http://hysteriaculture.wordpress.com
hysteria
สุสานนักเรียน ตอนที่2 สุภาพสตรีชุดขาวกับการจองจำมรณะบนชั้น8
บทความ/นิยา่ยในเพจ Hysteria นี้ ถือเป็นลิขสิทธิ์แก่ผู้เขียน นายมัลนร ล้ำสกุลวงศ์ (http://www.facebook.com/ArmandVladJekyllDangouleme8774 และเพจ http://www.facebook.com/hysteriaculture )เท่านั้น ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง คัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใด หรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาติ
เป็นยังไงบ้างคริสมาสต์? มาลินถามลูกศิษย์ด้วยความเป็นห่วง อาการดีขึ้นแล้วครับมิสเดี๋ยวแม่ก็จะมารับกลับบ้านแล้วคืนนี้ ^ ^ เด็กหนุ่มตอบมาลินอย่างอารมณ์ดี ตอนที่มึงวิ่งไปอ้วกและเป็นลมหน้าห้องชันสูตรน่ะกูกับฮาเวิร์ดตกใจมากเลยรู้รึเปล่า? ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว บรูโน่เดินเจาะนมหวานแล้วยื่นให้เพื่อน ว่าแต่ฮาเวิร์ดกับแอนดี้ไปไหนล่ะ? คริสมาสต์ถามหาเพื่อนซี้สองคนด้วยน้ำเสียงน้อยใจ แอนดี้ไม่สบายไม่ได้มาเรียนน่ะวันนี้ ดีไซน์ตกบันไดที่โรงเรียนเมื่อคืนข้อเท้าพลิกส่วนฮาเวิร์ดก็ตื่นมาเรียนไม่ไหว คำตอบของฟารีดาทำเอาคริสมาสต์ปล่อยก๊าก แน่นอนจริงๆเพื่อนกู!อ๋อ มิสครับผมขอส่งการบ้านเลนส์นะครับเสร็จตั้งแต่เมื่อเช้าละแต่ไปส่งไม่ได้ 555″ มาลินมองลูกศิษย์ด้วยความเอ็นดู ครูว่าวันนี้พวกเธอคงจะเห็นวีรกรรมของเพื่อนๆเธอในคลิปกันแล้วสินะมันน่าตีจริงๆ มาลินถามในขณะที่คริสมาสต์พยักหน้า คริสมาสต์คะเรื่องลุงศักดิ์น่ะตอนนี้ทางโรงเรียนจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะคะที่เขามาเข้าฝันก็คงอยากจะให้ใครสักคนช่วย ยังไงว่างๆก็หาเวลาสวดมนต์หรือทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แกไปนะคะอย่าไปกลัวแกเลย หลินพูดขณะที่กำลังจัดผ้าห่มและตบหมอนให้ฟู ครูไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมศักดิ์ถึงทำอะไรแบบนั้นจริงๆเขาก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรถึงขั้นต้องคิดสั้นแต่เรื่องที่ฟารีดาบอกครูมันน่าขนลุกมากๆเลยคือโรงเรียนเรามันมีเรื่องพวกนี้จริงๆนะและแรงด้วยแต่พวกครูบาอาจารย์ส่วนมากไม่หยิบยกมาพูดกันเพราะไม่อยากให้นักเรียนกลัว ยังไงซะครูขอนะทั้งเรื่องผีหรือเรื่องศักดิ์อย่าให้มันแพร่งพรายออกไปให้คนนอกรู้เลยครูสงสารพ่ออธิการ มาลินกำชับกับลูกศิษย์
อาจารย์คะ ไหนๆก็ไหนๆแล้วหนูขอถามอาจารย์ตรงๆเลยเกี่ยวกับเรื่องของอธิการโรงเรียนที่ชื่อ บุปผารัตน์ คือเมื่อคืนฮาเวิร์ด บรูโน่กับแอนดี้เขาเจอน่ะค่ะ เล่นซะแอนดี้จับไข้เลย สรุปเรื่องมันยังไงกันแน่คะ ฟารีดาตัดสินใจถามมาลินตรงๆ แล้วทำไมพวกเธอถึงแน่ใจว่าเป็นอธิการคนเก่าล่ะ? มาลินถามพร้อมรับฟังข้อมูลที่ฟารีดาได้ยินมาจากแอนดี้ งั้นแอนดี้ก็คงเจอดีแล้วจริงๆสินะ เอาล่ะ! ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดพวกเธอ คุณหญิงบุปผารัตน์ นี่ถ้ายังมีชีวิตอยู่คงมีอายุร่วมจะร้อยปีแล้ว ครูไม่ทันรุ่นท่านหรอกนะแม้แต่พ่อจรัลยังไม่ทันเลยแต่เท่าที่ได้ยินมาจากพวกคนเก่าๆอย่างซิสเตอร์เวโรนิก้า ซิสเตอร์รจิตา มิสอุไร ลุงโก๋หรือมาสเตอร์ชรินทร์แล้วได้ข่าวว่าท่านเป็นแม่อธิการที่ดุมากๆทีเดียวล่ะ ท่านเป็นคนถือยศถืออย่างเพราะว่ามีสามีเป็นนายพลขั้นสูงด้วยนะเห็นว่าเป็นคนเจ้าระเบียบมากๆสมัยก่อนนักเรียนชายคนไหนผมยาวท่านจับกล้อนเลยนะ ใครทำผิดระเบียบนี่ให้นั่งคัดลายมือกลางแดดเป็นร้อยจบไม่ก็ตีหน้าเสาธงเลยนะ อย่างยุคท่านนี่นักเรียนที่เป็นแบบพวกนาเดีย กุ๊ยฉ่ายนี่ท่านไม่เอาไว้นะไล่ออกหมดพวกที่คบกันโจ่งแจ้งแบบฮาเวิร์ดกับดีไซน์นี่ถ้าท่านรู้นี่ประจานหน้าเวทีหยาบๆคายๆเสียคนเลยแหละ ผู้ปกครองหลายคนไม่ค่อยชอบท่านนะครูบาอาจารย์กับพวกบาทหลวงซิสเตอร์ก็ไม่ชอบท่านเหมือนกันเพราะเห็นว่าเป็นคนหยิ่งยะโสทะนงตัว หัวโบราณ ท่านจะทำดีด้วยกับนักเรียนที่มาจากตระกูลนายพลไม่ก็ผู้ดีชั้นสูง คนร่ำรวยมีช่อเสียงและพวกมีผลประโยชน์ต่อโรงเรียนเท่านั้น สากุลวดีร้ายได้ไม่ถึงครึ่งหรอกนะเพราะยุคของคุณหญิงบุปผารัตน์นี่เป็นยุคเดียวจริงๆที่เซนต์มาบุสปกครองด้วยระบอบเผด็จการ ท่านมีเรื่องกับผู้ปกครองเยอะมากจนถึงขั้นต้องเอาทหารมายืนคุมโรงเรียนอ่ะคิดดู มาลินเล่าเรื่องทั้งหมดให้ลูกศิษย์ฟังและดูเหมือนว่าบรูโน่จะสนใจกับเรื่องนี้ชนิดใจจดใจจ่อผิดวิสัยทีเดียว
เช้าวันรุ่งขึ้นในโรงอาหารที่แสนจะอึกทึกจอแจของเซนต์มาบุส ฟารีดาชะเง้อมองหาแอนดี้ด้วยความร้อนใจ นี่มันจะเข้าแถวอยู่แล้วนะทำไมแอนดี้ยังไม่มาอีก? เด็กสาวพูดด้วยความเป็นห่วงในขณะที่คริสมาสต์ที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นจากโจ๊กร้อนๆที่เขาฝืนใจกินไปได้เพียงไม่ถึง5คำก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิท เหวย! อยู่ไหนแล้ววะเนี่ย? อ้าวยังไม่หายอีกเหรอ แล้วไปหาหมอยัง? เออๆ ไม่กวนละ พักผ่อนเยอะๆนะ! เด็กหนุ่มวางสายก่อนจะมองหน้าฟารีดาและหลินที่เป็นห่วงอาการของแอนดี้ไม่แพ้กัน เป็นครั้งแรกนะคะที่แอนดี้ป่วยจนขาดโรงเรียนไปสองวัน ปกติขนาดเวลาไม่สบายหนักเขายังฝืนมาเรียนเลย หลินกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรรึเปล่าเพราะหลังจากคืนวันอาทิตย์เขาก็เก็บตัวเฟซบุ๊คส์ Skype ก็ไม่ออน เราน่าจะลองไปเยี่ยมเขาดูกันนะคะ หลินพูดขึ้นในขณะที่ทั้งกลุ่มพยักหน้าเห็นด้วย
หน้าเสาธงสัปดาห์นี้บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นราบรื่นแบบที่เด็กเก่าๆของเซนต์มาบุสเคยสัมผัสเนื่องจากซิสเตอร์สากุลวดียังคงเข้าเงียบอยู่ที่เชียงใหม่ ในขณะที่ทุกคนกำลังยืนสงบนิ่งเพื่อไว้อาลัยให้แก่การจากไปของ เนติอุดม ฟารีดารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกบางอย่างตรงต้นคอ กลิ่นของลมหายใจที่เหม็นเน่าและเสียงสวดภาวนาพระผู้เป็นเจ้าชวนขนหัวลุกที่เธอจำได้ไม่มีวันลืมเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา เด็กสาวชำเลืองมองไปด้านข้างก่อนที่จะเห็นร่างของชุดคลุมร่างหนึ่งค่อยๆย่างกรายผ่านเธอไป ฟารีดาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวก่อนจะกลั้นใจหันหลังตามไปดูก่อนที่จะเบิกตาโพลงเมื่อเธอเห็นร่างของซิสเตอร์ท้องแก่คนนั้นหันหลังส่งยิ้มมาให้ระหว่างบีบไหล่ร่างบางๆร่างหนึ่งที่ดูคุ้นตา ฟารีดาสะดุ้งสุดตัวก่อนจะกรีดร้องออกมากับสิ่งที่เห็นเธอล้มลงไปท่ามกลางความตื่นตระหนกของเพื่อนร่วมห้อง ครูบาอาจารย์และซิสเตอร์ ฟารีดาๆเป็นอะไรลูกใจเย็นๆไว้ มาลินและผการีบวิ่งเข้าไปดูอาการก่อนที่ดีไซน์และหลินจะก้มลงช่วยหยิบยาดมและพัดมาปฐมพยาบาลเป็นการใหญ่ นอนหงายสิฟารีดาจะได้หายใจสะดวก เสียงเย็นยะเยือกตรงปลายเท้าของซิสเตอร์เวโรนิก้าดังขึ้น เด็กสาวทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะตาเบิกโพลงเมื่อมองขึ้นไปเห็นภาพใบหน้าอันบิดเบี้ยวของผู้หญิงสวมชุดขาวบนชั้น8ที่กำลังจ้องเธอไม่วางตาซึ่งข้างๆของบุปผารัตน์มีร่างบางๆร่างหนึ่งที่ดูคุ้นตายืนใบหน้าอาบเลือดอยู่ด้านข้าง ฟารีดาแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเองเมื่อได้เห็นใบหน้าของเด็กสาวคนนั้นจังๆ ใบหน้าที่สวยหวานที่เคยสดใสกับดูหม่นหมองและเศร้าสลดเมื่อกำลังยืนมองเธอลงมาจากด้านบน เธอพยายามจะลุกขี้นมาแต่ร่างของซิสเตอร์ตรงหน้าได้กดตัวเธอไว้ นอนหงายสิฟารีดาจะได้หายใจได้สะดวก ใบหน้าที่เน่าเฟะและหนอนชอนไชยื่นหน้าเข้ามาแสยะยิ้มให้เธอ กรี๊ดดดดดดดด!!!! เด็กสาวกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด ฟารีดาๆลูกนี่ซิสเตอร์เอง เวโรนิก้าพยายามจะเขย่าตัวฟารีดาเพื่อเรียกสติแต่เด็กสาวกลับหมดสติไปเสียก่อน
สัปดาห์นี้มันอะไรกันนักกันหนานี่ทำไมมีแต่เรื่องก็ไม่รู้! มาลินพูดอย่างอ่อนใจในชั่วโมงโฮมรูม คริสมาสต์วันนี้แอนดี้ขาดเรียนอีกแล้วเหรอ? มาลินถามด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงๆจนทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้ง ครับ อาจารย์เห็นเขาว่าเขาไม่สบายเย็นนี้พวกผมจะไปเยี่ยม คริสมาสต์ตอบ อืม ดี! เสียดายที่วันนี้ครูต้องอยู่คุยกับตำรวจและผู้ปกครองของเนติอุดมเพื่อรับทราบผลความคืบหน้า ฮาเวิร์ด! ดีไซน์! วันนี้มากันก็ดีแล้วรู้แล้วใช่มั้ยว่าถูกลงโทษให้ทำอะไรเพราะเรื่องอะไร? ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะฮาเวิร์ดก่อเรื่องได้ไม่เว้นแต่ละวัน! เห็นมั้ยว่าแอนดี้ป่วยหนักมาเรียนไม่ได้ไปสองวันก็เพราะว่าพวกเธอเล่นอะไรกันแผลงๆนี่ล่ะ มาลินปล่อยหมัดเป็นชุดจนทั้งคู่หน้าเจื่อน วันนี้ฉันยกเว้นให้ฟารีดาไม่ต้องอยู่ทำเวรพวกที่โดนทำโทษจะคัดค้านมั้ย? ทั้งดีไซน์ บรูโน่และฮาเวิร์ดต่างก้มหน้าก้มตาไม่ทักท้วงอะไร ดี! ว่าแต่ฮโยมินขาดเรียนไปสองวันแล้ว เธอรู้มั้ยดีไซน์ว่าเพื่อนไปไหน? มาลินถามแต่นาเดียขัดขึ้นมาก่อน เมื่อเช้าแม่ฮโยมินก็โทรมาบอกว่าไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่วันอาทิตย์แล้วค่ะ! นาเดียรีบรายงาน ตายแล้ว!!!! ไม่ได้กลับบ้าน โรงเรียนก็ไม่มาแล้วนี่เพื่อนเธอไปไหนเธอไม่รู้จริงๆเหรอดีไซน์? ฉันถึงบอกไงว่าอย่ามาอยู่เล่นซนกันที่โรงเรียนตอนดึกๆแถวสีลมพวกเธอก็น่าจะรู้ว่ามีแต่เสือสิงห์กระทิงแร่ดอันตรายจะตายไป มาลินตวาดใส่ดีไซน์ ฮาเวิร์ดและบรูโน่อย่างเหลืออด ก็คืนนั้นหนูบันไดขาเจ็บค่ะแล้วฮโยมินกับฟารีดาก็ช่วยกันพยุงหนูลงมาข้างล่างแต่พวกหนูเจอผีค่ะแล้วฮโยมินก็วิ่งหนีลงไปคนเดียวแล้วเราก็คลาดกัน หนูเลยคิดว่าฮโยมินกลับบ้านไปแล้วค่ะ คำพูดของดีไซน์ทำเอาทั้งชั้นถึงกับฮือฮา
ว่าแต่วันนั้นหล่อนเจอผีจริงๆเหรอนังดีไซน์ นาเดียรีบหันมาถามหลังจากมาลินเดินออกจากห้องโฮมรูมไป ก็ใช่สิแก! นี่แบบขนลุกไปหมดเลยล่ะ เป็นผีซิสเตอร์นะแกท้องแก่ยืนคลอดลูกให้พวกฉันดูต่อหน้าเลย เด็กสาวพูดด้วยความขนลุกขนพอง แต่ยัยฮโยมินน่ะสิดันชิ่งหนีไปดีนะที่ฟารีดาอยู่ด้วยไม่งั้นฉันคงจับไข้หัวโกร๋นลงมาจากชั้นสองไม่ได้แน่ๆ ดีไซน์พูดอย่างเดือดดาล ชั้นสอง! ว๊ายยย นี่คาบสามคาบสี่พวกเราต้องไปเรียนคหกรรมชั้นสองนะแก๊!!! กุ๊ยฉ่ายกรีดร้องเสียงหลงก่อนที่ซิสเตอร์รจิตาจะเดินเข้ามาในคาบคณิตศาสตร์
ฟารีดาที่ยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงห้องพยาบาลเริ่มจะกระสับกระส่าย เหงื่อบนใบหน้าของเด็กสาวหยดไหลเป็นทาง ยะ อย่า อย่า!!!! เธอเริ่มเพ้อกับภาพที่เธอเห็นในความฝัน - สามหาว!!! มึงรู้มั้ยว่ากูเป็นใคร?!!! ภาพของหญิงวัยกลางคนในชุดผ้าไหมไทยสีชมพูสดขับลายทองตระการตาเขวี้ยงแก้วกาแฟใส่หน้าเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งจนคิ้วแตกเลือดไหลอาบ กูน่ะ คุณหญิงบุปผารัตน์ ผัวกูเป็นนายพลมึงจำใส่กระบาลมึงไว้ด้วย เธอเอานิ้วชี้จิ้มไปกลางหน้าผากเด็กหนุ่มที่กำลังยืนน้ำตาไหลอาบหน้าอย่างแรงก่อนจะหยิบไม้เรียวหวดฟาดไปที่ก้นของเด็กชายอย่างรุนแรงหลายสิบที พินิจจากรูปร่างลักษณะของเธอแล้วมองปราดเดียวก็ดูออกว่าผู้หญิงคนนี้มาจากตระกูลที่สูงศักดิ์ ผมของเธอนั้นดำขลับดัดเป็นลอนเงางามพอๆกับเครื่องเรือนไทยที่ประดับห้องของเธออยู่ ท่าทางทรงศักดิ์อวดดีวางมาดและหยิ่งยะโสอยู่ในทีของเธอนั้นทำให้เครื่องหน้าที่งดงามนั้นดูอำมหิตกราดเกรี้ยวโดยเฉพาะดวงตาที่เธอกำลังใช้จับจ้องเด็กชายคนนั้นไม่ต่างอะไรกับนางพญาหงส์ที่หมายจะปลิดชีพหนูตัวเล็กๆ ถอดกางเกงออก! เธอสั่งเด็กชายที่ยังคงยืนนิ่งด้วยความตื่นตะลึง กูบอกให้ถอดออก!!!! เธอตวาดจนเด็กชายคนนั้นยอมทำตามอย่างว่าง่าย ถอดกางเกงในด้วยนะ! เธอยิ้มอย่างเป็นต่อก่อนจะหยิบไม้เรียวฟาดไปที่ก้นเปลือยเปล่าของเด็กชายอย่างไม่ยั้ง มึงไม่ต้องหันหน้าเข้ากำแพง หันออกไป หันไปให้คนเดินผ่านมาเขาดูให้หมด มึงมันก็แค่ลูกภารโรงจะมาทำอะไรกูได้ บุปผารัตน์หัวเราอย่างสะใจกับภาพความเจ็บปวดและอับอายที่เธอมอบให้เด็กหนุ่มคนนั้น ทีนี้มึงกราบตีนกู จำไว้นะไอ้ลูกภารโรง พ่อมึงเป็นขี้ข้ากู กูจะทำอะไรมึงกับพ่อมึงก็ได้ กลับบ้านไปเก็บข้าวของได้เดี๋ยวกูจะส่งมึงไปดัดสันดานที่ค่ายทหารบนเขาชนไก่ เธอเอาเท้าเหยียบหัวเด็กหนุ่มที่ก้มกราบเธอตัวสั่นงันงก
