http://www.facebook.com/hysteriaculture
http://hysteriaculture.wordpress.com/2013/11/10/the-wanted-word-of-mouth-popelectropopdance-pop-74-3-55/comment-page-1/#comment-374
The Wanted : Word Of Mouth : Pop/Electropop/Dance-Pop (74% = 3.5/5)
แอบแว๊บไปพักผ่อนหลังจากที่เขียนรีวิวอัลบั้มยาวๆติดกันมาหลายชุดแถมช่วงนี้วงการเพลงพ็อพจะดูคึกคักมีสีสันกันเป็นพิเศษเพราะว่าบรรดาตัวแม่ๆทั้งนั้นที่ต่างทยอยออกผลงานกันมากวาดคะแนนความนิยมจากประชาชีตั้งแต่ไมลี่ย์ ไซรัส,เคที่ เพอร์รี่,อาวริล ลาวีญและล่าสุดก็เลดี้กาก้าชนิดที่เรียกได้ว่าเขียนวิจารณ์เพลงกันจนหมดมุขประสาทกินกันไปข้างจนเวลาหยุดอยู่บ้านไม่เป็นอันต้องแต่งนิยายหรือเล่นเกมส์อะไรกันเลยทีเดียว วันนี้กำลังวังชาฟื้นขึ้นมาพร้อมกับอัลบั้มที่นอนรอให้เขียนอีกเป็นกระบุงว่าแล้วหลังจากที่นั่งคัดสรรเฟ้นหามาอย่างดีแล้วดิฉันก็ขอเลือกเขียนถึง Word Of Mouth อัลบั้มล่าสุดของพวก The Wanted ก็แล้วกันนะเจ้าคะเพราะชั่วโมงนี้อยากเขียนอะไรที่เขียนง่ายๆสบายๆไม่ต้องประดิษฐ์หรือปีนกะไดฟังอะไรให้มากความซึ่งงานเพลงพ็อพของพวกบอยแบนด์นี่แหละที่บันเทิงจิตพิสมัยที่สุดแล้วสำหรับสถานการณ์ตึงเครียดรอบตัวขนาดนี้
เอาจริงๆแล้วนี่มันเป็นอดีตไปแล้วสำหรับดิฉันที่เคยรักใคร่แห่แหนบอยแบนด์ตะวันตกชนิดถวายหัวเพราะจำได้ว่าหลังสุดนับจากการร่วงโรยของวง BLUE ดิฉันก็ไม่เคยสนใจชำเลืองแลศิลปินบอยแบนด์วงไหนบนโลกนี้อีกเลยจวบจนได้ผันตัวมาคลั่งไคล้พวกบอยแบนด์เกาหลีหลังจากที่ได้ฟังงานของพวก2PMไปจนทุกวันนี้ผันตัวมารีวิวผลงานของศิลปินเกาหลีครึ่งหนึ่งเลยนั่นแล กลับมาที่วงบอยแบนด์อนาคตไกลแห่งเจเนอเรชั่นล่าสุดของฝั่งสหราชอาณาจักรอย่าง The Wanted นี่ดิฉันก็คงบอกตามตรงว่าเริ่มกับพวกเขาด้วยความรู้สึกที่ ไม่ดี ด้วยเท่าไรเพราะอย่างที่บอกว่าช่วงหลายปีมานี้ไม่มีบอยแบนด์ฝั่งตะวันตกวงใดสามารถฝ่าฟันเข้ามาในสารบบความสนใจของดิฉันได้แม้แต่วงเดียว แต่วงนี้มันทำได้ค่ะ!!! - เปล่า! ไม่เคยรู้จักหรือฟังเพลงพวกฮี - เพราะในบ่ายแก่ๆวันหนึ่งของเมื่อปีสองปีที่แล้วชื่อของ The Wanted ดันเด่นหราอยู่บนหน้า Feeds ของดิฉันเกี่ยวกับคดีความที่พวกฮีได้ไปปากปีจอใส่ คริสทิน่า อากิเลร่า ทำเอาดิฉันที่เป็นติ่ง Fighter ของนางติ๊ถึงกับอดรนทนไม่ไหวตั้งสตาตัสด่าไป3วัน7ชนิดที่เล่นเอาเพื่อนฝูงกระเจิดกระเจิงกันหมดและนับแต่นั้นมาเพลงของ The Wanted ก็เริ่มลอยวนเข้ามาในหัวทีละเพลงสองเพลง ฉิบหาย เสือกทำเพลงดีกันอีก!!!!
จากบรรทัดบนเมื่อเพลงของพวกท่านๆดันออกมาในระดับพ็อพคุณภาพแถมเผลอๆจะจัดจ้านและดูมีมิติหีบห่อที่แสดงถึงชั้นเชิงอันดีกว่าบอยแบนด์ร่วมชาติทั้งรุ่นพี่และรุ่นเดียวกันอีกหลายๆวงด้วยซ้ำ แล้วดิฉันควรจะทำยังไงดีล่ะคะ? นอกจากก็ต้องก้มหน้าก้มตายอมจำนนไปโดยปริยายเพราะถึงจะเป็นเพียงนักวิจารณ์สมัครเล่นแต่คุณสมบัติของนักวิจารณ์ที่ดีคือต้อง เปิดกว้าง ถึงแม้ว่าส่วนตัวจะนิสัยเสียจนโดนด่าบ่อยๆเรื่องชอบแจกคะแนนจนท่วมรีวิวแถมยังลำเอียงศิลปินที่เรารักชอบเป็นการส่วนตัวอยู่บ่อยๆก็ตามแต่ก็เอาเถอะค่ะ หัดมีดีติดตัวไว้สักข้อนึง ก็ดีกว่าไม่มีเลยนะ! ว่าแล้วว่างๆก็เลยไปหาอัลบั้ม Word Of Mouth ของพวกเขามาฟังซึ่งก็ไม่มีผิดหวังทีเดียวเพราะเป็นอัลบั้มพ็อพบอยแบนด์ชั้นดีที่สามารถนำมาฟังฆ่าเวลาให้เพลิดเพลินและเป็นเพื่อนปลอบประโลมยามเครียดได้อย่างดีอย่างที่ได้บอกไปนะคะว่าดนตรีของ The Wanted นี่หาใช่เป็นงานทีนพ็อพบอยแบนด์กะโหลกกะลาแต่แอบแฝงตลบอบอวนไปด้วยรสชาติทางดนตรีที่หลากหลายทั้งอิเล็คโทรพ็อพ เต้นรำ อาร์แอนด์บี บัลลาด ฟั้งค์ยันงานเรโทรย้อนยุคจำพวกดิสโก้แถมในเรื่องการใช้เสียงของพวกเขายังไม่ธรรมดานับว่าเป็นวงบอยแบนด์ที่แม้จะไม่ได้กะจะคร่ำหวอดสาย Vocal Group ทรงพลังถึงขั้น Westlife แต่ก็มีมิติลูกเล่นที่หลากหลายตั้งแต่พวกโซนฟั้งค์เป็นฟัลเซ็ทโทแหลมเปี๊ยวเฟี้ยวฟ้าวแบบ The Bee Gees สลับมาเป็นพ็อพกระจ่างใสเมโลดี้สุดไพเราะเอาใจแม่ยกอย่างพวก Backstreet Boys รึพวกฮีก็ทำได้ยันแฝงรสชาติอาร์แอนด์บีกระฉึกกระฉักเท่ห์ๆแบบ Blue ก็พอมียันประสานเสียงเป็นอะแค็พเพลล่าก็ไม่ยากถึงจะไม่ได้จับจิตโหยหวนถึงขั้น Boyz II Men หริอ Westlife ก็ตามที เอาเป็นว่า Word Of Mouth ชุดนี้เป็นหนึ่งในอัลบั้มพ็อพคุณภาพที่ฟังเพลิมลืมเบื่อชนิดที่น่าจับตามองและพลาดไม่ได้ที่สุดชุดหนึ่งของปีนี้เลยทีเดียว
เปิดอัลบั้มมาแล้วรีบข้ามไปที่ Running Out Of Reasons (4/5) กันเลยค่ะ คุณจะได้พบกับงานทีนพ็อพเพราะๆตามธรรมเนียมของงานพ็อพแบบบอยแบนด์90sที่เมโลดี้นิ้งท่อนฮุคโดดเด่นไพเราะจับจิตแบบที่แฟนๆวง Backstreet Boys ฟังแล้วต้องตาลุกวาวพิสูจน์กับอีกเพลงใน Could This Be Love (4/5) อีกหนึ่งเพลงพ็อพเบิกบานกระจ่างแจ้งที่แค่ท่อนคอรัสเพราะๆติดหูเท่านี้ก็จับคนฟังอยู่หมัด สลับมาที่งานคลับแด๊นซ์ใน Glow In The Dark (4.5/5) ก็เป็นอิเล็คโทรพ็อพเต้นรำสไตล์คลับแบงเกอร์ร่วมสมัยเจือกลิ่นพวกยูโรบีท ดั๊บสเต็ปและดิสโก้ตึ๊บๆชนิดที่เรียบเรียงได้มีชั้นเชิงดีจะว่าไปหลายครั้งแล้วนะที่วงนี้ทำเพลงเต้นรำที่เข้าตากรรมการมากๆออกมา สำหรับเพลงที่ชอบสุดในอัลบั้มนี้ยกให้ Chasing The Sun (5/5) ซาวนด์แทร็คประกอบ Ice Age : Continental Drift ที่ส่วนตัวขอยกให้เป็นหนึ่งในเพลงพ็อพที่สมบูรณ์แบบที่สุดเพลงหนึ่งของทศวรรษนี้ไปเลยทีเดียวคือมันไม่มีเหตุผลอะไรมากมายหรอกนะคะคือแค่ฟังแล้วชอบแล้วมันก็ใช่เลย แบบนี้แหละพ็อพที่ฉันชอบ! สองเพลงเก่งที่ตัดเป็นซิงเกิ้ลอย่าง I Found You (4/5) กับ Walk Like Rihanna ก็นับว่าเป็นสองเพลงที่มีความโดดเด่นทั้งในส่วนของฮุคและดนตรี เพลงแรกเป็นงานอิเล็คโทรพ็อพเต้นรำที่แฝงกลิ่นความเป็นเรโทรแบบงานพ็อพดิสโก้ยุค70sแบบ Bee Gees ส่วนตัวชอบตั้งแต่รอบแรกที่ได้ฟัง ในขณะที่เพลงหลังฟังแล้วแอบอดขำไม่ได้เพราะเหมือนงานของพวก One Direction มากเพียงแต่อัพบีทกว่าหน่อยจะว่าไปก็น่ารักมากๆทีเดียวนะ ติดหูหนึบหนับทั้งสองเพลง ส่งท้ายรีวิวด้วย Demons (4.5/5) แค่บีทอคูสติคที่ขึ้นอินโทรมากับเสียงร้องเข้มๆสุดเซ็กซี่ทอดสะพานก็ทำเอาดิฉันแทบละลายหลอมระรวย (อย่ามาทำกันแบบนี้สิโว้ย เราไม่ถูกกันนะ!) แต่ยิ่งยิ่ง(เข่า)สั่นพั่บๆๆๆ วู้ยยย อะไรมันจะงดงามระยับจับจิตจับใจไปเสียทุกองค์ประกอบในการเรียบเรียงเสียขนาดนี้ยิ่งได้มาฟังท่อนคอรัสเพราะๆชนิดควักหัวใจร้องถวายแฟนเพลง (กูไม่ใช่!) แล้วยิ่งอดหัวจิตหัวใจหลุดลอยควบสติไม่อยู่ไม่ได้เสียนี่กระไร เป็นความรู้สึกที่ไม่ได้เกิดกับดิฉันนานมากแล้วนับตั้งแต่เพลง All I Have To Give ของพวกลุงๆ Backstreet Boys เด่วกรอกใบสมัครแฟนคลับแล้วพวกเอ็งจะหนาว!
จะว่าไป Word Of Mouth ชุดนี้นี่มันก็ฟังได้เพลิดเพลินด้วยตัวของมันเองอยู่แล้วนะคะแต่พอมาฟังแบบเก็บรายละเอียดลงรากลึกตอนรีวิวนี่ยิ่งถูกอกถูกใจมากขึ้นไปอีกหลายช่วงตัว เผลอๆนี่อาจจะเป็นหนึ่งในยี่สิบอัลบั้มที่ดิฉันชอบที่สุดของปีนี้ก็ได้นะ
