"เธอจากไป หัวใจยังอยู่" เป็นชื่อตอนครั้งหนึ่งของ Club Friday ค่ะ
ดีเจนภาพร Green Wave เลือกมาเป็นตอนปิดท้ายของหนังสือเล่มนี้
ว่ากันว่าด้วย
ธรรมชาติของโลกที่เราสร้างขึ้นมา ดำรงชีวิตอยู่ด้วยความผูกพัน แล้ววันหนึ่งก็ดึงเราไปจากสิ่งที่เรารัก
ทุกคู่ไม่ว่าจะรักกันขนาดไหน วันหนึ่งก็ต้องจากกันอยู่ดี
ไม่ว่าจะด้วยความรักหมดอายุ หรือ คนรักหมดอายุก็ตาม
" มนุษย์คือนักเดินทางที่โดดเดี่ยว ยิ่งสร้างอะไรเอาไว้เยอะ ก็ยิ่งสูญเสียเยอะตอนที่เราจากไป "
พลัดพรากจากสิ่งที่รัก คือ ทุกข์อันดับ 1 ของชีวิต
มันคือ เรื่องปกติ ไม่มมีใครไม่โดน ทุกคนจะต้องเจอความสูญเสียแรงที่สุด
อย่างน้อยก็ 1 ครั้งในชีวิต รู้ว่ามันคือธรรมชาติของโลกใบนี้ แต่พอเกิดขึ้นกับเรา มันทำใจยากจริงๆ
.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+ .+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+. สายที่ 1
กำลังจะเป็นเจ้าสาวในวันรุ่งขึ้น ทุกอย่างจัดเตรียมไว้หมด โชคร้าย!
ว่าที่เจ้าบ่าวเสียชีวิตกะทันหัน จากอุบัติเหตุรถยนต์
เธอเสียงสั่นเครือ งง และยังทำใจยากกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เธอเล่าให้ฟังว่า ช่วงเวลาสุดท้ายที่เธอไปหาเค้าที่โรงพยาบาล จับมือ มองตากัน
เจ้าบ่าวถามเธอว่า รักเขาบ้างหรือเปล่า
ตลอดระยะเวลาที่รักกัน จนจะแต่งงานกัน ผู้หญิงไม่เคยบอก ได้แต่พูดว่า เห็นแบบนี้ยังไม่รู้อีกเหรอ
ในที่สุด... บอกรักคำแรก ก็เลยกลายเป็นคำสุดท้าย ก่อนที่จะไม่ได้ยินเสียงกันอีกแล้ว
พี่ฉอดถามว่า "แล้ววันพรุ่งนี้ตั้งใจจะทำอะไรค่ะ เพราะตอนแรกจะเป็นวันแต่งงาน"
เธอตอบว่า "พรุ่งนี้ก็คงไปโบสถ์ค่ะ เพราะเราสองคนเป็นคริสต์" เธอตอบได้แค่นั้น...
วินาทีเดียว ชีวิตก็เปลี่ยนแล้ว วันเดียวกัน สถานที่เดียวกัน แต่เป้าหมายต่างกันแบบไม่ได้ตั้งใจ
.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+ .+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.
สายที่ 2
ผู้ชายคนหนึ่ง โทรศัพท์ทางไกลมาจากออสเตรเลีย หนีความสูญเสียไปพักใจไกลถึงอีกซีกโลก
หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังมีภาพเธอคนนั้นอยู่ "แฟนผมน่ารักมากนะครับ" เค้าเริ่มต้นเล่า
"มีอยู่วันหนึ่ง อยู่ๆ ก็อยากใส่บาตร เลยชวนเธอไปทำบุญด้วย ตอนจะกลับ ผมเรียกเธอ แล้วบอกว่า ...ผมรักคุณนะ
เธอหันมายิ้มขำๆ แล้วตอบว่า ..ไอ้บ้า! ผมจำได้ติดตาเลย หลังจากนั้นเธอก็ขึ้นรถไปกับพี่สาวผม
รถของเธอประสบอุบัติเหตุ ผมเสียเธอไปพร้อมๆ กับพี่สาวของผมครับ" - - กระชากหัวใจของคนฟังอย่างเรามากค่ะ
"คิดถึงเธอเหลือเกินครับ 6-7 ปี มาแล้ว วันไหนที่ฝันถึงผมไม่อยากตื่นเลย
ทุกวันนี้ผมยังเขียน ไดอารี่ ถึงเธอทุกวัน และลงท้ายเหมือนทุกวันว่า รอผมนะ เดี๋ยวเราก็จะได้เจอกัน"
.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+ .+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.
ทุกคนในโลก และ ทุกคู่ในโลก จะรักกันมากขนาดไหน
เรามีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ช่วงเดียวเท่านั้น ที่สำคัญ ..
เราไม่มีโอกาสรู้ด้วยซ้ำว่า เราพกเวลามาคนละเท่าไหร่
วันนี้ ... ยังเห็นหน้ากัน ดูแลรักษากันไว้อย่างดีที่สุด
วันหนึ่ง ... จุดธูปคุยกัน เคาะโลงพูดกัน มีแค่ไม่กระดานกั้น แต่เราอยู่ไกลกันเหลือเกิน
วันนั้น ... จะได้ยินกันหรือเปล่า...ไม่รู้
กอดกันให้แน่นที่สุด จับมือกันวันนี้ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องปล่อยมือกันเมื่อไหร่
ขอแค่ให้รู้ว่าในวันที่จับมือกัน เราจับมือกันแน่นพอหรือเปล่า
(เหมาเหมา) รายงาน
_________________
