ไม่เคยฟังอัลบั้ม แต่ ซิงเกิ้ล อีโมชั่น แร่ดมาก โดยเฉพาะ เวลาไลฟ์ ที่ เปลี่ยนช่วง หวีด ตอนท้าย ฟังแล้ว คิดถึง ปลาโลมา


_________________

Make It Happen ความหมายเพลงนี้เป็นกำลังใจให้ใครหลายๆคนครับผม

ก่อนอื่นขอขอบคุณพี่แนสก่อนนะค่ะ ป๊อบเองก็ได้คุณพี่เป็นแรงบันดาลใจในการรีวิวหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่นึกว่าคุณพี่แนสจะมีป๊อบเป็นแรงบันดาลใจช่วยเหลือด้วย รู้สึกประทับใจมากๆ ที่สาวกมารายห์กันเอง สามารถถ่ายทอดงานเพลงออกมาในลักษณะได้ดีอย่างพี่แบบนี้ ขอปรบมือให้กับงานวิจารณ์ที่น่ารัก น่าอ่านอันนี้ก่อนเลยค่ะ พี่แนสรู้ข้อมูลเกี่ยวกับอัลบั้มเยอะมากๆ เยอะกว่าที่ป๊อบรู้อีกนะเนี่ย ข้อมูลปึ้กแบบนี้ไปแข่งแฟนพันธุ์แท้มารายห์ได้เลยค่ะ

โดยส่วนตัวชอบเพลง And you don't remember มากที่สุด เพราะเสียงร้องของมารายห์ใช้ช่วงเสียงที่เต็มและกว้างมากๆ เพลงไพเราะเนื้อหาดีได้ใจความมากกว่าอีโมชั่นที่ดีแต่จะหวีดให้ผู้ชายขนหัวลุกไปวันๆ แถมเพลงนี้มารายห์ยังใช้ช่วงเสียงจากต่ำสุด ไปสูงสุดถึงขั้นหวีดได้แบบได้อารมณ์สุดๆ ฟังแล้วมันคิดถึงวันคืนเก่าๆของสองเราจริงๆ

ส่วนเพลงที่ป๊อบอยากจะขอชมอีกเพลงคือ If it's over ร้องได้โซลสไตล์คนดำมากๆ ทั้งๆที่ตัวเทอเองก็เป็นลูกครึ่งออกไปทางขาวด้วยซ้ำ เพลงนี้ถ้าจะเทียบกับเพลง Impossible ของอีติ๊ คงจะเทียบกันไม่ได้เลยค่ะคุณพี่ขา ราวกับฟ้าและพื้นดินเลยทีเดียว

โดยเฉพาะร้องสดที่ แกรมมี่ ปี 91 เทอทำให้คนดูทั้งงานช็อกด้วยคลอรัสกว่า 20 ชีวิตที่มาร้องแบ็คอัพให้เทอ และเทอก็แผดเสียงกังวาลเอาชนะคลอรัสทุกคนด้วยการหวีดอันอลังการณ์งานสร้าง จบเพลงไปอย่างสวยงามมากๆค่ะ มารายห์เทอคือศิลปินที่สุดยอดจริงๆของงานแกรมมี่ยส์ปีนั้น

โดยเฉพาะการขึ้นเสียงสูงด้วยเชสโทนของมารายห์ อยากจะบอกว่าเสียงแน่นมีพลัง และใสกังวาลไพเราะไปด้วยในเวลาเดียวกัน ยากนะค่ะที่จะหาศิลปินหญิงที่ทำได้ระดับนี้ เท่าที่ผ่านมาก็เห็นจะมีแต่มารายห์และป้าวิทย์เท่านั้นล่ะค่ะที่ร้องได้ระดับนี้

ส่วนเพลงเร็วทุกเพลงในอัลบั้มฟังได้หมด โดยเฉพาะเพลง So cold ที่ใช้เรจน์เสียงกว้างมาก ไม่ว่าจะฟังกี่ทีก็ทันสมัยไพเราะตลอดเลยค่ะ


_________________

คิดว่าปกอัลบั้มนี้เลือกได้เหมาะสมนะครับ เข้ากับชื่ออัลบั้มมาก

คงเป็น Emotion ที่ถึงจุดสุดยอดจริงๆ

สวยเลือกได้


_________________
Kylie Thailand Fansite

มาเพิ่มเติมให้อีกนิดนึงนะครับไม่ว่ากันนะ ว่าเพลงเดอะวิน มารายห์ได้แรงบันดาลใจจากการเสียชีวิตของเพื่อน เนื้อเพลงและดนตรีเลยสื่อออกมาแบบนั้น (มารายห์เอาดนตรีเพลงเก่ามาใส่เนื้อใหม่ในเชิงกาพย์)


_________________

ส่วนใหญ่ผมจะเป็นพวกแค่เข้ามาอ่านเฉยๆ ไม่แยแสอะไร แต่กระทู้วิจารณ์ของแนสอ่านทีไรทนไม่ได้ ต้องมาชื่นชมจริงๆ จะชมอะไรบ้างคงไม่ต้องบอก คนอื่นๆ พูดกันจนหมดแล้ว ล้านๆ รีพลายที่ชมแนสอยู่ อยากบอกแค่ว่าวิจารณ์ครั้งนี้เป็นอะไรที่ถูกใจผมมาก ผมเป็นแฟนมารายห์ และก็ขอสมัครเป็นแฟนงานวิจารณ์ของแนสด้วย ผมจะรอผลงานต่อไปนะครับ อ่านแต่ละทีรู้สึกตื่นเต้นไม่ต่างอะไรจากเริ่มฟังอัลบั้มใหม่ของมาดอนน่าหรือมารายห์เลย


_________________

I'll teach you how to fuck

น.ส.เจ้กาหัง ณ ย่างกุ้ง พิมพ์ว่า:

ตัวหังเองก็ไม่เชี่ยวด้านดนตรีมากนัก แต่มารายห์ก็ทำให้หังมีความสุขเวลาที่ได้ฟังเธอร้องเพลงคร่ะ
ถ้าพูดถึง Emotions คงนึกถึงเพลงที่เธอหวีดได้ใจอย่างเพลง Emotions อ่ะคร่ะ ส่วนตัวหังเฉยๆกับเพลงนี้ คือยังไงอ่ะคระ ไอเพลงเร็วมันก็ทำให้อยากโยกอ่ะนะ แต่สู้ Make it happen ไม่ได้ เพราะชอบเพลงนั้นมากกว่าเยอะ แต่ในเพลงนี้เทคนิคเธอแพรวพราวจริงๆ ไหนจะแผด หวีด หอน แต่ยังไงแล้วเพลงนี้มันทำให้หังรู้สึกอยากกดเปลี่ยนแทร็คไม่ก็เลื่อนไปท้ายเพื่อฟังเธอหวีด ยิ่งไลฟ์นี่กดไปท้าย รอฟังหวีดสวรรค์เธออย่างเดียว(ไม่ว่ากันนะ อิอิ)ถ้าความนุ่มนวลของเพลงนี้ หังชอบที่ MTV Unplugged สุดละคร่ะ ดูไม่กระด้างกว่าที่อื่นดี

Can't let go เพลงนี้ก็คงเป็นบัลลาดที่ฟังได้เข้าถึงอารมณ์อีกเพลงของหัง แต่ยังไม่โดนเท่าไหร่

Make it happen โอ้วจอร์จ ทำไมเพลงนี้มันถึงฟังแล้วอยากฟังซ้ำอีกเรื่อยๆ ไอกอสพงกอสเพลหังก็ไม่เข้าใจอะไรมากเท่าไหร่ แต่เพลงนี้ออกแนวเต้นรำที่น่าฟังอีกเพลง ถ้าไม่เปิดเนื้อดูหังคงไม่รู้ว่าร้องว่าอะไร แต่ยังไง Make it happen ก็เป็นเพลงโปรดในอัลบั้มนี้สำหรับหังคร่ะ แต่ดูจะชอบแบบไลฟ์มากกว่า ดูคึกคักน่ายักย้ายตามดี ทั้งใน Daydream Tour at MSG'95,Proctor's Theatre '93 ละก็ MTV Unplugged'92 เธอร้องเพลงนี้ได้ดีเลยคร่ะ

If it's over บัลลาดที่ทำให้ย้อนไปยุคก่อนๆ ชอบเพลงนี้ตรงที่ร้องได้หนักแน่นได้อารมณ์ดี และปิดท้ายด้วยเสียงอลังการสมใจ

The wind เอ่อคร่ะ แอบขนลุกกะเพลงนี้ บอกไม่ถูก เรื่องซงโซลหังก็แยกแยะไม่ค่อยเปง แต่เพลงนี้มันก็เข้าถึงอารมณ์เทือกๆนั้นนะ(มั้ง)

ทุกวันนี้ยังหยิบ Make it happen มาฟังบ่อยๆเป็นเพลงโปรดของหังอีกเพลงคร่ะ จะรออัลบั้มต่อๆไปนะคระ ถ้ายังไงคงได้อ่านรีวิวดีๆอีก Daydream กับ Butterfly หังว่า ช่วงเปลี่ยนหายาก เพราะยังคงความเป็นบัลลาดอยู่ R&B จริงๆน่าจะ Raibow มั้งนะคระ แต่อย่างช่วง Daydream ที่ว่าเสียงพีคสุดนั้น หังรู้สึกว่าน้อยจังที่จะได้ยินหวีด เพลงจะเน้นไปใช้เสียงอันแพรวพราวของเธอมากว่า ก็นี่แหล่ะคร่ะหังคิดว่าเธอเป็นนักร้องอีกคนที่มีเทคนิคการร้องในแต่ละอัลบั้มที่ทำออกมาต่างกันออกไป ขอบคุณคร่ะที่รีวิวมาให้อ่าน(มีเจาะจงชื่อเราดั๊วะ อร๊ายยยยยยยยยยยย ซึ้ง~) จะติดตามต่อนะคระ

ค่ะ หังคะกอสเพลเป็นดนตรีและการร้องที่ใช้ประกอบพิธีในโบสถ์ โดยที่มีเนื้อหาสรรเสริญพระเจ้าอ่ะค่ะ เป้นดนตรีที่มีมาแต่โบราณนานมากๆอ่ะค่ะ (ไม่ใช่ยุคหกสิบแบบที่บางท่านเข้าใจกันนะนะคะ)มีมาก่อนแจ๊ซซือีกนะคะ โดยส่วนตัวเข้าใจว่ามีพื้นฐานและพัฒนาการเคียงคู่มากับเพลงโซลก่อนที่จะพัฒนามาเป็นอาร์แอนด์บีในปัจจุบันค่ะ สําหรับโซลคือลักษณะการร้องเฉพาะตัวแบบคนดําคือมันอยู่ในสายเลือดอ่ะค่ะเป็นการร้องที่โชว์พลังเสียงบางทีใช้เสียงนำดนตรีด้วยซํานะคะ บลูส์คือดนตรีของพวกชาวแอฟริกันที่ถูกจับมาทาสในสมัยพาณิชย์นิยมนะคะมีเสน่ห์ก็คือการร้องโดยใช้นําเสียงที่แสดงถึงอารมณ์เจ็บปวดรวดร้าวบาดลึกออกมาจากจิตวิญญาณเลยค่ะถ้าอยากฟังดิว่าแนวโซลบลูส์ดิบๆเลย เบสซี่ สมิธนะคะอันนี้ราชินีเพลบลูส์ของจริง แต่ถ้าต้องการความฟังง่ายขึ้นมาอีกระดับแนะนำบิลลี่ ฮอลิเดย์กับนีน่า ซโมนส์นะคะจริงๆเพลงของพวกเธอเป็นแจ๊ซซ์ก็จริงนะคะแต่อยากให้สนใจที่ลักษณะการร้องและการใช้น้ำเสียงมากกว่า บิลลี่ ฮอลิเดย์เธอจะทำแจ๊ซซ์แบบสวิงแจ๊ซซ์ต้นยุคสามสิบอ่ะค่ะรวมไปถึงบัลลาดแจ๊ซซ์ที่ใช้เสียงโซลหม่นๆบางเพลงหลุดเป็นบลูส์แจ๊ซซ์เข้มๆเพลงเธอมีเสน่ห์มากๆค่ะ ส่วนนีน่า ซีโมนส์คนนี้เป็นเพียโนแจ๊ซซ์แต่ขอบอกว่าพลังเสียงเธอสูงมากๆกังวานดิบแบบบลูส์คนดำของจริงเลยยิ่งยุคที่เธอเปลี่ยนมาออกโซลแนสว่าเธอเหนือกว่าอรีธ่า แฟลงคลินอีกนะคะ เป็นแนงบันดาลใจให้สาวๆโซลอาร์แอนด์บียุคปัจจุบันมากมายค่ะ คิดไม่ออกนึกถึง อลิเซีย คียส์ไว้นะคะ



แก้ไขล่าสุดโดย Da Nastina เมื่อ Thu Feb 22, 2007 9:50 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
_________________

popparazi พิมพ์ว่า:

ก่อนอื่นขอขอบคุณพี่แนสก่อนนะค่ะ ป๊อบเองก็ได้คุณพี่เป็นแรงบันดาลใจในการรีวิวหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่นึกว่าคุณพี่แนสจะมีป๊อบเป็นแรงบันดาลใจช่วยเหลือด้วย รู้สึกประทับใจมากๆ ที่สาวกมารายห์กันเอง สามารถถ่ายทอดงานเพลงออกมาในลักษณะได้ดีอย่างพี่แบบนี้ ขอปรบมือให้กับงานวิจารณ์ที่น่ารัก น่าอ่านอันนี้ก่อนเลยค่ะ พี่แนสรู้ข้อมูลเกี่ยวกับอัลบั้มเยอะมากๆ เยอะกว่าที่ป๊อบรู้อีกนะเนี่ย ข้อมูลปึ้กแบบนี้ไปแข่งแฟนพันธุ์แท้มารายห์ได้เลยค่ะ

โดยส่วนตัวชอบเพลง And you don't remember มากที่สุด เพราะเสียงร้องของมารายห์ใช้ช่วงเสียงที่เต็มและกว้างมากๆ เพลงไพเราะเนื้อหาดีได้ใจความมากกว่าอีโมชั่นที่ดีแต่จะหวีดให้ผู้ชายขนหัวลุกไปวันๆ แถมเพลงนี้มารายห์ยังใช้ช่วงเสียงจากต่ำสุด ไปสูงสุดถึงขั้นหวีดได้แบบได้อารมณ์สุดๆ ฟังแล้วมันคิดถึงวันคืนเก่าๆของสองเราจริงๆ

ส่วนเพลงที่ป๊อบอยากจะขอชมอีกเพลงคือ If it's over ร้องได้โซลสไตล์คนดำมากๆ ทั้งๆที่ตัวเทอเองก็เป็นลูกครึ่งออกไปทางขาวด้วยซ้ำ เพลงนี้ถ้าจะเทียบกับเพลง Impossible ของอีติ๊ คงจะเทียบกันไม่ได้เลยค่ะคุณพี่ขา ราวกับฟ้าและพื้นดินเลยทีเดียว

โดยเฉพาะร้องสดที่ แกรมมี่ ปี 91 เทอทำให้คนดูทั้งงานช็อกด้วยคลอรัสกว่า 20 ชีวิตที่มาร้องแบ็คอัพให้เทอ และเทอก็แผดเสียงกังวาลเอาชนะคลอรัสทุกคนด้วยการหวีดอันอลังการณ์งานสร้าง จบเพลงไปอย่างสวยงามมากๆค่ะ มารายห์เทอคือศิลปินที่สุดยอดจริงๆของงานแกรมมี่ยส์ปีนั้น

โดยเฉพาะการขึ้นเสียงสูงด้วยเชสโทนของมารายห์ อยากจะบอกว่าเสียงแน่นมีพลัง และใสกังวาลไพเราะไปด้วยในเวลาเดียวกัน ยากนะค่ะที่จะหาศิลปินหญิงที่ทำได้ระดับนี้ เท่าที่ผ่านมาก็เห็นจะมีแต่มารายห์และป้าวิทย์เท่านั้นล่ะค่ะที่ร้องได้ระดับนี้

ส่วนเพลงเร็วทุกเพลงในอัลบั้มฟังได้หมด โดยเฉพาะเพลง So cold ที่ใช้เรจน์เสียงกว้างมาก ไม่ว่าจะฟังกี่ทีก็ทันสมัยไพเราะตลอดเลยค่ะ

ค่ะคุณน้องพี่ก็ต้องขอขอบคุณน้องป็อปมากๆที่ติดตามงานรีวิวของพี่และเป็นหนึ่งในกำลังใจที่ดีตลอดมานะคะ โดยส่วนตัว And You Don't Remember พี่ก็ชอบนะคะในเรื่องของลักษณะการใช้เสียงที่น้องบอกอีกทั้งความสุนทรีย์ของดนตรีและเนื้อหาน่ะค่ะ อารมณพ็อพบลูส์อ่อนๆเย็นๆแบบLove Takes Time ทำให้พี่นึกถึงบัลลาดในยุค50กว่าๆทำออกมาได้ดีมากๆอันนี้รวมไปถึง If It's Overด้วยนะคะพี่มีโอกาสได้ดูไลฟ์ที่แกรมมี่เช่นกันขอบอกว่าเธอคือราชินีของคืนนั้นอย่างแท้จริงสุดยอดมากๆค่ะเป็นการร้องสดที่สมบูรณ์แบบโดยส่วนตัวเห็นด้วยเช่นกันว่าเธอยืนอยู่ในระดับเดียวกับที่วิทนีย์ทำได้ แต่โดยส่วนตัวพี่ปลื้มมารายห์และติดตามมารายห์มากกว่าวิทนีย์เยอะเพราะถ้าเทียบกันทั้งคู่เสียงดีมากๆแต่สำหรับพี่มารายห์สร้างสรรและมีอะไรเร้าใจกว่าเยอะ ถ้าเทียบกับคริสทิน่าในฐานะที่เป็นแฟนเพลงของทั้งคู่ (แต่จะชอบติ๊นามากกว่า) พี่ขอพูดตรงๆเลยนะคะว่าตอนนี้ทั้งคู่เดินทางมาที่อาร์แอนด์บีโอลด์สคูลเหมือนกัน ติ๊นาจะมีข้อเหนือกว่าตรงที่การตลาดน่าสนใจ ภาพลักษณ์รวมไปถึงศักยภาพของอัลบั้มเธอฟังได้ต่อเนื่องมากกว่ามารายห์แต่ในเรื่องของการเข้าถึงอารมณ์ของยุคโซล บลูส์อะไรพวกนี้เธอเป็นรองมารายห์อยู่เยอะมากๆ สังเกตจากแบ็คทูเบสิคเพลงในดิสก์สองเป็นเพลงในยุค20-40อย่างที่มันบอกจริงๆค่ะแต่พอติ๊เอามาร้องมันพ็อพขึ้นจนกลายเป็นหลายคนเข้าใจว่าเธอทำเพลงยุคโมทาวน์ซะงั้น ยืนยันได้ดีว่าความสดดิบของเสียงและความสามารถในการ้องเพลงมารายห์เหนือระดับกว่ามากอย่างที่คุณน้องบอกค่ะ


_________________

MR.Erotic พิมพ์ว่า:

ส่วนใหญ่ผมจะเป็นพวกแค่เข้ามาอ่านเฉยๆ ไม่แยแสอะไร แต่กระทู้วิจารณ์ของแนสอ่านทีไรทนไม่ได้ ต้องมาชื่นชมจริงๆ จะชมอะไรบ้างคงไม่ต้องบอก คนอื่นๆ พูดกันจนหมดแล้ว ล้านๆ รีพลายที่ชมแนสอยู่ อยากบอกแค่ว่าวิจารณ์ครั้งนี้เป็นอะไรที่ถูกใจผมมาก ผมเป็นแฟนมารายห์ และก็ขอสมัครเป็นแฟนงานวิจารณ์ของแนสด้วย ผมจะรอผลงานต่อไปนะครับ อ่านแต่ละทีรู้สึกตื่นเต้นไม่ต่างอะไรจากเริ่มฟังอัลบั้มใหม่ของมาดอนน่าหรือมารายห์เลย

ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ขอบคุณจริงๆ ทุกครั้งที่แนสเห็นรีพลายแบบนี้กำลังใจมันพุ่งขึ้นมาและมีความสุขแบบอกไม่ถูกเลยค่ะ สัญญาว่าจะพัฒนางานของตัวเองให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆและทุกครั้งที่รีวิวจะตั้งใจให้ดีอย่างถึงที่สุดค่ะ ขอบคุณมากๆที่ติดตามมาตลอดนะคะ


_________________