Lady Gaga - Chromatica



ถือเป็นกระทู้กึ่งเม้าท์กึ่งรีวิวไปเลยแล้วกันนะคะ



Chromatica : C+

ความเห็นส่วนตัวคือน่าผิดหวังมาก อะไรคือchromaticaของหล่อนคะ อีดอก นี่หรอที่หล่อนบอก"all sounds and colors mix and stated" OMG เชยลากมากค่ะ คือมันห่างไกลจากคำว่าinfluenced 80'sหรือ90's soundแล้วอ่ะ เพราะมันคือ80's&90's copy pasteแบบไม่มีการrecreativeใดๆในงานทั้งสิ้น ขาดความร่วมสมัยในการนำเสนอ แฟชั่นต่างๆในอัลบั้มนี้คือล้าสมัยจนงงว่า เห้ย นี่ผลงานปี2020นะ แล้วถ้าจะบอกว่างานทริบิ้วท์ก็คงไม่ใช่อีก เพราะไม่งั้นหล่อนก็ล่อทริบิ้วท์ให้งาน80'sตลอดทั้งชีวิตcareerของหล่อนแล้วล่ะค่ะ ตั้งแต่อีข้าวมันไก่ ก็ไม่เห็นจะmove onจากอีสไตล์ยุคนั้นซักที

คือส่วนตัวก็เข้าใจดีล่ะ ว่าหล่อนอยากจะสร้างผลงานที่แสดงให้เห็นถึงตัวตนในด้านที่เรียบง่ายและminimal เป็นตัวของหล่อนจริงๆ แล้วก็ยังคงอยู่บนเส้นทางของพอพมิวสิคด้วย ไม่ใช่ฉีกไปเลยเหมือนสมัยอีโจแอน แต่คือหล่อนไม่รู้หรือคะว่าดนตรีในอัลบั้มหล่อนมันเชยแบบเห่ยมาก ขาดชั้นเชิงในการนำเสนอแบบสุดๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางห่างจากดนตรีเมนสตรีมไปนานเลยทำเซ้นส์ทางดนตรีแย่ลง หรือนางยังติดกับภาพจำเก่าๆที่ว่าเมนสตรีมพอพที่เทรนดี้ควรจะเป็นแบบนี้กันแน่ เลยทำให้จากอัลบั้มที่ควรจะเป็นgreatest comeback กลายเป็นได้แค่อัลบั้มserveตัณหากะเทยแก่ ส่วนกะเทยเด็กก็งงว่านี่เกิดผิดยุคหรือเปล่า

แล้วยิ่งได้เห็นชื่อPDแล้วยิ่งตกใจมาก ไม่น่าเชื่อว่าจะมีปัญญาทำกันได้แค่นี้ โดยเฉพาะBloodPopที่นั่งเป็นหัวเรือใหญ่คุมบั้มนี้ กะเทยนึกถึงสมัยpurposeของอีบีเบอร์ อันนั้นทำเอาคนฟังชมไม่หยุด เป็นอัลบั้มที่containไปด้วยเพลงแมสที่ทันสมัยและดีด้วย แต่พอมาอัลบั้มนี้ของอีก้าแล้วคืออะไรอ้า แล้วก็ไม่ได้พึ่งมาทำเพลงกับอีก้าอัลบั้มนี้เป็นอัลบั้มแรกด้วยไหม เห็นช่วยกันตั้งแต่สมัยอีโจแอนล่ะ คือทำออกมาได้น่าผิดหวังจริงๆ เห็นตอนโปรโมตคือเล่นใหญ่สุดฤทธิ์ ทั้งนักร้องที่มาcollaborateด้วย (โดยเฉพาะที่ใฝ่ต่ำไปหาแดกกับอีพวกแดกหมา) ทั้งตัวPDที่มาร่วมงาน พอของจริงคือบั่บ ได้แต่เห้อรัวๆ

ในส่วนของภาคเนื้อหาเอง จะว่าเป็นข้อดีเพียงไม่กี่ข้อที่อุ้มชูอัลบั้มนี้ก็คงไม่ผิดนัก แต่อย่างที่เคยบอกไปว่าส่วนตัวแอบเอียนกับประเด็นself-esteemของนางแล้วอ่ะ แต่ตรงนี้ก็ลางเนื้อชอบลางยาอะนะ ไม่อยากเอาไบแอสส่วนตัวมาชี้นำว่าเป็นเนื้อหาที่น่าสนใจหรือไม่ (ถ้าไม่ได้เหี้ยเกินไปจริงๆอะนะ) อย่างไรถึงจะแอบน่าเบื่อไปบ้าง แต่ในฐานะคนรีวิวแล้ว ส่วนตัวก็ชอบเอเนจี้ที่เต็มไปด้วยhappiness and joyfulแบบอัลบั้มนี้มากกว่าเอเนจี้ลบๆของพวกเพลงไอ้มืด/อีมืดล่ะนะ โดยเฉพาะmassageหลักของอัลบั้มนี้ ที่ให้กำลังใจต่อคนที่กำลังstruggleกับปัญญาและความยากลำบากต่างๆ ให้สามารถค้นพบchromaticaและสามารrebirth with happinessได้เหมือนนาง

มาที่recommend track เอาจริงๆคือเลือกได้ยากมาก เพราะหาแทร็คที่ถูกใจได้ยากเช่นกัน คือนอกจากความลอกเพลง80'sมาแบบไม่แก้ใดๆทั้งสิ้นแล้ว การเรียบเรียงก็ทำได้งงมากไม่แพ้กัน หรือพูดง่ายๆว่าหาความเพราะไม่เจอเลย โดยเฉพาะถ้าจะหาแทร็คที่มาครบทั้งดีด้วยและเพราะด้วย แต่ถ้าให้แนะนำจริงๆ ส่วนตัวให้แทร็คที่ฟีทกับป้าแอ๊ว อันนี้คือamazingมากๆ ตอนแรกก่อนปล่อยจินตนาการไว้ว่า คงหนีไม่พ้นนึกเพียโนบัลลาด influenced 60's-70's styleอะไรเทือกนั้น สรุปทำได้ร่วมสมัยมาก และน่าจะมากที่สุดในอัลบั้มนี้ล่ะ อาจจะติดลูกเล่นEDMที่เชยและตกยุคไปบ้าง แต่รวมๆแล้วถือว่าไม่ได้น่าเกลียดมากนัก โดยเฉพาะการระเบิดdrum-and-bassในท่อนเอาโทร ที่จะว่าเก๋หรือรกก็ได้ แล้วแต่มุมมอง

แต่ที่สำคัญที่สุดจนต้องลุกขึ้นยืนปรบมือให้และขอคารวะในอินเนอร์ความกะเทยแก่ของป้าแอ๊ว คือต้องยอมรับก่อนนะ ไม่ว่ากะเทยจะเกลียดอีก้าขนาดไหน แต่ความจริงที่ว่ารัศมีและบารมีของอีก้าเป็นอะไรที่หาคนกลบได้ยากจริงๆ อีที่มาฟีทกับอีก้าในบั้มนี้คือโดนอีก้าฆ่าตายโหงหมดทุกตัว ไม่เว้นแม้แต่อีแคระเองก็ยังไม่รอด อีหัวนมยิ่งไม่ต้องไปพูดถึง แต่ความสตรองของอีก้าก็ยังไม่สามารถทาบรัศมีและกลบบารมีของป้าแอ๊วได้จริงๆ แล้วคือทุกๆคำที่ป้าเปล่งออกมา เหมือนได้บัฟทั้งเนื้อหาและlyricsแบบ300% ทำให้เพลงนี้ดูทรงพลังและทัชใจได้จริงๆ คือถ้าถามว่าเพลงไหนสมควรตัดเป็นซิงเกิ้ลลำดับถัดไปที่สุด ก็ต้องเพลงนี้นี่ล่ะ ที่สุดแล้ว

ส่วนแทร็คที่เน้นความเพราะเป็นหลัก ส่วนตัวให้aliceกับfun tonightนะ aliceนี่ชอบอินเนอร์ความสู้ชีวิตของเพลงอะค่ะ แต่ภาคดนตรีคือเฉยๆ เหมือนเปิดอัลบั้มไหนซักอัลบั้มตอนยุค80'sจนถึงต้น90'sของอีเหี่ยวฟ้าฟังอยู่ ส่วนfun tonightจะให้ฟีลคล้ายๆthe edge of gloryอะค่ะ ที่เป็นการแครชกันระหว่าง80's discoกับ90's adult-contemporary pop ส่วนข้อแตกก็คือfun tonightจะมีความแคชชี่ของดนตรีสมัยนิยมและระเบิดความเป็นดนตรีclub danceออกมามากกว่า ในขณะthe edge of gloryจะให้รสสัมผัสที่ดูเข้มแข็งและหนักแน่นกว่าของrock element

สรุปแล้วถามว่าเป็นอัลบั้มที่ขี้หีไหม ก็ต้องบอก ณ ตรงนี้ไว้เลยว่าอีก้าก็เป็นนักร้องที่มีฝีมือคนนึงนะคะ ดังนั้นอีคำว่าห่วยหรือเน่าหนอนอะไรนี่ก็คงเป็นการดูถูกฝีมือกันเกินเบอร์ไป แต่ถามว่าเป็นอัลบั้มที่ดูไม่สมศักดิ์ศรีและทำได้น่าผิดหวังไหม บอกตรงๆเลยว่าใช่ แต่ถ้าให้มองว่าเป็นอัลบั้มที่เปิดฟังได้เพลินๆกับเนื้อหาที่ให้ทัศนะในแง่บวก ไม่เป็นพิษเป็นภัยแก่คนฟัง chromaticaก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์นั้นล่ะนะ ส่วนติ่งอีก้าที่คาดหวังอัลบั้มที่จะมาสานต่อความเป็นมาสเตอร์พีซต่อจากสมัยอีเดอะเฟมก็คงต้องรอกันต่อไปนะคะ เพราะท้ายที่สุดจนถึงตอนนี้ chromaticaก็ยังไม่ใช่อัลบั้มนั้นที่เฝ้ารอกันอยู่ดี


_________________

เมาท์เอาแค่ลูกอมเปรี้ยวๆก่อนนะคือแบบ แค่คิดจะใช้เพลงขี้หีๆอย่าง Swish Swish เป็นรีเฟอร์เรนซ์ชั้นก็หมดอารมณ์ฟังละ แต่คิดว่ายังไงอีพวกดั้งขอก็ treat พวกผิวเหลืองเป็น Somethin else อยู่ดี เพลงนี้สภาพไม่ต่างอะไรจาก unreleased track จาก artpop หรือ born this way ดนตรีมั่วซั่วมาก แล้วเพลงอื่นๆในอัลบั้มนี้ก็เชยไม่ต่างกัน คือ อีกาก้าต้องเข้าใจสักนิดว่า เพลงย้อยยุค คือ ให้ทำแนวย้อนยุค มีซาวสมัยเก่าบ้าง แต่ก็ต้องไว้ลายความสมัยนิยมไว้สักหน่อยนึง ไม่งั้นมันก็คุณค่าเท่ากับเพลงรีเมค หรือร้องคาราโอเกะซาวดึกดำบรรพ์แค่นั้น แล้วอีกอยาก ริจำทำย้อนยุคก็ขอให้มันมีรสนิยมหน่อยเหอะ ไม่ใช่นึกจะย้อนยุคแต่เสือกไปทำเพลงประเภท เภทน่าเบื่อ บ้านนอกคอกนา ในยุคนั้นยังไม่รอด มายุคนี้แล้วคิดว่าจะรอดหรอ?

ซาวเวอแคนดี้ คือซาวค่อนข้างน่าเบื่อนะ ไม่มีอะไร อีท่อนฮุกพูดพล่ามเฟียซๆเนี่ยทำมากี่รอบละ แล้ว50%ของบอร์นดิสเวย์ก็ทำแนวนี้ ไม่เข็ดไม่หลาบบ้างรึไรเสียงอีพวกเกาหยี ก็เรียนตามตรงว่าพัง คือฟังแล้วรู้เลย เสียงเล็กๆแหลมๆ ทำให้เพลงกลายเป็นเพลงดิ้นหน้ากองไฟเข้าค่ายลูกเสือโรงเรียนระดับตำบลอะไรยังเงี้ย เช้ยยเชย ยังกะเพลงประกอบละครตอนสามสี่ทุ่ม อะไรก็ไม่รู้ บ้านนอก ทั้งๆอีหัวนมเป็นวงที่ผลิตลุ๊คมาเป็นหวานๆเฟียซๆนะ แต่เหมือนตัวนักร้องเองเสือกนึกว่าตัวเองเป็นทไว้ คือชอบแอ๊บเสียง บีบเสียงให้น่ารัก ซึ่งมันไม่ใช่ แล้วยิ่งถึงท่อนอีกาก้านะคะ อีพวกกาฝากคือกลายสภาพเป็นเสียงหุ่นยนต์ออโต้จูนเสร่อๆ ทันที โฮะ โฮ โอ้ เสียงอีกาก้าทั้งแน่นทั้งดัง อินเนอร์เหยียบหีกลบหมด

แต่เอาจริงอีกาก้าตอนให้ใครมาฟีทเนี่ย อีนี่ก็ไม่ใช่สันดานอย่างอีบี หาทางกดชาวบ้านชาวช่องเขาให้กลายเป็นแบคกิ้งแทรกอย่างอีนิโคลนะคะ ก็คือให้ร้องอย่างแฟรืๆ มึงครึ่งกูคึ่ง แต่ถ้าแครี่ไม่อยู่ ตายเองก็เรื่องของมึง ซึ่งเพลงนี้ถ้าจะบอกว่ามีการตายเกิดขึ้น ก็ต้องบอกว่าเป็นฝั่งลูกอีหยางเองมากกว่า ที่เอาเลือกปลิดชีพตัวเองแทน โดยที่อีกาก้าไม่จำเป็นต้องออกโรงฆ่าด้วยซ้ำ แต่ถึงแม้นในจุดนี้ อีกาก้าไม่ถึงกะแหกปากข่มก็จริง แต่เพลงที่เอามาให้ คือแกงมากแม่ ซาวแบบ จะเอาทีไ่หนไปดัง ให้อีหยางทำยังดูมีมันสมองมากกว่านี้ แล้วเพลงก็สั้นมากก เหมือนทำมาแบบขอไปที คุณค่าไม่ต่างจากอินเตอร์ลูด แต่ว่าบาป อินเทอลูดก็ยังทำให้รู้สึกอยากฟังแทรกต่อไป ในขณะที่เพลงนี้ทำให้อย่างลบออกจากเพลลิสรัวๆ

Stupid Love+ Rain On Me คือไม่ได้คาดหวังอะไรแต่แรกละ ตั้งแต่นางไปโจแอนนี่ก็ไม่คิดแล้วด้วยซ้ำว่านางจะกลับมาทางดเานเพลงป๊อปอีก แต่พอออกมาแล้วก็นะ เหอะๆ ตามนั้นค่ะ ซาวธรรมดาม๊ากก และที่น่าเบื่อคือมันเชย มันมีเส้นแบ่งแบบชัดเจนนะ ว่าย้อนยุค กับเชย มันต่างกันยังไง และอัลบั้มนี้ก็ได้สิทธิ์ใช้คำว่าเชยแบบไม่มีข้อกังขา น่าเบื่อมาก เพราะก็ส่วนเพราะนะ เมโลดี้ เสียงร้องอะไรก็ว่านางไม่ได้หรอก เพราะนางเองก็ถือว่าเป็นศิลปินที่มีความสามารถมากกว่าอีกะหรี่ตะกายชาร์ตหลายๆตัวที่เกิดมาแล้วตายไปในเวลาอันสั้น แต่ก็แบบ นะ มันน่าจะมีหัวในการนำเสนอ หรือดัดแปลงนิดนึง สมัยเดอะเฟมนี่โอ้ย ล้ำโลก ปังอลังกาลมาก ฟังตอนนี้ก็ยังรู้สึก่าไม่เชย

สำหรับเลดี้กาก้านั้น อัลบั้มนี้ถือว่ามีความคิดที่จะ นำเพลงย้อนยุกลับมาเล่าเรื่องใหม่ แต่เพลงของเลดี้กาก้า ยังไม่มีความคิดสร้างสรรค์มากพอ ซึ่ง ณ จุดนี้ ดิชั้นถือว่า ไม่ผ่านทางด้านความคิดสร้างสรรค์ค่ะ ทีนี้ก็ต้องมาดูกันแล้วว่า จะมีอัลบั้มของใคร พลาดมากกว่าของคุณอีกไหม อย่าลืมนะคะ รายการนี้ เราไม่สะสมแต้มบุญ

/ยืนดอกองมองอีกาก้าถอดผ้ากันเปื้อน

เพลงเชย เนื้อหาเดิมๆ รวมๆแล้วมันก็เหมือนของเหลือจาก born this way หรือ artflop มากกว่า คือแบบ ก็ไม่ใช่งานขยะเลยซะทีเดียว แต่ลองนึกภาพนะ หล่อนมาบอกว่า เฮย์เกิร์ล มีของใหม่มาให้ลองกินจ้า เราก็ตั้งตารอจะได้กินอะไรใหม่ๆ แต่ที่ไหนได้ ก็คือของที่เคยทำ ซ้ำร้ายตรงเป็นของเก่าที่ทำทิ้งไว้ เอามาเข้าไมโครเวฟเซิฟแค่นั้นเอง

เป็นแฟนคลับแม่ก้าต้องอดทน


_________________
เสพย์ อ่าน คิด เขียน