http://hysteriaculture.wordpress.com/2013/10/11/t-ara-again-dance-popelectropopk-poprbballad-95-55/comment-page-1/#comment-217
hysteriaculture
T-ara : Again : Dance-Pop/Electropop/K-Pop/R&B/Ballad (95% = 5/5)
หลังจากสิ้นสุดการรอคอยครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดประจำปีนี้ไปหมาดๆดิฉันก็คงต้องบอกว่าความประทับใจที่ได้รับจาก Again มินิอัลบั้มชุดที่8ของT-araอันเป็นอัลบั้มที่ดิฉันคาดหวังมากที่สุดของปี2013นี้นั้น คุ้มค่า กับทุกเสี้ยวเวลาที่อดทนรอมาจริงๆแม้ว่าอายุการเป็น Queens ของดิฉันอาจจะเพิ่งครบหนึ่งปีมาเพียงไม่นานแต่ก็คงต้องบอกว่าวงนี้เป็นอะไรที่เราสัมผัสอะไรหลายๆอย่างได้จากผลงานและภาพลักษณ์ของพวกเธอจริงๆว่าในสิ่งที่ T-ara สะท้อนออกมาสู่สาธารณชนนั้นมันมีอะไรที่ขับขานตรงกับปฏิกิริยาเคมีบางอย่างในตัวของดิฉันว่าเรานี้มีอะไรคล้ายๆกันจนสามารถจูนเข้าหากันได้ขนาดนี้ซึ่งจะว่าไปมันก็คงเกินจากคำว่า เคมีตรงกัน ไปไกลมากจนกลายเป็นความรักความผูกพันไปแล้วคิดเอาแล้วกันจากวงที่เคยด่าแทบทุกวันสมัยที่ผันตัวมาฟังเคพ็อพใหม่ๆจนจู่ๆกลายเป็นชีวิตในแต่ละวันคลุกคลีอยู่กับแต่เพลงและเรื่องราวของพวกเธอจนถึงขั้นแอ๊บเด็กลางานไปออกรายการ Asian Music Fanclub เพื่อแสดงความรักที่มีต่อพวกเธอคิดเอา (ทำไปได้!!!)
สำหรับแฟนคลับชาวQueensและผู้ติดตามแวดวงเคพ็อพทั้งหลายคงจะทราบกันดีว่าเมื่อปีที่แล้วเหล่ามงกุฏของพวกเราเพิ่งจะชนกับมรสุมลูกใหญ่กันมาหมาดๆกับกระแสคว่ำบาตรจากมหาชนจากการที่ต้นสังกัดCCMสั่งปลด ฮวายอง แร็พเพอร์วงชนิดสายฟ้าฟาดประกอบกับการที่ชาวโซเชี่ยลขุดคุ้ยภาพและคลิปมาประกอบการคาดเดาสถานการณ์จนเป็นเรื่องเป็นราวกันใหญ่โตเป็นตำนานกลบข่าวโอลิมปิคที่แดนกิมจิเสียเงียบฉี่ว่ามีความเป็นไปได้สูงที่อาจจะมีการกลั่นแกล้งกันเกิดขึ้นในวงเรียกได้ว่าเจอหมัดนี้เข้าไปทั้งT-araและต้นสังกัดถึงขั้นหงายเงิบไปไม่เป็นชนิดที่เกือบจะต้องไปเริ่มนับหนึ่งกันใหม่ทีเดียว อย่างไรก็ตามดิฉันต้องขอนับถือสปิริตของพวกเธอที่เลือกจะเดินหน้าต่อไปเพื่อแฟนๆกับการโปรโมตซิงเกิ้ลSexy Loveและมินิอัลบั้มMirageแทนที่จะเลือกหลบฉากหรือยุติการทำกิจกรรมต่างๆเพื่อแสดงความรับผิดชอบในฐานะบุคคลสาธารณะแบบคนดังเกาหลีท่านอื่นๆ - ซึ่งส่วนตัวเห็นว่าหลบไปนอกจากจะไม่เกิดประโยชน์ยังเป็นการฆ่าตัวเองทางอ้อมอีกในวัฏจักรดนตรีเคพ็อพอันเชี่ยวกรากขนาดนี้ - แม้ใครจะว่าพวกนางว่าเป็นวงเกิร์ลกรุ๊ปที่หน้าระรื่นที่สุดในเกาหลีแต่สำหรับดิฉันส่วนตัวดีใจที่ตลอดปีที่ผ่านมาได้มีข่าวคราวความเคลื่อนไหวของพวกเธอให้ติดตามกันสนุกสนานตลอดชนิดที่ไม่ปล่อยให้แฟนๆเหงากันเลยจริงๆไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมการโปรโมตที่ญี่ปุ่นกับซิงเกิ้ล Bunny Style,Targetรวมถึงอัลบั้มภาษาญี่ปุ่นชุดที่สองอย่าง Treasure Box ที่สามารถคว้าอันดับหนึ่งบนโอริคอนชาร์ตมาได้ ทัวร์คอนเสิร์ตที่ประเทศต่างๆไปจนถึงซับยูนิตT-ara N4และQBSที่เชื่อว่าทำให้แฟนๆยิ้มออกแม้ว่าอาจจะมีชะงักเป็นช่วงๆบ้างที่หนักสุดเห็นจะเป็นการถูกโห่ไล่ที่ Palms Pool Party ที่อเมริกากับความผิดพลาดในการโชว์ที่ไม่ได้มาจากความผิดของพวกเธอและก่อนหน้านี้กับการปรับเปลี่ยนสมาชิกวงอีกครั้งกับการถอนตัวของน้องใหม่ อารึม ซึ่งก็นับว่าเป็นสองเหตุการณ์คัดกรองแฟนคลับที่สร้างความสั่นสะเทือนต่อ T-ara ไม่น้อย
การกลับมาของพวกเธอกับมินิอัลบั้มชุด8 Again นับว่าเป็นครั้งแรกหลังจาก Absolute The First Album ช่วงประมาณปี2009 (อันนี้รวมรีแพ็คเก็จอย่าง Breaking Heart เข้าไปด้วย) ที่เป็นการกลับมาทำอัลบั้มอีกครั้งของสมาชิกOriginal T-araทั้ง6คนที่นับว่าเป็นทีอาร่ารุ่นแรกที่ประสานพลังสามัคคีกันร่วมบุกเบิกจนก้าวสู่ความเป็นเกิร์ลกรุ๊ปแถวหน้าของวงการเคพ็อพจวบจนทุกวันนี้ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลดิฉันขอไม่โฟกัสไปที่เรื่องของยอดขาย อันดับเพลงรวมถึงรางวี่รางวัลตามรายการต่างๆนะคะเพราะการที่ได้เห็นพวกเธอกลับมาออกผลงานดีๆแค่นี้ก็ปลื้มใจแล้ว อย่างไรก็ตามในฐานะแฟนคลับที่เป็นนักวิจารณ์เพลงความคาดหวังที่บอกหาใช่ความสำเร็จโด่งดังเปรี้ยงปร้างหากแต่เป็นคุณภาพที่สมศักดิ์ศรีเกิร์ลกรุ๊ประดับแถวหน้าของวงการมากกว่าซึ่งเท่าที่ได้ฟังมินิอัลบั้มชุดนี้วนไปวนมาหลายรอบแล้วขอบอกเลยว่า ประทับใจ ประการแรกคือพวกเธอและทีมงานแสดงให้เห็นถึง ความตั้งใจ ในการทำอัลบั้มชุดนี้ในแง่ของเมโลดี้เป็นอะไรที่ประณีตมากๆไม่ว่าจะทั้งงานเต้นรำที่โครงสร้างรายละเอียดของดนตรียุ่บยั่บซับซ้อนตามเทคนิคร่วมสมัยแต่ก็สามารถจัดสรรทุกซาวนด์ออกมาได้ลงตัวทีเดียวและมาที่ในส่วนของงานเพลงช้าก็เป็นสูตรสำเร็จเพราะๆที่สอดแทรกทั้งเรื่องของความละเมียดละไมทางดนตรี การสอดแทรกจริตจก้านและอารมณ์อันเอกอุรวมถึงการถ่ายทอดที่นับว่าเข้มข้นทรงพลังทีเดียวซึ่งอันนี้ส่วนหนึ่งต้องปรบมือให้ทีมโปรดิวซ์ของพวกเธอด้วยที่แข็งกันมากๆเสมอต้นเสมอปลายขอบคุณที่ตั้งใจและไม่เคยทำให้ทีอาร่ามีอัลบั้มที่ต่ำกว่ามาตรฐานออกมา ประการที่สอง พัฒนาการ ทีอาร่าพิสูจน์ตัวเองได้ดีถึงความเป็นกิ้งก่าเปลี่ยนสีในวงการเคพ็อพได้อย่างดีทั้งด้านภาพลักษณ์ที่หยิบสวมอะไรออกมาแล้วถึงใจดูน่าเชื่อตลอดจนงานดนตรีที่เปลี่ยนและทดลองกับตัวเองไปเรื่อยๆ (โอเควงนี้อาจจะต่อยอดงานตัวเองบ่อยรวมถึงมีซาวนด์ที่จงใจทำให้คนฟังคิดถึงบริทนี่ย์ สเปียรส์เสมอๆก็ตาม) ส่วนตัวชอบที่พวกเธอไม่ซ้ำซากดีและท้ายที่สุด ความมุ่งมั่น ฟังแล้วรู้เลยว่าเป็นงานที่ทำมาเพื่อต้องการจะคัมแบ็คชนิดเป็นจริงเป็นจังมีตั้งแต่งานเต้นรำสุดโต่งเสี่ยงตายไปยันงานสูตรสำเร็จของทีอาร่าเองตลอดจนงานเอาใจตลาดเคพ็อพชนิดให้เห็นกันโต้งๆไม่แคร์เวิลด์ เพลย์เซฟจริงแต่ออกมามีพลัง กลมกล่อม เป็นตัวเองและที่สำคัญเล่นถูกจุดว่าจะกลับมาดังอย่างไร - ตอนนี้ก็เหลือแต่แฟนคลับและผู้ฟังหลายๆท่านว่าจะให้โอกาสพวกเธอกันรึเปล่า!
อย่างไรก็ตาม Again สะดุดอยู่แค่สิ่งเดียวคือเรื่องของ เอกภาพ เนื่องด้วยตลอดทั้ง5เพลงในอัลบั้มมากันคนละแนวเสีย4เพลงแถมรีมิ๊กซ์อีกหนึ่งทำให้การเรียบเรียงอารมณ์เพลงในงานชุดนี้อาจจะแลดูกระโดดไปนิดเหมือนกับไม่ได้จงใจทำมาอยู่อัลบั้มเดียวกันแต่แรกยังไงยังงั้นเพราะเพลงคนละอารมณ์เกินเทียบกับ Mirage ที่ออกมากลางๆเรียบๆแต่การเรียบเรียงออกมากลมกล่อมชนะขาดแต่ที่มินิอัลบั้มชุดนี้เหนือกว่าเห็นจะเป็นเรื่องตัวเพลงที่โดดเด่นชัดเจนและแรงกว่าชนิดแทร็คต่อแทร็คจริงๆมาเทียบกับบรรดามินิอัลบั้มทั้งหมดทั้งมวลของทีอาร่าแล้วส่วนตัวเห็นจะเป็นรองแค่ Funky Town อยู่อัลบั้มเดียวว่าแล้วก็อดลุ้นให้พวกเธอกลับมาทำสตูอัลบั้มแบบเต็มๆอีกครั้งไม่ได้เชื่อว่าแฟนคลับหลายๆคนอดรอที่จะฟังเพลงดีๆและเห็นปรากฏการณ์ระดับเดียวกับ Geojitmal,Time To LoveและBo Peep,Bo Peepไม่ไหวแล้ว
เรียกได้ว่า คัดสรรมาอย่างดี สำหรับทุกแทร็คในมินิอัลบั้มชุดนี้เริ่มตั้งแต่เพลงเก่งของอัลบั้มอย่าง Number 9 (5/5) ซิงเกิ้ลเปิดตัวที่เป็นงานคลับแบงเกอร์แด๊นซ์กระจายจัดจ้านเร่าร้อนชนิดที่ทำเอาดิฉันองค์ลงตั้งแต่รอบแรกที่ฟัง แอร๊ยยยยยยๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดๆๆๆๆๆๆ ผีเข้าฮ่ะ! เพลงพวกหล่อนนี่มันช่างร้อนระอุร่านซ่านสะแด่วทรวงยิกๆล่อกะเทยมากๆไม่แปลกใจที่ทำไมวงนี้ถึงได้เป็นขวัญใจฟลอร์เต้นรำและพวกอย่างว่าทั้งหลายใครจะว่าอย่างไรก็ช่างแต่ฟันธงว่าพวกข้าลงฟลอร์แล้วไม่เสียเอกราชให้ใครหน้าไหนทั้งสิ้นก็ทำเพลงแด๊นซ์มีองค์ซะขนาดนี้นี่คะ ส่วนตัวชอบชั้นเชิงการเรียบเรียงดนตรีที่อินโทรมาด้วยกีต้าร์อคูสติคเพราะๆกับเสียงแอดลิบหลอนๆของอึนจองหลอกให้นึกว่าเป็นภาคต่อของ Day By Day ที่ไหนได้ล่ะค่ะเล่นหักมุมสับรางมาเป็นงานอิเล็คโทรพ็อพเต้นรำตบยูโรบีทตึ๊บๆ อาร์แอนด์บีเทคโนและเบรคด้วยท่อนดั๊บสเต็ปมึนๆตามกระแสนิยมจะว่าไปอิทธิพลจากความเป็นอิเล็คโทรนิคจากN4ค่อนข้างสูงทีเดียวแต่ต่างที่งานของพวกN4จะหนักบนซาวนด์ฮิพฮอพและสตรีทมากกว่าถึงกระนั้นฟังแล้วปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าพวกเธอทำ EDM แบบนี้ขึ้นมากๆคือมียีนส์และกึ๋นในการถ่ายทอดเพลงเต้นรำออกมาได้ชนิดหาตัวจับยากที่สำคัญพวกหนูแต่ละคนขุดจริตจก้านกันออกมาชนิดแพรวพราวมากๆฟังแล้วแทบจะลงไปชักๆๆๆที่พื้น ที่ว่าเคมีตรงกันก็เพราะว่ามันสุดพระเดชพระคุณได้ใจเด็กเกรียน เด็กเที่ยวและเด็กใจแตกอย่างอิฉันมากๆ - แสบทรวงถึงอกถึงใจจริงๆมงกุฏเอ๋ย! I Know The Feeling (4.5/5) เป็นงานคอนเทมโพรารี่ย์อาร์แอนด์บีบัลลาดสไตล์ T-ara แท้ๆมาสายเดียวกับงานบัลลาดเชิงดรามาติคทั้งหลายตั้งแต่ We Were In Love,Dont Leave,Days&Nights (Love All)และPain Killerนั่นแหละสำหรับเพลงนี้โดดเด่นกลิ่นอายของความเป็นเรโทรในตัวที่ตบเข้ากับบีทอาร์แอนด์บีและโพรแกรมมิ่งซินธิ์หลอนๆพร้อมแทรกท่อนแร็พเท่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ของทางวง ส่วนตัวขอชมโบรัมในเพลงนี้ที่ฉายแววพัฒนาการให้เห็นเด่นชัดมากๆทั้งขึ้นแท่นรับผิดชอบท่อนคอรัสทั้งแร็พหมดเวลาสำหรับการเป็นมวยรองเสียทีสำหรับพี่ใหญ่คนนี้ มาที่ Hurt (4/5) งานอดัลท์คอนเทมโพรารี่ย์บัลลาดสูตรสำเร็จตามธรรมเนียมเคพ็อพไม่ค่อยเห็นทีอาร่าทำเพลงช้าแนวๆนี้เท่าไรเพราะบัลลาดของพวกเธอส่วนมากจะมาสายเออร์บันหม่นๆมากกว่า เพราะไปอีกแบบนะ ^ ^ ปิดงานด้วย Dont Get Married (4.5/5) ที่ขึ้นต้นมาช่วงแรกทำเอาดิฉันเบือนหน้า เสี่ยวอ่ะ! แต่พอเข้าตัวเพลงจริงๆเท่านั้นแหละรักเลยตัวเพลงเป็นงานทีนพ็อพกระฉึกกระฉักสดใสประสานอิเล็คโทรนิคในแบบที่เราคุ้นเคยกันในสมัยยุคที่เคพ็อพเพิ่งเบ่งบานใหม่ๆยัดลูกบ้ามาหมดทั้งบีทดิสโก้ สตรีทอาร์แอนด์บี แร็พ ยูโรพ็อพ กรู๊ฟตลอดจนซาวนด์สแครชฟังแล้วคิดถึง Bye Bye ในอัลบั้มชุดแรกผสานกลิ่นของพวก After School เข้าไปอีกนิดล่ะใช่เลย!
ท้ายที่สุดขอปิดท้ายด้วยอะไรที่เป็นส่วนตัวนิดนึงคือสำหรับดิฉันนี่เข้ามาเป็น Queens ในช่วงที่ T-ara ถูกกระแสสังคมแอนตี้อย่างหนักนะคะซึ่งส่วนตัวก็ไม่ได้สนใจว่าพวกเธอจะเป็นนางร้ายจริงอย่างที่สื่อมวลชนและโลกโซเชี่ยลประโคมรึเปล่าเพราะส่วนตัวถ้าดิฉันเลือกที่จะเป็นแฟนคลับของศิลปินสักคนหรือวงนักร้องสักวงดิฉันให้ความสำคัญที่ ผลงาน มากกว่าว่าภายใต้ความเป็นไอดอลแล้วพวกเธอมีความเป็นศิลปินขนาดไหน?รวมถึงผลงานของพวกเธอให้อะไรเราบ้าง มันสะท้อนความเป็นตัวตนของเราได้หรือไม่และมีอิทธิพลต่อความรู้สึกจวบจนชีวิตประจำวันของเรามากน้อยขนาดไหน? ซึ่งคงต้องบอกว่า T-ara สอบผ่านสำหรับเราทุกข้อ โอเคพวกเธออาจจะไม่ใช่วงเกิร์ลกรุ๊ปที่ดังหรือเจ๋งที่สุดแต่สำหรับดิฉันแล้วนี่คือวงหญิงล้วนที่มีอิทธิพลต่อชีวิตของดิฉันที่สุดนับตั้งแต่สิ้นยุค สไปซ์เกิร์ล ไปเมื่อปลายทศวรรษ90sแล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีวงไหนสามารถที่จะมาทำให้ดิฉันคลั่งไปกับผลงานและภาพลักษณ์ของพวกเธอได้อีกเลยจวบจนได้มาเจอ T-ara นี่แหละ - ท้ายที่สุดก็หากันเจอเนอะ ^ ^ Fighting!!!
