http://hysteriaculture.wordpress.com
hysteria
สุสานนักเรียน ตอนที่3 เรื่องเล่าสยองขวัญจากห้องน้ำนักเรียนชายที่ถูกปิดตาย เล่ม2 (3)
บทความ/นิยายในเพจ Hysteria นี้ ถือเป็นลิขสิทธิ์ แก่ผู้เขียน นายมัลนร ล้ำสกุลวงศ์ ( http://www.facebook.com/ArmandVladJekyllDangouleme8774 และเพจ http://www.facebook.com/hysteriaculture)เท่านั้น ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง คัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใด หรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต
ร่างสูงตระหง่านในชุดคลุมสีดำของซิสเตอร์สากุลวดีโบกสะบัดออกมาจากลิฟท์กลางห้องโถงรับแขกของหอพักซิสเตอร์ที่เงียบสงัดอ้างว้างและมืดสนิท เธอค่อยๆนำคีย์การ์ดเปิดประตูทางเข้า-ออกก่อนจะเดินแสยะยิ้มออกมานอกตัวอาคารซึ่งขณะนี้มีกลุ่มเด็กทั้งชายและหญิงในชุดยูนิฟอร์มกว่า20คนยืนรอเธออยู่ด้านนอก ท่านแม่อธิการครับผมเตรียมการทุกสิ่งไว้เรียบร้อยตามแผนที่คุณแม่สั่ง เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นก่อนที่ทั้งหมดจะเคลื่อนตัวตามหลังสากุลวดีไป เลวรำพึงที่แอบซ่อนตัวรออยู่ในมุมมืดของห้องรับแขกเดินออกมาในชุดหนังรัดรูปสีดำที่ดูไปดูมาคล้ายจะเป็นชุดฮัลโลวีนคอสเพลย์แบบนางแมวป่าอะไรทำนองนั้นหากแต่ต่างไปตรงที่เธอรูดซิปผ่าตั้งแต่หน้าอกจนถึงสะดือ ที่นี้ล่ะฉันจะกระชากหน้ากากช็อคการีในคราบแม่ชีของแกให้ได้ เธอกำโทรมือถือทั้งไอโฟนและกาแล็กซี่S4ที่ชาร์ตแบ็ตอย่างเต็มเปี่ยมไว้ในมือก่อนที่จะเดินสะกดรอยตามกลุ่มของสากุลวดีออกไปโดยในใจเธอหวังจะถ่ายคลิปที่สากุลวดีแอบออกไปเที่ยวผับไม่ก็ขณะที่กำลังเริงสวาทกับหมู่นักเรียนจากวิทยาเขตุหาดใหญ่ที่ติดสอยห้อยตามเธอมา
นี่พวกเธอมั่นใจถึงขนาดนั้นจริงๆเหรอ? ดีไซน์ถามพวกแอนดี้หลังจากที่พวกเขาถูกไล่กลับมาจากห้องพักผู้ป่วยของกาโต้อย่างไม่เชื่อหูในขณะที่มือก็กำลังปอกแอปเปิ้ลให้ฮาเวิร์ด ฉันมั่นใจเกิน90%เพราะเสียงทุ้มต่ำของพ่อกาโต้นั่นเหมือนที่เราได้ยินในโทรศัพท์เป๊ะ! ฟารีดายืนยันเช่นเดียวกับคริสมาสต์ที่รีบเสริม แถมพ่อของกาโต้ยังมีอาการลนลานจนน่าสงสัยด้วยพอพวกเราพูดถึงเรื่องแจ้งความ ทั้งกลุ่มดูเหมือนจะตื่นเต้นกับหลักฐานนี้ยกเว้นหลินที่ดูซึมไปถนัดตา แต่ถ้าเป็นพ่อกาโต้จริงๆเขาจะจำเสียงของดีไซน์ได้ยังไงล่ะคะทั้งๆที่เขาแทบจะไม่เคยมาประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียนเลย หลินทักท้วง ฉันว่าถ้าเป็นพ่อของเขาจริงๆเรื่องนี้กาโต้ต้องมีส่วนด้วยเชื่อมั้ยล่ะ? ฟารีดาเสนอ เป็นถึงหมอไม่น่าเชื่อว่าจะมีความคิดต่ำๆแบบนี้ ดีไซน์ส่ายหน้าก่อนจะหันมามองแอนดี้กับคิรินทร์ที่ต่างนั่งโซ้ยมาม่าคัพกันอย่างหิวโหยโดยไม่พูดไม่จาอะไร สองคนนั้นถ้าไม่ว่าอะไรรบกวนต้มมาม่าให้ดีไซน์ด้วยสิคะ เธอกลืนน้ำลายเพราะกลิ่นหอมหวนของมาม่ารสต้มยำสองถ้วยลอยเข้าจมูกในขณะที่คิรินทร์รีบพยักหน้า เดี๋ยวยูก็อ้วนหรอกนี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ! ฮาเวิร์ดแซวแต่ก่อนดูเหมือนดีไซน์กำลังสนใจภาพของคริสมาสต์ที่กำลังนอนสลบเหมือดแอ้งแม้งไปทั้งชุดยูนิฟอร์มตรงมุมห้องมากกว่า ซกมกจริงๆ!!! ฟารีดาส่ายหน้า ว่าแต่คืนนี้ยูจะอาบน้ำมั้ย? ถ้าไม่อาบก็ไปนอนตรงมุมโน้นกับคริสมาสต์เลยนะ กลิ่นตัวเธอตีกับกลิ่นน้ำหอมแรงมาก!!! ดีไซน์หันมาหยิบมาม่าคัพที่แอนดี้เดินมาส่งให้ก่อนจะหันไปป้อนแฟนหนุ่ม สองคนนั้นจะไปไหนอ่ะ? ฮาเวิร์ดถามแอนดี้กับคิรินทร์ เอ่อ อาบน้ำทำไมเหรอ? แอนดี้หันมาตอบด้วยความงุนงง อาบด้วยกันเลยเหรอ? อย่าทำอะไรกันนานนะอย่าร้องเสียงดังด้วยเห็นใจกูนิดนึง ฮาเวิร์ดยักคิ้วก่อนจะเอาหัวซบลงไปนอนหนุนตักดีไซน์ ไอ้บ้าฮาเวิร์ดนี่! ฟารีดาสำลักรูทเบียร์
เลวรำพึงแอบเดินสะกดรอยตามสากุลวดีและกลุ่มนักเรียนในยูนิฟอร์มของเซนต์มาบุสที่เดินนำ ศุภกร จากบีทีเอสศาลาแดงมาจนถึงโบสถ์แห่งหนึ่งย่านสีลมที่เธอไม่คุ้นเคย มาทำอะไรกันที่โบสถ์เนี่ย?!!! เลวรำพึงอุทานออกมาด้วยความสงสัยใจหนึ่งเธอรู้สึกหงุดหงิดที่เรื่องราวทั้งหมดมันผิดคาดเนื่องจากในวินาทีแรกสุดเธอคิดว่าสากุลวดีจะพาเด็กๆไปสถานที่อโคจรไม่ก็โรงแรม หญิงสาวยืนสังเกตุการณ์อยู่ข้างนอกก็ไม่พบถึงวี่แววความผิดปกติใดๆเธอยืนฟังเสียงร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้าเพลงแล้วเพลงเล่าสลับกับการอ่านข้อความจากพระคัมภีร์ชื่อที่เลวรำพึงไม่คุ้นเคยจนเธอแทบจะยืนหลับอยู่ตรงพุ่มไม้ใหญ่ข้างประตูรั้ว นับเป็นความผิดมหันต์ที่เธอเลือกใส่ชุดหนังสีดำมาสำหรับปฏิบัติการลับนี้เพราะแทนที่จะเป็นจุดสนใจบรรดาหนุ่มๆในผับอย่างที่เธอตั้งใจไว้ในตอนแรกแต่ตอนนี้มันกลับดึงดูดยุงนับร้อยตัวให้มาหามรุมที่ตัวเธอจนหญิงสาวทนไม่ไหวจนตัดสินใจแอบลอบเข้าไปในรั้วโบสถ์ เลวรำพึงค่อยๆย่องตัดรูปปั้นนักบุญและสวนหย่อมลานน้ำพุหน้าโบสถ์ก่อนจะค่อยๆแอบไปชำเลืองมองข้างหน้าต่างเธอเห็นว่าขณะนี้ซิสเตอร์สากุลวดีกำลังยืนแนะนำศุภกรต่อหน้าคณะบาทหลวง,ซิสเตอร์และเด็กๆในชุดยูนิฟอร์มของหลากหลายโรงเรียนพร้อมรอยยิ้มโอบอ้อมอารีชนิดที่เลวรำพึงแทบจะไม่เชื่อสายตาก่อนที่หญิงสาวจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีคนเดินมาจับไหล่ ซิสเตอร์มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ? บาทหลวงวัยฉกรรจ์คนหนึ่งถามเลวรำพึง เอ่อ คือๆหนูๆมาเที่ยวกลางคืนแล้วเมาค่ะเลยเดินมาเรื่อยแล้วมาเจอโบสถ์ที่นี่ สวยแปลกตาดีไม่เคยมา! เธอเรียกตัวเองว่า หนู ทั้งที่จริงๆแล้วอายุน่าจะมากกว่าบาทหลวงคนนั้นถึงสองรอบพร้อมกับพ่นคำโกหกชนิดไฟแล่บ อ่า พระผู้เป็นเจ้าท่านคงนำทางคุณมาที่นี่ มาสู่แสงสว่าง อย่างไรก็ตามซิสเตอร์สนใจเข้าไปร่วมฟังมิสซาในโบสถ์ของเรามั้ยครับ? บาทหลวงเสนอแต่เลวรำพึงรีบปฏิเสธทันควัน วันนี้ไม่เหมาะกระมังคะเพราะหนู เอ่อ คือซิสเตอร์เมาและที่สำคัญแต่งตัวไม่สุภาพ แฮะๆ เธอยื่นหน้าอกให้บาทหลวงดู ถ้าเป็นอย่างนั้นวันไหนซิสเตอร์สนใจจะมารับฟังพระวจนะขององค์พระเป็นเจ้า พ่อขอเชิญที่โบสถ์เราได้ทุกเมื่อนะครับ พ่อชื่อ คมกฤษณ์ ยินดีที่ได้รู้จักและขอพระอวยพร บาทหลวงเดินมาส่งเลวรำพึงที่หน้าประตูแล้วมองดูเดินออกไปจนลับตา ท่านแม่อธิการครับผมไล่มันไปแล้ว! คมกฤษณ์รีบโทรศัพท์รายงานสากุลวดีทันทีหลังจากที่เลวรำพึงเดินหายลับตาไปด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและดูดุดันอำมหิตต่างจากเมื่อแต่กี้โดยสิ้นเชิง
เลวรำพึงเดินออกมาจนถึงตัวถนนสีลมที่แม้ว่าจะล่วงเลยเข้าไปตีสองกว่าๆแล้วแต่ถนนเส้นนี้ยังคงเปี่ยมไปด้วยสีสันของแสงไฟจากบรรดาผับบาร์ ร้านอาหารและร้านรวงต่างๆข้างทางแม้ว่าในส่วนของการจราจรจะดูเบาบางลงไปถนัดตาแล้วก็ตามที เธอเดินผ่านฝรั่งร่างสูงใหญ่หลายคนที่หันมามองเธอด้วยสายตาหื่นกระหายแต่ก็ไม่มีใครสักคนที่เป็นที่สนใจเตะตาเธอแม้แต่น้อย ณ วันนี้เธอรู้แล้วว่า ปกรณ์ สามีเก่าของเธอคือรักแรก รักแท้และเป็นรักเดียวในชีวิต เธอรู้สึกผิดที่เธอบดขยี้ความไว้วางใจของเขาด้วยการฉ้อโกงบริษัทเพื่อเงินมูลค่าเพียงไม่กี่ล้านบาทซึ่งวันนี้มันแลกมาด้วยการที่เธอต้องอาศัยอยู่แบบหลบๆซ่อนๆ เลวรำพึงในวันนี้สูญเสียอิสรภาพเช่นเดียวกับ ความรัก อย่างแท้จริงที่เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในชีวิต หญิงสาวเดินชนผู้ชายร่างใหญ่สองคนที่บริเวณกลางหน้าซอยคอนแวนต์ที่เงียบสงัดก่อนที่ชายคนนั้นจะรีบประคองเธอไว้แน่น ขอโทษครับ ก่อนที่เขาจะเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปากอุดจมูกเธอและทุกอย่างก็ดับมืดลง
พิภพลืมตาขึ้นมาในห้องพักผู้ป่วยที่มืดสนิท ชายหนุ่มหันมองไปรอบๆตัวพร้อมกับหัวสมองที่มึนงงสะลึมสะลือเขาพยายามทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เขาจำได้คือเขาตัวชาและหมดสติไปแล้วก่อนหน้านี้เขาได้ไปทำอะไรไว้หนอ? พิภพพยายามจะนึกทบทวนเขาจำได้ว่ารุ่นน้องที่ชื่อแอนดี้ที่เขาเห็นในฝันเมื่อกี้มาเรียกตัวเขาไปดูอาการมิสมาลินครูประจำชั้นเก่าสมัยม.5/1 ม.5/1 เหรอ? พิภพพึมพำก่อนที่ใบหน้าของคิรินทร์จะปรากฏขึ้นในห้วงความคิดของเขาใบหน้าที่ยังคงเรียบเนียนหล่อเหลาเหมือนเมื่อ10ปีที่แล้วแต่ต่างออกไปตรงที่เขาสามารถสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นในแววตาของเพื่อนคนนี้เขารู้สึกเหมือนถูกดูดกลืนและหมดเรี่ยวแรงจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเขาจ้องหน้าเพื่อนเก่าที่เขาจำได้ไม่เคยลืมคนนี้ว่าแต่มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน?ก็คิรินทร์ตายไปตั้งนานแล้วนี่หน่า พิภพทิ้งตัวลงนอนเขาคิดว่าเขาคงจะเหนื่อยมากเกินไปเพราะเขาก็พักผ่อนเพียงไม่ถึง5ชั่วโมงติดต่อกันมา4วันแล้วรวมถึงอาจจะเป็นความรู้สึกผิดข้างในเรื่องการตายของคิรินทร์มาโดยตลอด พิภพสะดุ้งสุดตัวเมื่อเขาเห็นภาพเลือนลางของผู้ชายคนหนึ่งมายืนปลายเตียงชายหนุ่มลุกขึ้นมานั่งเหงื่อโทรมหน้าพลางมองไปรอบๆห้องอย่างหวาดๆก่อนที่จะรีบเปิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะเทน้ำเปล่าดื่มเพื่อสงบสติอารมณ์
แอวว๊ะะะ พิภพอาเจียนออกมาอย่างหนักทันทีเมื่อปากของเขาสัมผัสกับน้ำเขามองแก้วน้ำในมือที่มันกลายเป็นคล้ายๆน้ำหนองที่มีหนอนตอมยั๊วะเยี๊ยะ เฮ้ย!!! พิภพปัดแก้วจากข้างเตียงตกลงมากระจายเป็นเสี่ยงๆที่พื้นก่อนที่เขาจะก้มหน้าอาเจียนเอาหนอนที่ชอนไชปากลงไปยันลำคอของเขา พิภพรู้สึกเหมือนว่ามีใครจิกหัวเขาและกดอย่างหนักจนเขาไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ชายหนุ่มพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดดิ้นให้พ้นจากพันธนาการนั้นก่อนจะหวดซ้ายป่ายขวาก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมาได้แล้วพบภาพของผู้ชายเนื้อตัวแดงเกรียมสองคนตรงหน้าที่ยืนรอเขาอยู่ พิภพเรามารับเจ้าแล้ว! นายแพทย์หนุ่มร้องโหยหวนก่อนจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา เฮ้ยๆ กูฝันไปเหรอเนี่ย?!!! พิภพมองไปรอบๆห้องด้วยความหวาดกลัวก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงนอนทับบางสิ่งบางอย่างบนหมอน นายแพทย์หนุ่มลืมตาขึ้นก่อนที่จะตาของเขาจะถลนเบิกโพลงด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นคิรินทร์ที่กำลังยืนอยู่บนหมอนของเขาจ้องตอบเขากลับมา มึงกลัวมาเลยเหรอพิภพ? สิ้นเสียงของคิรินทร์พิภพก็ร้องลั่นก่อนจะรีบกระโดดลงจากเตียงก่อนที่เขาจะล้มลงไปนั่นอยู่กับพื้น หมอหนุ่มกุมเท้าของเขาที่ถูกเศษแก้วที่พื้นบาดลึกจนเลือดไหลอาบก่อนที่จะขยับตัวหนีหนอนหลายร้อยตัวที่ชอนไชอาเจียนของเขาบนพื้น โง่จริงๆเพิ่งปัดแก้วแตกไปแท้ๆยังทะลึ่งโดดลงไปเหยียบอีกเป็นหมอภาษาอะไร? คิรินทร์ค่อยๆเดินลงมาจากเตียงก่อนที่เขาจะเหยียบเศษแก้วเหล่านั้นแล้วย่างสามขุมตรงมาที่พิภพที่พยายามจะคลานหนีสุดชีวิตก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง
อย่าๆอย่าทำกู หนาวๆเหลือเกิน พิภพสำลักก่อนที่เขารู้สึกเหมือนจะถูกเลื่อนออกมาอย่างแรง พิภพในสภาพที่เปลือยกลายล่อนจ้อนเขารู้ตัวว่ากำลังนอนอยู่ในตู้แช่ศพโดยมีคิรินทร์ยืนมองอยู่ ชายหนุ่มรีบตะเกียกตะกายออกจากตู้แช่ศพก่อนจะค่อยๆคืบคลานมาทางคิรินทร์ คิรินทร์กูผิดไปแล้ว มึงอย่าทำกูเลย กูกลัวๆ ฮือๆ ชายหนุ่มปล่อยโฮพลางยกมือไหว้ก่อนที่เสียงของตู้แช่ศพตู้อื่นๆจะค่อยๆเลื่อนออกมาพร้อมกับบรรดาศพของชายฉกรรจ์นับครึ่งร้อยที่รอการพิสูจน์ทางนิติเวชค่อยๆยืนขึ้นแล้วเดินลงมาล้อมตัวพิภพไว้ศพพวกนี้เป็นศพตายโหงของคนประสบอุบัติเหตุรถชน ไฟคลอก จมน้ำจนสภาพบวมอื่นรวมถึงโดนฆาตกรรมร่างไร้วิญญาณเหล่านั้นยืนล้อมพิภพด้วยดวงตาที่ปิดสนิทและสีหน้าปราศจากความรู้สึกหากแต่มีเพียงองคชาติของพวกมันเหล่านั้นที่กำลังตื่นตัวเต็มที่ ถือว่าเราหายกันนะพิภพ! สิ้นเสียงคิรินทร์พิภพก็แผดเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดทรมานจากการถูกบรรดาศพนับครึ่งร้อยรุมข่มขืนอย่างวิตถารจนขาดใจตายคาห้องดับจิต
คิรินทร์ๆ คิรินทร์ครับตื่นได้แล้วครับ แอนดี้เขย่าตัวคิรินทร์ก่อนที่แฟนหนุ่มของเขาจะลืมตาขึ้นมาด้วยสีหน้างัวเงียสลึมสะลือโดยที่แอนดี้ไม่รู้เลยสักนิดว่านั่นคือการแสร้งทำอย่างแนบเนียน นี่ยังเช้าอยู่เลยนะแอนดี้!!! คิรินทร์หน้ามุ่ยก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นอมยิ้มเมื่อแฟนหนุ่มขยี้หัวเขา คนอะไรนอนหลับยังยิ้มอยู่คนเดียวฮึ? เดี๋ยวฟารีดาอาบน้ำเสร็จแล้วพวกเราก็เป็นคิวต่อไปครับเพราะเดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาเช็ดตัวให้หลินและพวกเราจะได้ไปรอข้างนอกก่อน แอนดี้หัวเราะ นี่เธอฝันอะไรเหรอจ๊ะคิรินทร์? ดีไซน์เห็นเธอนอนยิ้มตั้งแต่ตอนตีห้า ดีไซน์ที่กำลังหนีบผมให้ตรงหันมาถาม ฝันดีมากเลยครับ คิรินทร์ยิ้มเขินๆ ฝันถึงแอนดี้สินะ นอนกอดกันทั้งคืนเลยนี่ ฟารีดาเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำตอนนี้เธอใส่ยูนิฟอร์มของโรงเรียนเรียบร้อยก่อนจะนั่งลงข้างๆดีไซน์พลางจ้องมองหลินที่กำลังซดซีเรียลมื้อเช้าด้วยความเอร็ดอร่อย แล้วนี่เราจะปลุกสองคนนั้นยังไงดีเนี่ย? ฟารีดาส่ายหน้าระหว่างมองสภาพของฮาเวิร์ดและคริสมาสต์ที่ยังคงหลับอุตุอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนตั้งแต่เมื่อวาน สองหนุ่มป๊อปประจำห้อง5/3ในสภาพอันชวนสลด ดีไซน์หยิบไอโฟนขึ้นมาถ่ายภาพของฮาเวิร์ดและคริสมาสต์ที่นอนแหกแข้งแหกขาหัวไปทางขาไปทางพลางหัวเราะคิกคัก
นับว่าดีไซน์และฟารีดาต้องขุดความสามารถที่มีอยู่แทบจะทุกเล่มเกวียนในตัวสำหรับการปลุกทั้งคริสมาสต์และฮาเวิร์ดก่อนที่จะลากให้ทั้งคู่ที่ปฏิเสธหัวชนฝาว่าจะไม่อาบน้ำให้เข้าห้องอาบน้ำไปโดยศิโรราบ หอมชื่นใจที่สุดเลยค่ะ ดีไซน์โผเข้ามากอดฮาเวิร์ดที่ยืนหน้าบูดอยู่หน้าห้อง ว่าแต่เราจะไปไหนกันก่อนดีล่ะ ไปเยี่ยมกาโต้หรือไปเยี่ยมมิสกันก่อน? แอนดี้ถามขึ้นมาโดยที่เขารู้คำตอบในใจก่อนอยู่แล้ว
เลวรำพึงตื่นขึ้นมาในห้องมืดๆเหม็นอับแห่งหนึ่ง เธอพยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องล้มลงเพราะเชือกขนาดใหญ่ที่มัดข้อเท้าและโยงมาถึงข้อมือสองข้างของเธอไว้ ใครมันทำกับกูแบบนี้เนี่ย?! ครูสาวพูดอย่างมีอารมณ์ด้วยน้ำเสียงอู้อี้เพราะถูกผ้ามัดปากไว้แน่นเช่น เธอพยายามนึกทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อนที่เธอจะจำได้ว่าถูกชายร่างใหญ่สองคนโปะยาสลบที่กลางซอยคอนแวนต์ หญิงสาวรีบทิ้งตัวลงนอนก่อนจะได้ยินเสียงคนเดินขึ้นบันไดแล้วเปิดประตูเข้ามาในห้อง ให้ฆ่ามันเลยมั้ยครับคุณแม่อธิการ? อ๋อ ยังเหรอครับ โอเคครับ ผมจะฆ่ามันตอนที่มันตื่นจะได้เล่นสนุกกับมันด้วย เลวรำพึงแสร้งหรี่ตามองด้านหลังของชายคนนั้นก่อนที่จะพยายามรวบรวมสติทั้งหมดเพื่อจะเอาชีวิตรอด
