บริทเนี่ยเป็นนักร้องที่แปลกดีนะคะ ไม่ค่อยจะกั๊กเพลง ถึงวันออกก็ออกเลย ไม่ต้องมาลีลาเรื่องมาก อ่ะ ว่าแล้วก็ลัดคิวให้ซะเรย ขอมาพลีชีพรีวิวอัลบัมใหม่ของขุ่นแม่หอกศรี บริทนีย์ เสปียร์ ณ กระทู้นี้เลยแล้วกัน จะว่าไปก็ปาเข้าไปงานชุดที่แปดแล้วเนาะ นางอยู่กับวงการมานานใช่เล่นเลย รอบนี้ชีขอเอาชื่อตัวเองมาตั้งเป็นชื่ออัลบัมอีกรอบ แต่ด้วยความที่เคยใช้ไปแล้วรอบนึง จะเอากลับมารีไซเคลิ้ลอีกก็คงจะโจ่งครึ้มน่าเกลียดจนเกิดไป เลยขอเปลี่ยนจากนาสกุลเป็นชื่อกลาง บวกลบคูณหารแล้วได้ผลลัพธ์ว่า "บริทนีย์ ฌอน" ประกอบกับเพลงขี้งกๆอีกแค่ 10 แหม อัลบัมเต็มทั้งที ให้มาอยู่เท่าจิ๋มมด ทำไมคระ อี Will.I.Am โปรดิวเซอร์สุดเจ๋งมันคิดค่าเพลงแพงเหรอคะขึ่นแม่ !
ภาพรวม อัลบัมนี้ฉีกไปจาก Femme fatale ไม่น้อยเลย ไม่ใช่ในเรื่องดนตรีนะ แต่เพลงเรื่องอารมณ์ จังหวะเทมโพของเพลง ที่ซอฟ ช้า ปราณีต อ่อนโยน และแกร่งขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ตัวจังหวะดนตรีจะเป็นประเภท อิเล็กทรอนิกส์ พ๊อพ คลับแบงเกอร์ Dubstep อะไรก็ว่าไป แต่ไม่ใช่ล้ำเริ่ศเลอค่าดาวอังคารอะไรแบบนั้น ส่วนเพลงช้าชีก็มาในสายใช้เสียงที่เต็มปากเต็มคำ มากกว่าทอดเสียง พริ้มตามบัลลาร์ดจังหวะกลางตามถนัดของเจ้าตัว เพลงเร็วไว้ลายคลับแสนเก๋ แต่ส่วนมากจะเป็นเพลงจังหวะกลางๆซะมากกว่า ใครกำลังติดความจัดจ้าน ก๋ากั่น ฟลอร์ระเบิดจากบั้มที่แล้วอาจจะแปลกใจสักนิด
จุดเด่น/จุดด้อย จุดเด่นหรอ ? สำหรับดิชั้น ชั้นว่ามันเป็นเพราะ ความเรียบง่าย-ประณีต เอกลักษณ์นักร้อง รายละเอียดอะไรของเพลงซะมากกว่าความแพรวพราวของภาคดนตรี แฟนคลับเขากระซิบมาว่า งานเพลงชุดนี้จะมีความเป็นคุณนายเสปียร์สูงมาก สูงปรี้ด ! ok เขาว่ามาก็ตามนั้น ส่วนจุดด้อย(รึเปล่าวะ) คิดว่ามันเป็นอะไรที่ค่อนข้างเฉื่อยอ่ะค่ะ มันเหมือนกับตัวจังหวะอะไร มันช้าไปซะหมด ไม่มีอะไรพีคมาก ชนิดเด่นเด้งออกมาให้จำได้ตั้งแต่รอบแรกที่ฟังเลย รวมถึงดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ที่ดูแล้วจะยุ่งไม่เข้าเรื่อง จูนส์หนักเอาไว้ก่อนจนไม่รู้ว่าอันไหนคนร้อง อันไหนคอมพ์ร้อง จะสนุกไปเลยก็ไม่ใช่ ส่วนเพลงช้าอันนี้นางพลีชีพพอๆกับดิชั้นเลยค่ะ คือการใช้เสียงที่ดูแล้วไม่รอดมากๆ เอาเป็นว่าไปดูตามรายเพลงดีกว่าเนาะ ...
01 Alien (3.5/5)
เปิดขึ้นมาหลอนเลย เมโลดี้สังเคราะห์ถ่วงจังหวะจะว่าเสียงฟลุ๊ตเสียงอะไรก็ไม่ใช่ รอจนอินโทรสร้างความเสียหายให้เยื่อบุแก้วหูเสร็จแล้ว เนื้อร้องปูพื้นด้วยอิเล้กทรอนิกส์ผสมแตรสังเคราะห์ก็ตามมา ค่อยพักจังกวะลงให้เป็นอาร์แอนด์บีอิเล็กทรอนิกส์ในท่อนพรีคอรัสเชื่อมติดกับฮุคจังหวะกลางคล้ายกับจะเป็นเสียงปรบมือจังหวะกลางๆ-ช้า ฟังแล้วคิดถึง Criminal ในเวอร์ชั่นพลาสติก แต่มันก็เก๋ดีนะ
02 Work Bitch (4/5)
ตอนแรกที่ฟังนะ แทบจะยอมถอนเงิน ซื้อตั๋วเครื่องบินไปตบอีบริทถึงอเมิกา เพลงผีห่าอัลไลเสร่อสิ้นดี ยังกับเสียงลุกข่างไฟฟ้าหนึ่งในของเล่นสิ้นคิดของพวกเจ๊ก แต่เอ... ฟังไปฟังมา ทำไมมันเริ่ด เป๊ะถูกใจงี้ละค๊า อ่ะค่ะ ตัวเพลงเป็นอิเล็กทรอนิกส์คลับแดนซ์จังหวะหนึบหนับ เจือกับเมโลดี้สังเคราะห์แบบเสียงเพลงแข่งรถอะไรแบบนั้น มีเบรกจังหวะ เร่งจังหวะ ฮุกติดหูกับ you better work bitch ! ตบท้ายด้วยท่อนเบรกแดนซ์เก๋มากคร่ะ ขอยกความดีความชอบทั้งหมดให้ท่อนบริดจ์คอรัสหลอนๆผสานอิเล้กทรอนิกส์พ๊อพเร่งจังหวะแบบลงตัวมาก
03 Perfume (3.5/5)
ชั้นว่า เปลี่ยนชื่อเพลงเป็น suicide ยังทันนะ พ๊อพ(กึ่งพ๊อพร๊อก)บัลลาร์ดที่มีเสียงจังหวะเข้มแข็งแต่นุ่มนวล เพลงนี้แม่หอกศรีใช้เสียงในช่วงคอที่ทำให้มีพลังและทุ้มขึ้นกว่าเสียงหลบเคว้งคว้างเซกซี่แบบที่เคย แต่ท่อนฮุคเท่านั้นแหละพ่อคุณแม่คุณ เหมือนหล่อนหายใจไม่ทัน เพดานโหว่ ลิ้นจุกปากกระทันหันรึไงก็ไม่ปาน มันดูเกร็ง ไม่เป็นธรรมชาติมาก ดีที่ได้เพียโนไวโอลิน คอรัสอะไรทั้งหลายมาโอบอุ้มให้มันผ่านไปได้อย่างไม่น่าเกลี่ยด จริงๆบริทไม่ต้องพยามอะไรทั้งงั้นแหละ ร้องเบาๆ เซื่องๆก็เพราะแล้ว
04 It Should Be Easy (feat. will.i.am) (4.5/5)
อี๋ย์ !!! เห็นชื่อโพรดิวเซอร์ - คนฟีทเจอร์ริ่งแล้วถึงกับมโนไปก่อนได้ฟังว่ายังไงมันก็ต้องระยำมากๆแน่ แต่เดี๋ยวสิยะ ! เพลงนี้เริ่ดใช่เล่นเลยนะ คลับแบกเกอร์สไตล์ถนัดพ่อวิลเลี่ยม ผนมกับท่อนร้องที่ติดหูพิลึกพิกล ต่อยอดความสำเร็จของเพลงประเภทคลับอิเล็กโทรทั้งหลาย ส่วนตัวผู้แต่งเองก็มาทำหน้าที่ขับร้องในท่อนฮุคก่อนจะจบด้วยเบรกแดนซ์เมโลดี้คุ้นหู(นึกถึงเพลง featuring ของสี่ชะหรี่ กรี่เบอร์รี่ของไทย) เป็นอะไรที่ดีใช้ได้เลยล่ะ ถ้ามันไม่ออโต้ทูนเสียงแม่บริทซะไม่เป็นผู้เป็นขนาดนี้นะยะ ดิชั้นนึกว่า Computer remix .
05 Tik Tik Boom ( feat. T.I. ) (4/5)
เริ่มต้นมาด้วยดนตรีสังเคราะห์ตู้เกมส์ประหนึ่งโยกสล๊อตอยู่ในเวกัส ต่อด้วยท่อนร้องสดๆสอดกับเสียงเกากีร์ต้าดิบๆ ( หรือพิณ หรืออะไร ?) ฮุคกลายร่างเป็นฮิปฮ่อปดัปเสต่ปลากจังหวะควบกับซินธ์สังเคราะห์ลอยๆ แต่ติดหูที่สุด ดนตรีเพลงนี้ดิบและโล่งที่สุดเมื่อเทียบกับสี่แทรคที่ผ่านมา ท่อนแร่ปของ T.I. ก็เหมือนกับของคนดำทั้งหลายนั่นคือฮิปฮ่อป จังหวะดิบๆและเสียงแร่ปต่ำๆ ใครอยากได้ความดิบแบบมีชั้นเชิง ต้องเพลงนี้
06 Body Ache (3/5)
เพลงแปดตวด ไม่รู้ฟังแล้วจะปวด.. ตามชื่อหรือเปล่า เปิดตัวมาเป็นอิเล้กทรอนิกสืเบรกเมโลดี้แบบที่เคยใช้ในเวอร์คบิทช์ให้ตกใจเล่นๆ แล้วก็กลายเป็นดาวน์เทมโพแบบเน้นเสียงอิเล็กโทนซ้อนกับซินธ์ล่องลอย เร่งจังหวะเรื่อยๆ จนท่อนฮุคเป็นดนตรีเพียวๆ ที่มาด้วยจังหวะแปลกๆ กิ่วรอ้งกึ่งแร่ป และแล้วหายนะก็มาเยือนเมื่อท่อนบริดจ์ปลากฎตัว เป็นการแต่งเสียง ตัดแหละ กระตุกไปกระตุกมาจนเข้าขั้นมั่ว บางที คอมหล่อนเก็บไว้พิมพ์งานในเวอร์ดก็พอแล้วย่ะ เห็นแก่พระเจ้า เพลงนะคะ ไม่ใช่สลัด นึกจะใส่อะไรก็ใส่ แอร๊ย !
07 Til It's Gone (3.5/5)
เพลงโปรดของใครหลายคน อินโทรมาเลยกับแอมป์เบียนต์เสียงกดอีนาง ค่อยๆเสริมทัพเพียโนนุ่มๆมาเรื่อยๆ เร่งจังหวะแบบอิเล็กทรอนิกส์สูตรสำเร็จ ปิดท้ายด้วยดัปเสต๊ปคลับแบงเกอร์ดนตรีตีกันแบบสู้ตาย ส่วนตัวแล้วเฉยๆค่ะ มันไม่มีอะไรแปลกให้น่าสนใจ แถมอิซินธ์สังเคราะห์เจือดนตรีดิสโก้แล้วรวมออกมาในรูปแบบดนตรี ตืด ตืด ตืด หนักๆนี่ กะจะใช้ทุกเพลงเลยใช่แมะ
08 Passenger (4/5)
ตอนนี้ บริทนีย์ เปียร์ กำลังอัดเสียงอยู่ ณ ตลาดสดในประเทศอินเดียนะคะ เพราะเสียงพิณ-ขิม หรืออะไรก็ตามแต่ตีกันมากมายจนไม่รู้ทิศทางไหน สักพักก็เริ่มกลายร่างเพิ้ง เป็นเสียงกดเกมส์กด โทรศัพท์ผสมกันมากมาก พอเสียงร้องเริ่มมา ดิชั้นก็คิดว่า "เอาอีกแล้ว อีบริทเอ๊ย ทำเสียงใหญ่แบบนี้ เดี๋ยวได้ตายห่าแบบเพลงน้ำหอมอีกนะยะ" พุดถึงเสียงร้องจนลืมดนตรีเลย อันนี้เป็นพ๊อพอิเล้กทรอนิกส์สอดไส้ดนตรีดิสโก้สมัยใหม่อ่อนๆ และท่อนฮุคเพราะๆเหมือนกับเพลงเก่าอะไรประมาณนั้น คอรัสนุ่มนวล ซินธ์ละเอียดแทรกมาพอเหมาะ ของดีนี่หว่าเพลงนี้ เสียอย่างเดียว นังบริทเสียงลิ้นจุกอกอ่างแรง ร้องเสียงลมแบบเดิมเถอะนะ
09 Chillin' With You ( feat. Jamie Lynn) (3/5)
โฟล์คเสียงเกากีร์ต้าเบาๆเกริ่นนำมาก่อน สู่ตัวเพลงจริงที่เป็นบัลลาร์ดพ๊อพ แบบเพลงยุคที่นางยังใส่กระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋ร้อง Baby one more time อยู่ เพราะทุกท่อนจนท่อนฮุคฆ่าตัวตายที่เป็นฮิปฮ่อปจังหวะดิบผสมตบตีกับสากกะเบือกะแทกครกที่ไม่รู้ว่าจะใส่มาทำไม สักพักหล่อนก็เริ่มโดนขโมยเพลง โยยัย เจมี่ ลินน์ แย่วเพลงไปดิื้อๆ หร่อนขี้เกียจร้องเหรอยะ ยัยหอกหัก ? เพราะดีเหมือนกันแหละ ถ้าเป็นอะคูสติกเวอร์นะ
10 Don't Cry (3/5)
เผลอแป้ปเดียวหมดอัลบัมละ เริ่มต้นด้วยเสียงเการืกีร์ต้า(ป่ะ) และเสียงผิวปากแว่วมาตามลม ราวกับว่าดิชั้นคือนังแคนนิส เอเวอร์ดีนกำลังผิวปากหานกม๊อกกิ้งเจย์อยู่กลางทุ่งแฝก จังหวะแทรกเข้าแบบอิเล้กทรอนิกส์เบาๆ ท่อนฮุคพ๊อพเฮาส์และคอรัสนุ่มนวล โอเคอยู่นะ แต่ฟังแล้วมันไม่มีอะไรพีคๆ เทๆ เลย และบริทนีย์อาร์มี่คะ Don't cry baby แต่บริทคิดแล้ว ว่าจะทำมา 10 เพลงแค่นี้ กรี้ส ขี้ตืดไปป้ะ !
อ้างอิงจาก:
ก็ไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับเพลงอะไรพวกนี้ แล้วก็ไม่ได้รู้จักติดตามบริทตั้งแต่สมัยเท้าเท่าหอย(มือเสือ)แบบหลายคน ฉนั้นคะแนนอะไรก็ตามมีตามเกิดเหมือกับผู้ฟังทั่วไปนะคระ - สำหรับใครที่ชอบอิเล้กทรอนิกส์แต่เบื่อที่จะมาดิ้นส่ายหัวให้เหนื่อย ก็ต้องอัลบัมนี้ มันคล้ายๆกับ femme fatale ในภาคล้างหู อะไรแบบนั้น
