับฟังดนตรีของศิลปินในระดับสากลจริงๆด้วยชั้นเชิงของการประดิษฐ์เมโลดี้และการเรียบเรียงต่างๆนี่ต้องขอออกปากชมว่าอยู่ในระดับที่ถึงเพียงแต่ว่าลงเสียงร้องเป็นภาษาเกาหลีก็แค่นั้นแต่ถึงกระนั้นก็กล้ายืนยันว่าวิสัยทัศน์ของพวกเขานี่นับว่าไม่เบาทีเดียวคือฟังแล้วตกใจอ่ะค่ะแกลมเสียดายว่างานระดับนี้สมควรจะเป็นที่นิยมมากกว่าเฉพาะในกลุ่มคนฟังเพลงเกาหลีเพราะพลังของอัลบั้มนี้ไม่ใช่ย่อยทีเดียว
จะว่าไปนั่งฟังก็ขนลุกนะเพราะก็มีไม่มากนักที่จะได้เสพย์งานเคพ็อพระดับนี้ภาคดนตรีใน The Classic นี่นับว่าเป็นงานที่จะให้นิยามเป็นภาษาส่วนตัวของดิฉันก็คงจะขอเรียกว่าเป็นงาน วาไรตี้ย์พ็อพ ที่บูรณการเอาวัฒนธรรมของเคพ็อพตีเข้าไปเล่นกับภาคดนตรีที่หลายหลายตั้งแต่ที่นิยมเล่นกันเบสิคๆอย่างพวกพ็อพร็อค อคูสติค อาร์แอนด์บีและฮิพฮอพตลอดจนงานอิเล็คโทรนิคเต้นรำเป็นพวกคลับแบงเกอร์บางเพลงก็เป็นดั๊บสเต็ปตามสมัยนิยมฟังไปฟังมาแม้ว่าจะมีอิทธิพลของศิลปินตะวันตกบางท่านแผดเป็นเงาปกคลุมลางๆแต่ก็นับว่ายังอยู่ในขอบเขตุของคำว่าหยิบยกเป็น แรงบันดาลใจ ซึ้งก็เป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่ศิลปินทั้งโลกเขาก็เป็นกันส่วนตัวคิดว่าที่น่าจะเด่นชัดกว่านี้คือ จุดยืน ทางดนตรีที่สมควรจะชัดเจนและบ่งบอกถึงความเป็น ชินฮวา มากกว่านี้แต่ก็ช่างเถอะพวกเขาก็พิสูจน์ตัวเองกันมาเยอะแล้วขอมาทำอะไรสนุกๆกันบ้างจะเป็นไร
ฟังไปฟังมาแล้วดันชอบเกือบทั้งอัลบั้มจริงๆนะคะแต่ถ้าจะให้หยิบยกสักเพลงมาเขียนก็ขอเริ่มที่สองเพลงเปิดอัลบั้มก่อนก็แล้วกันที่เมโลดี้เพราะมากๆชนิดที่ฟังแล้วก็อดอึ้งตะลึงตะลานไม่ได้อย่างเพลงแรกนี่เป็นงานพ็อพร็อคจังหวะใสๆที่แค่ความหวานใสน่ารักของดนตรีก็น่าจะจับใจคนฟังแล้วพอเข้าท่อนคอรัสนี่ วู้ยยย CN Blue ก็ CN Blueเถอะค่ะเพราะพวกลุงๆเขาก็ร้องกันได้ไพเราะจับใจไม่แพ้กันแถมแทรกท่อนแร็พเท่ห์ๆบาดใจลงไปด้วยส่วนตัวชอบโพรแกรมมิ่งเครื่องสายแบบบาโร๊คนิดๆในเพลงนี่เป็นมุขล่าสุดที่พวก Coldplay ชอบเล่นทีเดียวส่วนอีกเพลงเป็นงานมิดเทมโพพ็อพอาร์แอนด์บีเจืออารมณ์โซลฟูลหวานๆและฮิพฮอพเท่ห์ๆตามแบบฉบับและเอกลักษณ์ตามกระเบียดเคพ็อพแต่ดูล้ำกว่าหลายๆวง สองเพลงนี้ตัดคะแนนที่4.5/5ไปเลย เพลงที่โดดเด่นที่สุดของอัลบั้มนี้ยกให้แก่ This Love (4.5/5) งานอิเล็คโทรพ็อพเต้นรำคลับแบงเกอร์จัดๆสะบัดกลิ่นยูโรและเทคโนดืดดึ๋ง วู้ยยย ฟังแล้วนึกถึง The Wanted แต่พวกตัวก็ทำกันออกมาได้ดีตามแบบฉบับตำนานชินฮวาอ่ะนะชอบจริตในเพลงที่เซ็กซี่มากๆฟังแล้วอดเคลิ้มมิได้ น่าจะทำเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษออกมาแล้วโกอินเตอร์ไปเลยนะคะ Scarface (4/5) อีกหนึ่งเพลงแด๊นซ์-พ็อพเทคโนมันส์ๆร่วมสมัยบนความเป็นดั๊บสเต็ปเก๋ๆชนกับฮิพฮอพและความเป็นฟั้งค์เปรี้ยวๆจากน้ำเสียงฟัลเซ็ทโทแหลมเฟี้ยว อาจจะติดใจตรงที่มันยังสลัดเงาของจัสติน ทิมเบอร์เลค,อัชเชอร์,จัสติน บีเบอร์ยันซาวนด์แบบวิลไอแอมไม่ออกนี้ล่ะแต่ถ้ามองในแง่ของสีสันแล้วล่ะก็นับว่าใช้ได้ทีเดียว I Gave You (4.5/5) งานอคูสติคเพราะๆเจือกลิ่นของความเป็นบอสซาโนว่าอ่อนๆ ชิลล์แจ๊ซซ์ตลอดจนงานสไตล์อคูสติคคาเฟ่ที่เรียบง่ายแต่ไพเราะอลังการและมีคลาสมากๆ ปิดท้ายด้วย New Me แทร็คที่6และเพลงปิดอัลบั้มสำหรับคนที่ชอบงานแบบเคพ็อพแท้ๆไม่ควรพลาด
สำหรับคนที่ไม่มีอคติทางด้านภาษาและคิดว่าดนตรีเป็นศิลปะที่ไม่มีพรมแดนล่ะก็เชื่อว่าน่าจะถูกใจอัลบั้มนี้กันได้ไม่ยากทีเดียวนับว่าทำออกมาได้สมศักดิ์ศรีตำนานบอยแบนด์แห่งเกาหลีแท้ๆ
