Kylie Minogue - X (4)

คำสารภาพบาป – นานแค่ไหนแล้วที่เราจะรีวิวงานชิ้นนี้ ถ้ามองย้อนไป ก็แน่นอนแหล่ะ ตั้งแต่อัลบั้มนี้ออก เราในฐานะแฟนเพลง และลูกรักของไคลี่ย์ ก็อยากจะเขียนถึงผลงานการกลับมาของไอดอลคนโปรดของเรา มีหลายๆ คนที่รออ่านผลงานของเรา คอยถามไถ่เรื่อยๆ ว่าเมื่อไหร่จะได้เขียนซะที เรายอมรับเลยนะ ว่าโคตรยุ่งเลยอ่ะ ยังไงขอขอบคุณทุกคนมากๆ นะ ที่รออ่าน แม้จะน้อยนิด แต่การถามไถ่ ก็ทำให้เรารู้ว่ามีคนรออ่านงานของเรา ที่เป็นของเราอย่างใจจริง ที่ออกมาล่าช้าขนาดนี้ ขอโทษจริงๆ (เราไม่ได้สำคัญตัวนะ แต่เราอยากจะขอบคุณคนที่รออ่านจริงๆ เพราะแค่มีเพียงไม่กี่คนได้อ่าน แล้วรู้สึกประทับใจ นั่นก็คือความภูมิใจ และซึ้งใจของนักเขียนอย่างเราแล้ว)

เกริ่นนำสักเล็กน้อย – Kylie Ann Minogue ชื่อนี้คงเป็นที่รู้จักในคนหมู่มาก ของนักฟังเพลงสากลทั่วไป แต่เพื่อกล่าวที่มาที่ไป ขออนุญาตย้อนอดีตเพื่อทำให้หลายๆ คนได้รู้จักเธอมากขึ้น เธอคือนักร้องชาวออสเตรเรียที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดคนหนึ่งของประวัติศาสตร์ออสเตรเลียเลยทีเดียว เธอแจ้งเกิดจาก ซีรี่ย์สุดดังเรื่อง Neighbor ตั้งแต่ช่วงปลายยุค 80 แล้ว แล้วเธอก็ผันตัวมาเป็นนักร้องอย่างเต็มตัว โดยมีเพลงแจ้งเกิดอย่าง I should be so lucky แล้วที่ทำให้เธอโด่งดังไปทั่วโลกคือเพลง Locomotion และก็มีผลงานออกมาเรื่อยๆ และที่เพิ่งดังปรี้ยงปร้างเมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว ก็คืออัลบั้ม Fever ที่มีเพลงเด็ดอย่าง Can’t get you out of my head ที่ดังไปทั่วโลก แต่หลังจากช่วงนั้น เธอต้องเผชิญกับมรสุมลูกใหญ่มากสำหรับชีวิต นั่นคือ การเป็นมะเร็งเต้านม เธอใช้เวลา และค่อยๆรักษาจนตอนนี้อาการหายดีแล้ว และทำให้เธอกลับมาเฉิดฉาย และออกอัลบั้มอีกครั้งเพื่อฉลองในอัลบั้มที่ 10 ของเธอ จึงใช้ชื่อสั้นๆ ว่า X ที่แปลว่า 10 นั่นแหล่ะ

รูปแบบเพลง – หายไปมากกว่า 4 ปี ทำให้เธอไคลี่ย์ต้องตีโจทย์เพลงต่างๆ มากมาย รวมไปถึงการเดินเกมส์ไปตามยุคสมัย ทำให้อัลบั้มนี้เรียกได้เลยว่า Variety Pop ของแท้ เพราะความหลากหลายอย่างมาก ของทุกรูปแบบดนตรี มีเพื่อตอบโจทย์ความชอบทุกแนวหมด ทั้งElectronica ที่ผสมในหลายๆ แทรค Dance แนวถนัด R&B ตามสมัย Rock เก๋ๆ Jazz ชิวๆ Trance เบาๆ House ลอยๆ นี่คือส่วนน้อยที่เราเจอนะ ยังมีอีกหลายแนว ที่ชีเอาผสมปนเปเข้ามา และเขย่าๆ ให้อยู่ในส่วนผสม และอยู่บนพื้นฐานความเป็น Pop อีกครั้ง

จุดเด่น – แน่นอนที่สุด เธอมาถึง ณ จุดตรงนี้ ใช้เวลามาเนิ่นนาน ความสำเร็จทั้งหมดที่เธอได้รับ แน่นอนว่า มันต้องมาจากฝีมือของเธอนั่นแหล่ะ เป็นสิ่งที่ผู้คนยอมรับ และในฐานะ ของผู้ฟังเพลงสากล ชื่อของเธอย่อมต้องอยู่ในความสนใจของคนหมู่มากอยู่แล้ว และสิ่งต่างๆ ในช่วงที่ผ่านมาก ย่อมทำให้คนสนใจในตัวเธอมากขึ้นไปอีก อันนี้แค่เรื่องส่วนตัวนะ ยังไม่รวมถึงงานเพลงซึ่งยอมรับเลยว่า เธอละเอียดอ่อน และประณีต ในการทำทุกๆ องค์ประกอบของเพลงจริงๆ รายละเอียดดนตรี แม้จะยุบยับเยอะแยะไปหมด แต่แธอกลับทำให้เราบริโภคได้ง่ายๆ แต่มีมิติและน่าสนใจ นั่นคือสิ่งดีที่นักร้องคนนึงพึงทำให้กับคนฟังชิมิล่า

จุดด้อย – คงปฏิเสธไม่ได้ว่าความสำเร็จของ Fever มันชั่งมากมายมหาศาลเหลือเกิน จนทำให้หลายๆ คนคาดหวังจะได้ฟังเพลงแดนซ์เก๋ๆ ซ่องแตกจากเธอ แต่อัลบั้มนี้ ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของผู้คนกลุ่มนี้ได้เลย ซึ่งแน่นอนว่าเธอต้องเสียฐานแฟนเพลงไปพอสมควร (ยอมรับตรงๆ เลยนะ เราด้วยแหล่ะ เหอะๆ) และอีกข้อหลักๆเลยนะ เราว่าความหลากหลายของอัลบั้มนี้มันมากเกินไป จนทำร้ายตัวอัลบั้มมากกว่า จะถามว่าจับแนวได้มั้ย ก็จับได้นะ อย่างที่ได้บอก ครั้งแรกที่ได้ยินแต่ละแทรค แตกต่างกันมากๆ จนหลายคนที่ฟังผ่านๆ จะบอกว่าจับแนวไม่ได้ เลยเหมือนงานเหลวๆ ต้องเสพจนเข้าใจแก่นแท้ของงาน แต่สักกี่คนที่จะทนฟังมากขนาดนั้นได้หล่ะ และที่น่าเศร้าที่สุด คงหนีไม่พ้น ซิงเกิ้ลแรกเนี่ยแหล่ะ เพลงดีมั้ย ดีนะ ติดหูมั้ย มากๆเลยแหล่ะ แต่ไคลี่ย์มั้ย ไม่เลยแม้แต่น้อย ทำให้เธอเสียอะไรไปหลายๆ อย่างเลยแหล่ะ จากสิ่งที่เรากล่าวมานี้ ซึ่งจริงๆ ตัวไคลี่ย์มีจุดยืน และภาพลักษณ์ที่แข็งโดยตัวของไคลี่ย์เองอยู่แล้ว ซึ่งเธอน่าจะเอามันมาใช้ประโยชน์มากกว่านี้

Track by Track

2 Hearts (2.5) – ซิงเกิ้ลแรกที่ฮิตติดลมบนไปแล้ว เพราะมันโด่งดังไปในหลายๆ ประเทศ รูปแบบเพลงเป็นPop Rock ผสมเสียงกลองให้จังหวะโคน ติดกลิ่นเก๋ๆ แบบเพลงของตุ๊ดกรรไกร เข้าคอรัส ก็ประโคมวงชุดใหญ่ ผสมเครื่องดนตรีหลายๆ ชิ้นเข้ามา ทำได้เก๋นะ เพลงนี้ และที่สำคัญ ติดหูมากๆ เสียอย่างเดียว ชื่อไคลี่ย์มาค้ำคอนี่แหล่ะ ทำให้แฟนๆ หลายๆคนผิดหวังไม่น้อย (รวมทั้งเราด้วย) แต่ฟังมากๆรอบเข้า เพลงนี้ยิ่งเก๋ และเข้าท่า เพียงแต่ ทนฟังมันได้กี่รอบหล่ะ
Wow (5) – ซิงเกิ้ลที่ 2 ที่ย้อนทำให้เราได้นึกถึงไคลี่ย์ที่โด่งดัง และคุ้นเคยมากกว่า Pop Dance แบบยูโร ที่ติดกลิ่นHouse อีกนิดหน่อย ซึ่งเพลงนี้ ไคลี่ย์ทำได้น่ารักน่าหยิกจริงๆ คอรัสติดหูแสนง่าย เชื่อเราสิ เพลงนี้ต้องดังได้ไม่ยาก ทำไมเจ้ไม่ตัดเพลงนี้เป็นซิงเกิ้ลแรกมิทราบ ออกมาดังมากแน่นอน เซ็งจิตจริงๆ แบบว่าฟังครั้งแรกแล้วปิ๊งเลย นี่ไม่รวมถึงตอนที่เล่นที่ Kylie show ด้วยนะ เพราะชุดเปรี้ยวล้ำมาก
ปล.ขอแอบบ่นเพลงนี้หน่อยเหอะ อิเจ้จะรีบปล่อยโหลดทำไมไม่ทราบ ได้ข่าวว่าปล่อย Physical ช่วงเดือนกุมภา ออกมาตอนนี้คนเค้าก็โหลดกันหมดแล้วสิ แล้วอันดับเพลงมันจะดีมั้ยหล่ะเนี่ย การตลาดเน่าชิงๆ อยากให้เจ้ได้อันดับ 1 ใน UK นะ สักเพลงในอัลบั้มก็ยังดี

Like a drug (5) – อีกเพลงของอัลบั้มที่แน่นมากๆ ทั้งส่วนเนื้อหาดนตรี และรายละเอียดอื่นๆ อีกยุบยับ Pop Electronica บีทหนักๆ ที่ลูกเล่นเยอะมาก เพราะโคนเพลงเน้นการเดินจังหวะไปเรื่อยๆ แต่เน้นการอัดส่วนประกอบแต่ละอย่างเข้ามาในดนตรี จนหนักและแน่นในทุกๆบีทจริงๆ แต่กลับไม่หนักไปสำหรับเสียงบางๆ แหลมๆ ของไคลี่ย์ ถือว่ารายละเอียดต่างๆ เข้าที่ และพอดีมากๆ ถือเป็นอีกเพลงที่ฟังรอบแรกอาจจะแปลกใจ แต่มากรอบไปรับรอง คุณติดเพลงนี้เหมือนติดยาแบบชื่อเพลงแน่นอน
In my arm (2) – ออกไปทาง Pop rock มากกว่า รายละเอียดเพลงนี้ บางนะ ถ้าวัดจริงๆ แต่เพลงนี้ได้หมัดเด็ดที่ คอรัสเนี่ยแหล่ะ เพราะมันติดหูได้ง่ายมาก เหมือนกับตัวดนตรีนั่นแหล่ะ ที่แม้รายละเอียดจะไม่หนาเท่าไหร่ แต่ที่ได้ก็คือการที่ทำให้เราฟังได้ง่ายๆ นั่นแหล่ะ แต่ต้องยอมรับว่าเพลงนี้ไม่ได้โดดเด่นในสายตาเราเท่าไหร่
Speakerphone (3.5) – ว่าแล้ว เพลงนี้ทำไมฟังรอบแรกมันชั่งเหมือน Piece of me ของบริทจริงๆ นึกว่าหูเพี้ยนไป แต่พอไปดูรายชื่อ โพรดิวเซอร์แล้วถึงบางอ้อเลย เพราะคนเดียวกันเลย มิน่าหล่ะ อิซาวด์กระฉึกกระฉัก เดินบีทแบบ R&B เนิบๆ อย่างนั้น ผสมกับเสียงเครื่องเขย่า และเสียงผสมปรบมืออีกนิดหน่อย การร้องเสียงกระเส่าๆ เรียกว่าเหมือนกันมากกว่า 80%เลยแหล่ะ อาจจะแตกต่างนิดหน่อยตรงที่รายละเอียดลูกเล่น ที่ต่างไส่กันไปให้แตกต่างกัน โดยรวมเราคิดว่าเพลงนี้ทำได้หลากหลายมากกว่าเพลงของบริทนะ แต่เนื้อหาอาจจะไม่แรงเท่า แต่โดนรวมก็ทำได้น่าสนใจดีหรอก
Sensitized (4) – เคที่ เดนิส จับมือรวมกับ กายแชมเบอร์ แค่นี้ คงทำให้เพลงนี้น่าสนใจแล้วหล่ะ ซึ่งถือว่าเพลงนี้ก็น่าสนใจจริงๆ แหล่ะ ถึงแม้บีทที่เธอทำตอนโคน จะมีการเดินแบบเนิบๆ เดินไปเรื่อยๆ แต่อย่างว่าแหล่ะ การไส่รายละเอียดเพลง ถือเป็นอีก 1 ความน่าสนใจ ซึ่งทั้ง 2 คนนี้ไส่เข้ามาได้ดีมาก ทำให้เพลงนี้ดูเซ็กซี่แบบมีคราสขึ้นอีกมาก นี่ยังไม่รวมการถ่ายทอดผ่านน้ำเสียงของไคลี่ย์ ซึ่งทำเพลงเซ็กซี่ได้ดีอยู่แล้ว จึงทำให้เพลงนี้ ได้จุดที่ดีรวมทั้งองค์ประกอบที่ดี แต่มาตายอย่างเดียวก็คือเสียงอิชะนี ที่มาร้องวู้ๆๆ อยู่ข้างหลังนั่นแหล่ะ มีพองามก็โอหรอก ก็ถือว่าทำให้เพลงเด่นได้นะ แต่ฟังไปฟังมา มันน่ารำคาญมากกว่าทำให้น่าสนใจอ่ะ
Heart beat rock (1) – เอ่อ Pop Rock ผสม R&B แบบกระฉึกกระฉัก ที่เหมือนจะเก๋ แต่มันไม่เด่น และไม่เด้ง ถือเป็นเพลงที่เราไม่ชอบที่สุดในอัลบั้มเลยแหล่ะ เจ้น่าจะลอยแพเพลงนี้ ไปให้พวกนักร้องเพลงพ๊อพเค้าร้องกันได้แล้ว ระดับเจ้ ไม่น่าจะทำเพลงแนวนี้แล้วนะ หรือนึกจะย้อนวัยอะไรยังไง
The One (4.5) – อร้ายย เก๋มาก Pop Electronica เดินบีทเบาๆ ในแบบดนตรี Trance ทำให้เพลงดูลอยๆ แต่มีมิติ และน่าสนใจ น่าค้นหามากๆ ไคลี่ย์พาเราร่องรอยไปสู่ห้วงดนตรีของเธอได้อย่างน่าอัศจรรย์ และป่าวประกาศให้รู้เลยนะ ว่า I’m the one ของเพลงนนี้และจุดศุนย์กลางของโลกของเธอ เพราฉะนั้น เธอนั่นแหล่ะ ที่ต้องเข้ามาหาฉันเท่านั้น ร้ายมั้ยหล่ะ นี่ยังไม่รวมองค์ประกอบเพลง ที่มีคอรัสติดหูง่ายๆ ร้องตามง่ายๆได้แบบร่องลอยไปสู่โลกใครโลกมันเลยแหล่ะ เริ่ดออก
No more rain (4) – เพลงนี้เธอเขียนเพื่อต้องการจะเล่ามรสุมที่เธอต้องเผชิญ นั่นก็คือโรคมะเร็งนั่นแหล่ะ ที่ทำให้เธอต้องต่อสู้ และยืนหยัด ทำให้เธออยู่มาได้จนถึงวินาทีนี้ เนื้อหาให้กำลังใจดีมากๆ รวมถึงการร้องแบบเอาความรู้สึกที่เธอต้องเผชิญถ่ายทอดออกมา อย่างจริงใจและตรงไปตรงมา ทำให้เรารู้เลยว่า มันไม่ได้ง่ายนัก ในวันที่มืดมน แต่เมื่อคุณผ่านมันมาได้ ย่อมมีแสงที่อบอุ่นรอคุณอยู่ ในวันนั้น เธอต้องการจะสื่อเพลงนี้ให้กับคนที่ตั้งใจรอเพลงนี้ของเธอจริงๆ ผ่านทางเมโลดี้ที่สวยงาม ของตัวเพลง
All I see (2) – R&B ตามสมัยนิยมแบบห้อยนีโย เฮ้อ แต่แปลกนะ ที่หลายๆคน ชอบ โอเครแหล่ะ เพลงมันฟังง่ายจริง และฟังได้เรื่อยๆ เพลินๆ ก็จริง อันนี้ไม่ขอเถียง แต่ก็แอบไม่เข้าใจว่า ชีจะต้องลงมาเล่นกับเพลงแนวนี้ทำไม ในเมื่อคนทำก็เยอะแล้ว และยังตามสมัยมากเกินไป จนบางครั้งหลายคนอาจพาลรู้สึกเบื่อได้ง่ายๆ (รวมทั้งเรา)
Stars (3) – Pop Rock ติดกลิ่น Trance ลอยๆ ที่เธอก็ทำมันได้สมชื่อจริงๆ นั่นแหล่ะ เพราะเพลงนี้ เหมือนหลุดไปบนท้องฟ้า ที่มีแต่ดวงดาวจริงๆล่องลอย และเคว้งคว้าง แต่ไม่หลุดไปจากมิติของเพลงที่น่าสนใจ แต่ก็เป็นอีกเพลง ที่เป็นเพลงดี แต่ไม่เด่น เพราะตัวเพลง ตัวโคน รวมถึงเสียงไคลี่ย์และองค์ประกอบอื่นๆ ไม่โดดเด่นเท่าที่ควร
Nu-di-ty (2.5) – Pop R&B แบบกระฉึกกระฉัก ฝีมืออิคนเดียวกับที่โพรดิวซ์เพลง Speakerphone นั่นแหล่ะ แต่เพลงนี้กลับออกซาวด์แบบที่ญี่ปุ่นชอบ ยังไงไม่รู้สิ อาจจะเพราะอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่นแบบที่ไคลี่ย์ไส่เข้ามาในเพลงมั้ง รวมถึงดนตรีเอง ก็แอบทำให้เรานึกไปถึง Hollaback Girl ของยัยเกวนด้วย สรุป เพลงนี้ทำเพื่อเอาใจแฟนเพลงญี่ปุ่นโดยเฉพาะเลยมั้ง รายละเอียดดนตรีน้อยมาก แต่ทำได้ไม่เด่นและเก๋เท่าโฮลาแบ็ค อาจจะเพราะเสียงไม่เด่นเท่ามั้ง แต่ส่วนตัวก็กลางๆ อ่ะ ไม่ได้ชอบ แต่ก็ไม่ได้ฟังไม่ได้ขนาดนั้น
Cosmic (4) – Pop Jazz เบาๆ ปิดอัลบั้ม เน้นเมโลดี้ที่สวยงาม ทั้งเครื่องสาย เครื่องสี และออเครสต้าย่อมๆ เข้ามาผสม บวกกับการร้องคลอเมโลดี้ ที่ไคลี่ย์ถ่ายทอดออกมาได้ดีมาก ถือว่าเป็นอีกแนวที่ไคลี่ย์ชอบทำมากๆ นะ (หลังๆ เราเห็นเธอร้องเพลง ในสไตล์ Jazz บ่อยเลยแหล่ะ) ก็ถือว่าตอบความต้องการ และเป็นอีก 1 ตัวตนที่เธอสนใจจริงๆ และต้องการจะนำเสนอให้ทุกคนได้รู้ และที่สำคัญ มันเพราะมากเลยแหล่ะ

อำลาปิดงานเขียนชิ้นนี้ – นี่อาจจะไม่ใช่งานที่เป็นระดับ Masterpiece ของเธอ แต่ก็ถือว่าเธอทำได้ดีมากนะ ในหลายๆ แทรค เธอกล้าที่จะเสนองานในมุมมองที่เธอตั้งใจทำ มากกว่านำเสนองานที่หลายๆ คนคาดหวัง เพียงแต่คุณจะเปิดใจรอรับงานเพลงของเธอหรือป่าว แล้วคุณพร้อมที่จะลบ Dancing Diva ร่างเล็ก (ที่ยังเหลืออยู่นะ แต่อาจจะมีบทบาทน้อยลง) ไปหรือยัง และเชื่อเราสิ ถ้าได้ลองเปิดรับงานเธอแล้ว ความสุข ที่สาวร่างเล็กนามว่า Kylie Minogue ต้องการนำเสนอนั้น นำพาความสุขในการฟังเพลงมาให้คุณได้แน่นอน

สวยเลือกได้



แก้ไขล่าสุดโดย นาโอ เมื่อ Thu Jan 10, 2008 11:43 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
_________________
Kylie Thailand Fansite

แปะคร่ะ ตื่นแล้วจะมารีพาย อ่านไปฟังไปจะได้ พูดยาวๆหน่อย

แต่ความรู้เรื่องดนตรีทิว พื้นฐานอย่างง่ายมากนะคร่ะ อย่าหวังอะไรมาก

สวยๆเริ่ดๆเชิ่ดๆ


_________________

ชอบ WOW นะ แบบว่า wow ได้ใจจริงๆ

เลิศครับผม!!!



แก้ไขล่าสุดโดย paradizer เมื่อ Wed Jan 09, 2008 6:03 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
_________________

April fighting! + angel Sojin�

เดี้ยนว่า ตอนนี้ พื้นฐานความรู้เรื่องแนวดนตรีขั้นต้นของนาโอ อยู่ในเกณฑ์ที่ดีกว่าที่ผ่านมา......

เพราะตอนนี้ ก็พอจับความแต่ละเพลง โดยเฉพาะอัลบั้มที่ฟังยากๆ หาข้อมูลเยอะๆอย่างอัลบั้มนี้

ระดับรีวิวเดียวกับนาโอ เดี้ยนถือว่า ไฮโซอยู่น่ะคร่ะ

แต่เจ๊คร่ะ เขียน"แมน"เกินไปป่าวคร่ะ รู้สึกว่า ถ้าเจ๊จะเขียนแบบคนอื่นเข้าใจแบบนั้น

ก็จะรอดูงานหน้าน่ะคร่ะ เพราะงานนี้พัฒนาได้อีกระดับนึงของการเขียนรีวิวอีกแล้ว

แต่บอกไว้ก่อนน่ะคร่ะ ว่า เอกลักษณ์ของเจ๊ คือ รีวิวอ่านง่ายๆสไตล์สาวไฟแรง ประมาณนั้นอ่ะคร่ะ

ดูๆไป รีวิวนี้ ขาดเอกลักษณ์เดิมๆไป แต่ก็จะดูงานหน้าคร่ะ เพราะเขียนได้เก่งขึ้นมากแล้วคร่ะ

เริ่ดชิงๆ

ปล นี่เดี้ยนเขียนรีพลายนี้ เป็นคนดีเกินไปป่าวว่ะ


_________________

ค่ะในที่สุดก็ได้อ่านเสียทีนะคะอีเจ๊ปล่อยให้รอข้ามพุทธศักราชเลยทีเดียว ส่วนตัวขอชมก่อนค่ะเห็นด้วยกับน้องปูนนะคะว่าเจ๊มีพัฒนาการในหลายๆด้านมากทั้งเรื่องการจับภาคดนตรี การเอ็นเตอร์เทนคนอ่าน การเรียบเรียงดีขึ้นหมดเลยค่ะ ที่สำคัญเป็นงานที่อ่านแล้วรู้สึกสนุกที่สุดนะคะที่เดี๊ยนเคยอ่านจากเจ๊เลยทีเดียว (หรือเพราะว่าเดี๊ยนชอบเจ๊ไข่ว่ะ?)

ในเรื่องของภาคดนตรีเดียนว่าหลักใหญ่ใจความแบ่งออกเป็นสองส่วนใหญ่ๆที่เห็นได้ชัดๆน่ะค่ะ คือความเป็นอิเล็คโทรพ็อพแดนซ์และอาร์แอนด์บีอย่างที่เจ๊บอกไป ก่อนที่จะเสริมทัพด้วยพ็อพร็อค เฮาส์ ยูโร ฮิพฮอพ แทรนซ์อะไรพวกนี้ สำหรับสาวกไคย์ลีย์นี่หลายคนคงจะประทับใจงานชุดนี้มากกว่าBody...น่ะค่ะ เนื่องจากความโฉ่งฉ่างทางภาคดนตรัมีสูงกว่า ติดหูกว่าและแดนซ์กระเจิงตามธรรมเนียมไคย์ลีย์มากกว่า แต่สำหรับเดี๊ยนที่ไม่ได้เป็นสาวกอะไรถึงขั้นนั้นฟังแล้วขอบอกว่าชอบงานชุดที่แล้วมากกว่าน่ะค่ะ

จุดด้อยของอัลบั้มนี่เจ๊รีวิวได้ตรงใจเดี๊ยนมากกกกกกกกก เห็นด้วยสุดๆค่ะ จริงๆแล้วสาวกป้านี้ควรจะเปิดใจได้แล้วนะคะเพราะขืนเอาแต่Feverเป็นบรรทัดฐานนี่ งานของป้าไข่ต้องออกมาเป็นแดนซืๆๆๆๆๆๆและแดนซ์ที่ซ้ำซากเอามากๆแน่เลยทีเดียว มีเก๋ๆมาสักอัลบั้มไว้เปิดเทิดทูนบูชาตลอดชีวิตดีกว่าออกมาเยอะจนเฝือแล้วโดนด่านะค่ะ อีกเรื่องคือทั้งเดี๊ยน อีปูน ลุงนีลและป้ามาม่าเมย์เห็นด้วยว่าอีลบั้มนี้เจ๊กวาดแนวดนตรีกว้างและแตกต่างกันมากแต่ไม่มีเอกภาพเลยอ่ะฟังแล้วมันไม่เข้ากันยังไงก็ไม่รู้ พานจะทำให้ฟังไม่จบทั้งอัลบั้มน่ะค่ะ อีลุงยังออกปากเลยนะว่า "น่าเบื่อ+มั่ว"

มาที่ตัวเพลงเอาเฉพาะที่เดี๊ยนชอบนะคะ เริ่มที่2 Heart (3.5/5) แอบเริ่ดน่ะค่ะอีเจ๊ไคย์ทำพ็อพร็อคแล้วคลุมบีทเต้นรำอิเล็คโทรนิคเข้าไปอีกที ส่วนตัวเดี๊ยนประทับใจความเปรี้ยวบนท่วงทำนองที่เก๋ไก๋เหนือชั้นและน้ำเสียงเริ่ดๆของอีเจ๊มากๆๆๆๆๆๆ ทำไมป้าให้คะแนนน้อยจังอ่ะเขียมคะแนนมากๆๆๆๆกรี๊ดดดดดด ตบหนึ่งที Like A Drug (4/5) น่าตัดเป็นซิงเกิ้ลที่สุดค่ะ อิเล็คโทรพ็อพแดนซ์ที่ความเป็นไคย์ลีย์ครบครันในเพลงนี้ชนิดที่จับยัดลงไปในแทร็คเดียวยทั้งภาคเนื้อหา ดนตรี สรรพสำเนียงการร้อง ตัดมานี่สีลมแตกแน่คอยดูแล้วกัน WOW (2.5/5) ว่าแล้วค่ะว่าต้องตัดจังหวะจะโคนแบบนี้แฟนๆที่บูชาFeverนี่ยกย่องขึ้นหิ้งแน่ๆแต่ส่วนตัวเดี๊ยนว่ามันโฉ่งฉ่างแบบไม่มีชั้นเชิงน่ะค่ะ ดนตรีไคย์ลีย์พัฒนาไปถึงระดับไหนแล้วเจ๊ยังมาทำเพลงเต้นรำตลกๆแบบนี้อีก อีตาJEREเพื่อนกะเทยเดี๊ยนจากฟินแลนด์สาวกไคย์ลีย์ตัวยงเลยนะคะฟังแล้วมันส่ายหน้าน่ะค่ะบอกว่าไม่ผ่าน เจ๊โอ่งให้คะแนนเวอร์มากกกกก The One/No More Rain/All I See ไม่ตัดคะแนนเป็นทางการตอนนั้นะคะแต่เดี๊ยนชอบนะที่เอาอาร์แอนด์บีใสๆนิ๊งๆเพราะๆเข้าไปประสานแปลกใหม่โคตรสไหรับงานอีเจ๊น่ะค่ะ Cosmic (3.5/5) บัลลาดนี้เริ่ดพอตัวค่ะในมาตรฐานของเจ๊

เจ๊อย่าลืมไปเจิมรีวิวหนูด้วยนะคะ หึหึหึหึ


_________________

ไม่ชอบ 2Hearts เพลงเดียว


_________________

สิ่งที่ผมข้องใจมากที่สุดเกี่ยวกับโพรเจกท์ X นี้คือการที่มีเพลงที่ดีๆอีกเยอะที่ไม่ถูกนำมาใส่ในอัลบั้ม โดยหลายๆเพลงผมกล้าฟันธงได้เลยว่าสามารถเป็นเพลงฮิทถล่มทลายได้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น Lose Control, In The Mood For Love ของ Mylo, Boombox, หรือ Love Is The Drug และอีกเพียบ โดยที่จะทำให้อัลบั้มมีความเป็นเอกเทศมาขึ้นอีกโขกับความเป็น retro electro / glam rock เพียวๆ ที่ทั้งทันสมัย ติดหู และมีคุณค่าทางดนตรีไม่แพ้ใคร โดยทึ่ไม่มี r&b pop อย่าง All I See Sensitized หรือ Heart Beat Rock เข้ามาเจือปน

ไหนจะเป็นการตัดซิงเกิ้ลอีก ถ้าเกิด The One, Speakerphone, หรือแม้แต่ Like A Drug ได้เป็นซิงเกิ้ล จะสามารถตอบสนองความต้องการของแฟนเพลง pop ของไคลี่ ได้อย่างสวยงามและมีชั้นเชิงมากๆ สรุปว่า X สามารถที่สมบูรณ์แบบได้ง่ายเพียงแค่กระดิกนิ้ว เพียงแต่ต้องมาพลาดเพราะการตัดสินใจตอนจบนิดเดียว

แต่ถึงยังไง ก็ต้องยอมรับนะครับว่า X เป็นอัลบั้ม pop ที่"ดี"และฟังแล้วชอบ เพียงแค่นี้ก็เหนือกว่า female pop ทั่วๆไปอยู่ขั้นนึงแล้วละครับ

ไม่ชอบ 2 Hearts เลย
แต่ปิ๊ง Wow & Speakerphone มาก ๆ น่ารักโคตร

paradizer พิมพ์ว่า:

ชอบ WOW นะ แบบว่า wow ได้ใจจริงๆ

เลิศครับผม!!!

แต้งกิ้วจ้ะ เจ้ก็ชอบ wow เหมือนกัน

สวยเลือกได้


_________________
Kylie Thailand Fansite