http://hysteriaculture.wordpress.com/2013/08/19/travis-where-you-stand-brit-pop-95-55/comment-page-1/#comment-113
hysteria
Travis : Where You Stand : Brit-Pop (95% = 5/5)
กว่าจะได้เขียนถึงก็เล่นเอาแทบจุกเพราะดันมาชนกับช่วงเปลี่ยนงานพอดีทั้งที่ใจจริงๆอยากจะเขียนถึงตั้งแต่วันแรกที่ฟังอัลบั้มชุดนี้จบด้วยซ้ำไป หลังจากเคลียร์ตัวเองและภาระหน้าที่อันได้รับมอบหมายรับผิดชอบเรียบร้อยเบ็ดเสร็จวันนี้ก็ได้ฤกษ์เสียทีที่จะบรรจงเขียนวิจารณ์ Where You Stand อีกหนึ่งอัลบั้มที่รอคอยมากที่สุดประจำปีนี้ของ Travis วงบริทพ็อพจากสก็อตแลนด์ซึ่งก็นับว่าเป็นหนึ่งในวงบริทพ็อพที่ดิฉันโปรดปรานแทบจะที่สุด - เห็นจะเป็นรองก็แค่ Coldplay,Oasis,KeaneและManic Street Preachers - นับว่าเป็นของขวัญต้อนรับการเปลี่ยนแปลงสู่การงานที่ดีกว่าของนางบ.ก.Hysteriaในอีกไม่กี่วันนี้โดยแท้
นับคืนนับวันกันดีๆแล้วอัลบั้ม Where You Stand นี่ก็ทิ้งช่วงจาก The Ode To J.Smith งานชุดที่แล้วร่วมเข้าไป5ปีซึ่งมันก็ยาวนานอย่างเหลือเชื่อแต่การรอคอยก็สิ้นสุดลงอย่างรวดเร็วชนิดไม่ทันได้ตั้งตัวใดๆ จากงานอินดี้ร็อคเข้าถึงยากและดิบจัดๆจนค่อนข้าง หยาบ ในที่นี้หมายถึง Abstract เสียจนขาดความประณีตละเมียดผิดวิสัยของทางวงที่เมโลดี้มักจะสวยสดงดงามเสมอเล่นเอาดิฉันฟังแล้วถึงกับไปไม่เป็นคืองานดีมั้ยนี่ก็ไม่รู้แต่ส่วนตัวขอสารภาพว่า ไม่ชอบ ไม่ได้ตรงกับจริตเอาเสียเลย ถึงจะฟังไปนับรอบได้ไม่เกินสามแต่ก็นับถือว่าทางวงก็กล้าสลัดไม้ตายของตัวเองออกแล้วทดลองเล่นกับอะไรใหม่ๆดูล่ะนะ
จากที่ได้กล่าวมาทั้งหมดคงไม่ต้องให้บรรยายใดๆว่าส่วนตัวแล้วดิฉัน ลุ้น การกลับมาของพวกเขาในอัลบั้มนี้จนตัวโก่งสุดใจจะขาดดิ้นรอนๆขนาดไหนชนิดที่ตอนเปิดฟังครั้งแรกถึงกับหลับตาปี๋พลางภาวนาในใจเบาๆว่า โอ๊ย ขอให้ครั้งนี้ออกมาเป็นTravisแบบที่เรารักทีเถิด! ซึ่งพอฟังตั้งแต่เพลงเปิดอัลบั้มแล้วน้ำตาจะไหล Travis ของเรากลับมาแล้วจริงๆกับงานบริทพ็อพเพราะๆโดดเด่นบนกีต้าร์สวยหวานขาดใจอันเป็นเสน่ห์แท้จริงของพวกเขาที่แฟนๆอย่างพวกเรารักใคร่กราบกรานแทบจะถวายชีวิตซึ่งจะว่าไปภาคดนตรีใน Where You Stand นี่การนำเสนอ การเรียบเรียงและมิติทางอารมณ์ออกจะใกล้เคียงกับมาสเตอร์พีซชุด The Man Who ของทางวงเมื่อ10กว่าปีที่แล้วที่ดิฉันอันเชิญขึ้นหิ้งจุดธูปบูชาไปเป็นที่เรียบร้อยด้วยความสวยหวานของเมโลดี้อันสุดแสนไพเราเพราะพริ้งบรรเจิดใจที่ฟังที่ไหลก็หลอมระรวยประหนึ่งขี้ผึ้งโดนไฟลนแถมเอกภาพยังสูงเสียดฟ้าชนิดฟังได้เพลิดเพลินเจริญใจเกินกว่า3เวลาก่อน-หลังอาหารลามไปเปิดกล่อมตัวเองก่อนนอนยันแอบเปิดฟังที่ทำงานแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขากลับมาหากินกับมุขเก่าๆเอาอีท่าเดียวนะคะที่ต่างไปคงจะเป็นเรื่องของมิติทางดนตรีที่แม้จะยืนพื้นที่งานกีต้าร์เชิงอินดี้ร็อคเช่นเดิมแต่ครั้งนี้ทางวงพยายามจะใส่ความเป็นซาวด์ทดลองลงมาด้วยในหลายๆเพลงแต่ก็ไม่ได้ดุดันเด่นชัดจนกลืนมนตร์เสน่ห์ของความเป็นบริทพ็อพจนกลายร่างเป็นสายเอ็กซ์เพอริเมนทัลร็อคแบบพวก Coldplay,BlurหรือRadiohead ซึ่งงานของพวกเขาก็ยังมีจุดยืนอยู่บนความเป็นบริทพ็อพขาวอมชมพูอมเทาหม่นๆสไตล์ Travis ที่หวานสวยหยาดเยิ้มแต่แฝงด้วยอารมณ์เหงาจับใจและกลิ่นอายความหม่นหมองเคล้าน้ำตาจางๆนั่นแหละจะว่าไปก็เหมือนกับเป็นการจับเมโลดี้แบบ The Man Who มาแกลมคลุกเคล้าอารมณ์มืดๆใน 12 Memories นิดๆหน่อยๆพอได้รสชาติเจือจางก็คงไม่ผิด พูดถึงขนาดนี้เชื่อว่าผู้อ่านคงไม่มีใครกังขาแล้วกระมังคะว่าอัลบั้มชุดนี้ ดีมั้ย?อย่างไร? บอกตามตรงว่ามันดีจับใจจนดิฉันยังหงุดหงิดที่ได้แต่นั่งฟังเป็น4-5วันแต่กลับยังหาเวลาเขียนถึงไม่ได้เสียที ก็งานมันดีมากๆจนจุกอกน่ะค่ะ
อย่างที่ได้บอกไปว่าน้ำตาไหลตั้งแต่เพลงเปิดอัลบั้ม Mother (5/5) ที่แค่กีต้าร์ขึ้นมาโน๊ตแรกตามด้วยเสียงเพราะๆเหน่อๆของฟรานนี่ก็ทำเอาดิฉันสัมผัสได้ว่า Travis ในแบบที่เรารักและรอคอยเสมอมากลับมาแล้วจริงๆกับดนตรีบริทพ็อพเจือมิติและการสอดประสานของวัฒนธรรมโฟล์คร็อคจางๆกระจ่างใสและเบิกบานหวานหูเพราะมากๆถึงขั้นที่กดจิ้มกลับไปฟังใหม่อีกสองสามรอบก่อนจะฟังแทร็คถัดไปเพราะว่ามันเพราะมากจนดิฉันยังไม่พร้อมสำหรับความบรรเจิดที่กำลังจะตามมาจริงๆค่ะ เป็นไปตามที่คิดเพราะ Moving (5/5) เพลงถัดมาเป็นอะไรที่ฟังแล้วเล่นเอาลงไปดิ้นพราดๆคือไม่ขอบรรยายและไม่จำเป็นต้องมีคำบรรยายใดๆแค่คำว่า Classic Travis ก็คงสะท้อนความเป็นเพลงนี้ได้ครบถ้วนทุกกระบวนความ ไพเราะจับจิตวิญญาณในแบบฉบับTravisแท้ๆจนพูดไม่ออก มาที่ไทเทิ่ลแทร็ค Where You Stand (4.5/5) ที่ล่วงหน้าเป็นซิงเกิ้ลไปแล้วก็เป็นอีกหนึ่งงานบริทพ็อพเมโลดี้สวยๆที่แฟนๆของทางวงน่าจะชอบทีเดียว เป็นอีกแทร็คที่เพราะมากๆของงานชุดนี้ เพลงที่ปล่อยมาชิมลางให้เราๆฟังกันนานพอสมควรอย่าง Another Guy (4/5) ก็เป็นอีกหนึ่งงานบริทพ็อพกีต้าร์เรียบๆหวานละมุนตามธรรมเนียมของ Travis กับกีต้าร์แปร่งๆและสรรพสำเนียงเสียงร้องเหน่อๆลอยๆดูเมานิดๆผสานโพรแกรมมิ่งกรุ๊งกริ๊งน่ารักฟังเพลินดีไปอีกแบบ ต่อด้วย A Different Room (4.5/5) งานสูตรสำเร็จชนิดครบถ้วนในนิยามของงานบริทพ็อพธรรมเนียม Travis จ๋าของฟรานนี่และเพื่อนๆที่ฟังแล้วรีบให้คะแนนผ่านเข้ารอบโดยง่าย Warning Sign (4.5/5) ใส่กลิ่นของความเป็นนิวเอจหลอนๆเข้ามาทดลองกับอินดี้ร็อคหม่นๆที่ชวนให้คิดถึงอารมณ์เพลงในอัลบั้ม 12 Memories ฟังแล้วหลุดลอยเคว้งคว้างใจหายวาบไปเหมือนกันแม้จะไม่เท่า Re-Offender ที่เหมือนโดนมีดกรีดยาวๆกลางใจก็ตามทีและ New Shoes (4/5) ที่ดูโต่งและจงใจขยับเป็นงานทดลองกับอิเล็คโทรนิคและทริพฮอพแบบสายเอ็กซ์เพอริเมนทัลร็อคที่สุดแล้วของอัลบั้มก็นับว่าทำได้ถึงแต่ขอเถิด อย่าสับรางมาทำแบบนี้ทั้งอัลบั้มเลยนะ กลัวมาก!
คงต้องบอกว่าประทับใจ สมใจและอิ่มอกอิ่มใจเข้าขั้น หายคิดถึง กันแล้วทีเดียวนับว่าพวกเขากลับมาได้อย่างสมศักดิ์ศรีและตลอดระยะเวลา5ปีที่รอคอยงานใหม่จากพวกเขาช่างเป็นการรอคอยที่คุ้มค่าจริงๆ
