ไอเรื่องย้ายประเทศนี่ ถามว่าอยากย้ายไหมก็อยากนะ แต่ไหนจะเรื่องงานที่กว่าจะลงตัว ไหนจะเรื่องกิจการที่บ้าน คือถ้าตัวเปล่าไม่มีภาระ ไม่มีครอบครัว ก็มีหลายแวบที่อยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่อื่นเหมือนกัน แต่ที่ต้องอยู่ หลักๆก็เพราะเรื่องความรับผิดชอบต่อครอบครัวด้วยส่วนหนึ่ง
แต่เอาเข้าจริงๆ มันไม่เหมือนตอนไปเที่ยว ไปแลกเปลี่ยน ไปเวิร์คฯ หรือไปดูงานอะค่ะ คือมันต้องไปอยู่จริงๆ ใช้ชีวิตจริงๆ มันไม่ใช่แค่เรื่องhomesickหรือculture shock แต่ในเมื่อจะต้องไปแล้ว มันก็ต้องได้การันตีสิ่งตอบแทนที่ดีกว่า ทั้งโอกาส หน้าที่การงาน สวัสดิการ บลาๆๆ
คือจะให้ยอมทิ้งstatus quoที่มีอยู่ เพื่อไปตายเอาดาบหน้า เอาจริงๆนะ ใครจะทำก่อน เออ ถ้าดิฉันมีเหตุต้องลี้ภัย หรือได้เป็นผู้จัดการสาขาที่ประเทศโลกที่หนึ่ง อันนั้นก็อีกเรื่อง คิดไปคิดมา เป็นmiddle classในสารขัณฑ์ ถึงมันจะเลวร้ายเฮงซวยแค่ไหน แต่เราก็ยังโชคดีที่ไม่ได้เป็นworse offของสังคม
ซึ่งแน่นอน ถ้าเป็นชนชั้นกรรมาชีพหรือรากหญ้าคนไหน แม้แต่middle classเอง ถ้าได้ย้ายประเทศ แล้วสามารถแสวงหาโอกาส จนมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นได้ ช้านก็ขอแสดงความยินดีจากใจจริงแก่พวกเค้าเหล่านั้นเช่นกัน ที่ได้หลุดพ้นจากความระบบความเฮงซวยของประเทศนี้ไปได้
_________________