เริ่มแรกนั้น ตัวรีเองก็คิดว่าคงเลือกที่จะไม่เมนชั่นถึงเพลงนี้ เพราะไม่ได้ถูกจริตอะไรเป็นพิเศษ หรือถ้าจะให้พูดแบบง่ายๆ คือลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีเพลงนี้ แต่ก็เห็นแก่ที่นางอุตส่าห์ทวีตด่าอีทรัมป์แบบผู้ดี เป็นที่ถูกอกถูกใจบรรดาชาว#blacklivesmatter (ไปหาอ่านเอาเองนะคะว่าเกิดอะไร ไม่มีสรุปให้) อีกทั้งพึ่งได้มีโอกาสไปนั่งขุดเจอสารคดีMiss Americanaที่ถ่ายทอดเรื่องราวเบื้องหลังชีวิตของอีเทย์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา (มีฉายในNetflixนะคะ กะเทยสามารถไปหาดูได้) เลยช่วยเขียนถึงหน่อยแล้วกัน ไหนๆเลือกตั้งครั้งหน้าที่กำลังใกล้จะถึงนี้ อีทรัมป์คงเก็บข้าวเก็บของออกจากwhite houseไปแล้ว กรั่กๆๆ
Miss America & The Heartbreak Prince : C-
พูดถึงเพลงนี้ ตอนแรกก็ฟังแบบฟังผ่านๆอะค่ะ ไม่ได้ไปรีเสิร์ชข้อมูลอะไรเพิ่ม ก็นึกในใจแบบอีนี่มาอีหรอบเดิมอีกล่ะ เล่นละครโศกบทสาวvictimถูกtalk shitที่กำลังเพ้อรำพันถึงผัวคนไหนก็ไม่ทราบ แล้วด้วยมูดแอนด์โทนของเพลงนี้ก็อึนๆชวนง่วงด้วย (กะเทยเก็ทใช่ม่ะ) เลยpassไปเลย พอมารู้ทีหลังว่านางแอดhidden massageเกี่ยวกับมุมมองด้านการเมืองเข้ามาด้วย ก็เลยกลับมาฟังแบบพินิจพิเคราะห์อีกรอบ
เรียนตามตรงว่าต่อให้มาพินิจพิเคราะห์อีกรอบ มันก็เปลี่ยนความจริงที่ว่าเพลงนี้เป็นเพลงที่อยู่ในระดับ"งั้นๆ"ไปได้อยู่ดี จะมาบอกว่า "เพลงของฉันได้แสดงจุดยืนว่าไม่เอาเอาอีทรัมป์นะ ดังนั้นเพลงของฉันต้องกลายเป็นเพลงชั้นสูง" ซึ่งมันก็ไม่ใช่ม่ะ พอฟังจบก็ฟีลso what? not surprisedกันอยู่ดี แต่กลับกันฟีดแบ็คของเพลงนี้จากฝั่งบรรดาcriticsคืออวยหีไม่แห้งมาก ซึ่งเอาจริงนะ ยุคนี้ใครประกาศจุดยืนว่าอยู่ตรงข้ามกับอีทรัมป์ คือเตรียมรับการสรรเสริญเยินยอจากนักวิจารณ์จากทั่วราชอาณาจักรได้เลย ไม่ต้องสนหรอกว่าเนื้อในจะทำได้ห่วยแตกแค่ไหน ซึ่งมันใช่เหรอ?
โดยเฉพาะในส่วนของภาคดนตรี ต้องบอกเลยว่าเป็นเพลงที่ทำได้ค่อนน่าผิดหวัง ทั้งโมโนโทน ขาดความน่าสนใจ และความดึงดูดใดๆทั้งสิ้น นอกจากเงาของงานอีหลอดที่ทำได้ด้อยคุณภาพกว่า หรือเปรียบให้เห็นภาพง่ายๆว่าไม่ต่างจากงานตกQCจากอัลบั้มเมโลดราม่า พยายามที่จะเพิ่มมิติให้เพลงด้วยการcrashและmergeกันระหว่างความมีชีวิตชีวา ฟีลteenagehood กับโทนอึมครึมของสภาวะทางการเมือง แต่ผลลัพธ์ที่ออกมากลับกลายเป็นเพลงอึนๆชวนง่วงทั้งเพลงแทนซะงั้น high school vibes, teenage love storyที่นางอุตส่าห์"overclaim"ว่าจะใส่มา ถามจริงฟังจบนี่ทัชกันได้เหรอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่อนบริดจ์ตะโกนchantที่ควรเป็นไฮไลต์ของเพลงนี้ มันควรที่จะencourageคนฟังให้รู้สึกถึงอิมแพ็ค มีความฮึกเหิม ไม่หมดหวังกับอนาคตของอเมริกาไหม อันนี้เหมือนเพลงกีฬาสีเด็กประถมที่ไม่ได้convinceอะไรคนฟังเลย แลดูมีแต่ความสิ้นหวังและไร้ซึ่งหนทางไปหมดทั้งเพลง
แต่กระนั้น ก็ต้องยอมรับอีกเช่นกันว่าภาคเนื้อหาและlyricsได้ช่วยชีวิตเพลงนี้ไว้อย่างมหาศาล จากเพลงที่ค่อนไปในทางที่ไม่ได้เรื่อง จนสุดท้ายทำให้รีต้องกลับมาเขียนถึงอีกครั้ง (จะว่าเพราะเกาะกระแสDeath of George Floyd กับทวีตด่าอีทรัมป์ก็ได้) อย่างที่บอกไปแล้วในพารากราฟบนๆว่า เพลงนี้คือการนำมูดแอนด์โทนจาก2ขั่วอารมณ์ที่ต่างกันมาcrashกัน (ซึ่งแน่นอนก็บอกไปแล้วอีกเช่นกันว่าผลลัพธ์มันก็ไม่ได้workเหมือนที่คิด) เช่นเดียวกันกับในภาคของเนื้อหาเอง ก็ยังเป็นการmergeกันของ2storylineระหว่างพาร์ทที่เป็นlovelineปกติ ซึ่งเป็นแกนหลักของสารในอัลบั้มนี้ กับอีกพาร์ทที่เป็นhidden massageเกี่ยวกับทัศนะด้านการเมือง
ซึ่งแตกต่างจากภาคดนตรีที่ทำไม่สำเร็จ การcombinationในส่วนของภาคเนื้อหานี้ได้ทำให้ตัวเนื้อหาดูมีมิติขึ้นมาก การเลือกใช้คำที่ไม่โจ่งแจ้ง (เหมือนที่ทวีตด่าอีทรัมป์ล่าสุด) แต่ให้ความชัดเจนและหนักแน่น การซ่อนสัญลักษณ์และความหมาย มีการอุปมาอุปไมย เป็นhint message ทำให้เกิดการวิเคราะห์และตีความ จากเพลงที่ถ้าฟังเผินๆคงหนีไม่พ้นเดจาวูเพลงรักน้ำเน่า กลายเป็นเพลงที่มีมิติและความซับซ้อนทางเนื้อหามากขึ้น ถือว่าน่าชมเชย และหวังว่านางจะสามารถยกระดับทักษะด้านcomposeของนางให้อยู่เลเวลนี้ต่อไป ไม่กลับไปเขียนเพลงด้วยเนื้อหาดาดๆอีก ถึงแม้ท้ายที่สุดแล้ว อาศัยแค่ทักษะการแต่งเพลงที่มีชั้นเชิง คงไม่เพียงพอที่จะทำให้เพลงนี้กลับมาเป็น"เพลงที่ดี"ได้ก็ตามอะนะ
PS. รีวิวฉบับเต็มกำลังจะตามมานะคะ กะเทยเลิกทวงได้ล่ะ กรั่กๆๆ
_________________
