ทำไมแฟนมารายห์ต้องแทนตัวเองว่าลูกแกะ ทั้งๆที่ย์อีย์มารายห์หุ่นเหมือนปลาพยูน


_________________
อย่ามาสตอนะ

ตอนนี้ ฟังไปเรื่อยๆ อยู่ แต่ก็จะบรรยายไปเรื่อยๆดีกว่า ...

Emotion ขอข้าม...ฟังจนเบื่อจะตาย...

And You Don't Remember เป็น ป๊อป พลังเสียงในแบบโซล ซึ่งลุงว่า หวีดได้เพราะมาก ช่วงกลางท้ายเพลง ทั้งๆที่ปกติลุงไม่ค่อยชอบน่ะ ส่วนต่างๆ ถือว่า ยังติดกลิ่นอัลบั้มแรกอยู่ ... แต่ก็เป็นมาตราฐาน ที่พะยูนยังคงรักษาความไพเราะได้ครบถ้วน เด็ดขาดเหมือนเดิม

Can't Let Go เป็นกอสเพล + R&B ซึ่งกลิ่นมันคุ้นน่ะ เหมือนเอาสไตล์จากใครมาน่ะ ...??? แต่ความแปลกใหม่ที่เป็น R&B เช่นเพลงนี้ ได้พิสูจน์ว่า พะยูน ทำได้ดี พอสมควร สามารถไล่ตบดิว่าผิวดำ ชาว 90's ได้สบายๆ ฟังแล้ว เหมือนจังหวะแบบนี้ พะยูนจะดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ

Make It Happen ว่าม่ะ เพลงนี้ กะเท๊ยกะเทย ฟังแล้วอยากเต้นทุกที สำหรับเพลงนี้ จังหวะกระฉับกระเฉง ที่ฟังไป เกือบไปเป็น House แทน แต่ก็เป็น Pop R&B + Goppel เหมือนเดิม....โดยรวม โอเค ลุงถือว่า เพลงนี้เก๋สุดในอัลบั้มนี้

If It's Over เป็นโซลบลูหนักแน่น ที่พะยูนก็ร้องได้อีกล่ะ ( แปลกแน่ะ ปกติคนอื่นบางคนร้องได้แนวเดียว แต่พะยูนร้องได้เกือบหมดแล้ว ...ยกเว้นร๊อค ) จากที่ได้ Carole King มา ทำให้นึกถึง You Got The Friends ขึ้นมาตะงิดๆ ส่วน Impossible ของ อีติ๊ ลุงว่า มันร้องแบบเพลงร๊อคน่ะ พะยูนโซลลงตัวดีกว่า ...แต่โหนเสียงต่ำจริง ช่วงท้าย

You 're So Cold เป็นการไล่ศีย์ที่เชื่อแล้วว่า เจ๊แก เสียงต่ำกว่าผู้ชายจริงๆ ( My All ยังไม่เท่านี้เลย ) เป็น โซล ช้าๆ ก่อน กลายเป็น เพลงกะเทย ที่ยืมศีย์บอร์ดจาก Make It Happen มาแทน ทำให้ดูดีขึ้น แต่ Feeling เหมือน Mariah ผีเข้าผีออก อย่างไง บอกไม่ถูก เหมือนเพลง มันเหมาะกับผู้หญิงเสียงใสกว่า นี้ ไม่ก็ น่าจะดึงให้ ศีย์ที่สูงขึ้นกว่านี้ แล้ว จะเป็นกะเทยเต้นบูชายัญผู้ชายแน่นอน

So Blessed เป็นการร้องคงศีย์ ไม่ให้เป็นผีเสื้อสมุทรมากเกินไปในท่อนแรก ขณะที่ดนตรี R&B Soul ก็ไม่ได้เข็นให้เพลงนี้ ให้ดำไป เหมือนเจตนาให้พักผ่อนบ้าง ว่าม่ะ ??? ทั้งเพลงจึงได้ยินแต่พะยูน ร้องสไตล์เพลงประกอบภาพยนตร์ ตอนจบ ที่ Happy Ending แต่อารมณ์เพลงก็ยังดูแปลกๆน่ะ

To Be Around You มี Organ เป็นเครื่องนำจังหวะ R&B ที่คอรัสร้องเพราะกว่า พะยูนอีก ในความคิดเห็นลุงน่ะ ไปๆมาๆ ก็นึกว่ากลายเป็น Make It Happen Pt. 2 ซะแล้ว แต่ลูเล่นของพะยูนก็ไม่มากมายเท่า โดยรวม ลุงว่า น่าจะคั่นระหว่าง You're So Cold กับSo Bleesed น่ะ น่าจะ Match มากกว่า

Till The End Of Time เป็นบัลลาด น่าจะให้พวก Jagged Edge หรือ Boys 2 Men ร้อง รับรอง ว่า สามารถตัดเป็นซิ้งเกิ้ลได้เลย แต่ช่วงร้องเดี่ยวพะยูนจะสังเกตว่า ฟังดูเหนื่อยน่ะ ฟังอยู่ก็ยังเหนื่อยตามเลย มีคอรัสช่วยชีวิตได้ เพราะนั้นคือ สิ่งที่เสริมให้เพลงนี้น่าฟังกว่า พะยูนฉายเดี่ยวซะอีก
สงสัยพะยูนเพิ่งร้องไป 4-5 เทค เลยเหนื่อย ลุงฟังแล้วอึดอัดน่ะ

The Wind มีเปียโนอิมโพร์ไวซ์ กับพะยูนที่ร้องไป นึกว่า Whitney เข้าสิงหรือเปล่าไม่รู้ เพราะสไตล์การร้องเพลงนี้ เหมือน เพลงแจ๊สเบาๆยุค 50's เลยทีเดียว ซึ่งเหมาะกับ Whitney มากกว่า ในขณะที่ มารายณ์ร้องได้น่าฟังใช้ได้ แต่ก็ไม่ควรแผดเลย เพราะการร้องแบบโซล Whitney นี้ ยังไง ลุงก็เชื่อว่า ป้าวิท ร้องได้ดีกว่าแน่ แต่บัลลาดแบบนี้ มารายณ์ก็สอบผ่านเหมือนกัน ความจริงก็ไม่น่าจะให้เป็นเพลงปิดอัลบั้ม แต่เพลงนี้ก็ใกล้เคียงสุดแล้วล่ะ เพราะเพลงที่เหลือ บารมีไม่มีลดละเลย ให้เป็นเพลงสุดท้ายเลย

..........................................................................................................................................

ว่าไหมครับ เรามาไล่ทีละอัลบั้มเลย ดีกว่า เพราะรู้สึกดนตรีของเพลงพะยูน มันนุ่มได้ที่ดีจัง อัลบั้มนี้ ชอบน่ะ อิอิอิ



แก้ไขล่าสุดโดย พิม (ลุงนีล) เมื่อ Wed Feb 21, 2007 7:09 pm, ทั้งหมด 2 ครั้ง

Da Nastina พิมพ์ว่า:

ลุงนีล เทนเนอร์ พิมพ์ว่า:

รีวิวดีครับ ทั้งที่ ตอนแรกคิดว่า อัลบั้มนี้ น่าจะประมาณ Rainbow ด้วยซ้ำ แต่ไม่นึกว่า เพลงเร็วจะมีส่วนให้เป็นจุดเด่นอัลบั้มนี้น่ะครับ

แต่ขอลองฟังดีกว่า แล้วมารายงานครับ เหอะๆๆ น่าฟัง

ขอบคุณมากๆค่ะลุง โดยส่วนตัวคิดว่าต่างจากเรนโบว์อยู่มากค่ะคือเรนโบว์มารายห์จะออกไปทางอาร์แอนด์บีฮิพฮ็อพหนักๆแบบที่ได้ยินกันในยุคปัจจุบันอ่ะค่ะ ที่ใกล้เคียงคือเรื่องของการโชว์พลังเสียงค่ะเน้นแผด ดุ บ้าระห่ำพอๆกันเลยค่ะ โดยส่วนตัวเพลงเร็วอัลบั้มนี้มีส่วนช่วยสร้างศักยภาพที่แข็งขึ้นให้กับอัลบั้มเธอมากกว่าที่จะเป็นนางรองแบบอัลบั้มอื่นๆนะคะ โฮะๆๆๆๆ เริ่ด แนะนำให้ฟังเลยค่ะลุงคิดว่าน่าจะถูกใจนะคะ ลองดูแล้วมาช่วยเสริมความเห็นให้กับเดี๊ยนด้วยนะคะแลกเปลี่ยนความรู้กันค่ะ คิกๆๆๆๆๆ

ลุงหมายถึง ตอนแรก คิดว่าคุณภาพป๊อปจ๋าอัลบั้มนี้ พอๆกับ Rainbow น่ะ ( เพลงไม่โดดเด่นเกินไปมาก เหมือน Music Box มี Hero Butterfly มี My All ซึ่ง Heartbreaker, TGIFY, Can't Take That Away หรือ Against All Odds ใน Rainbow มันไม่ค่อยเด่นน่ะ แม้ว่า Emotion จะเด่นแต่ก็เพลงเดียว ) แต่...ลุงขอไม่ออกความเห็นมากน่ะ เพราะยังฟังพะยูนไม่หมดทั้งอัลบั้มซักอัลบั้มเลย ( นอกจาก MIMI กับ Emotion ที่วิจารณ์ได้ ) ว่างๆ Nas น่าจะเทียบอัลบั้ม Butterfly และ Daydream แล้วมาหาไว้ว่า พะยูนเปลี่ยนสไตล์ตอนไหนดีกว่าม่ะ ลุงว่า จุดรอยต่อสองอัลบั้มนี้ ก็น่าสนใจที่จะหาน่ะ..

อัลบั้มนี้เท่าที่ดั๊นได้ฟังถือว่าดีมากๆเรยคะ
รีวิวนี้ก็ดีมากๆเรยคะ อยากให้วิว อัลบั้มอื่นๆของมีมี่ เรื่อยๆเรยนะคะ
อ่านแล้วเพลินมากๆ อ่านได้ไหลมากๆคะ


_________________

พระนางแมรียา พิมพ์ว่า:

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
หล่อนนี่ย์แรดเลิศที่สุดเรยค่ะ อลังการหรูเลิศบาดแตดเดี๊ยนมากซ์ๆๆ

อัลบั้มนี้ย์ชั้นชอบมากๆเรยยค่ะ จะชอบที่สุดก็ว่าได้
เพลงอีโมชั่นส์ก้อเริ่มเฉยๆนะค่ะ แต่รู้สึกว่ามาลัยเสียงมันแผดจี๊ดจัยมากๆ

ส่วนที่ชอบที่สุดคงเป็น If it's over ค่ะ ยิ่งไลฟ์สด ถึงแม้จะไต่โน้ตหลังท่องบริดจ์ไม่ได้
แต่ท่อนที่ย์ว่า If it's really gone ที่ไหนสักแห่ง มาลัยเกร็งเส้นเสียงได้เลิศมากๆ
ทรงพลังเหลือร้าย สมกับฉายาดีว่า 5 ออกเตฟจิงๆค่ะ แต่เพลงนี้ย์ที่หวีดได้คงเป็นที่แกรมมี่ย์ค่ะ

ขอบคุณมากๆนะค่ะแนส รีวิวอีกได้เป็นเยี่ยงดีย์ สวัสดีย์ค่ะ จุ๊บๆ

แอร้ย เดี๊ยนดีใจชิงๆนะคะที่หล่อนชอบ โดยส่วนตัวนี่เป็นหนึ่งในอัลบั้มขอ งมารายห์ที่เดี๊ยนชอบที่สุด นอกจากนี้ยังมี Daydream Butterfly และก็ Rainbowน่ะค่ะ ยังตอบไม่ได้ว่าชอบอะไรที่สุดนะคะ Emotionเดี๊ยนเชื่อว่าแฟนๆมาลัยคงฟังกันจนแถบจะขมิบลมแตดหวีดไล่คีย์ตามได้แล้วล่ะค่ะเลยอาจจะเบื่อๆไปบ้างแต่เพลงซ้อดีจริงๆนะคะ เดี๊ยนชอบMake It Happenมากที่สุดค่ะอย่างที่บอกไปอีซ้อทำขายตลาดได้อย่างมีชั้นเชิงนะคะ นอกจากนี้ก็มีIf It's Overนี่โซลกะเทยเลยค่ะเริ่ดชิงๆ ฟังทีไรสัมผัสได้ถึงความสดฉ่ำปอดไปเลยเชียวค่ะ The Wind อีมาลัยไฮมากๆแม่ล่อแจ๊ซซ์ยุค50เลยนะคะ เล่นเอาพวกป้าๆดีว่ายุคนั้นผุดมาจากหลุมค้อนกันให้ขวั่กเลยค่ะ

แล้วจะรีวิวเรื่อยๆค่ะหล่อนน


_________________

JohanCarey พิมพ์ว่า:

เขียนได้ดีกระชับอ่านง่าย สนุกดีครับ คงทำให้หลายๆคนอยากหยิบอัลับ้มนี้มาฟังอีกเลยหละ

อ๊ายย ขอบคุณนะคะ การที่ผู้อ่านหลายท่านมีอารมณ์ร่วมไปกับรีวิวของเดี๊ยนนี่รู้สึกดีใจมากๆค่ะ กระซิกๆ


_________________

ผู้เยี่ยมชม พิมพ์ว่า:

ทำไมแฟนมารายห์ต้องแทนตัวเองว่าลูกแกะ ทั้งๆที่ย์อีย์มารายห์หุ่นเหมือนปลาพยูน

อันนี้ไม่ทราบนะคะลองพีเอ็มไปถามลูกแกะดูสิคะ พี่สิปาง


_________________

ลุงนีล เทนเนอร์ พิมพ์ว่า:

Da Nastina พิมพ์ว่า:

ลุงนีล เทนเนอร์ พิมพ์ว่า:

รีวิวดีครับ ทั้งที่ ตอนแรกคิดว่า อัลบั้มนี้ น่าจะประมาณ Rainbow ด้วยซ้ำ แต่ไม่นึกว่า เพลงเร็วจะมีส่วนให้เป็นจุดเด่นอัลบั้มนี้น่ะครับ

แต่ขอลองฟังดีกว่า แล้วมารายงานครับ เหอะๆๆ น่าฟัง

ขอบคุณมากๆค่ะลุง โดยส่วนตัวคิดว่าต่างจากเรนโบว์อยู่มากค่ะคือเรนโบว์มารายห์จะออกไปทางอาร์แอนด์บีฮิพฮ็อพหนักๆแบบที่ได้ยินกันในยุคปัจจุบันอ่ะค่ะ ที่ใกล้เคียงคือเรื่องของการโชว์พลังเสียงค่ะเน้นแผด ดุ บ้าระห่ำพอๆกันเลยค่ะ โดยส่วนตัวเพลงเร็วอัลบั้มนี้มีส่วนช่วยสร้างศักยภาพที่แข็งขึ้นให้กับอัลบั้มเธอมากกว่าที่จะเป็นนางรองแบบอัลบั้มอื่นๆนะคะ โฮะๆๆๆๆ เริ่ด แนะนำให้ฟังเลยค่ะลุงคิดว่าน่าจะถูกใจนะคะ ลองดูแล้วมาช่วยเสริมความเห็นให้กับเดี๊ยนด้วยนะคะแลกเปลี่ยนความรู้กันค่ะ คิกๆๆๆๆๆ

ลุงหมายถึง ตอนแรก คิดว่าคุณภาพป๊อปจ๋าอัลบั้มนี้ พอๆกับ Rainbow น่ะ ( เพลงไม่โดดเด่นเกินไปมาก เหมือน Music Box มี Hero Butterfly มี My All ซึ่ง Heartbreaker, TGIFY, Can't Take That Away หรือ Against All Odds ใน Rainbow มันไม่ค่อยเด่นน่ะ แม้ว่า Emotion จะเด่นแต่ก็เพลงเดียว ) แต่...ลุงขอไม่ออกความเห็นมากน่ะ เพราะยังฟังพะยูนไม่หมดทั้งอัลบั้มซักอัลบั้มเลย ( นอกจาก MIMI กับ Emotion ที่วิจารณ์ได้ ) ว่างๆ Nas น่าจะเทียบอัลบั้ม Butterfly และ Daydream แล้วมาหาไว้ว่า พะยูนเปลี่ยนสไตล์ตอนไหนดีกว่าม่ะ ลุงว่า จุดรอยต่อสองอัลบั้มนี้ ก็น่าสนใจที่จะหาน่ะ..

ได้ค่ะเดี๊ยนว่าเป็นอะไรที่น่าสนใจเอามากๆนะคะ ขอเวลาเก็บข้อมูลรวมทั้งพิจารณาสองอัลบั้มนี้อย่างถี่ถ้วนนะคะ ขอบคุณไอเดียเก๋ๆของลุงมากๆนะคะ


_________________

ลุงนีล เทนเนอร์ พิมพ์ว่า:

ตอนนี้ ฟังไปเรื่อยๆ อยู่ แต่ก็จะบรรยายไปเรื่อยๆดีกว่า ...

Emotion ขอข้าม...ฟังจนเบื่อจะตาย...

And You Don't Remember เป็น ป๊อป พลังเสียงในแบบโซล ซึ่งลุงว่า หวีดได้เพราะมาก ช่วงกลางท้ายเพลง ทั้งๆที่ปกติลุงไม่ค่อยชอบน่ะ ส่วนต่างๆ ถือว่า ยังติดกลิ่นอัลบั้มแรกอยู่ ... แต่ก็เป็นมาตราฐาน ที่พะยูนยังคงรักษาความไพเราะได้ครบถ้วน เด็ดขาดเหมือนเดิม

Can't Let Go เป็นกอสเพล + R&B ซึ่งกลิ่นมันคุ้นน่ะ เหมือนเอาสไตล์จากใครมาน่ะ ...??? แต่ความแปลกใหม่ที่เป็น R&B เช่นเพลงนี้ ได้พิสูจน์ว่า พะยูน ทำได้ดี พอสมควร สามารถไล่ตบดิว่าผิวดำ ชาว 90's ได้สบายๆ ฟังแล้ว เหมือนจังหวะแบบนี้ พะยูนจะดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ

Make It Happen ว่าม่ะ เพลงนี้ กะเท๊ยกะเทย ฟังแล้วอยากเต้นทุกที สำหรับเพลงนี้ จังหวะกระฉับกระเฉง ที่ฟังไป เกือบไปเป็น House แทน แต่ก็เป็น Pop R&B + Goppel เหมือนเดิม....โดยรวม โอเค ลุงถือว่า เพลงนี้เก๋สุดในอัลบั้มนี้

If It's Over เป็นโซลบลูหนักแน่น ที่พะยูนก็ร้องได้อีกล่ะ ( แปลกแน่ะ ปกติคนอื่นบางคนร้องได้แนวเดียว แต่พะยูนร้องได้เกือบหมดแล้ว ...ยกเว้นร๊อค ) จากที่ได้ Carole King มา ทำให้นึกถึง You Got The Friends ขึ้นมาตะงิดๆ ส่วน Impossible ของ อีติ๊ ลุงว่า มันร้องแบบเพลงร๊อคน่ะ พะยูนโซลลงตัวดีกว่า ...แต่โหนเสียงต่ำจริง ช่วงท้าย

You 're So Cold เป็นการไล่ศีย์ที่เชื่อแล้วว่า เจ๊แก เสียงต่ำกว่าผู้ชายจริงๆ ( My All ยังไม่เท่านี้เลย ) เป็น โซล ช้าๆ ก่อน กลายเป็น เพลงกะเทย ที่ยืมศีย์บอร์ดจาก Make It Happen มาแทน ทำให้ดูดีขึ้น แต่ Feeling เหมือน Mariah ผีเข้าผีออก อย่างไง บอกไม่ถูก เหมือนเพลง มันเหมาะกับผู้หญิงเสียงใสกว่า นี้ ไม่ก็ น่าจะดึงให้ ศีย์ที่สูงขึ้นกว่านี้ แล้ว จะเป็นกะเทยเต้นบูชายัญผู้ชายแน่นอน

So Blessed เป็นการร้องคงศีย์ ไม่ให้เป็นผีเสื้อสมุทรมากเกินไปในท่อนแรก ขณะที่ดนตรี R&B Soul ก็ไม่ได้เข็นให้เพลงนี้ ให้ดำไป เหมือนเจตนาให้พักผ่อนบ้าง ว่าม่ะ ??? ทั้งเพลงจึงได้ยินแต่พะยูน ร้องสไตล์เพลงประกอบภาพยนตร์ ตอนจบ ที่ Happy Ending แต่อารมณ์เพลงก็ยังดูแปลกๆน่ะ

To Be Around You มี Organ เป็นเครื่องนำจังหวะ R&B ที่คอรัสร้องเพราะกว่า พะยูนอีก ในความคิดเห็นลุงน่ะ ไปๆมาๆ ก็นึกว่ากลายเป็น Make It Happen Pt. 2 ซะแล้ว แต่ลูเล่นของพะยูนก็ไม่มากมายเท่า โดยรวม ลุงว่า น่าจะคั่นระหว่าง You're So Cold กับSo Bleesed น่ะ น่าจะ Match มากกว่า

Till The End Of Time เป็นบัลลาด น่าจะให้พวก Jagged Edge หรือ Boys 2 Men ร้อง รับรอง ว่า สามารถตัดเป็นซิ้งเกิ้ลได้เลย แต่ช่วงร้องเดี่ยวพะยูนจะสังเกตว่า ฟังดูเหนื่อยน่ะ ฟังอยู่ก็ยังเหนื่อยตามเลย มีคอรัสช่วยชีวิตได้ เพราะนั้นคือ สิ่งที่เสริมให้เพลงนี้น่าฟังกว่า พะยูนฉายเดี่ยวซะอีก
สงสัยพะยูนเพิ่งร้องไป 4-5 เทค เลยเหนื่อย ลุงฟังแล้วอึดอัดน่ะ

The Wind มีเปียโนอิมโพร์ไวซ์ กับพะยูนที่ร้องไป นึกว่า Whitney เข้าสิงหรือเปล่าไม่รู้ เพราะสไตล์การร้องเพลงนี้ เหมือน เพลงแจ๊สเบาๆยุค 50's เลยทีเดียว ซึ่งเหมาะกับ Whitney มากกว่า ในขณะที่ มารายณ์ร้องได้น่าฟังใช้ได้ แต่ก็ไม่ควรแผดเลย เพราะการร้องแบบโซล Whitney นี้ ยังไง ลุงก็เชื่อว่า ป้าวิท ร้องได้ดีกว่าแน่ แต่บัลลาดแบบนี้ มารายณ์ก็สอบผ่านเหมือนกัน ความจริงก็ไม่น่าจะให้เป็นเพลงปิดอัลบั้ม แต่เพลงนี้ก็ใกล้เคียงสุดแล้วล่ะ เพราะเพลงที่เหลือ บารมีไม่มีลดละเลย ให้เป็นเพลงสุดท้ายเลย

..........................................................................................................................................

ว่าไหมครับ เรามาไล่ทีละอัลบั้มเลย ดีกว่า เพราะรู้สึกดนตรีของเพลงพะยูน มันนุ่มได้ที่ดีจัง อัลบั้มนี้ ชอบน่ะ อิอิอิ

ค่ะขอเสริมความเห็นบางจุดนะคะลุง โดยส่วนตัวเห็นด้วยกับAnd You Don't Rememberที่ว่าคงกลิ่นอายของอัลบั้มแรกไว้ เดี๊ยนว่าลูกเล่นการนำเสนอคล้ายๆLove Takes Timeเลยค่ะเพียงแต่เพลงนี้จะออกโซลมากกว่า Make It Happen เป็นหนึ่งในเพลงเต้นรำที่เก๋มากๆของมารายห์นะคะเป็นหนึ่งในเพลงที่เดี๊ยนว่าโจ๊สุด มีชั้นเชิงที่สุดของเธอและที่สำคัญเดี๊ยนชอบสุดค่ะมารายห์ทำอาร์แอนด์บีได้ดีตั้งแต่ไหนแต่ไรเลยนะคะในขณะที่ If It's Overเป็นเพลงที่โชว์ความเป็นเดอะวอยซ์ได้อย่าสมศักดิ์ศรีโดยส่วนตัวเจ๊ไปได้หลายแนวจริงๆค่ะยกเว้นร็อคอันนี้เห็นด้วยสุดๆถึงสุดๆเชียวค่ะสำหรับImpossibleของติ๊นาเดี๊ยนเพิ่งรู้นะคะว่าร้องแบบร็อค ต๊ายยยยย มาที่The Wind มารายห์ทำได้ดีนะคะโดยส่วนตัวฟังแจ๊ซซ์มาเกือบสองปีคิดว่าอารมณ์เธอเพลงนี้ใกล้เคียงกับบลอสซัม เดียร์รีย์ในขณะที่น้ำเสียงทรงพลังแบบซาราห์ วอห์นไม่ก็ดิน่า วอชิงตันเลยค่ะ สำหรับเดี๊ยนแจ๊ซซ์เป็นแนวเพลงที่มีเสน่ห์มากๆดนตรีแนวนี้เดี๊ยนเชื่อว่าไม่ว่าใครหยิบมาทำก็สามารถทำให้ตัวเพลงโดดเด่นขึ้นมาได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำออกมาได้ดีเข้าถึงความเป็นแจ๊ซซ์ทุกคนนะคะ เรื่องเสียงแบบโซลนี่วิทนีย์เธอต้องเหนือกว่ามารายห์อยู่แล้วค่ะมันอยู่ในสายเลือดอ่ะค่ะ


_________________