อ๋อๆ ถึงตอนที่ลงเครื่องมาแล้วใช่มะ
พอมาถึงแล้ว ทีนี้เราก็ต้องโทรหาคนที่จะมารับเราใช่ป่ะ
เจ้าของโรงแรมที่จะไป ชื่ออาร์เธอร์ ทีนี้เราก็โทรหาอาเท่อ
เราว่าภาษาเราก็ใช้ได้แล้วนะ แต่กว่าจะคุยกันรู้เรื่อง ทำไมไม่รุเหมือนกัน เกือบตายแน่ะ
อาเท่อก็บอกเราว่าให้นั่งรถ airport express ไปยังเมือง petaluma ใช้เวลา
1 ชม จากซานฟรานซิสโก (หา!) ไอ้เราก็ ตายละวา ตอนที่ถึงมันก็สามทุ่ม ดูตารางรถ
ตายละวา(อีกที) รถมันเพิ่งออกไปนี่หว่า ตู แล้วเที่ยวต่อไปก็คือ ห้าทุ่ม ตายๆๆ แน่ๆ กว่าจะไปถึงก็คงเที่ยงคืน แล้วกว่าจะไปถึง
ที่โรงแรม ชั้นคงตายก่อนพอดี แต่จะให้ทำไง รอก็รอวะ เอาล่ะ ชีวิตเด็กเวิร์คมันต้องสู้สิวะ
หิวก็หิว อยากจะกินข้าวเหลือเกิน แต่ด้วยความที่เพิ่งมาอเมริกาใหม่ๆ ไปดูราคาข้าวที่สนามบิน
ป๊าดดดด จานละสิบฝ่าเหรียญ คิดเป็นเงินไทยซิ คูณสามสิบ บวกลบคูณหารแล้ว
ก็เลยตกลงกะแคร์ว่า เอาล่ะ ตูไม่กินดีก่า ด้วยความงก
เอาล่ะ ทีนี้ก็ปิ๊งไอเดีย กินมาม่าดิบที่พกมาดีก่า
คิดๆดูแล้ว มันซองละห้าบาท ประหยัดกว่ากันเยอะเลย ฮ่าๆๆๆๆ
ทีนี้จะกินกลางสนามบินก็กระไรอยู่ เลยตัดสินใจจะไปนั่งกินตรงป้ายรถข้างนอก
พอออกพ้นประตูสนามบินเท่านั้นแหละ โอยยยย หนาวว ชิบหายเรย ซานฟราน
แต่ก็ยังทนนั่งกินข้างนอกนะ สุดๆเลยตู สรุปแล้วอาหารมื้อแรกในอเมริกา คือ มาม่า หุหุ
แล้วทีนี้ตอนรอรถ ไอ้เราก็ไม่รู้ว่ารถมันคันไหนหว่า ขึ้นไม่ถูก
ก็เลยถามมันแมร่งทุกคันที่จอดเลย ฮ่าๆๆๆ แต่เค้าก็ nice กันดีนะ
คนขับรถทุกคนเต็มใจช่วยเหลือเรามากๆ ช่วยบอกว่ารถคันสีอะไร มาทางไหน กี่โมง
และแล้วพอรถมาถึง(ซะที) เราก็ขึ้นรถ พอรถออกสตาร์ท นี่แหละเป็นเวลาเที่ยวยชมซานฟรานครั้ง
ครั้งแรกของเรา(คนเดียว)
บ้านเมืองเหมือนในหนังไม่มีผิดเลย สวยๆๆ แต่สะพานโกลเด้นเกทไม่ใหญ่เท่าที่คิดไว้แฮะ
แต่ความรู้สึกตอนนั้นคือ ตื่นเต้นๆๆๆๆๆ อย่างเดียว และตื่นเต้นคนเดียว อีกแล้ว
เพราะยัยเพื่อนไร้ความรู้สึก เริ่มอยากจะกลับบ้าน หึหึ เริ่มแล้วสิ
พอรถออกไปประมาณสามสิบนาที เอาล่ะเว้ย ทำไมตึกมันเริ่มหายฟระ ทำไม
นั่งไปๆ ฟาร์มวัวฟาร์มม้ามันถึงเพิ่มเยอะขึ้นๆวะเนี่ย คิดในใจ
แหม เดี๋ยวตึกมันก็คงจะโผล่มาเอง ที่ไหนได้ หุหุ
นั่งไปประมาณชั่วโมง เป๊ะ จริงๆ ก็ถึงเมือง petaluma เป็นเมืองที่ไม่มีอะไรแบบสุดๆ สุดยอดเลย
บ้านนอกอ่ะ แบบว่า ไม่มีห้าง ไม่มีอะไรเลย มีแต่ตึกแบบโบราณๆ เก่า ตึกก็ไม่สูงมาก
แล้วก็มีฟาร์ม ไร่องุ่นล้อมรอบเมือง โอ้มายก้อด นี่ไม่ใช่สิ่งที่ชั้นคิดไว้ซักนิดเดียว
ลงจากรถ ต้องนั่งแท็กซี่ไปเองอีก เพราะมันดึกแล้ว ไม่มีคนยอมมารับเลย แย่มากๆ
หนาวก็หนาว กลัวก็กลัว นี่ตูจะรอดมั้ยเนี่ย สามเดือนในอเมริกา
ยัยเพื่อนที่น่ารักนี่ก็ไม่ได้ช่วยห่าอะไรนอกจากบ่นว่าอยากกลับบ้านๆๆๆ
แหม... อยากจะเอาอวัยวะเบื้องล่างถีบจริงจริ๊งง มรึงจะมาทำไมวะเนี่ย ตูก็ไม่น่ามากะมึงเลยเน๊าะ
สงสัยจะต้องตัวคนเดียวซะแล้ว ว่าแล้วก็เรียกแท็กซี่สุดหล่อ (จริงๆ) ให้ไปส่งที่โรงแรม
เมโทรโฮเทลหน่อยนะค๊า... แท็กซี่สุดน่ารักก็บริการอย่างดี แหม รู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นหน่อยก็
ตรงที่เจอแท็กซี่สุดหล่อใจดีนี่แหละ คิดจะจีบแล้วเชียวนะ แต่เหนื่อย ยังไม่มีอารมณ์ (แน้)
พอถึงโรงแรมปุ๊บ คุณอาเท่อก็ออกมาต้อนรับอย่างดี ถ้าอยากรู้ว่าอาเท่อเป็นคนแบบไหน
หุหุ แบบอัลบัส ดัมเบิลดอร์อ่ะ ใช่เลย ทั้งรูปร่าง หน้าตา นิสัย เป๊ะ แต่หนุ่มกว่าหน่อยนะ
แล้วก็พาไปยังห้องพัก อย่างดี เพราะมันเป็นห้องโรงแรมนั่นเอง ถึงแม้จะเป็นห้องเล็ก
แต่น่ารักมาก มีเตียงเด้งดึ๋ง ทีวีจอแบนแต๊ดแต๋ น้ำอุ่น อ่างอาบน้ำ ตู้เสื้อผ้า เตารีด หมอนนุ่มๆ
ผ้าห่มหนาๆ พออัลบัส เอ๊ย อาเท่อออกไปแล้วก็กระโดดลงอ่างอาบน้ำ อาบน้ำ นอนทันที
เพราะวันต่อมา ต้องสตาร์ททำงานเลย! สุดยอดจริงๆ
แหม๊ ... พิมพ์ซะเหนื่อยเลย เดี๋ยวดูเรทติ้งก่อน แล้วจะมาต่อ หุหุ
รีบๆมาเม้นกันเร็วๆ อยากรู้ว่าจะว่าไงกันมั่ง อิอิ
_________________
