ถูกออกมาแฉว่าพี้โคเคน จากเดอะซํน
จนไม่ได้ไปโชว์เพลงที่งานแกรมมี่ 2008 คร่ะ

มี่เซ็ง


_________________

เจ๊เอิ๊ก

วีรกรรมแรกร้ายกาจมาก

จัดงานวันเกิดให้เพื่อน กะเซอร์ไพร้ ชวนคนเยอะแยะมากมาย แบบมั่นใจแน่ ๆ

วันถูก แต่ดันผิดเดือน !!


_________________
I can make the bad guy good for a weekend.

Disney_Boy พิมพ์ว่า:

เจ๊เอิ๊ก

วีรกรรมแรกร้ายกาจมาก

แรงจริงๆค่ะ


_________________

Dakota Armani พิมพ์ว่า:

Disney_Boy พิมพ์ว่า:

เจ๊เอิ๊ก

วีรกรรมแรกร้ายกาจมาก

แรงจริงๆค่ะ

อารายๆๆ


ออกจะสงบเงี่ยม

That's Hot


_________________

ทุกๆวันแบงก์จะแบบว่าโคตรเท่ โคตรเก๊ก โคตรแมนบนรถโดยสาร แบบกุหล่ออ่า5555+
และด้วยความเก๊กผมก็ชอบฟังเพลง มาดไปงั๊นแหละ ผมใช้โนเกีย3250 ใช่มานานแล้วแบบสายหูฟังมันหลวมไง แล้วแบบก็นะเราเองที่ผิดแบบเอามือไปเกี่ยว555+ ปรากฎว่าGimme more ดังมากกกกกกกกกกกกกกก คนทั้งรถจับจ้องมาที่ผม คือแบบแบงก์หน้าดุไง แต่ไม่เพลงที่ฟังแบบว่า นะ ไม่เหมาะเลย อายมากครับ แต่ขอโทษ ทำท่าปิดเพลงแล้วโทหาแม่แล้วบอกแม่ โทมาทำไมเนี่ย เฮ้อ...รอดแล้วกู5555+

ปล.เป็นโคตรบ่อยครับ แต่ปกติมันจะหลุดเพลงร็อค เพลงช้าๆ เพลงไม่แรงแต่นี่มัน.....ไม่ไหว อายมากกกกกกกกก


_________________

เข้าบ้านครู กำลังจะเดินออกสวน อาจจะเพราะตื่นเต้นด้วยมั้ง เลยไม่รู้ว่ากระจกโคตรใสรองรับอยู่ เหอะๆ อายมากๆๆๆๆ

เยอะมากค่ะ เช่น
วันนั้นซื้อช๊อกโกเเลตปั่นทีนี้ว่ามันขึ้นราคาค่ะ ก็ไม่รู้เรื่องสั่งไปเต็มที่พอตอนจ่ายเงินเเค่นั้นล่ะเงินขาดเเบบจะไม่รู้ว่าจะทำไงรีบวิ่งไปหาเเม่เพื่อเงินเเล้วก็รีบจ่ายออกจากร้านนั้นให้เร็วที่สุด

ทักคนผิดค่ะ เดินเข้าไปจับมือเขาเต็มที่เลยค่ะ พอหันหน้ามาโอ้ยย ใครว่ะเนี่ยย รีบขอโทษคนคนนั้นอย่าวเร็วที่สุด

เเล้วถ้าเเบบสุดต้องเรื่องนี้เลยค่ะ ก็มีอยู่วันหนึ่งยืนอยู่บนรถเมล์กับเพื่อนค่ะ ทีนี้คนที่เก้าอี้ตรงที่หนูยืนเขาก็ลุก เราก็เห็นคนคนหนึ่งค่ะมาจากโรงเรียนเดียวกันก็ถามเขาไปว่า "พี่ค่ะ พี่นั่งไหมค่ะ" โดยที่หารู้ไม่ว่าคนคนนั้นเรียนอยู่ ม. เดียวกันกับเรา นี้ถ้าคนคนนั้นอยากเจอหนู หนูคงโดนตบเเน่เลยค่ะ ข้อหาไปทักเขาว่า"พี่"


_________________

รีนี้ เป็นประเภท ฉ ฉิ่ง เนื้อหาหลายๆ ส่วน ไม่เหมาะกับเยาวชนและคนดีทั้งหลาย น่ะคร่ะ

ของดั๊น ออกแนวบ้าระห่ำ ปนๆ ร่านน่ะคร่ะ

เรื่องก้อมีอยู่ว่า

เมื่อวันพุดที่เพิ่งผ่านมา (30 เม.ย.) สดๆ ร้อน เลยคร่ะสาว ก้อไปงานเลี้ยงส่งพี่สาว manager ของร้าน sweet duck มาน่ะคร่ะ

อิชั้นที่งดแอลกอฮอล์หนักๆ มา (แอบมีจิบๆ บ้าง) ได้เดือนเศษๆ ก้อต้องมาตะบะแตกอย่างตั้งใจ จงใจในคืนนั้น

ก้อไม่มีไรมากคร่ะ ซัดเหล้าไป เหล้าหมด ตบด้วยเบียร์ ไรงี้ เริ่ดคร่ะ

แค่นี้ก้อเมาได้ที่ละ แระความเมาก้อไม่เข้าใครออกใครน่ะคร่ะ

กลับเอไอทีกะจะไปดูบอล champion league (จิงๆ กะแช่งเชลซีสุดริด)

แต่ด้วยความร่าน ดูไปแบบเมาๆ ไม่ได้นานเท่าไร ก้อโทรหาไอ้เห้ผู้ชายที่เคยจิกๆ กันอยู่

แระเหมือนฟ้าเข้าข้าง ไอ้เห้นั่นเจือกดราม่าเรื่องแฟนชะนีเก่าพะดี อยากหาเหล้ากระแทกปากตอนตีจะสามละ

ก้อลำบากดั๊นที่ต้องไปเป็นเพื่อนมัน (อย่างเต็มใจ)

ก้อไปต่อด้วยเบียร์ที่ก้ำกึ่งกะเพื่อน (ชายแท้) อีกคนที่อยู่ที่นั่น

แบบว่า อย่างเมา แระอย่างเซง

เซงที่เชลซีเจือกผีเข้า เล่นดี (ต้องผีเข้านะ เหอเหอ) ชนะไป 3-2

บอลจบ ร้านปิด ไอ้เห้นั่น ยังกระสันเหล้าอยู่ได้ (กรูเมาจะตายอยู่แร้ว แต่ไอ้เห้ยังดี๊ด๊าดราม่า ถามหาแต่เหล้าๆ)

ไปๆ มาๆ ออกจาก มธ รังสิต นั่งรถไปแบบอยากอ้วกตลอดทาง

(ไอ้เห้ก้อถามเรื่อยเลยว่าดั๊นขับรถเป็นมั้ยๆ – ดั๊นก้อตอบไปว่า เป็นๆ แต่ไม่ได้บอกว่าไม่แข็ง เหอเหอ)

โทรหาคนโน้นคนนี้ หาที่กินอย่างยากเย็น จนแล้วจนรอด ก้อได้ที่กินเหล้า

ทั้งสามคน มีไอ้เห้ เพื่อนดั๊น แระก้อดั๊น ก้อระเห็จจนไปถึง spicy pub ที่ถนนรองเมืองตอนตีสี่ครึ่งก่าๆ

แมร่ง ค่าเข้า+ค่าเหล้า 500/คน สาดเห้ (กินที่หวีดดั๊กได้สามคนเมาๆ เลยเหอะ) สร่างเลยกรู

เข้าไป ยิ่งโคตรสร่างเลยคร่ะสาว

ชะนีไทยที่โน่นแต่ละคน (ยกเว้นพนักงานนีน่า) ชั้นว่าพวกหร่อนน่ะ เป็น coyote น่ะคร่ะ ทั้งนั้นเลย (ดูนิยาม coyote จากเรื่อง เหยิน เป๋ เหล่ นะคระ)

หน้าตาก้อแบบว่า สวยๆ เริ่ดๆ ก้อมีนะคระ

แต่อิพวกหน้าตาแบบแม่ค้าขายปลา เด็กส่งผักที่ตลาดไทยไรงี้ ไม่ไหวคร่ะ

ต้องงัดนม งัดเต้า งัดความสามารถในการโก้งโค้งแหกแข้งขา (ชนิดเช้มะดันเน่าสอนมาเอง แต่เวอร์ชั่น coyote ที่นี่ ต่ำมากคร่ะ) เพื่อหาเหยื่อที่ (ยังหลง) เหลืออยู่น้อยเต็มที

ไม่ไหวน่ะคร่ะ เช้เบียบเห็นคงอยากตายไปเกิดใหม่เป็นผู้ชายน่ะคร่ะ แต่ว่า จะได้เกิดอยู่หรอกนะคระ หุหุ

มิทันเหล้าจะหมดกลม อิตำรวจก้อมาคร่ะ ไฟสว่างเพื่อจะบอกว่า กรูจะปิดแระนะคระ กลับไปนอน ไม่นอน อะไรยังงัยก้อเรื่องของคุณลูกค้า น่ะคร่ะ

ไงล่ะคระ เหล้าเหลือ แรงก้อ (พอ) เหลือ

ก้อหาที่ต่อสิคระ ไอ้เห้นั่น เอาจิงมาก เพื่อนดั๊นเลยบอกไปข้าวสารกันมั้ย

เวรน่ะคร่ะ ก้อไปกันน่ะคร่ะ (ไอ้เห้เป็นเจ้าของรถนี่คระ) กี่โมงไม่รู้แล้วตอนไปถึง แต่สว่างคาตา

ตอนนี้ เรื่องราวหลายตอนดับวูบ จำไม่ค่อยได้แล้ว ไปที่ร้านไรก้อไม่รู้ที่เขียวๆ น่ะคร่ะ เมามาก หลับๆ ตื่นๆ

แต่จำได้ว่ากินเหล้าต่อ

เหอเหอ

จำได้อีกทีก้อออกมาจากข้าวสาร เข้า seven eleven ด้วย แต่ซื้อไรไม่รู้ กินไรไม่รู้

ออกจากข้าวสาร คณะเราก้อจะบึ่งกลับเอไอที (มธ รังสิต) ดั๊นก้อกะว่า นอนเต็มคราบละเรา

ไอ้เห้เอารถขึ้นทางด่วนที่หัวลำโพง (มันบอกตอนหลังที่หายเมา ถามมันเพราะว่าดั๊นไม่รู้ว่าที่ไหน)

แล้วมันก้อหันมาถาม (แบบบังคับๆ) กับดั๊นว่า มึงขับรถได้มั้ย ก้อบอกไปว่า ได้ แต่เมา ไม่อยากขับ (ก้อยังไม่ได้บอกอยู่ดี ว่าไม่แข็ง – แต่ตับ แข็งไปบางส่วนแล้ว หุหุ)


มันไม่ไรยังงัยเลยคร่ะ จอดรถเลยคร่ะ ลงจากรถไปให้ดั๊นขับแทน

ที่จิงดั๊นก้อหันไปถามอิเพื่อนอีกคนน่ะคร่ะ ให้มาขับ มันก้อบอกว่ามันเมา ไม่มีใบขับขี่ไม่อยากขับ เวรมั้ยล่ะคระ กรูไม่เมางั้นล่ะ กรูมีใบขับงั้นล่ะ(อันหลังไม่ได้บอก แต่อันแรกมันรู้เหอะ พอวันต่อมา ดั๊นบอกมันว่าไม่มีใบขับขี่ แมร่ง ทำเหวออึ้งแดก)

ไอ้เห้เอาจิงมาก มันบอกมันไม่ไหวแล้ว เมามาก เหนื่อยมาก ไปขับแทนเด๋วนี้ (อย่างบังคับเหอะ)

ทำไงได้ เอาไงก้อเอากัน ย้ายไปนั่งอยู่หลังพวงมาลัย แบบเมาๆ งงๆ แระ ก้อเกิดมีคำถามผุดขึ้นมาว่า

ตอนนี้กรูอยู่ที่ไหนฟระ (ไม่เคยขับรถใน กทม เลยคร่ะ)

แระกรูจะทำไงกะอิเกียร์ออโต้ฟระ (เคยซ้อมแต่กะเกียร์กระปุกคร่ะ ย้ำนะคระ ว่าแค่ซ้อม เพราะที่บ้านไปรับส่งตลอดคร่ะ ไม่เคยต้องขับเองให้เมื่อย ไปไหนก้อมีเพื่อนที่แสนดีขับรถพาไป หุหุ ไม่สวยแต่เลือกได้คร่ะ)

ไอ้เห้นั่นก้อลากเกียร์มาที่ D ให้น่ะคร่ะ แระก้อบอกว่าให้ตรงไป ดั๊นก้อตรงไปคร่ะ (ขับรถแข็งมาก แต่เกียร์ออโต้ก้อสบายดีน่ะคร่ะ ครั้งแรกๆ)

ตรงไปซักพัก หันจะไปถามไอ้เห้ที่นั่งข้างๆ กลายเป็น เห้ หลับซะงั้น เข็มขัดก้อไม่คาด เวรแระเมิง (เราก้อด้วยนี่หว่า หุหุ แต่ก้อมิได้นำพา)

อิเพื่อนข้างหลังก้อหลับ (เจือกสะดิ้งคาดเข็มขัด ทีงี้เป็นตัวอย่างที่ดีนะคระ หุหุ)

เอาไงล่ะกรู อยู่ไหนล่ะกรู ตรงมาตั้งไกล อยากอ้วกอีก จะบ้าตาย

มองเข็มความเร็ว ว้ายตายหอก โน่นเลย 140 กม

จ๊าก แอบตีนผี แอบสร่าง (เบาๆ) แอบกลัว แอบอยากอ้วก แอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยู่คนเดียว

แต่ว่า กรูอยู่ไหนหว่า ไมกรูขับรถไปทิศตะวันออกฟระ ในเมื่อเอไอทีอยู่ทิศเหนือของ กทม งงสาด เมาสาด

ถนนก้อน่ากลัวเฮอะ สร้างๆ เติมๆ น่ากลัว ต้องเบี่ยงโน่นนี่ตลอดเลย

เริ่มสร่าง แต่อยากอ้วกมาก ยังคงความเร็วที่ 120 เลนส์ขวาตลอด (เพราะว่ามันโล่งดี แระก้อมันส์ดีเหอะ)

มาโผล่ที่ที่รู้จักอีกทีก้อเมืองนนท์เลยคร่ะ พระ (พุทธ) เจ้า หนูมาถูกทางคร่ะ โล่งอกมาก อยากร้องไห้เลย ปานว่าเป็นทักษิณกลับมาเหยียบมาตุภูมิไหงงั้น (ว้าย ดั๊นคงไม่โดนเล่นนะคระ)

ก้อจำได้ว่าต้องเลี้ยวไหน กลับรถที่ไหน ไปไหน เลยรอดไป (ไปแร่ดที่นนท์บ่อยคร่ะ แต่ขอโทด ไปวัดนะคระ ทำบอกทำบุญน่ะคร่ะ)

ดี๊ดามาก แระก้ออยากลงไปอ้วกมากคร่ะ เวียนหัวมากกว่าเก่าอีก รถเยอะมากได้อีก ถนนซ่อมได้อีก สร้างได้อีก

ลำบากดั๊นมากๆ ต้องคอยเบรก คอยหลบ ระวังโน่นนี่ เวียนหัวเพิ่มไปอีก

ขับจนมาเห็น มธ รังสิตที่คึดฮอด สวยเหลือเกิน วิวของ campus ยามฝนปรอยๆ ตอนเช้าๆ แดดอ่อนๆ อยากอ้วกๆ ไรงี้ๆ

แระก้อจนแล้วจนรอดก้อมาจนถึงเอไอทีอย่างสวัสดิภาพ อิสองตัวนั่นมาตื่นอีกทีก้อที่เอไอทีเลย เจริญมาก (หลับสบายมั้ยล่ะ ดั๊นขับได้นิ่มมากนี่นะ หุหุ)

ลงรถมาได้ เดินกลับห้องแบบเซๆ เมาๆ งงๆ อยากอ้วกๆ แต่ก้อไม่อ้วกน่ะคร่ะ เรื่ด

ดูนาฬิกาอีกที แปดโมงครึ่ง โอ้ว อยากนอนมาก

ตอนนั้นไม่สนไรแระ อยากนอนอย่างเดียว

แระก้อนอนตายทั้งวันในวัน May Day กันไป

หุหุ

นี่ล่ะคร่ะ เรื่องราวของคืนหนึ่งคืนของดั๊น

แค่ไม่กี่ชั่วโมง

ที่มีแต่เรื่องดีดีทั้งนั้น

หุหุ

ชีวิต (ทั้งของเราแระของเพื่อน) แขวนอยู่บนอะไรก้อไม่รู้น่ะคร่ะ

อย่าเอาเยี่ยงและอย่างนะคระ

สวยขอเตือน ด้วยความหวังดี

รักทุกคน

น่ะคร่ะ


_________________
CINDY™ - Fashion Dies, But Style is Forever.